Γειά σας! Καλή χρονιά απο τη Θεσσαλονίκη!
Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2021
Τρίτη 21 Μαΐου 2019
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΑΝΤΑ ΛΑΜΠΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ: ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΔΝΤ
ΔΝΤ: Παρακάμψαμε την αναδιάρθρωση για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες
Αφού έχει παραδεχθεί πολλάκις τα λάθη του στις προβλέψεις για τα ελληνικά προγράμματα τώρα, το ΔΝΤ παραδέχεται και το συμβιβασμό που έκανε για την Ελλάδα να την δανείσει χωρίς να προηγηθεί αναδιάρθρωση του χρέους και μόνο για να διασωθούν οι Ευρωπαϊκές Τράπεζες.
Σε απολογιστική έκθεση για τα προγράμματα διάσωσης ανά την υφήλιο, ειδικά για την Ελλάδα το ΔΝΤ ο βρίσκει την ευκαιρία να απολογηθεί για πρώτη φορά γιατί παραβίασε κατάφωρα το καταστατικό του να δανείσει μια χώρα μέλος της που αντιμετώπιζε τεράστιο δημοσιονομικό πρόβλημα χωρίς να έχει γίνει αναδιάρθρωση του χρέους.
Συγκεκριμένα στις αναφορές του για την Ελλάδα, το ΔΝΤ αναγνωρίζει ότι για πρώτη φορά είχε εγκρίνει για τη χώρα μας το 2010 ένα δάνειο-μαμούθ ύψους 30 δισ. ευρώ, χωρίς - όπως προβλέπει σαφώς το καταστατικό του - να μπορεί να πιστοποιήσει ούτε την πιθανότητα βιωσιμότητας του χρέους.
Τονίζει μάλιστα ότι η καθυστέρηση της αναδιάρθρωσης υπονόμευσε τόσο τις προοπτικές ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας όσο και την ίδια την αποτελεσματικότητα του «κουρέματος» του χρέους (PSI) που έγινε το 2012. Η συγκεκριμένη εξέλιξη οφειλόταν στους φόβους για μια συνολική διάχυση της κρίσης στην ευρωζώνη, κάτι που όμως τελικά δεν αποφεύχθηκε, σημειώνει χαρακτηριστικά το ΔΝΤ. Παραδέχεται επίσης με οκτώ χρόνια καθυστέρησης ότι όλα έγιναν για να μην ζημιωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Ιδιαίτερα σε ότι αφορά την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, το ΔΝΤ συγκεκριμένα τονίζει καθώς την κρίσιμη διετία 2011-2012 η χώρα μας αποπλήρωσε ομόλογα αξίας 50 δισ. ευρώ, τα οποία βρισκόταν ως επί το πλείστον στη δικαιοδοσία ευρωπαϊκών τραπεζών.
Μάλιστα αναφέρει ότι για να γίνει η εξαίρεση του κατασταστικού για την Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ο νεόκοπος όρος της «συστημικής εξαίρεσης», που είχε την έννοια ότι η κρίση στην Ελλάδα μπορούσε να εξελιχθεί σε κρίση της ευρωζώνης. Αυτή η προσχηματική παρέμβαση επέτρεψε στο Ταμείο να παρακάμψει τον σκόπελο της βιωσιμότητας μέσω της επίκλησης του κινδύνου για μια γενικότερη εξάπλωση της κρίσης. Αυτή η εξαίρεση που άνοιξε την πόρτα για τη συμμετοχή του Ταμείου προσέφερε ουσιαστικά την πολυτέλεια του χρόνου που οδήγησε στην καθυστέρηση της αναγκαίας αναδιάρθρωσης.
Λάθος μεθοδολογία υπεραισιόδοξες προβλέψεις
Στο ίδιο κείμενο το ΔΝΤ και πάντα για την περίπτωση της Ελλάδας παραδέχεται ότι ακολούθησε λάθος μεθοδολογία στην σύνταξη και εκτέλεση του προγράμματος διάσωσης.Παραδέχεται επίσης δυσανάλογη έμφαση που δόθηκε στη δημοσιονομική προσαρμογή με αποτέλεσμα την κατάρρευση της κοινωνικής πολιτικής και των προοπτικών αναπτυξης Μιλά ξανά υπεραισιόδοξες εκτιμήσεις για τα μακροοικονομικά μεγέθη που είχε αναφέρει για πρώτη φορά το 2011 σε κείμενο εργασίας όπου αναφέρονταν στην χρήση λάθος πολλαπλασιαστών για την Ελλάδα
Ακόμη, το ΔΝΤ, παραδέχεται ότι υπήρξαν υπερβολικά αισιόδοξες προβλέψεις που οδήγησαν στο να υποτιμηθεί ο αντίκτυπος που θα έχει η δημοσιονομική προσαρμογή στην ανάπτυξη και την πορεία του χρέους. Αν ωστόσο οι προβλέψεις του Ταμείου εδράζονταν σε μια πιο ρεαλιστική βάση, το ΔΝΤ θα είχε θέσει την άμεση αναδιάρθρωση του χρέους ως βασική προϋπόθεση για τη συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα.
Ακόμη, η έκθεση του Ταμείου σημειώνει ότι, παρά το γεγονός πως η χρηματοπιστωτική σταθερότητα ήταν στο επίκεντρο των προγραμμάτων του ΔΝΤ, το ποσοστό των «κόκκινων» δανείων κατά μέσο όρο αυξήθηκε κατά 10,5% σε μια σειρά από χώρες όπως η Ελλάδα, η Κύπρος, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία. Το ποσοστό των μη εξυπηρετούμενων δανείων άρχισε να μειώνεται στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία μόνο μετά το πέρας των προγραμμάτων, ενώ το συγκεκριμένο θέμα παραμένει ακόμα μια ανοιχτή πρόκληση για την Ελλάδα και την Κύπρο, σημειώνεται. Από το παράδειγμα αυτών των χωρών, το ΔΝΤ αντλεί το δίδαγμα ότι η μείωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων κατά τη διάρκεια της υλοποίησης των προγραμμάτων εμπεριέχει μια σειρά από προκλήσεις.
ΠΗΓΗ: NEWS 247
Έτσι, για ιστορικούς λόγους, αναδημοσιεύω την είδηση. Μια ΔΙΚΑΙΩΣΗ για όλους όσους αγωνίστηκαν για να ξεφύγουμε απο τις δαγκάνες του ΔΝΤ.
Και φυσικά, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ:
ΤΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ ΤΟΥ ΔΝΤ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΣΤΟΝ ΣΚΑΙ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΝΑΛΙΑ, ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΠΟΥΝ;
ΚΑΤΙ ΜΠΑΜΠΗΔΕΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ. ΚΑΤΙ ΠΡΟΤΟΣΑΛΤΗΔΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΛΗΡΩΜΕΝΟΙ ΚΟΝΔΥΛΟΦΟΡΟΙ, ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΠΟΥΝ ΤΩΡΑ;
ΤΩΡΑ ΒΕΒΑΙΑ, ΣΚΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ .....ΔΙΚΑΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΠΛΟΥ ΛΑΟΥ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ....
ΤΟΤΕ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΜΑΣ ΒΟΜΒΑΡΔΙΖΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΔΝΤ, ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΚΑΙ "ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ" ΚΛΠ ΚΛΠ
ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΟΙ!
Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015
ΟΧΙ
ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΛΑ ΛΟΓΙΑ....
ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΤΕΣ (ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ, ΜΜΕ)
ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΚΛΕΦΤΕΣ (κομματόσκυλα)
ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ (ΜΜΕ)
Ο - Χ - Ι
...Μη φοβηθείτε ΞΑΝΑ, θα το μετανιώσετε....
ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΑΡΕΤΕ:
ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΤΕΣ (ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ, ΜΜΕ)
ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΚΛΕΦΤΕΣ (κομματόσκυλα)
ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ (ΜΜΕ)
Ο - Χ - Ι
...Μη φοβηθείτε ΞΑΝΑ, θα το μετανιώσετε....
ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΑΡΕΤΕ:
Ο Τόμσεν μας είπε «Βαλκάνια είστε, 300 ευρώ μισθός καλά είναι»
Τετάρτη 15 Μαΐου 2013
Οι επιπώσεις του Internet στο μυαλό μας και οι Massive Attack
Ωστέ το Internet μας εμποδίζει να εμβαθύνουμε και να αφομοιώσουμε τη γνώση που αρχίζουμε να αποκτούμε αποσπώντας μας σε άλλες σκέψεις ή συλλογισμούς...
Φυσικά η σωστή χρήση του δηλαδή ο περιορισμός του χρόνου ενασχόλησης με το διαδίκτυο είναι ο μοναδικός τρόπος να αποφύγεις αυτή τη βλαβερή συνέπεια.
Οι τεράστιοι Massive Attack τα έχουν προβλέψει όλα αυτά, απο το 1994, στο τραγούδι THREE (album Protection).
Απολάυστε το κομάτι και σημειώστε τους στίχους....
Three's my lucky number
And fortune comes in threes
But I wish I knew that number
That even little children seem to see
Oh, I'm missing everything I knew
It's just so hard to be a child
Oh, i'm missing all the things i knew
Yet wish i knew nothing at all
I wish i knew nothing at all
Soon i'll have the courage
To leave my thoughts behind
I'll give back all the knowledge
And keep the wisdom precious in my mind
Oh, i'm missing all the things i knew
I miss them yet i want them gone
Yes, i'm missing all the things i knew
Yet wish i knew nothing at all
I wish i knew nothing at all
I wish i knew nothing at all
Τρίτη 26 Μαρτίου 2013
" η δυνητική «μαύρη τρύπα»., η οποία μόνο από τα πλασματικά κεφάλαια των παραγώγων (στις 31/12/2011) που υπάρχουν στις ευρωτράπεζες ξεπερνά τα 184 τρισ. ευρώ..."
Από τα μέσα του 2012, λίγους μήνες μετά το
ελληνικό PSI+, έχει αρχίσει δημόσια να «μεταδίδεται» ο τραπεζικός ιός που
ρίχνει τα τελευταία 24ωρα νοκ άουτ τις κυπριακές τράπεζες και απειλεί τώρα
ολόκληρη των ευρωζώνη.
Τότε, στις 24/6, η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) παρουσίασε στη Βασιλεία την ετήσια έκθεσή της, η οποία είχε ως σημείο αιχμής την προειδοποίηση πως ο εφιάλτης των παραγώγων έχει επιστρέψει. Και συνιστούσε τη στήριξη της γραμμής που η Κομισιόν τότε προωθούσε για τις τράπεζες: τη μετάβαση από τη στρατηγική του “bail out” των μη βιώσιμων τραπεζών στην τακτική του “bail in”.
Δηλαδή στη διάσωσή τους με κεφάλαια όχι των φορολογούμενων, μέσα από τα μνημονιακά προγράμματα στήριξης του EFSF/ESM, αλλά των μετόχων και των δανειστών τους, στους οποίους συμπεριλαμβάνουν τους μη διασφαλισμένους καταθέτες.
Με άλλα λόγια, με την «τακτική» που πειραματικά επιχειρείται να εφαρμοστεί τώρα στην Κύπρο και που ετοιμάζεται να χρησιμοποιηθεί για τις υπόλοιπες τράπεζες των προβληματικών χωρών της Ευρωζώνης, όπως τις ισπανικές, τις ιταλικές κλπ, αφού η ίδια απόπειρα είχε αποφευχθεί να δοκιμαστεί στην Ισπανία...
Το «Κεφάλαιο» είχε τότε επισημάνει τη στροφή που ετοιμάζεται (φύλλο 137, στις 30/6/2012), εξηγώντας ότι αυτή η «αλλαγή» βρίσκεται στη βάση της πλατφόρμας ενοποίησης του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, που με λίγες ημέρες διαφορά είχε... προκηρύξει η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ ως τον μεγάλο στόχο για την εγγύηση των καταθέσεων!
Το μυστικό, βέβαια, όπως αποκαλύπτουν τα γεγονότα της Κύπρου σήμερα, είναι στη διευκρίνιση ότι η εγγύηση αυτή θα αφορούσε μόνο τις διασφαλισμένες καταθέσεις.
Ήτοι αυτές που δεν ξεπερνούν τις 100 χιλ. ανά φυσικό πρόσωπο, όπως είχε οριστεί από τη Σύνοδο του G-20 μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers… Ο λόγος που η BIS συνιστά τη στροφή αυτή, για να επανέλθουμε στα σημερινά της Κύπρου, είναι –όπως σημειώνεται στην έκθεση τότε- ότι με στοιχεία του 2011 «οι τράπεζες σταδιακά αποκτούν το προφίλ κινδύνου που είχαν πριν από την κρίση» και οδήγησε το τραπεζικό σύστημα στην κατάρρευση της Lehman Brothers και στην παγκόσμια κρίση χρέους με την ύφεση να ακολουθεί σε ελάχιστο χρόνο.
Με άλλα λόγια, για να το πούμε σε απλοελληνκά, οι τράπεζες γέμισαν και πάλι τις γκρίζες περιοχές στα αμπάρια των ισολογισμών τους με τοξικά χαρτοφυλάκια (ανάμεσα στα οποία και τα υποτιμημένα κρατικά ομόλογα των προβληματικών οικονομιών).
Και απέναντι στην απειλή αυτή η BIS, με την ισχυρή στήριξη της γερμανικής κεντρικής τράπεζας Bundesbank, και η Κομισιόν –με συγκεκριμένη οδηγία που είχε ετοιμαστεί, όπως αποκάλυψε το Capital.gr την Τρίτη 19/3- απαντούν με το «bail in» δηλαδή τη μετατροπή των καταθετών σε δανειστές των τραπεζών (με την «ανταλλαγή» ποσοστού των καταθέσεων με μετοχές των χρεοκοπημένων τραπεζών)!
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση του Ευρωσυστήματος, που μπορεί να πυροδοτήσει κανείς, αν υπολογίσει ότι στην Ευρωζώνη υπάρχουν περί τα 17 τρισ. ευρώ σε καταθέσεις για να καλύψουν τη δυνητική «μαύρη τρύπα»., η οποία μόνο από τα πλασματικά κεφάλαια των παραγώγων (στις 31/12/2011) που υπάρχουν στις ευρωτράπεζες ξεπερνά τα 184 τρισ. ευρώ, με βάση τα στοιχεία της BIS του περασμένου Ιουνίου.
Αν, μάλιστα, επιχειρήσει να συγκρίνει κανείς το μέγεθος αυτό με τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών, βλέπει ότι για την ασφαλή κάλυψή τους δεν θα επαρκούσε ούτε το τριπλάσιο του συνολικού ευρωπαϊκού ΑΕΠ.
Οι «εθισμένοι» τραπεζίτες και η επιμονή της κυρίας Μέρκελ
Στην Κύπρο τα επόμενα 24ωρα θα επιχειρηθεί το πρώτο πείραμα αυτής της βίαιης προσαρμογής των τραπεζικών «ισολογισμών» των τριών τραπεζών εις βάρος των «μη διασφαλισμένων καταθέσεων». Οι «ιδεολόγοι» αυτού του πειράματος, που αποτελούν το οικονομικό think tank της κυρίας Μέρκελ, ισχυρίζονται ότι μπορεί να πετύχει στην Κύπρο, για να επεκταθεί στη συνέχεια ως πλατφόρμα της τραπεζικής ενοποίησης στην Ευρωζώνη και να διασφαλίσει τη σταθερότητα του Ευρωσυστήματος. Η απέναντι πλευρά τους κατηγορεί ότι ανοίγουν τον «ασκό του Αιόλου», που θα συμπαρασύρει το τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης.
Και θα τροφοδοτήσει πρωτοφανείς μετακινήσεις αποταμιευτικών/επενδυτικών κεφαλαίων από την Ευρωζώνη και το ευρώ στις χρηματαγορές της ΝΑ Ασίας, πιθανώς μέσω του λονδρέζικου City και της Wall Street, προκαλώντας ένα πρωτοφανές κύμα οικονομικής και πολιτικής αποσταθεροποίησης στην ΕΕ.
Οι «ιδεολόγοι» της BIS και της Κομισιόν εκτιμούν, όπως υποστήριξαν στο «Κεφάλαιο» ότι οι αγορές κεφαλαίου μπορεί να αντιδράσουν αρχικά, αλλά στη συνέχεια, «έπειτα από δεύτερη και τρίτη ανάγνωση, θα καταλάβουν τη σημασία της στήριξης των τραπεζών με πραγματικά (των αποταμιευτών) κεφάλαια και όχι δανεικά (των φορολογούμενων ή των κεντρικών τραπεζών) και θα τη στηρίξουν».
Δεν αρνούνται βέβαια, ότι στο πίσω μέρος αυτής της σκέψης είναι ότι προσδοκούν τη μετακίνηση κεφαλαίων από τις λιγότερο σταθερές τράπεζες και συστήματα της Ευρωζώνης στις περισσότερο σταθερές μεγάλες «συστημικές» τράπεζες και οικονομίες. Δηλαδή τη γερμανική και των περιφερειακών σε αυτήν οικονομιών...
Η αλήθεια είναι ότι, πίσω από την προσδοκία αυτή, βρίσκεται άλλο ένα στοιχείο που διαπίστωσε η BIS: Οι πλέον επιβαρυμένες από τοξικά στοιχεία τράπεζες είναι οι περιφερειακές γερμανικές τράπεζες. Και αυτό το επιβεβαιώνει η Bundesbank, που υποστηρίζει τη στροφή στο “bail in” εδώ και τώρα στην Κύπρο...
* Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Κεφάλαιο" της 22ας Μαρτίου
Τότε, στις 24/6, η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) παρουσίασε στη Βασιλεία την ετήσια έκθεσή της, η οποία είχε ως σημείο αιχμής την προειδοποίηση πως ο εφιάλτης των παραγώγων έχει επιστρέψει. Και συνιστούσε τη στήριξη της γραμμής που η Κομισιόν τότε προωθούσε για τις τράπεζες: τη μετάβαση από τη στρατηγική του “bail out” των μη βιώσιμων τραπεζών στην τακτική του “bail in”.
Δηλαδή στη διάσωσή τους με κεφάλαια όχι των φορολογούμενων, μέσα από τα μνημονιακά προγράμματα στήριξης του EFSF/ESM, αλλά των μετόχων και των δανειστών τους, στους οποίους συμπεριλαμβάνουν τους μη διασφαλισμένους καταθέτες.
Με άλλα λόγια, με την «τακτική» που πειραματικά επιχειρείται να εφαρμοστεί τώρα στην Κύπρο και που ετοιμάζεται να χρησιμοποιηθεί για τις υπόλοιπες τράπεζες των προβληματικών χωρών της Ευρωζώνης, όπως τις ισπανικές, τις ιταλικές κλπ, αφού η ίδια απόπειρα είχε αποφευχθεί να δοκιμαστεί στην Ισπανία...
Το «Κεφάλαιο» είχε τότε επισημάνει τη στροφή που ετοιμάζεται (φύλλο 137, στις 30/6/2012), εξηγώντας ότι αυτή η «αλλαγή» βρίσκεται στη βάση της πλατφόρμας ενοποίησης του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, που με λίγες ημέρες διαφορά είχε... προκηρύξει η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ ως τον μεγάλο στόχο για την εγγύηση των καταθέσεων!
Το μυστικό, βέβαια, όπως αποκαλύπτουν τα γεγονότα της Κύπρου σήμερα, είναι στη διευκρίνιση ότι η εγγύηση αυτή θα αφορούσε μόνο τις διασφαλισμένες καταθέσεις.
Ήτοι αυτές που δεν ξεπερνούν τις 100 χιλ. ανά φυσικό πρόσωπο, όπως είχε οριστεί από τη Σύνοδο του G-20 μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers… Ο λόγος που η BIS συνιστά τη στροφή αυτή, για να επανέλθουμε στα σημερινά της Κύπρου, είναι –όπως σημειώνεται στην έκθεση τότε- ότι με στοιχεία του 2011 «οι τράπεζες σταδιακά αποκτούν το προφίλ κινδύνου που είχαν πριν από την κρίση» και οδήγησε το τραπεζικό σύστημα στην κατάρρευση της Lehman Brothers και στην παγκόσμια κρίση χρέους με την ύφεση να ακολουθεί σε ελάχιστο χρόνο.
Με άλλα λόγια, για να το πούμε σε απλοελληνκά, οι τράπεζες γέμισαν και πάλι τις γκρίζες περιοχές στα αμπάρια των ισολογισμών τους με τοξικά χαρτοφυλάκια (ανάμεσα στα οποία και τα υποτιμημένα κρατικά ομόλογα των προβληματικών οικονομιών).
Και απέναντι στην απειλή αυτή η BIS, με την ισχυρή στήριξη της γερμανικής κεντρικής τράπεζας Bundesbank, και η Κομισιόν –με συγκεκριμένη οδηγία που είχε ετοιμαστεί, όπως αποκάλυψε το Capital.gr την Τρίτη 19/3- απαντούν με το «bail in» δηλαδή τη μετατροπή των καταθετών σε δανειστές των τραπεζών (με την «ανταλλαγή» ποσοστού των καταθέσεων με μετοχές των χρεοκοπημένων τραπεζών)!
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση του Ευρωσυστήματος, που μπορεί να πυροδοτήσει κανείς, αν υπολογίσει ότι στην Ευρωζώνη υπάρχουν περί τα 17 τρισ. ευρώ σε καταθέσεις για να καλύψουν τη δυνητική «μαύρη τρύπα»., η οποία μόνο από τα πλασματικά κεφάλαια των παραγώγων (στις 31/12/2011) που υπάρχουν στις ευρωτράπεζες ξεπερνά τα 184 τρισ. ευρώ, με βάση τα στοιχεία της BIS του περασμένου Ιουνίου.
Αν, μάλιστα, επιχειρήσει να συγκρίνει κανείς το μέγεθος αυτό με τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών, βλέπει ότι για την ασφαλή κάλυψή τους δεν θα επαρκούσε ούτε το τριπλάσιο του συνολικού ευρωπαϊκού ΑΕΠ.
Οι «εθισμένοι» τραπεζίτες και η επιμονή της κυρίας Μέρκελ
Στην Κύπρο τα επόμενα 24ωρα θα επιχειρηθεί το πρώτο πείραμα αυτής της βίαιης προσαρμογής των τραπεζικών «ισολογισμών» των τριών τραπεζών εις βάρος των «μη διασφαλισμένων καταθέσεων». Οι «ιδεολόγοι» αυτού του πειράματος, που αποτελούν το οικονομικό think tank της κυρίας Μέρκελ, ισχυρίζονται ότι μπορεί να πετύχει στην Κύπρο, για να επεκταθεί στη συνέχεια ως πλατφόρμα της τραπεζικής ενοποίησης στην Ευρωζώνη και να διασφαλίσει τη σταθερότητα του Ευρωσυστήματος. Η απέναντι πλευρά τους κατηγορεί ότι ανοίγουν τον «ασκό του Αιόλου», που θα συμπαρασύρει το τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης.
Και θα τροφοδοτήσει πρωτοφανείς μετακινήσεις αποταμιευτικών/επενδυτικών κεφαλαίων από την Ευρωζώνη και το ευρώ στις χρηματαγορές της ΝΑ Ασίας, πιθανώς μέσω του λονδρέζικου City και της Wall Street, προκαλώντας ένα πρωτοφανές κύμα οικονομικής και πολιτικής αποσταθεροποίησης στην ΕΕ.
Οι «ιδεολόγοι» της BIS και της Κομισιόν εκτιμούν, όπως υποστήριξαν στο «Κεφάλαιο» ότι οι αγορές κεφαλαίου μπορεί να αντιδράσουν αρχικά, αλλά στη συνέχεια, «έπειτα από δεύτερη και τρίτη ανάγνωση, θα καταλάβουν τη σημασία της στήριξης των τραπεζών με πραγματικά (των αποταμιευτών) κεφάλαια και όχι δανεικά (των φορολογούμενων ή των κεντρικών τραπεζών) και θα τη στηρίξουν».
Δεν αρνούνται βέβαια, ότι στο πίσω μέρος αυτής της σκέψης είναι ότι προσδοκούν τη μετακίνηση κεφαλαίων από τις λιγότερο σταθερές τράπεζες και συστήματα της Ευρωζώνης στις περισσότερο σταθερές μεγάλες «συστημικές» τράπεζες και οικονομίες. Δηλαδή τη γερμανική και των περιφερειακών σε αυτήν οικονομιών...
Η αλήθεια είναι ότι, πίσω από την προσδοκία αυτή, βρίσκεται άλλο ένα στοιχείο που διαπίστωσε η BIS: Οι πλέον επιβαρυμένες από τοξικά στοιχεία τράπεζες είναι οι περιφερειακές γερμανικές τράπεζες. Και αυτό το επιβεβαιώνει η Bundesbank, που υποστηρίζει τη στροφή στο “bail in” εδώ και τώρα στην Κύπρο...
* Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Κεφάλαιο" της 22ας Μαρτίου
http://www.capital.gr/news.asp?id=1757948
______________________________________________
πρόκειται για μία άριστη εναλλακτική: να πληρώνουν οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι και μετά οι αποταμιευτές (επενδυτές?) τις μαύρες τρύπες των τραπεζών
το ανέφικτο προκύπτει από τη διαφορά που πρέπει να καλυφθεί
συνεπώς, πάμε πάλι σε κάτι ..πρωτοποριακό: τα χρήματα να ταξιδεύουν από τις φτωχές μικρές τράπεζες στους κολοσσούς, μερικοί από τους οποίους τυγχάνει να είναι οι πιο ..επισφαλείς
εντάξει, ξέρουμε ότι η φούσκα του finance δεν γίνεται να σκάσει καθώς δεν καλύπτεται παρά μόνο από ολική χρεοκοπία του συστήματος, οπότε η λύση είναι απλή: πίνουμε το αίμα των αποκάτω μέχρι να πιούμε του διπλανού μας... όποιος αντέξει για όσο
υ.γ. ο μόνος που δεν χάνει ποτέ λεφτά είναι η ..ΕΚΤ
Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013
Συνέντευξη του καθ. Γ. Κοντογιώργη στο anti-ntp.net. (26 Μαίου 2012) - Freedom
αφιερώστε τον χρόνο που απαιτείται για να ακούσετε τον καθ. Γ. Κοντογιώργη, σε αυτή την συνέντευξή του στο ιστολόγιο anti-ntp.net, και νομίζω πως δεν θα πάει χαμένος ο χρόνος σας, ακόμα κι αν υπάρξουν σημεία διαφωνίας.
Ακολουθούν απομαγνητοφωνημένα αποσπάσματα.
Στη δημοκρατία ο πολίτης είναι κυρίαρχος και ο πολιτικός ακούει.
Πως μπορεί η κοινωνία να αντισταθμίσει την δύναμη των αγορών μέσα στο κράτος; Οχι πια με τους παραδοσιακούς τρόπους, πορείες και απεργίες. Οι πολιτικοί και οι αγορές που τους έχουν σε ομηρία, γράφουν την κοινωνία στα παλιά τους τα παπούτσια. Ολη η συζήτηση που κάνουν έχει ως σκοπό της το συμφέρον των αγορών και όχι των κοινωνιών.
Η αριστερά έχει γίνει η ουρά του παγκόσμιου καπιταλισμού, και δεν έχει καμμία ιδεολογία και καμμία πρόταση, έξω από τα όρια του συστήματος. Δεν είναι ο φόβος του συστήματος η αριστερά.
Αυτό που φοβούνται οι πολιτικές εξουσίες και οι αγορές είναι η κοινωνία. Οσο η ανάσα της κοινωνίας πλησιάζει την πολιτική, ο φόβος τους αυξάνεται.
Η κοινωνία πρέπει να αξιώσει να αλλάξουν οι πολιτικές σχέσεις και όχι να παραμένει στον ιδιωτικό χώρο που είναι σήμερα.
Αν το σύστημα ήταν κατ’ ελάχιστον αντιπροσωπευτικό τότε οι κοινωνίες θα ήταν στον δημόσιο χώρο και όχι στον ιδιωτικό. Το σύστημα το κατέχει εξ ολοκλήρου το κράτος και αυτοί που έχουν την νομιμοποίηση να το διαχειρίζονται.
Είναι παντοδύναμες οι αγορές διότι το σύστημα το κατέχουν κάποιοι που έπρεπε να δουλεύουν για το συμφέρον της κοινωνίας, αλλά δουλεύουν για το συμφέρον των αγορών.
Πρέπει να δώσουμε βάθρο θεσμικό στην κοινωνία ώστε να ανακτήσει την συλλογικότητά της.
Η ελληνική κοινωνία, είναι πολιτικά υπεραναπτυγμένη και αντιπροσωπεύει μια (πολιτική;) κληρονομιά, την οποία είχε μέχρι και το τέλος της τουρκοκρατίας, η οποία είναι αναντίστοιχη προς το κράτος. Το κράτος αυτό, το δυτικό κράτος, δημιουργήθηκε για να βγάλει τις φεουδαλικές κοινωνίες της ευρώπης από την φεουδαρχία και να τις κάνει ελεύθερες. Η ελληνική κοινωνία δεν ήταν φεουδαλική. Ηταν κοινωνία δημοκρατική με την έννοια της αυτοκυβέρνησης (σσ. προφανώς αναφέρεται στον ελληνικό κοινοτισμό). Δημοκρατία είχαμε στα κοινά των ελλήνων που καταργήθηκαν με την συγκρότηση του κράτους. Οπισθοδρομήσαμε για να εξευρωπαϊστούμε. Το κράτος αυτό δημιουργήθηκε καταργώντας το σύστημα του ελληνισμού που του δημιουργούσε θεσμική συλλογικότητα. Δήμο.
Το κράτος αυτό ως προτεκτοράτο των δυνάμεων της ευρώπης είχε κάθε λόγο να μην θέλει την εθνική ολοκλήρωση. Δεν έβαλαν την ελληνική αστική τάξη (Θεσσαλονίκη, Σμύρνη, Τραπεζούντα) μέσα στο κράτος και δεν άφησαν και να αναπτυχθεί και ελληνική αστική τάξη. Και από την άλλη μεριά κατήργησαν και την θεσμική συλλογικότητα των ελλήνων (κοινοτισμός).
Αυτό το κράτος μη έχοντας καμμία αντιστοιχία με την εικόνα του ελληνισμού, τον κατέστρεψε και τον αποδόμησε και συγχρόνως κατέστρεψε την συλλογικότητα της κοινωνίας. Αν θέλουμε να ερμηνεύσουμε το σήμερα πρέπει να μιλησουμε με ιστορικούς όρους. Το πολιτικό σύστημα αυτό το επέβαλαν οι απολυταρχίες της ευρώπης για να ελέγξουν την ελληνική κοινωνία και συγχρόνως για να καταστρέψουν τον ισχυρό και ηγεμόνα σε τρεις αυτοκρατορίες ελληνισμό, που ήταν έξω από το ελληνικό κράτος. Αυτό οφείλεται σε ένα γεγονός. Οτι απέτυχε παταγωδώς η επανάσταση.
Το σχέδιο για το κράτος (Ρήγας, Φαναριώτες, κλπ) ήταν κοινωνίες εν ελευθερία μέσα στα κοινά με την μετάβαση στην μεγάλη κλίμακα του κράτους-έθνους. Ο Ρήγας το περιγράφει πολύ καλά αυτό.
Αυτό το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει με καμμία άλλη λογική παρά μόνο με την λογική του κατακτητή. Η ψήφος (στις εκλογές) χρησιμοποιείται για να αποδομηθεί η συλλογικότητά μας και να οδηγηθούμε σε ένα καθεστώς κατοχής πολιτικής.
Η μεταπολίτευση είναι η ολοκληρωτική επαναφορά της χειρότερης φαυλοκρατίας του 19ου αιώνα, της λεηλατικής αντίληψης της πολιτικής. Η καταχρέωση έγινε όχι γιατί είχε ανάγκη η κοινωνία να της αυξήσουμε έστω με δανειακό τρόπο το εισόδημα, αλλά γιατί δεν έφτανε για την λεηλασία του δημόσιου πλούτου από την κομματοκρατία. Ο Τζοχατζόπουλος δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση. Το έκαναν σχεδόν όλοι. Κι όσοι δεν το κάνανε το νομιμοποιούσαν με την ψήφο τους. Κι όλα αυτά σε μια κοινωνία με τον χαμηλώτερο ιδιωτικό δανεισμό στην ευρώπη.
Είμαστε και σήμερα δέσμιοι αυτού του καθεστώτος κατοχής. Είναι σύμφωνες όλες οι κομματικές δυνάμεις να μην αγγίξουν τους πυλώνες της καταστροφής μας. Δηλαδή το κράτος, που είναι το πολιτικό σύστημα, η δημόσια διοίκηση και η δικαιοσύνη, και η νομοθεσία. Και που οικοδομεί την διαπλοκή και την διαφθορά.
(για το ΔΝΤ και την τρόϊκα) Είναι ευκαιρία να εφαρμοστεί η λογική των αγορών στην ελλάδα, να εξαθλιωθεί η κοινωνία, να εκπέσει εντελώς ο οικονομικός ιστός της χώρας ώστε να παραδοθούμε απνευστί στην διεθνή των αγορών και στις σχέσεις ηγεμονίας που επιχειρεί να οικοδομήσει μέσα στην ευρωπαϊκή ένωση. Αλλά είναι η ελληνική πολιτική τάξη που μας έριξε στις δαγκάνες της διεθνούς των αγορών και της γερμανίας.
Τα σκάνδαλα συγκαλύφθηκαν όλα. Ποιος τολμάει να έρθει αντιμέτωπος με την Μέρκελ όταν έχει τους καταλόγους όλων όσων χρηματίστηκαν; Είναι αναγκαίο να καθαρθεί το παρελθόν όχι μόνο για την εξυγίανση του πολιτικού συστήματος αλλά και για την άσκηση πολιτικών.
Το πρόβλημα δεν είναι ο δικομματισμός αλλά το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Οπου και οι μικρές πολιτικές δυνάμεις συμμετείχαν, πολιτεύθηκαν με τον ίδιο τρόπο. Λεηλάτησαν τον δημόσιο χώρο για να τον ιδιοποιηθούν. Η αριστερά (Συνασπισμός κλπ) μετέβαλλαν το δημόσιο πανεπιστήμιο σε ιδιωτικό χώρο, χώρο ελέγχου από τα ιδιωτικά τους συμφέροντα. Το πολιτικό σύστημα πολιτεύεται προς το δικό του συμφέρον και όχι προς το συμφέρον της κοινωνίας.
Το πολιτικό σύστημα θα έπρεπε να καταργήσει κάθε μη-ευθύνη υπουργού. Να υπόκεινται ευθέως στη δικαιοσύνη. Αυτό μπορεί να γίνει σήμερα.
Το σύστημα έχει οικοδομηθεί σε επάλληλους θύλακες ολιγαρχικών συμμοριών. Λειτουργούν ως συμμορία που συγκαλύπτει οτιδήποτε διαπράξει.
Δεν είναι η εναλλαγή (των κομμάτων) στην εξουσία που θα φέρει λύση στο πρόβλημα.
Οσοι δεν θέλουν σήμερα την είσοδο της κοινωνίας στην πολιτική, θέτουν αυτομάτως το ερώτημα: “και πως θα γίνει αυτό;”.
Δεν χρειάζεται η κοινωνία σήμερα να μαζευτεί στο Σύνταγμα για παράδειγμα ώστε να αποφασίσει. Αρκεί να αντλήσουμε την βούληση της κοινωνίας. Και έχουμε τρόπους γι’ αυτό. Μπορουμε να φτιάξουμε έναν μηχανισμό, με ακεραιότητα, που να ανιχνεύει την βούληση της κοινωνίας πριν παρθεί μια απόφαση. Η κοινωνία πρέπει να βουλεύεται σε κάθε τι και όχι κατά χειραγώγηση, όπως στο δημοψήφισμα.
Η κοινωνία γνωρίζει ποιο είναι το συμφέρον της. Και οι “ειδικοί” (σσ. οι πολιτικοί) το γνωρίζουν αλλά δεν το ακολουθούν.
Εφόσον η κοινωνία είναι ο λόγος ύπαρξης και της πολιτικής και της βουλής και του πρωθυπουργού και των αγορών, κλπ κλπ, σημαίνει πως πρέπει και η κοινωνία να έχει κάποιο λόγο για τα πράγματα που την αφορούν.
Η σύνθεση της γνώμης των πολλών είναι ανώτερη από την γνώμη των ολίγων και είναι εναρμονισμένη με το συμφέρον των πολλών.
Αν συγκρίνουμε τις δημοσκοπήσεις, το έχω κάνει αυτό, από το 1974 μέχρι πρόσφατα, και δούμε για τα διάφορα ζητήματα, τι έχει πει η κοινωνία ερωτώμενη και τι έχουν πράξει οι πολιτικοί πολιτευόμενοι, θα διαπιστώσουμε ότι αν ακολουθείτο η γνώμη της κοινωνίας η ελλάδα δεν θα ήταν στην κατάντια που βρίσκεται σήμερα.
Στις τελευταίες εκλογές η κοινωνία έδειξε την πόρτα της εξόδου στην κομματοκρατία. Αυτοί προσποιούνται οτι η κοινωνία ψήφισε υπέρ ή κατά του μνημονίου. Λάθος. Το μνημόνιο είναι το αποτέλεσμα. Το κράτος και αυτοί οι ίδιοι είναι η αιτία του μνημονίου. Η κοινωνία γνωρίζει τον υπαίτιο.
Αν είχε θεσμοθετηθεί κάθε τρίμηνο ο βουλευτής να πηγαίνει στην εκλογική του περιφέρεια και να δίνει λόγο σε ένα κληρωτό σώμα πολιτών, από το οποίο θα λαμβάνει και εντολές ή θα ανακαλείται, τα κόμματα δεν θα μπορούσαν να έχουν αυτόν τον προσωποπαγή χαρακτήρα που έχουν.
Πρέπει να αρθεί το εμπάργκο της άλλης άποψης, από τα ΜΜΕ, και να αναπτυχθεί ως ο άλλος πόλος τους διαλόγου. Τώρα τα ΜΜΕ βάζουν τον έναν από το ένα κόμμα και τον άλλον από το άλλο κόμμα να διαπληκτίζονται μεταξύ τους, γιατί εκεί δεν διακινδυνεύουν να βγουν από την πολιτική του συστήματος. Οταν βάζουν κάποιον άλλον που αμφισβητεί το σύστημα, τότε βλέπετε οτι αποσταθεροποιούνται, και τον αποκλείουν.
Το δημοψήφισμα έχει ένα επιλεκτικό γνώρισμα. Η πολιτική εξουσία αποφασίζει ποιο θέμα θα μπει σε δημοψήφισμα. Η βάζουν τέτοια εμπόδια, να μαζευτούν πχ τόσες υπογραφές, που ουσιαστικά γίνεται άνευ σημασίας.
Θα άφηνε η κοινωνία να λειτουργεί αυτό το σπάταλο και λεηλατικό κράτος στο μέσον της κρίσεως, τη στιγμή που φορολογούν ακόμα και τον άνεργο; Ρωτήθηκε η κοινωνία και συμφωνεί;
Δεν θα υπήρχαν οι έννοιες δημοκρατία και όλα αυτά, εάν ο εξερχόμενος από την φεουδαρχία δυτικο-ευρωπαϊκός κόσμος, δεν είχε συναντηθεί με την ελληνική γραμματεία. Μέσα από την αδυναμία όμως να συγκροτηθεί ο ελληνικός κόσμος στην εποχή της φεουδαρχίας, προσάρμοσαν τις έννοιες περιγράφοντας το σύστημα που ήταν συμβατό με τις πραγματικότητες της ευρώπης. Αποκάλεσαν δημοκρατία ενα σύστημα που δεν είναι ούτε δημοκρατικό, ούτε αντιπροσωπευτικό.
Δεν είναι μόνο η δημοκρατία που έχει διαστρεβλωθεί. Είναι και η έννοια της ελευθερίας. Σήμερα όλοι οι μεγάλοι στοχαστές διηγούνται οτι έχουμε και ατομική και κοινωνική και πολιτική ελευθερία. Η ελευθερία όμως ορίζεται ως αυτονομία. Να κάνουμε αυτό που θέλουμε και να μη μας το υποβάλλει κάποιος άλλος. Ορίζουν λοιπόν την ελευθερία οι στοχαστές μας με όρους αυτονομίας στο ατομικό πεδίο, στην ιδιωτική μας ζωή, αλλά στο κοινωνικοοικονομικό και στο πολιτικό πεδίο δεν την ορίζουν ως αυτονομία αλλά ως δικαίωμα. Μας λένε έχεις δικαίωμα να πας στο Σύνταγμα να διαδηλώσεις και να φωνάξεις και να πιέσεις την πολιτική εξουσία. Μα το δικαίωμα υπάρχει εκεί που δεν υπάρχει ελευθερία.
Σήμερα διαδηλώνουμε ή θέλουμε να διατηρήσουμε ορισμένα δικαιώματα πρόνοιας ή προστασίας της εργασίας, αλλά δεν συνεκτιμούμε ότι η εργασία είναι απαλλοτρίωση της ελευθερίας μας. Εκχωρούμε τις οκτώ ώρες ή όσες εργαζόμαστε, το δικαίωμα σε κάποιον άλλον που κατέχει το σύστημα, να αποφασίζει για το πως εμείς θα ζήσουμε τις οκτώ ώρες, τι θα κάνουμε. Αρα λοιπόν δεν έχουμε κοινωνική και πολιτική ελευθερία. Και όμως έτσι μας το διδάσκουν. Είναι όλες οι έννοιες που έχουν διαστρεβλωθεί σήμερα.
Για να είναι αντιπροσωπευτικό το σύστημα θα έπρεπε να υπάρχει το δίπολο εντολέας-εντολοδόχος. Για να είναι η κοινωνία εντολέας πρέπει να έχει τήν θεσμική δυνατότητα να παίρνει αποφάσεις, να εκφράζει την βούλησή της. Να μπορεί να είναι δήμος, όπως λέγανε οι αρχαίοι. Να μπορεί να είναι μέρος του πολιτικού συστήματος.
Εμείς εδώ ο καθένας μας έχουμε βούληση. Ομως όλοι μαζί δεν έχουμε βούληση. Και δεν έχουμε όλοι μαζί βούληση, γιατί η συνολική βούληση χρειάζεται διαβούλευση. Να συγκεντρωθούμε, να μιλήσουμε και να πάρουμε μια απόφαση. Να θεσμοθετηθούμε ως συλλογικότητα.
Για να λειτουργήσει η έννοια της αντιπροσώπευσης πρέπει να έχει ο δήμος, η συλλογικότητα, τις αρμοδιότητες του εντολέα: να αποφασίζει τις κεντρικές πολιτικές, να ανακαλεί, να ελέγχει, να προσάγει στην δικαιοσύνη. Το ευθύνειν και το ελέγχειν μας λένε οι αρχαίοι. Θεωρούσαν οτι δεν είναι ελεύθεροι αν δεν είχαν το ελέγχειν και το ευθύνειν. Για να ασκήσεις το ελέγχειν και το ευθύνειν των εντολοδόχων σου, των πολιτικών, πρέπει να έχεις συγκρότηση σε δήμο.
Την ιδιότητα του εντολέα, μας λέει το Σύνταγμα, την έχει η βουλή. Και η κυβέρνηση έχει την ιδιότητα του εντολοδόχου. Μας έχουν πάρει δηλαδή και την ιδιότητα του εντολέα και την ιδιότητα του εντολοδόχου.
Μάλιστα για να μπορέσει να έχει και την νομιμοποίηση μας (το κράτος) έχει πάρει και την συλλογική μας ταυτότητα. Η ταυτοτική μας συλλογικότητα, αυτό που σήμερα αποκαλούμε έθνος, δεν θεωρείται οτι είναι δική μας υπόθεση. Αλλά θεωρούν οτι είναι κατασκευή του κράτους. Κατασκεύασαν δηλαδή με τέτοιο περίτεχνο τρόπο την ιδέα του έθνους ώστε να θεωρείται οτι είναι τεχνητή κατασκευή του κράτους που υπηρετεί την νομιμοποίηση αυτού του πολιτικού συστήματος.
Ομως αυτή την έννοια του έθνους την αντέτειναν στην απολυταρχία για να την καταργήσουν, τον 18ο-19ο αιώνα. Και γι’ αυτό τότε λειτούργησε προοδευτικά. Σήμερα όμως την αντιτείνουν στην κοινωνία, της κατακρατούν δηλαδή και την ελευθερία της πολιτικής, της κατακρατούν και το δικαίωμα να έχει αυτή την έκφραση της συλλογικότητάς της, να λέει τι είναι ο έλληνας και ποιο είναι το συμφέρον του έλληνα, του ιταλού, του γερμανού, του οποιουδήποτε, γιατί θέλουν την κοινωνία απέναντι. Δεν θέλουν να της εκχωρήσουν αυτό που κατακρατούν, την ιδιότητα του εντολέα. Αρα και την θέσμισή της.
Η δημοκρατία λέει: παίρνω ολόκληρο το πολιτειακό σύστημα το δίνω και το επενδύω στην κοινωνία, η κοινωνία ενσαρκώνει το πολιτικό σύστημα, ότι δηλαδή κάνει σήμερα το κράτος το κάνει η κοινωνία, και η δημόσια διοίκηση, ότι περισσεύει δηλαδή, το διοικητικό μέρος, το εκτελεστικό μέρος, το κατακρατεί μία περιοχή του κράτους η οποία είναι όπως μας λέει ο Αριστοφάνης, θεραπαινίδα του δήμου. Ο δήμος είναι η πολιτεία, δεν είναι το κράτος η πολιτεία.
Σήμερα το διακύβευμα είναι όχι να κάνουμε δημοκρατία, αλλά να κάνουμε το σύστημα λίγο αντιπροσωπευτικό. Να πλησιάσει η ανάσα της κοινωνίας. Οι εξελίξεις γίνονται κατά στάδια.
Το μεγάλο κόλπο που εφήρμοσαν τελευταία τα κόμματα που κάλεσαν τα κομματικά μέλη και φίλους να ψηφίσουν τις ηγεσίες και το είπαν δημοκρατικό, στην πραγματικότητα απέβλεπε στο να αυτονομηθούν οι ηγέτες και από τα ίδια τα κόμματα, τους μηχανισμούς των κομμάτων. Διότι αν θέλανε την κοινωνία να λειτουργήσει για την εκλογή των ηγεσιών θα έπρεπε να θέλουν την ίδια κοινωνία να λειτουργήσει και για τον έλεγχο των ηγεσιών, και την ανάκλησή τους. Να θεωρηθεί δηλαδή οτι το σώμα που ψήφισε, ψηφίζει και για την ανάκληση και για τον έλεγχο. Αλλά αυτό δεν το θέλουν.
Η διανόηση στην ελλάδα δεν συμβάλλει στην ανασυγκρότηση γιατί δεν θέλει. Η κυρίαρχη διανόηση στην ελλάδα, αυτή που όπως θα έλεγε ο Γκράμσι έπαιξε ή δήλωνε οτι θα έπαιζε τον ρόλο του οργανικού διανοούμενου, μετατράπηκε σε οργανικό νομέα της εξουσίας. Οσο από την δεκαετία του 1980 γιγαντωνόταν η λεηλασία και η πελατειακή αποδόμηση του κράτους, τόσο η διανόηση πολεμούσε την εθνική συλλογικότητα, την κοινωνική συλλογικότητα για να δώσει νομιμοποίηση σε αυτό το κράτος. Διότι σε αυτό το κράτος συμμετείχε ως νομέας.
Και γι’ αυτό το λόγο υπέστην εγώ επιθέσεις σε μεγάλο βαθμό διότι ήγειρα αυτό το ζήτημα -με αρθρογραφία που ξεκίνησα την δεκατία του ’90, με αφορμή μια παρέμβαση διότι κάλεσαν εδώ μια εξωτερική βοήθεια τον Χομπσμπάουμ να πει τις δικές του ανοησίες- ηγέρθη τεράστιος θόρυβος διότι έπρεπε να νομιμοποιηθεί η αντίληψη οτι εθνική συλλογικότητα είναι το κράτος. Και όχι η κοινωνία.
Και ακούγαμε διαφόρους από αυτούς της διανόησης που αποδομούσε, δούλευε για την αποδόμηση της κοινωνικής μας συλλογικότητας, να καθυβρίζουν την κοινωνία και το ιστορικό της παρελθόν και να δηλώνουν με θράσος οτι πρέπει να αποδομήσουμε την κοινωνική συλλογικότητα. Τη συλλογικότητα των ελλήνων. Μα αυτή η συλλογικότητα είναι το μέτρο της αντίστασης μιας κοινωνίας απέναντι στην ιδιοποίηση του κράτους ή στην διεθνή των αγορών. Αρα ξέρουμε γιατί το έκαναν αυτό: γιατί νομιμοποιούσε αυτό το κράτος εις βάρος της κοινωνίας και του συμφέροντός της.
Είναι ολόκληρο το σύστημα της διανόησης που εργάστηκε με στόχο την κοινωνική απο-συλλογικοποίηση. Την αποδόμηση του συλλογικού ιστού. Είναι βαθειά αντιδραστικές δυνάμεις αυτές. Διότι τι είναι πρόοδος; Πρόοδος είναι ότι απελευθερώνει την κοινωνία, άρα οτι συγκροτεί θεσμικά την συλλογικότητά της και οτι απελευθερώνει τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας.
Αρα αν μιλάμε για πρόοδο θα πρέπει να αναφερόμαστε στην κοινωνία. Γιατί αυτή είναι ο λόγος ύπαρξης και αυτών. Εάν θέλουν λοιπόν να αποδομήσουν την κοινωνία, θέλουν την κοινωνία να είναι ιδιώτης, να μην έχει ηθικό και πραγματικό έρεισμα να αντιτείνει απέναντι στο κράτος και στην πολιτική των κατακτητών του το συλλογικό της επιχείρημα, γιατί η κοινωνία αυτή για τους ολιγαρχικούς και βαθειά αντιδραστικούς κρατικούς διανοούμενους είναι επικίνδυνη. Γι’ αυτό και τους βλέπετε με πολύ μεγάλη ευκολία για να παίξουν αυτό το παιχνίδι, υιοθετούν τον εθνικισμό του αντιπάλου, γιατί δήθεν η συλλογικότητα είναι εθνικιστική. Το να επιδιώκει μια κοινωνία την ελευθερία της, την ευημερία της, είναι εθνικιστικό.
Γι’ αυτό και βλέπετε και πολλούς από αυτούς να επιστρατεύουν και το επιχείρημα ότι η πλειοψηφία είναι εχθρός των δικαιωμάτων. Δεν εννοούν την πλειοψηφία της βουλής ή της ελίτ. Αλλά την πλειοψηφία της κοινωνίας. Η κοινωνία είναι εχθρός των δικαιωμάτων. Ποιων δικαιωμάτων; Αυτών οι οποίοι όταν παίρνανε 2 και 3 τοις εκατό από το εκλογικό σώμα, χρησιμοποιούσαν την χώρα ως χωματερή του καπιταλισμού; Που αντί να πάνε εκεί που παράγεται το κοινωνικό πρόβλημα, στο Πακιστάν, στην Ινδία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στον τρίτο κόσμο γενικά, μας λένε οτι πρέπει να το δεχθούμε εμείς ώστε εκεί να αποσυμφορηθούνε οι εντάσεις εναντίον του καπιταλισμού; Για να δουλέψει άνετα ο καπιταλισμός τον οποίον υποτίθεται ότι εχθρεύονται και να έρθει να γίνει μέρος του δικού μας προβλήματος;
Είναι άλλο πράγμα να διαχειρίζεσαι την οικονομική μετανάστευση ώστε να μην διαρρηγνύει τον συλλογικό σου ιστό, τον κοινωνικό ιστό, και να είναι χρήσιμη για την κοινωνία της χώρας στην οποία δημιουργείται το θέμα, και άλλο πράγμα να χρησιμοποιείς την οικονομική μετανάστευση ως εργαλείο για να πολεμήσεις την κοινωνία των πολιτών γιατί δεν σου δίνει εκλογικό αποτέλεσμα για να παίξεις κι εσύ τον ρόλο σου. Περί αυτού πρόκειται. Είναι βαθειά αντιδραστικές δυνάμεις που έχουν ιδεολογία ακραιφνώς ολιγαρχική αλλά με αντιδραστικό πρόσημο και που εχθρεύονται την κοινωνία. Γι’ αυτό και τα λένε όλα αυτά. Γι’ αυτό και συμπεριφέρονται έτσι. Γι’ αυτό και υιοθετούν τον εθνικισμό του αντιπάλου για να πολεμήσουν όχι τον εθνικισμό του έλληνα, αλλά την εθνική συλλογικότητα. Δηλαδή το συλλογικό υποκείμενο αυτής της χώρας.
—————–
Θραξ Αναρμόδιος (για την αντιγραφή)
ΥΓ. Ελπίζω να διαβάσουν και μερικοί το κείμενο, μην πάει εντελώς κι ο κόπος μου χαμένος.
Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013
ΤΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ
Ενδιαφέρουσες πληροφορίες για όσους αναρωτιούνται πως γίνεται να πλησιάσεις στην πραγματική δημοκρατία σε συνθήκες της συγχρονης εποχής. Το ελβετικό μοντέλο που στηρίζεται στα δημοψηφίσματα είναι απο τα πιο πολυσυζητημένα, και αναλύεται παρακάτω:
απο το: referendumsforgreece
Πριν κάποιες ημέρες “μετέφρασα” έναν πίνακα από ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, το The Politics of Switzerland : Continuity and Change in a Consensus Democracy των Hanspeter Kriesi και Alexander H. Trechsel. (για όποιον ενδιαφέρεται το ISBN του βιβλίου είναι 978-0521606318 και θα σας κοστίσει περίπου 25€). Στην συνέχεια έκανα ένα print screen του πίνακα και άφησα την εικόνα του να ταξιδέψει στο διαδίκτυο και κυρίως στο facebook. Η αίσθηση που έχω είναι ότι η εικόνα αυτή “αναμεταδόθηκε” και σχολιάσθηκε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και είναι φυσικό. Ο θεσμός του δημοψηφίσματος είναι – δυστυχώς – άγνωστος στην ολιγαρχική μας κοινωνία. Είναι ένας ιδιαίτερα επικίνδυνος θεσμός για ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο στην Ελλάδα και όχι μόνο (αλήθεια, θυμάστε την έκφραση της Μέρκελ αλλά κυρίως του Σαρκοζί όταν ο Παπανδρέου ψέλλισε την λέξη;). Καμιά από τις πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα δεν επιθυμεί την πολιτική χειραφέτηση του Έλληνα. Κανείς δεν θέλει τον Έλληνα πολίτη, ως υπήκοοι τους είμαστε απείρως χρησιμότεροι.
Τι λέει λοιπόν αυτός ο πίνακας; Με δύο λόγια : από το 1848 ως και το 2007, οι Ελβετοί πολίτες ψήφισαν σε 543 δημοψηφίσματα. Ο αριθμός αυτός δεν είναι οι ημέρες που χρειάσθηκε να προσέλθουν οι Ελβετοί στις κάλπες. Στην Ελβετία είναι σύνηθες να ψηφίζουν για περισσότερα από ένα θέματα την ίδια ημέρα. Σίγουρα όμως αποφάσισαν για 543 θέματα. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι τα παραπάνω είναι μόνο τα ομοσπονδιακά δημοψηφίσματα. Εκτός αυτών, οι Ελβετοί ψηφίζουν για θέματα που αφορούν το καντόνι τους αλλά και τον δήμο τους. Εκτιμώ ότι ένας ενεργός πολίτης στην Ελβετία, συναποφασίζει (μαζί με τους συμπολίτες του) για περισσότερα από 15 θέματα τον χρόνο. Έτσι ένας Ελβετός στα πενήντα του έχει ψηφίσει για περίπου 500 θέματα! Από τα ίσως όχι και τόσο σημαντικά θέματα της πόλης του, ως το αν θα γίνει η Ελβετία μέλος της Ε.Ε.
Ας τα δούμε όμως ένα – ένα.
ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ
Από το 1848 ως το 2007 διεξήχθησαν στην Ελβετία διακόσια είκοσι ένα (221) υποχρεωτικά δημοψηφίσματα. Λέγονται έτσι γιατί δεν χρειάζεται να συλλέξει κανείς υπογραφές για να τα καλέσει (θυμηθείτε, στην Ελβετία δημοψήφισμα καλούν ΜΟΝΟΝ οι πολίτες ΚΑΙ ΟΧΙ οι πολιτικοί). Οποιαδήποτε αλλαγή στο Σύνταγμα πρέπει να περάσει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ από δημοψήφισμα. Το ίδιο και η συμμετοχή της Ελβετίας σε οποιαδήποτε υπερεθνική οντότητα (ΝΑΤΟ,Ε.Ε. κ.α.). Στα δημοψηφίσματα αυτά πρέπει να επιτευχτεί διπλή πλειοψηφία, και πολιτών και καντονιών. Αυτό γίνεται έτσι ώστε να μην μπορούν τα πολυπληθή καντόνια (όπως αυτό της Ζυρίχης με 1,3 εκατομμύρια κατοίκους) να επιβάλουν την άποψη τους στα λιγότερο πυκνοκατοικημένα (το Appenzell Innerrhoden έχει μόλις 15.000 κατοίκους). Έτσι λοιπόν οι Ελβετοί πολίτες αποφασίζουν κατά μέσο όρο 1,4 φορές τον χρόνο για ιδιαίτερα σημαντικά ζητήματα. Την δεκαετία του 70 ο μέσος όρος των υποχρεωτικών δημοψηφισμάτων ήταν 5 ανά έτος! Η ουσία του υποχρεωτικού δημοψηφίσματος είναι ότι τόσο το Σύνταγμα (και ό,τι αυτό προβλέπει) όσο και η συμμετοχή της χώρας σε υπερεθνικούς οργανισμούς δεν μπορεί παρά να απολαμβάνει την σύμφωνη γνώμη των πολιτών. Μόνο τότε, τα προηγούμενα, είναι δημοκρατικά νομιμοποιημένα. Μην διανοηθείτε σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα. Εδώ το Σύνταγμα και η συμμετοχή της χώρας σε υπερεθνικούς οργανισμούς, γράφεται και αποφασίζεται αντίστοιχα από μια δεκάδα οικογενειών. Όπως σε κάθε ολιγαρχία………
ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ – ΑΚΥΡΩΤΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ
Αντίστοιχα από τον 1874 ως το 2007 διεξήχθησαν εκατόν εξήντα (160) προαιρετικά – ακυρωτικά δημοψηφίσματα. Έχουμε όλοι διδαχθεί και πιστέψει ένα ψέμα. Μας είπαν ότι δημοκρατία είναι να ψηφίζουμε τους αντιπροσώπους μας. Στην πραγματικότητα η έννοια της αντιπροσώπευσης είναι ασύμβατη με την δημοκρατία. Δημοκρατία σημαίνει ψηφίζω νόμους και όχι ψηφίζω αντιπροσώπους. Ο Αριστοτέλης (αλλά και αρκετοί άλλοι αργότερα) μας έχουν προειδοποιήσει : η ψήφος για την ανάδειξη πολιτικών προσώπων είναι ολιγαρχική πρακτική, δημοκρατική είναι η κλήρωση. Ας επιστρέψουμε όμως στους νόμους. Αυτή την στιγμή στην Ελλάδα δεν υπάρχει ΚΑΝΕΙΣ τρόπος (εννοώ θεσμικά) να επηρεάσουμε την ισχύ ενός νόμου ο οποίος ψηφίσθηκε από ανθρώπους οι οποίοι υποτίθεται ότι μας αντιπροσωπεύουν. (Δηλαδή ο αντιπρόσωπος πολιτικός έχει απείρως μεγαλύτερη ισχύ από τον αντιπροσωπευόμενο λαό! Αλήθεια, τι είδους αντιπροσώπευση είναι αυτή;) Είμαστε λοιπόν στην απίστευτα δυσάρεστη θέση να μην υπάρχει ΚΑΝΕΙΣ ΘΕΣΜΟΣ ο οποίος να μας επιτρέπει να ορίζουμε τις ζωές και το μέλλον μας. Ας δούμε τι συμβαίνει αντίστοιχα στην Ελβετία.
Μετά την ψήφιση ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ νόμου, οι πολίτες έχουν στην διάθεση τους 90 ημέρες για να συλλέξουν 50.000 υπογραφές ενάντια στο νόμο (αντιστοιχούν περίπου στο 1% του συνολικού αριθμού των ψηφοφόρων). Αν τα καταφέρουν κηρύσσεται δημοψήφισμα στο οποίο οι Ελβετοί αποφασίζουν αν τελικά θα δεχθούν ή θα ακυρώσουν τον νόμο.
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο θεσμός του ακυρωτικού δημοψηφίσματος επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη επάνω από τους Ελβετούς πολιτικούς – νομοθέτες. Αν δεν λάβουν σοβαρά υπόψη τους το τι πιστεύει και επιθυμεί ο Ελβετός πολίτης θα αντιμετωπίσουν ένα δημοψήφισμα και πιθανότατα μια ταπεινωτική ήττα – ακύρωση του νομοθετήματος τους.
Το μόνο πρόβλημα της παραπάνω διαδικασίας είναι ο ιδιαίτερα μεγάλος χρόνος που απαιτείται προκειμένου να σχεδιασθεί και να ψηφισθεί ένα νόμος. Σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης το Ελβετικό Ομοσπονδιακό κοινοβούλιο έχει το δικαίωμα να ψηφίσει νόμο ο οποίος δεν μπορεί να δεχθεί “επίθεση” από δημοψήφισμα. Όταν κάποια στιγμή οι Ελβετοί πολιτικοί άρχισαν να ψηφίζουν το έναν νόμο μετά τον άλλο ως νόμους έκτακτης ανάγκης, οι πολίτες αντέδρασαν με ένα δημοψήφισμα πρωτοβουλίας πολιτών, και πρόσθεσαν στο Σύνταγμα τους έναν όρο σύμφωνα με τον οποίο οι νόμοι έκτακτης ανάγκης δεν μπορούν να δεχθούν “επίθεση” από δημοψήφισμα μόνο για ένα έτος. Μετά το έτος ισχύει για αυτούς ότι και για τους υπόλοιπους ομοσπονδιακούς νόμους. Τόσο απλά……
Βλέπουμε λοιπόν ότι στην διάρκεια των τελευταίων 133 ετών, η ομοσπονδιακή βουλή των Ελβετών έχει ψηφίσει 2370 νόμους. Από αυτούς οι 160 (περίπου οι 7 στους 100) έχουν δεχθεί “επίθεση” από δημοψήφισμα και περίπου οι μισοί από αυτούς (87) ακυρώθηκαν.
Εδώ θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι δημοκρατία δεν σημαίνει απλά ψηφίζω για κάτι. Το σημαντικότερο είναι ό,τι προηγείται του δημοψηφίσματος, δηλαδή, ο δημόσιος διάλογος που μετασχηματίζει τον αδρανή υπήκοο σε ενεργό πολίτη.
Ακούμε συχνά κάποιους συνανθρώπους μας να αναρωτιούνται : έχει όμως την γνώση και την επάρκεια ο ελληνικός λαός να αποφασίζει για το μέλλον του; Το ερώτημα αυτό και η συχνά αρνητική του απάντηση, περιγράφουν με ακρίβεια την ΑΠΟΛΥΤΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ μας. Το ερώτημα αυτό δεν υφίσταται στην δημοκρατία. Το ουσιαστικό ερώτημα δεν είναι αν ξέρουμε ή όχι ως κοινωνία τι πρέπει να κάνουμε, το ερώτημα είναι : ποιος νομιμοποιείται και δικαιούται να αποφασίζει για το μέλλον των πολιτών και της κοινωνίας τους; Για την δημοκρατία και τους δημοκράτες η απάντηση είναι μόνο μία : ΜΟΝΟ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ. Αν βέβαια μιλήσετε με έναν έλληνα πολιτικό (προσπαθήστε το) θα σας απαντήσει ότι το καίριο ερώτημα είναι άλλο: θέλουν οι έλληνες να αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους; Εμείς θα του απαντούσαμε : Ρωτήστε τους. Κάντε δηλαδή ότι έκαναν και στην Ισλανδία. Κηρύξτε ένα δημοψήφισμα και ΡΩΤΗΣΤΕ ΤΟΥΣ.
Υπάρχει τέλος ο αντίλογος ότι ακόμα και η Ελβετία (και το πολιτικό της μοντέλο) δεν αποτελούν μια αυτόνομη κοινωνία, εφόσον ακόμα και εκεί, οι νόμοι δημιουργούνται από το κοινοβούλιο και όχι τους πολίτες. Είναι αλήθεια. Η σημαντική διαφορά είναι όμως ότι ο Ελβετός έχει κατακτήσει τον ΘΕΣΜΟ (το προαιρετικό – ακυρωτικό δημοψήφισμα) ο οποίος του επιτρέπει να έχει τον ΤΕΛΙΚΟ ΛΟΓΟ για όλους τους νόμους. Αυτός, ως πολίτης, και κανένας άλλος.
ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΠΟΛΙΤΩΝ
Τέλος, λίγα χρόνια αργότερα (το 1891), οι Ελβετοί πολίτες απέκτησαν ένα ακόμα δημοκρατικό “εργαλείο”, το δημοψήφισμα πρωτοβουλίας πολιτών (popular initiative). Από το 1891 ως και το 2007 οι Ελβετοί προσπάθησαν διακόσιες πενήντα τέσσερις (254) φορές να ορίσουν αυτοί την πολιτική ατζέντα και τον δημόσιο διάλογο. Ιδανικά, σε μια αυτόνομη κοινωνία, θα έπρεπε να προτείνουμε και να επικυρώνουμε εμείς, ως πολίτες, όλους τους νόμους. Αυτό συνέβαινε στην αρχαία Αθήνα και θα μπορούσε να συμβεί και σήμερα αν το επιθυμούσαμε. Σαν έναν πρώτο βήμα προς την δημοκρατία, ή απλά αν δεν επιθυμούμε να ψηφίζουμε εμείς για τον κάθε νόμο, μπορούμε να αφήσουμε την νομοθετική διαδικασία στους πολιτικούς και εμείς να ελέγχουμε την “εργασία” τους μέσω των προαιρετικών – ακυρωτικών δημοψηφισμάτων. Παρόλα αυτά, θα υπάρχουν πάντα οι στιγμές που οι πολιτικοί δεν θα θελήσουν (από άγνοια ή δόλο) να ανοίξουν τον δημόσιο διάλογο για κάποια θέματα. Εκεί έρχεται να καλύψει το κενό το δημοψήφισμα πρωτοβουλίας πολιτών.
Έτσι οι Ελβετοί μπορούν να ζητήσουν να προστεθεί στο Σύνταγμα τους οποιαδήποτε θέση – πρόταση επιθυμούν. Αρκεί να συλλέξουν 100.000 υπογραφές σε διάρκεια 18 μηνών και στην συνέχεια να “κερδίσουν” το δημοψήφισμα. Η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να αντιπροτείνει μια δική της θέση και ο Ελβετός πολίτης μπορεί να επιλέξει την πρόταση των συμπολιτών του, την πρόταση της κυβέρνησης, και τις δύο ή και καμία από αυτές.
Συχνά η ομάδα που καλεί το δημοψήφισμα γνωρίζει ότι έχει ελάχιστες ή ακόμα και μηδενικές πιθανότητες να κερδίσει το δημοψήφισμα. Παρόλα αυτά, ο θεσμός τους επιτρέπει να ρίξουν τα φώτα της δημοσιότητας σε ένα θέμα το οποίο θεωρούν ιδιαίτερα σημαντικό και για το οποίο δεν υπάρχει δημόσιος διάλογος. Επίσης, δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο η κυβέρνηση να ικανοποιήσει κάποια ή ακόμα και όλα από τα αιτήματα των πολιτών που κάλεσαν το δημοψήφισμα με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να το αποσύρουν. Στην στήλη αποσυρθέντα του πίνακα βλέπουμε ότι περίπου ένα στα τρία δημοψηφίσματα τελικά δεν έφθασε στις κάλπες.
Ας δούμε ένα παράδειγμα των παραπάνω. Κάποια στιγμή, την δεκαετία του 80, μια ριζοσπαστική ομάδα της αριστεράς προκάλεσε δημοψήφισμα με αίτημα την κατάργηση του ελβετικού στρατού. Το δόγμα της Ελβετίας όσο αφορά την ουδετερότητα της είναι αυτό της ένοπλης ουδετερότητας. Ο ελβετικός στρατός είναι ιερή αγελάδα για τους Ελβετούς και αυτός είναι ο λόγος που σχεδόν όλος ο πολιτικός κόσμος θεώρησε ότι το αίτημα δεν θα υποστηριχθεί ούτε από ένα 10% των πολιτών. Ένα από τα αιτήματα των πολιτών ήταν και η καθιέρωση εναλλακτικής – ως προς την υποχρεωτική στρατιωτική – κοινωνικής θητείας. Όταν το δημοψήφισμα διεξήχθη το 1989 το αποτέλεσμα ήταν μια έκπληξη για όλους. Η συμμετοχή ανήλθε στο 70% και το ποσοστό των Ελβετών οι οποίοι υποστήριξαν την κατάργηση του ελβετικού στρατού έφτασε το 35,6%! Όταν μετά από δύο χρόνια διεξήχθη νέο δημοψήφισμα το οποίο ζητούσε το δικαίωμα να μπορεί να επιλέξει κανείς εναλλακτική κοινωνική θητεία, το αποτέλεσμα ήταν υπέρ της πρότασης με ποσοστό 82,5%! Στην συνέχεια, η ίδια ομάδα, ζήτησε και κατάφερε να καλέσει νέο δημοψήφισμα με αίτημα και πάλι την κατάργηση του στρατού. Το ποσοστό των Ελβετών που τους υποστήριξε αυτή την φορά μειώθηκε στο 21,9%.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο θεσμοί των δημοψηφισμάτων είναι σημαντικός πυλώνας της δημοκρατία. Ένα δεύτερο αλλά αντίστοιχα απαραίτητο στοιχείο είναι η ΟΜΟΣΠΟΝΔΟΠΟΙΗΣΗ. Ο μόνος τρόπος να μην επιτρέπουμε στην εξουσία (κρατική, κομματική, ολιγαρχική) να μας δυναστεύει, είναι να διασπάσουμε την ισχύ της σε μικρότερους – και σε δυναμική ισορροπία μεταξύ τους – πόλους εξουσίας. Έτσι, το κάθε καντόνι στην Ελβετία έχει την δική του βουλή, το δικό του Σύνταγμα, ελέγχει σχεδόν απόλυτα την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την αστυνομία και την δικαιοσύνη. Μέσω της ομοσπονδοποίησης αφαιρείται εξουσία από το απρόσωπο και απάνθρωπο κεντρικό κράτος για να μεταφερθεί στην ίδια την κοινωνία, στους ίδιους τους πολίτες.
Και κάποια σχόλια επί του πιεστηρίου.
Οι αμεσοδημοκρατικοί θεσμοί στην Ελβετία έχουν ιστορία από τον 12ο αιώνα. Η δημοκρατία άνθησε πρώτα σε τοπικό επίπεδο και στην συνέχεια κατέκτησε τα καντόνια και τελικά ολόκληρη την ομοσπονδία.
Το ποσοστό συμμετοχής των Ελβετών στα δημοψηφίσματα είναι σταθερά μεγαλύτερο από αυτό που απολαμβάνουν οι εκλογές των αντιπροσώπων τους. Αν αυτό το δούμε σε μια λογική ορίου (με την μαθηματική έννοια) θα μπορούσε να καταλήξει ακόμα και στην ΚΛΗΡΩΣΗ των Ελβετών βουλευτών. Ο Ελβετός ψηφοφόρος δεν δείχνει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα άτομα που θα τον αντιπροσωπεύσουν εφόσον ξέρει ότι έχει τους θεσμούς να ανακαλέσει τον οποιοδήποτε πίσω στην δημοκρατική τάξη.
Τα δημοψηφίσματα και η ομοσπονδοποίηση είναι αναγκαίες αλλά όχι ικανές ως συνθήκες για την ύπαρξη της δημοκρατίας. Με απλά λόγια, τα παραπάνω δεν αρκούν για να μας εξασφαλίσουν την δημοκρατία αλλά σίγουρα, η απουσία τους σημαίνει και απουσία της δημοκρατίας.
Τέλος, μου έκανε εντύπωση ότι δεν βρέθηκε κάποιος να αμφισβητήσει την εγκυρότητα του πίνακα που “διέσπειρα”. Πρέπει όλοι μας (και όταν γράφουμε αλλά και όταν διαβάζουμε) να παραθέτουμε τις πηγές μας. Όσοι από εσάς έχουν την τύχη να γνωρίζουν Γερμανικά και αν φυσικά σας ενδιαφέρει μπορείτε να επισκεφθείτε την πολύ ενδιαφέρουσα σελίδα : http://www.bfs.admin.ch/bfs/portal/de/index/themen/17/03/blank/key/2012/00.html
απο το: referendumsforgreece
Πριν κάποιες ημέρες “μετέφρασα” έναν πίνακα από ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, το The Politics of Switzerland : Continuity and Change in a Consensus Democracy των Hanspeter Kriesi και Alexander H. Trechsel. (για όποιον ενδιαφέρεται το ISBN του βιβλίου είναι 978-0521606318 και θα σας κοστίσει περίπου 25€). Στην συνέχεια έκανα ένα print screen του πίνακα και άφησα την εικόνα του να ταξιδέψει στο διαδίκτυο και κυρίως στο facebook. Η αίσθηση που έχω είναι ότι η εικόνα αυτή “αναμεταδόθηκε” και σχολιάσθηκε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και είναι φυσικό. Ο θεσμός του δημοψηφίσματος είναι – δυστυχώς – άγνωστος στην ολιγαρχική μας κοινωνία. Είναι ένας ιδιαίτερα επικίνδυνος θεσμός για ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο στην Ελλάδα και όχι μόνο (αλήθεια, θυμάστε την έκφραση της Μέρκελ αλλά κυρίως του Σαρκοζί όταν ο Παπανδρέου ψέλλισε την λέξη;). Καμιά από τις πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα δεν επιθυμεί την πολιτική χειραφέτηση του Έλληνα. Κανείς δεν θέλει τον Έλληνα πολίτη, ως υπήκοοι τους είμαστε απείρως χρησιμότεροι.
Τι λέει λοιπόν αυτός ο πίνακας; Με δύο λόγια : από το 1848 ως και το 2007, οι Ελβετοί πολίτες ψήφισαν σε 543 δημοψηφίσματα. Ο αριθμός αυτός δεν είναι οι ημέρες που χρειάσθηκε να προσέλθουν οι Ελβετοί στις κάλπες. Στην Ελβετία είναι σύνηθες να ψηφίζουν για περισσότερα από ένα θέματα την ίδια ημέρα. Σίγουρα όμως αποφάσισαν για 543 θέματα. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι τα παραπάνω είναι μόνο τα ομοσπονδιακά δημοψηφίσματα. Εκτός αυτών, οι Ελβετοί ψηφίζουν για θέματα που αφορούν το καντόνι τους αλλά και τον δήμο τους. Εκτιμώ ότι ένας ενεργός πολίτης στην Ελβετία, συναποφασίζει (μαζί με τους συμπολίτες του) για περισσότερα από 15 θέματα τον χρόνο. Έτσι ένας Ελβετός στα πενήντα του έχει ψηφίσει για περίπου 500 θέματα! Από τα ίσως όχι και τόσο σημαντικά θέματα της πόλης του, ως το αν θα γίνει η Ελβετία μέλος της Ε.Ε.
Ας τα δούμε όμως ένα – ένα.
ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ
Από το 1848 ως το 2007 διεξήχθησαν στην Ελβετία διακόσια είκοσι ένα (221) υποχρεωτικά δημοψηφίσματα. Λέγονται έτσι γιατί δεν χρειάζεται να συλλέξει κανείς υπογραφές για να τα καλέσει (θυμηθείτε, στην Ελβετία δημοψήφισμα καλούν ΜΟΝΟΝ οι πολίτες ΚΑΙ ΟΧΙ οι πολιτικοί). Οποιαδήποτε αλλαγή στο Σύνταγμα πρέπει να περάσει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ από δημοψήφισμα. Το ίδιο και η συμμετοχή της Ελβετίας σε οποιαδήποτε υπερεθνική οντότητα (ΝΑΤΟ,Ε.Ε. κ.α.). Στα δημοψηφίσματα αυτά πρέπει να επιτευχτεί διπλή πλειοψηφία, και πολιτών και καντονιών. Αυτό γίνεται έτσι ώστε να μην μπορούν τα πολυπληθή καντόνια (όπως αυτό της Ζυρίχης με 1,3 εκατομμύρια κατοίκους) να επιβάλουν την άποψη τους στα λιγότερο πυκνοκατοικημένα (το Appenzell Innerrhoden έχει μόλις 15.000 κατοίκους). Έτσι λοιπόν οι Ελβετοί πολίτες αποφασίζουν κατά μέσο όρο 1,4 φορές τον χρόνο για ιδιαίτερα σημαντικά ζητήματα. Την δεκαετία του 70 ο μέσος όρος των υποχρεωτικών δημοψηφισμάτων ήταν 5 ανά έτος! Η ουσία του υποχρεωτικού δημοψηφίσματος είναι ότι τόσο το Σύνταγμα (και ό,τι αυτό προβλέπει) όσο και η συμμετοχή της χώρας σε υπερεθνικούς οργανισμούς δεν μπορεί παρά να απολαμβάνει την σύμφωνη γνώμη των πολιτών. Μόνο τότε, τα προηγούμενα, είναι δημοκρατικά νομιμοποιημένα. Μην διανοηθείτε σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα. Εδώ το Σύνταγμα και η συμμετοχή της χώρας σε υπερεθνικούς οργανισμούς, γράφεται και αποφασίζεται αντίστοιχα από μια δεκάδα οικογενειών. Όπως σε κάθε ολιγαρχία………
ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ – ΑΚΥΡΩΤΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ
Αντίστοιχα από τον 1874 ως το 2007 διεξήχθησαν εκατόν εξήντα (160) προαιρετικά – ακυρωτικά δημοψηφίσματα. Έχουμε όλοι διδαχθεί και πιστέψει ένα ψέμα. Μας είπαν ότι δημοκρατία είναι να ψηφίζουμε τους αντιπροσώπους μας. Στην πραγματικότητα η έννοια της αντιπροσώπευσης είναι ασύμβατη με την δημοκρατία. Δημοκρατία σημαίνει ψηφίζω νόμους και όχι ψηφίζω αντιπροσώπους. Ο Αριστοτέλης (αλλά και αρκετοί άλλοι αργότερα) μας έχουν προειδοποιήσει : η ψήφος για την ανάδειξη πολιτικών προσώπων είναι ολιγαρχική πρακτική, δημοκρατική είναι η κλήρωση. Ας επιστρέψουμε όμως στους νόμους. Αυτή την στιγμή στην Ελλάδα δεν υπάρχει ΚΑΝΕΙΣ τρόπος (εννοώ θεσμικά) να επηρεάσουμε την ισχύ ενός νόμου ο οποίος ψηφίσθηκε από ανθρώπους οι οποίοι υποτίθεται ότι μας αντιπροσωπεύουν. (Δηλαδή ο αντιπρόσωπος πολιτικός έχει απείρως μεγαλύτερη ισχύ από τον αντιπροσωπευόμενο λαό! Αλήθεια, τι είδους αντιπροσώπευση είναι αυτή;) Είμαστε λοιπόν στην απίστευτα δυσάρεστη θέση να μην υπάρχει ΚΑΝΕΙΣ ΘΕΣΜΟΣ ο οποίος να μας επιτρέπει να ορίζουμε τις ζωές και το μέλλον μας. Ας δούμε τι συμβαίνει αντίστοιχα στην Ελβετία.
Μετά την ψήφιση ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ νόμου, οι πολίτες έχουν στην διάθεση τους 90 ημέρες για να συλλέξουν 50.000 υπογραφές ενάντια στο νόμο (αντιστοιχούν περίπου στο 1% του συνολικού αριθμού των ψηφοφόρων). Αν τα καταφέρουν κηρύσσεται δημοψήφισμα στο οποίο οι Ελβετοί αποφασίζουν αν τελικά θα δεχθούν ή θα ακυρώσουν τον νόμο.
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο θεσμός του ακυρωτικού δημοψηφίσματος επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη επάνω από τους Ελβετούς πολιτικούς – νομοθέτες. Αν δεν λάβουν σοβαρά υπόψη τους το τι πιστεύει και επιθυμεί ο Ελβετός πολίτης θα αντιμετωπίσουν ένα δημοψήφισμα και πιθανότατα μια ταπεινωτική ήττα – ακύρωση του νομοθετήματος τους.
Το μόνο πρόβλημα της παραπάνω διαδικασίας είναι ο ιδιαίτερα μεγάλος χρόνος που απαιτείται προκειμένου να σχεδιασθεί και να ψηφισθεί ένα νόμος. Σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης το Ελβετικό Ομοσπονδιακό κοινοβούλιο έχει το δικαίωμα να ψηφίσει νόμο ο οποίος δεν μπορεί να δεχθεί “επίθεση” από δημοψήφισμα. Όταν κάποια στιγμή οι Ελβετοί πολιτικοί άρχισαν να ψηφίζουν το έναν νόμο μετά τον άλλο ως νόμους έκτακτης ανάγκης, οι πολίτες αντέδρασαν με ένα δημοψήφισμα πρωτοβουλίας πολιτών, και πρόσθεσαν στο Σύνταγμα τους έναν όρο σύμφωνα με τον οποίο οι νόμοι έκτακτης ανάγκης δεν μπορούν να δεχθούν “επίθεση” από δημοψήφισμα μόνο για ένα έτος. Μετά το έτος ισχύει για αυτούς ότι και για τους υπόλοιπους ομοσπονδιακούς νόμους. Τόσο απλά……
Βλέπουμε λοιπόν ότι στην διάρκεια των τελευταίων 133 ετών, η ομοσπονδιακή βουλή των Ελβετών έχει ψηφίσει 2370 νόμους. Από αυτούς οι 160 (περίπου οι 7 στους 100) έχουν δεχθεί “επίθεση” από δημοψήφισμα και περίπου οι μισοί από αυτούς (87) ακυρώθηκαν.
Εδώ θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι δημοκρατία δεν σημαίνει απλά ψηφίζω για κάτι. Το σημαντικότερο είναι ό,τι προηγείται του δημοψηφίσματος, δηλαδή, ο δημόσιος διάλογος που μετασχηματίζει τον αδρανή υπήκοο σε ενεργό πολίτη.
Ακούμε συχνά κάποιους συνανθρώπους μας να αναρωτιούνται : έχει όμως την γνώση και την επάρκεια ο ελληνικός λαός να αποφασίζει για το μέλλον του; Το ερώτημα αυτό και η συχνά αρνητική του απάντηση, περιγράφουν με ακρίβεια την ΑΠΟΛΥΤΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ μας. Το ερώτημα αυτό δεν υφίσταται στην δημοκρατία. Το ουσιαστικό ερώτημα δεν είναι αν ξέρουμε ή όχι ως κοινωνία τι πρέπει να κάνουμε, το ερώτημα είναι : ποιος νομιμοποιείται και δικαιούται να αποφασίζει για το μέλλον των πολιτών και της κοινωνίας τους; Για την δημοκρατία και τους δημοκράτες η απάντηση είναι μόνο μία : ΜΟΝΟ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ. Αν βέβαια μιλήσετε με έναν έλληνα πολιτικό (προσπαθήστε το) θα σας απαντήσει ότι το καίριο ερώτημα είναι άλλο: θέλουν οι έλληνες να αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους; Εμείς θα του απαντούσαμε : Ρωτήστε τους. Κάντε δηλαδή ότι έκαναν και στην Ισλανδία. Κηρύξτε ένα δημοψήφισμα και ΡΩΤΗΣΤΕ ΤΟΥΣ.
Υπάρχει τέλος ο αντίλογος ότι ακόμα και η Ελβετία (και το πολιτικό της μοντέλο) δεν αποτελούν μια αυτόνομη κοινωνία, εφόσον ακόμα και εκεί, οι νόμοι δημιουργούνται από το κοινοβούλιο και όχι τους πολίτες. Είναι αλήθεια. Η σημαντική διαφορά είναι όμως ότι ο Ελβετός έχει κατακτήσει τον ΘΕΣΜΟ (το προαιρετικό – ακυρωτικό δημοψήφισμα) ο οποίος του επιτρέπει να έχει τον ΤΕΛΙΚΟ ΛΟΓΟ για όλους τους νόμους. Αυτός, ως πολίτης, και κανένας άλλος.
ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΠΟΛΙΤΩΝ
Τέλος, λίγα χρόνια αργότερα (το 1891), οι Ελβετοί πολίτες απέκτησαν ένα ακόμα δημοκρατικό “εργαλείο”, το δημοψήφισμα πρωτοβουλίας πολιτών (popular initiative). Από το 1891 ως και το 2007 οι Ελβετοί προσπάθησαν διακόσιες πενήντα τέσσερις (254) φορές να ορίσουν αυτοί την πολιτική ατζέντα και τον δημόσιο διάλογο. Ιδανικά, σε μια αυτόνομη κοινωνία, θα έπρεπε να προτείνουμε και να επικυρώνουμε εμείς, ως πολίτες, όλους τους νόμους. Αυτό συνέβαινε στην αρχαία Αθήνα και θα μπορούσε να συμβεί και σήμερα αν το επιθυμούσαμε. Σαν έναν πρώτο βήμα προς την δημοκρατία, ή απλά αν δεν επιθυμούμε να ψηφίζουμε εμείς για τον κάθε νόμο, μπορούμε να αφήσουμε την νομοθετική διαδικασία στους πολιτικούς και εμείς να ελέγχουμε την “εργασία” τους μέσω των προαιρετικών – ακυρωτικών δημοψηφισμάτων. Παρόλα αυτά, θα υπάρχουν πάντα οι στιγμές που οι πολιτικοί δεν θα θελήσουν (από άγνοια ή δόλο) να ανοίξουν τον δημόσιο διάλογο για κάποια θέματα. Εκεί έρχεται να καλύψει το κενό το δημοψήφισμα πρωτοβουλίας πολιτών.
Έτσι οι Ελβετοί μπορούν να ζητήσουν να προστεθεί στο Σύνταγμα τους οποιαδήποτε θέση – πρόταση επιθυμούν. Αρκεί να συλλέξουν 100.000 υπογραφές σε διάρκεια 18 μηνών και στην συνέχεια να “κερδίσουν” το δημοψήφισμα. Η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να αντιπροτείνει μια δική της θέση και ο Ελβετός πολίτης μπορεί να επιλέξει την πρόταση των συμπολιτών του, την πρόταση της κυβέρνησης, και τις δύο ή και καμία από αυτές.
Συχνά η ομάδα που καλεί το δημοψήφισμα γνωρίζει ότι έχει ελάχιστες ή ακόμα και μηδενικές πιθανότητες να κερδίσει το δημοψήφισμα. Παρόλα αυτά, ο θεσμός τους επιτρέπει να ρίξουν τα φώτα της δημοσιότητας σε ένα θέμα το οποίο θεωρούν ιδιαίτερα σημαντικό και για το οποίο δεν υπάρχει δημόσιος διάλογος. Επίσης, δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο η κυβέρνηση να ικανοποιήσει κάποια ή ακόμα και όλα από τα αιτήματα των πολιτών που κάλεσαν το δημοψήφισμα με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να το αποσύρουν. Στην στήλη αποσυρθέντα του πίνακα βλέπουμε ότι περίπου ένα στα τρία δημοψηφίσματα τελικά δεν έφθασε στις κάλπες.
Ας δούμε ένα παράδειγμα των παραπάνω. Κάποια στιγμή, την δεκαετία του 80, μια ριζοσπαστική ομάδα της αριστεράς προκάλεσε δημοψήφισμα με αίτημα την κατάργηση του ελβετικού στρατού. Το δόγμα της Ελβετίας όσο αφορά την ουδετερότητα της είναι αυτό της ένοπλης ουδετερότητας. Ο ελβετικός στρατός είναι ιερή αγελάδα για τους Ελβετούς και αυτός είναι ο λόγος που σχεδόν όλος ο πολιτικός κόσμος θεώρησε ότι το αίτημα δεν θα υποστηριχθεί ούτε από ένα 10% των πολιτών. Ένα από τα αιτήματα των πολιτών ήταν και η καθιέρωση εναλλακτικής – ως προς την υποχρεωτική στρατιωτική – κοινωνικής θητείας. Όταν το δημοψήφισμα διεξήχθη το 1989 το αποτέλεσμα ήταν μια έκπληξη για όλους. Η συμμετοχή ανήλθε στο 70% και το ποσοστό των Ελβετών οι οποίοι υποστήριξαν την κατάργηση του ελβετικού στρατού έφτασε το 35,6%! Όταν μετά από δύο χρόνια διεξήχθη νέο δημοψήφισμα το οποίο ζητούσε το δικαίωμα να μπορεί να επιλέξει κανείς εναλλακτική κοινωνική θητεία, το αποτέλεσμα ήταν υπέρ της πρότασης με ποσοστό 82,5%! Στην συνέχεια, η ίδια ομάδα, ζήτησε και κατάφερε να καλέσει νέο δημοψήφισμα με αίτημα και πάλι την κατάργηση του στρατού. Το ποσοστό των Ελβετών που τους υποστήριξε αυτή την φορά μειώθηκε στο 21,9%.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο θεσμοί των δημοψηφισμάτων είναι σημαντικός πυλώνας της δημοκρατία. Ένα δεύτερο αλλά αντίστοιχα απαραίτητο στοιχείο είναι η ΟΜΟΣΠΟΝΔΟΠΟΙΗΣΗ. Ο μόνος τρόπος να μην επιτρέπουμε στην εξουσία (κρατική, κομματική, ολιγαρχική) να μας δυναστεύει, είναι να διασπάσουμε την ισχύ της σε μικρότερους – και σε δυναμική ισορροπία μεταξύ τους – πόλους εξουσίας. Έτσι, το κάθε καντόνι στην Ελβετία έχει την δική του βουλή, το δικό του Σύνταγμα, ελέγχει σχεδόν απόλυτα την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την αστυνομία και την δικαιοσύνη. Μέσω της ομοσπονδοποίησης αφαιρείται εξουσία από το απρόσωπο και απάνθρωπο κεντρικό κράτος για να μεταφερθεί στην ίδια την κοινωνία, στους ίδιους τους πολίτες.
Και κάποια σχόλια επί του πιεστηρίου.
Οι αμεσοδημοκρατικοί θεσμοί στην Ελβετία έχουν ιστορία από τον 12ο αιώνα. Η δημοκρατία άνθησε πρώτα σε τοπικό επίπεδο και στην συνέχεια κατέκτησε τα καντόνια και τελικά ολόκληρη την ομοσπονδία.
Το ποσοστό συμμετοχής των Ελβετών στα δημοψηφίσματα είναι σταθερά μεγαλύτερο από αυτό που απολαμβάνουν οι εκλογές των αντιπροσώπων τους. Αν αυτό το δούμε σε μια λογική ορίου (με την μαθηματική έννοια) θα μπορούσε να καταλήξει ακόμα και στην ΚΛΗΡΩΣΗ των Ελβετών βουλευτών. Ο Ελβετός ψηφοφόρος δεν δείχνει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα άτομα που θα τον αντιπροσωπεύσουν εφόσον ξέρει ότι έχει τους θεσμούς να ανακαλέσει τον οποιοδήποτε πίσω στην δημοκρατική τάξη.
Τα δημοψηφίσματα και η ομοσπονδοποίηση είναι αναγκαίες αλλά όχι ικανές ως συνθήκες για την ύπαρξη της δημοκρατίας. Με απλά λόγια, τα παραπάνω δεν αρκούν για να μας εξασφαλίσουν την δημοκρατία αλλά σίγουρα, η απουσία τους σημαίνει και απουσία της δημοκρατίας.
Τέλος, μου έκανε εντύπωση ότι δεν βρέθηκε κάποιος να αμφισβητήσει την εγκυρότητα του πίνακα που “διέσπειρα”. Πρέπει όλοι μας (και όταν γράφουμε αλλά και όταν διαβάζουμε) να παραθέτουμε τις πηγές μας. Όσοι από εσάς έχουν την τύχη να γνωρίζουν Γερμανικά και αν φυσικά σας ενδιαφέρει μπορείτε να επισκεφθείτε την πολύ ενδιαφέρουσα σελίδα : http://www.bfs.admin.ch/bfs/portal/de/index/themen/17/03/blank/key/2012/00.html
Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013
Γ. Κοντογιώργης: Ριζική Συνταγματική Αλλαγή
Μερικές απο τις προτάσεις του καθηγητή Κοντογιώργη για την επικείμενη αλλαγή του Συντάγματος. Μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί....
Δείτε το βίντεο:
Δείτε το βίντεο:
Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012
Γράφεται η ιστορία...(ΒΙΝΤΕΟ)
Ο εκβιασμός στις Κάννες, όπως τον περιγράφει ο πρωην Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, που οδήγησε στην πτώση του ΓΑΠ και έφερε τον Παπαδήμο στην κυβέρνηση και τον Σαμαρά στο μνημονιακό στρατόπεδο.
Πηγή: Μπαρουάν: Ημουν παρών στον πολιτικό θάνατο του Παπανδρέου - Ίδρωσε, αντιστάθηκε και κατέρρευσε | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/74482#ixzz2ArPte1qj
Όμως, για να θυμηθούμε και μια προηγούμενη ανάρτηση (27/3/12):
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ , Ο ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΛΗΣΤΡΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΪΟΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥ.
ΜΕΡΚΕΛ ΣΤΙΣ 3/11/11.
ΕΚΒΙΑΖΕΙ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ
ΜΕΡΚΕΛ ΣΤΙΣ 25/3/12.
ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΤΗΣ 4 ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ, ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΙΚΙΟΠΟΙΗΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ν ΧΡΟΝΙΑ.
Μέρκελ: «Καταστροφικό να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη»
Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ εκτίμησε πως θα ήταν καταστροφικό να επιτραπεί στην Ελλάδα να εγκαταλείψει την ευρωζώνη, τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι θα ήταν τεράστιο πολιτικό λάθος.
Σε τηλεοπτική της συνέντευξη στο BBC η οποία θα μεταδοθεί τη Δευτέρα επισημαίνει ότι «έχουμε πάρει την απόφαση να ανήκουμε σε μια νομισματική ένωση. Είναι μια απόφαση όχι μόνο νομισματική, αλλά επίσης πολιτική»
Η γερμανίδα καγκελάριος αναφέρει ότι «θα ήταν καταστροφικό αν λέγαμε σε μία από τις χώρες που έχει αποφασίσει να είναι μαζί μας: Δεν σας θέλουμε πια , και προσθέτει «εξάλλου οι (ευρωπαϊκές) συνθήκες δεν το επιτρέπουν. Οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αναρωτιούνται: Ποιος θα είναι ο επόμενος; Η ευρωζώνη θα γινόταν απίστευτα εξασθενημένη»
Πρόσθεσε πως η Ελλάδα, που ήταν το αντικείμενο δύο ευρωπαϊκών σχεδίων διάσωσης, έχει μπροστά της ένα μακρύ και δύσβατο δρόμο αλλά θα ήταν ένα τεράστιο πολιτικό λάθος να επιτραπεί στην Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ.
«Η κατάσταση είναι πολύ τεταμένη. Η Ευρώπη, και ιδίως η ευρωζώνη, είναι σε κρίση. Η κρίση αυτή είναι η συνέπεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και έχει προκαλέσει συζητήσεις πολύ σκληρές σε πολλές χώρες», πρόσθεσε η Άνγκελα Μέρκελ, όταν ρωτήθηκε για την ανάδυση ενός αντι-γερμανικού αισθήματος στην Ελλάδα.
«Έχουμε θυελλώδεις συζητήσεις στα κοινοβούλιά μας και χρησιμοποιούμε σκληρές λέξεις» δήλωσε. ‘Ομως «ευτυχώς έχουμε μάθει να επιλύουμε τις διαμάχες μας ειρηνικά»
Η Άνγκελα Μέρκελ, σύμφωνα με το iefimerida.gr, επαναβεβαίωσε επίσης την υποστήριξή της στην παρουσία της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση παρά την άρνηση του Ντέιβιντ Κάμερον να ενταχθεί στο νέο ευρωπαϊκό δημοσιονομικό σύμφωνο.
«Η Βρετανία πρέπει να γνωρίζει πως στη Γερμανία θέλουμε μια Βρετανία ισχυρή μέσα στην ΕΕ, είναι κάτι το οποίο πάντα επιθυμούσαμε και πάντα θα επιθυμούμε»
Στο φως έρχεται το παρασκήνιο της δραματικής σύσκεψης του περασμένου Νοεμβρίου στις Κάννες μέσα από τις σελίδες του βιβλίου -Ημερολόγιο Κρίσης- του πρώην υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας Φρανσουά Μπαρουάν, μέσα από τις οποίες περιγράφει τον πολιτικό θάνατο του Γιώργου Παπανδρέου.
Τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου είχε ταξιδέψει στη Γαλλία με την πρόταση να διενεργηθεί στην Ελλάδα δημοψήφισμα, κάτι που όπως φάνηκε είχε εξοργίσει τους Νικολά Σαρκοζί και Άνγκελα Μέρκελ, οι οποίοι αποφάσισαν, όπως αναφέρει και ο Μπαρουάν, το πολιτικό τέλος του Έλληνα πρωθυπουργού.
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας περιγράφει μέσα στο βιβλίο, σε δραματικούς τόνους πως μέσα σε δύο ημέρες -2 και 3 Νοεμβρίου 2011 – ο Γιώργος Παπανδρέου κατέρρευσε πολιτικά.
«Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει κληθεί να δώσει εξηγήσεις για το δημοψήφισμα. Η συζήτηση διαρκεί δύο ώρες χωρές διακοπή με την ένταση να είναι στα ύψη. Η Μέρκελ κάθεται απέναντι στον Παπανδρέου. Αριστερά της Μέρκελ και απέναντι στον Ομπάμα, ο Σαρκοζί. Δεξιά της Καγκελαρίου, ο Σόιμπλε. Αριστερά του Σαρκοζί, ο Ζιπέ. Κι αριστερά του Ζιπέ, εγώ.
Το κλίμα είναι βαρύ και ξεκινάει ένα μπρα ντε φερ με τον Παπανδρέου, ο οποίος συνοδεύεται από τον υπουργό του των Οικονομικών. «Σ' το λέμε ξεκάθαρα, εάν κάνεις δημοψήφισμα δεν υπάρχει σχέδιο σωτηρίας» λέει ο Σαρκοζί στον Ελληνα Πρωθυπουργό. Ο Παπανδρέου κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Με παγωμένο βλέμμα, η Μέρκελ επαναλαμβάνει στον Έλληνα Πρωθυπουργό το ίδιο πράγμα με πολύ αποφασιστικό τρόπο. Είναι ένας ψυχολογικός πόλεμος. Η ένταση ανεβαίνει κι άλλο. Ο Σαρκοζί τού επαναλαμβάνει τους όρους μας σε στυλ τελεσιγράφου. Ο Παπανδρέου ιδρώνει, αντιστέκεται, προσπαθεί να επιχειρηματολογήσει.
Ο Ομπάμα παρατηρεί τη σκηνή, ακούσει προσεκτικά. Μερικές φορές συνοψίζει τα πράγματα, ηρεμεί το παιχνίδι όταν η ένταση ανεβαίνει. Ο Παπανδρέου παίζει την καριέρα του. Ιδρώνει όλο και πιο πολύ, ταλαντεύεται από τις αρχικές του θέσεις, έπειτα καταρρέει. Στο τέλος δεν έχει άλλη επιλογή: αναγκάζεται να τοποθετηθεί υπέρ ή κατά του ευρώ. Καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί πια να ξεφύγει από αυτό ερώτημα υποβάλλοντας το στον λαό του. Είμαι παρών στον πολιτικό θάνατο σε ζωντανή μετάδοση. Έπειτα από δύο ώρες αντιπαράθεσης, παραδίδει τα όπλα....
...Ερχεται η σειρά του Μπερλουσκόνι... δεν θα αντέξει για πολύ. Παπανδρέου, Μπερλουσκόνι, δύο πρωθυπουργοί θα πέσουν. Είμαστε σε καιρό ειρήνης. Δύο πρωθυπουργοί θα πέσουν κάτω από διεθνή πίεση».
Πηγή: Μπαρουάν: Ημουν παρών στον πολιτικό θάνατο του Παπανδρέου - Ίδρωσε, αντιστάθηκε και κατέρρευσε | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/74482#ixzz2ArPte1qj
Όμως, για να θυμηθούμε και μια προηγούμενη ανάρτηση (27/3/12):
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ , Ο ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΛΗΣΤΡΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΪΟΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥ.
ΜΕΡΚΕΛ ΣΤΙΣ 3/11/11.
ΕΚΒΙΑΖΕΙ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ
ΜΕΡΚΕΛ ΣΤΙΣ 25/3/12.
ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΤΗΣ 4 ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ, ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΙΚΙΟΠΟΙΗΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ν ΧΡΟΝΙΑ.
Μέρκελ: «Καταστροφικό να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη»
Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ εκτίμησε πως θα ήταν καταστροφικό να επιτραπεί στην Ελλάδα να εγκαταλείψει την ευρωζώνη, τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι θα ήταν τεράστιο πολιτικό λάθος.
Σε τηλεοπτική της συνέντευξη στο BBC η οποία θα μεταδοθεί τη Δευτέρα επισημαίνει ότι «έχουμε πάρει την απόφαση να ανήκουμε σε μια νομισματική ένωση. Είναι μια απόφαση όχι μόνο νομισματική, αλλά επίσης πολιτική»
Η γερμανίδα καγκελάριος αναφέρει ότι «θα ήταν καταστροφικό αν λέγαμε σε μία από τις χώρες που έχει αποφασίσει να είναι μαζί μας: Δεν σας θέλουμε πια , και προσθέτει «εξάλλου οι (ευρωπαϊκές) συνθήκες δεν το επιτρέπουν. Οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αναρωτιούνται: Ποιος θα είναι ο επόμενος; Η ευρωζώνη θα γινόταν απίστευτα εξασθενημένη»
Πρόσθεσε πως η Ελλάδα, που ήταν το αντικείμενο δύο ευρωπαϊκών σχεδίων διάσωσης, έχει μπροστά της ένα μακρύ και δύσβατο δρόμο αλλά θα ήταν ένα τεράστιο πολιτικό λάθος να επιτραπεί στην Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ.
«Η κατάσταση είναι πολύ τεταμένη. Η Ευρώπη, και ιδίως η ευρωζώνη, είναι σε κρίση. Η κρίση αυτή είναι η συνέπεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και έχει προκαλέσει συζητήσεις πολύ σκληρές σε πολλές χώρες», πρόσθεσε η Άνγκελα Μέρκελ, όταν ρωτήθηκε για την ανάδυση ενός αντι-γερμανικού αισθήματος στην Ελλάδα.
«Έχουμε θυελλώδεις συζητήσεις στα κοινοβούλιά μας και χρησιμοποιούμε σκληρές λέξεις» δήλωσε. ‘Ομως «ευτυχώς έχουμε μάθει να επιλύουμε τις διαμάχες μας ειρηνικά»
Η Άνγκελα Μέρκελ, σύμφωνα με το iefimerida.gr, επαναβεβαίωσε επίσης την υποστήριξή της στην παρουσία της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση παρά την άρνηση του Ντέιβιντ Κάμερον να ενταχθεί στο νέο ευρωπαϊκό δημοσιονομικό σύμφωνο.
«Η Βρετανία πρέπει να γνωρίζει πως στη Γερμανία θέλουμε μια Βρετανία ισχυρή μέσα στην ΕΕ, είναι κάτι το οποίο πάντα επιθυμούσαμε και πάντα θα επιθυμούμε»
Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012
Η γλυκιά Αρχαιότητα
Προειδοποίηση. Αν πιστεύετε ότι η ομάδα E.N.D. μάζεψε 600 δις δολάρια πουλώντας αρχαία τεχνολογία στη NASA, η ανάγνωση του υπόλοιπου κειμένου είναι χαμένος χρόνος για εσάς.
Πολύ συχνά καταφεύγουμε στην επίκληση της αρχαίας κληρονομιάς, μια παλινδρόμηση που συνήθως γίνεται με χονδροειδή τρόπο από ένα συνονθύλευμα λαϊκοδεξιών τηλεαστέρων και ακραίων πολιτικών σχηματισμών. Ο προσεταιρισμός της αρχαιοελληνικής κληρονομιάς από πολιτικά υποκείμενα και η επιλεκτική ερμηνεία της είναι σε συμμετρία με τον πρόστυχο εθνομηδενισμό μεγάλου μέρους της Αριστεράς. Ανάλογα με τις ιδεολογικές ανάγκες επιστρατεύεται το ηρωικό πνεύμα της Σπάρτης του Λεωνίδα, η Δημοκρατική Αθήνα, οι περιπέτειες του Ιάσονα ή η στρατιωτική ιδιοφυΐα του Μ. Αλεξάνδρου. Οι Σοφοί της Αρχαιότητας από τον Δημόκριτο μέχρι τον Αριστοτέλη αγιοποιούνται, λες και αποτελούν ένα ενιαίο ιδεολογικό ρεύμα το οποίο εμπεριέχει απόλυτες αξίες και δεν αλληλοσπαράσσονταν από διαμάχες οι οποίες συχνά είχαν και πολιτικές προεκτάσεις. Ποια είναι τελικά η Αρχαιότητα την όποια όλοι προσπαθούν να προσεταιρισθούν ; Αυτό που θα επιχειρήσω είναι όχι μια λεπτομερής ανάλυση αλλά μερικοί προβληματισμοί που ελπίζω να διαλύσουν κάποιες πλάνες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αρχαίοι συγγραφείς έθεσαν πρώτοι τα περισσότερα από τα θεμελιώδη ερωτήματα που μας απασχολούν μέχρι σήμερα. Επεδίωξαν θαρραλέα να δώσουν απαντήσεις με τα περιορισμένα ερευνητικά μέσα που διέθεταν, με κύριο όπλο την παρατήρηση και την λογική εξέταση. Έργα όπως η Η “Λογική” του Αριστοτέλη και τα “Στοιχεία” του Ευκλείδη είναι θεμελιώδη και διαχρονικά, μπορούμε να τα μελετούμε χωρίς οι μεταγενέστερες μικρές προσθήκες να αναιρούν κάτι το επουσιώδες. Διαβάζοντας τους συλλογισμούς τους αισθανόμαστε αμέσως ότι επικοινωνούμε με σύγχρονα πνεύματα και όχι με κάποιες μυθικές μορφές.
Από την άλλη μεριά μόνο ο Αρίσταρχος υποστήριξε το ηλιοκεντρικό σύστημα το οποίο απορρίφθηκε συνοπτικά από τους υπόλοιπους σοφούς της αρχαιότητας. Επίσης πέθαιναν σαν τις μύγες από απλές λοιμώξεις, οι οποίες σήμερα δεν μας προβληματίζουν με τα αντιβιοτικά που χρησιμοποιούμε. Με την “διαστημική τεχνολογία” που διέθεταν, τίποτα από τα δυο δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Γιατί πιστεύουμε ότι οι “αρχαίοι τα είπαν όλα” ή ότι όσα έχουν ειπωθεί από τότε μέχρι σήμερα είχαν αρχικά διατυπωθεί από εκείνους ; Γιατί λέγεται ότι στα κείμενα τους κρύβεται ένας κώδικας με τα μυστικά της Ζωής, του Σύμπαντος, των Αρειανών ή άλλων “εξωγήινων πολιτισμών”; Το πρώτο που επιτυγχάνεται με αυτή την τακτική είναι ο εξευτελισμός και η ανυποληψία των υποκειμένων που διατυπώνουν αυτές τις απόψεις. Νομίζω ότι ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλή διέβλεψε αυτή ακριβώς την κατάσταση :
“ .. θα μας θαυμάζουν οι σύγχρονοί μας και οι επόμενοι, και μάλιστα χωρίς να χρειαζόμαστε τον Όμηρο να μας επαινεί, ούτε κανέναν άλλο που με λόγια θα μας ευχαριστήσει προς στιγμήν, όμως την ιδέα που θα σχηματιστεί για τα έργα μας θα τη βλάψει η αλήθεια .. “
Με άλλα λόγια, η παραφιλολογία που φτάνει την επιστημονική φαντασία δημιουργεί σημαντικά εμπόδια στην κατανόηση των πραγματικών επιτευγμάτων τους. Επίσης είναι προσβολή και αχαριστία προς τους υπόλοιπους κατακτητές του πνεύματος και της ύλης που τους ακολούθησαν και δεν είχαν ελληνικό όνομα. Για παράδειγμα η φυσικομαθηματική επιστήμη η οποία μας έχει προσφέρει όλα τα σύγχρονα επιστημονικά επιτεύγματα δεν αποτελούσε πεδίο μελέτης των Αρχαίων, απέρριψαν την ιδέα την εφαρμογής των Μαθηματικών στην μελέτη των φυσικών φαινομένων με το επιχείρημα ότι οι αριθμοί δεν μπορούν να αποδώσουν την “ποιότητα”. Η για αιώνες σχολαστική ερμηνεία του Αριστοτέλη, εμπόδισε την ευρεία κατανόηση του σύμπαντος. Ο Νεύτωνας πρώτος διατύπωσε τους θεμελιώδεις φυσικομαθηματικούς νόμους, οι οποίοι μας απελευθέρωσαν από την άγνοια του σύμπαντος και τη δεισιδαιμονία.
Μια άλλη περίεργη ιδέα είναι ότι είμαστε τάχα κληρονόμοι και θεματοφύλακες της Αρχαίας Ελλάδας. Σε αυτή την περίπτωση σας διαβεβαιώ ότι ακόμα και αν το κράτος μας και όλοι οι Έλληνες εξαφανισθούν σήμερα, η Αρχαία Ελλάδα και η κληρονομιά της δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο. Το έργο τους είναι ασφαλές και είναι κτήμα όλων των υγιώς σκεπτόμενων ανθρώπων. Σε τελική ανάλυση οι κληρονόμοι της Αρχαιότητας πρέπει να είναι οι γνήσιοι μελετητές και ερμηνευτές της και όχι ένας λαός με χαμηλό επίπεδο παιδείας και ασήμαντη προσφορά στον σύγχρονο πολιτισμό. Επίσης δεν θα ήταν γελοίο αν οι σύγχρονοι Βρετανοί είχαν την απαίτηση να χρησιμοποιούν μόνο εκείνοι τους νόμους του Νεύτωνα για την εκτόξευση δορυφόρων; Δεν θα ξεκαρδιζόμασταν αν υποστήριζαν ότι πίσω από τις εξισώσεις του υπήρχε μια εξωγήινη διάνοια ; Αν οι κάτοικοι της Ρώμης αρχίσουν να ζητούν προνομιακή μεταχείριση στα δικαστήρια επειδή το δίκαιο είναι “Ρωμαϊκό¨; Ποια είναι η δική μας ερμηνεία για την ιστορική αρχαιότητα πέρα από την ευτελή ιδεολογικά αλλά προσοδοφόρα απομίμηση των Ολυμπιακών Αγώνων ;
Ποιοι τελικά ήταν οι Αρχαίοι ; Τα επιτεύγματα τους δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας μυστικής συνταγής, αλλά η εκδίπλωση της δραστηριότητας ενός λαού σε συνθήκες που ευνοούσαν την καινοτομία στη σκέψη και τη διάχυση των ιδεών. Η νίκη στους Περσικούς Πολέμους χάρισε μια απαράμιλλη αυτοπεποίθηση σε ανθρώπους που πίστεψαν ότι τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο και τα πάντα μπορούν να υποκύψουν στις προσπάθειες τους. Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος έδωσε την δραματική διάσταση σε έναν πολιτισμό ο οποίος πάλευε με το διχασμό και οδήγησε στον προβληματισμό γύρω από την πραγματική ανθρώπινη φύση. Ο Μέγας Αλέξανδρος ολοκλήρωσε την όσμωση των πολιτισμών, την αυτοκρατορική και στρατιωτική διάσταση του Ελληνισμού. Κάπως έτσι, μέσα από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες το πνεύμα τους σφυρηλατήθηκε στο νόημα της ζωής το οποίο διατυπώθηκε σε γραπτά κείμενα. Δεν ήταν ούτε υπερήρωες, ούτε άγιοι, αλλά άνθρωποι που αντιμετώπισαν εξαιρετικές περιστάσεις, έθεσαν νέα ερωτήματα και κατευθύνσεις και τελικά έγιναν κλασσικά ιστορικά παραδείγματα.
Αλήθεια είμαστε οι φορείς των ίδιων άοκνων προσπαθειών για την αναγέννηση της χώρας μας ; Δυστυχώς έχουμε χάσει στον Ελλαδικό χώρο την ικανότητα προσαρμογής και η κατάσταση μας μοιάζει περισσότερη με αυτή ενός κουρασμένου αλόγου παγιδευμένου στο βάλτο χωρίς μεγάλη θέληση να καλπάσει ξανά. Πιο απλά θα καταλήξω, ότι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε την ενασχόληση μας με τους εξασφαλισμένους στη δόξα τους προγόνους μας και να κοιτάξουμε να διορθώσουμε τα χάλια μας. Επειδή στην σύγχρονη εποχή δεν έχουμε επιδείξει κάποια σημαντική προσφορά στον πολιτισμό και τα προβλήματα μας είναι πάντα πιεστικά, η επίκληση της αρχαίας κληρονομιάς μας χωρίς κάποια γόνιμη πρόταση γίνεται για ψυχολογικούς λόγους, είναι η ψυχολογική υπεραναπλήρωση της εθνικής μας καχεξίας.-
Γιώργος Χαρκοφτάκης
manamachine.wordpress.com
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αρχαίοι συγγραφείς έθεσαν πρώτοι τα περισσότερα από τα θεμελιώδη ερωτήματα που μας απασχολούν μέχρι σήμερα. Επεδίωξαν θαρραλέα να δώσουν απαντήσεις με τα περιορισμένα ερευνητικά μέσα που διέθεταν, με κύριο όπλο την παρατήρηση και την λογική εξέταση. Έργα όπως η Η “Λογική” του Αριστοτέλη και τα “Στοιχεία” του Ευκλείδη είναι θεμελιώδη και διαχρονικά, μπορούμε να τα μελετούμε χωρίς οι μεταγενέστερες μικρές προσθήκες να αναιρούν κάτι το επουσιώδες. Διαβάζοντας τους συλλογισμούς τους αισθανόμαστε αμέσως ότι επικοινωνούμε με σύγχρονα πνεύματα και όχι με κάποιες μυθικές μορφές.
Από την άλλη μεριά μόνο ο Αρίσταρχος υποστήριξε το ηλιοκεντρικό σύστημα το οποίο απορρίφθηκε συνοπτικά από τους υπόλοιπους σοφούς της αρχαιότητας. Επίσης πέθαιναν σαν τις μύγες από απλές λοιμώξεις, οι οποίες σήμερα δεν μας προβληματίζουν με τα αντιβιοτικά που χρησιμοποιούμε. Με την “διαστημική τεχνολογία” που διέθεταν, τίποτα από τα δυο δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Γιατί πιστεύουμε ότι οι “αρχαίοι τα είπαν όλα” ή ότι όσα έχουν ειπωθεί από τότε μέχρι σήμερα είχαν αρχικά διατυπωθεί από εκείνους ; Γιατί λέγεται ότι στα κείμενα τους κρύβεται ένας κώδικας με τα μυστικά της Ζωής, του Σύμπαντος, των Αρειανών ή άλλων “εξωγήινων πολιτισμών”; Το πρώτο που επιτυγχάνεται με αυτή την τακτική είναι ο εξευτελισμός και η ανυποληψία των υποκειμένων που διατυπώνουν αυτές τις απόψεις. Νομίζω ότι ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλή διέβλεψε αυτή ακριβώς την κατάσταση :
“ .. θα μας θαυμάζουν οι σύγχρονοί μας και οι επόμενοι, και μάλιστα χωρίς να χρειαζόμαστε τον Όμηρο να μας επαινεί, ούτε κανέναν άλλο που με λόγια θα μας ευχαριστήσει προς στιγμήν, όμως την ιδέα που θα σχηματιστεί για τα έργα μας θα τη βλάψει η αλήθεια .. “
Με άλλα λόγια, η παραφιλολογία που φτάνει την επιστημονική φαντασία δημιουργεί σημαντικά εμπόδια στην κατανόηση των πραγματικών επιτευγμάτων τους. Επίσης είναι προσβολή και αχαριστία προς τους υπόλοιπους κατακτητές του πνεύματος και της ύλης που τους ακολούθησαν και δεν είχαν ελληνικό όνομα. Για παράδειγμα η φυσικομαθηματική επιστήμη η οποία μας έχει προσφέρει όλα τα σύγχρονα επιστημονικά επιτεύγματα δεν αποτελούσε πεδίο μελέτης των Αρχαίων, απέρριψαν την ιδέα την εφαρμογής των Μαθηματικών στην μελέτη των φυσικών φαινομένων με το επιχείρημα ότι οι αριθμοί δεν μπορούν να αποδώσουν την “ποιότητα”. Η για αιώνες σχολαστική ερμηνεία του Αριστοτέλη, εμπόδισε την ευρεία κατανόηση του σύμπαντος. Ο Νεύτωνας πρώτος διατύπωσε τους θεμελιώδεις φυσικομαθηματικούς νόμους, οι οποίοι μας απελευθέρωσαν από την άγνοια του σύμπαντος και τη δεισιδαιμονία.
Μια άλλη περίεργη ιδέα είναι ότι είμαστε τάχα κληρονόμοι και θεματοφύλακες της Αρχαίας Ελλάδας. Σε αυτή την περίπτωση σας διαβεβαιώ ότι ακόμα και αν το κράτος μας και όλοι οι Έλληνες εξαφανισθούν σήμερα, η Αρχαία Ελλάδα και η κληρονομιά της δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο. Το έργο τους είναι ασφαλές και είναι κτήμα όλων των υγιώς σκεπτόμενων ανθρώπων. Σε τελική ανάλυση οι κληρονόμοι της Αρχαιότητας πρέπει να είναι οι γνήσιοι μελετητές και ερμηνευτές της και όχι ένας λαός με χαμηλό επίπεδο παιδείας και ασήμαντη προσφορά στον σύγχρονο πολιτισμό. Επίσης δεν θα ήταν γελοίο αν οι σύγχρονοι Βρετανοί είχαν την απαίτηση να χρησιμοποιούν μόνο εκείνοι τους νόμους του Νεύτωνα για την εκτόξευση δορυφόρων; Δεν θα ξεκαρδιζόμασταν αν υποστήριζαν ότι πίσω από τις εξισώσεις του υπήρχε μια εξωγήινη διάνοια ; Αν οι κάτοικοι της Ρώμης αρχίσουν να ζητούν προνομιακή μεταχείριση στα δικαστήρια επειδή το δίκαιο είναι “Ρωμαϊκό¨; Ποια είναι η δική μας ερμηνεία για την ιστορική αρχαιότητα πέρα από την ευτελή ιδεολογικά αλλά προσοδοφόρα απομίμηση των Ολυμπιακών Αγώνων ;
Ποιοι τελικά ήταν οι Αρχαίοι ; Τα επιτεύγματα τους δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας μυστικής συνταγής, αλλά η εκδίπλωση της δραστηριότητας ενός λαού σε συνθήκες που ευνοούσαν την καινοτομία στη σκέψη και τη διάχυση των ιδεών. Η νίκη στους Περσικούς Πολέμους χάρισε μια απαράμιλλη αυτοπεποίθηση σε ανθρώπους που πίστεψαν ότι τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο και τα πάντα μπορούν να υποκύψουν στις προσπάθειες τους. Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος έδωσε την δραματική διάσταση σε έναν πολιτισμό ο οποίος πάλευε με το διχασμό και οδήγησε στον προβληματισμό γύρω από την πραγματική ανθρώπινη φύση. Ο Μέγας Αλέξανδρος ολοκλήρωσε την όσμωση των πολιτισμών, την αυτοκρατορική και στρατιωτική διάσταση του Ελληνισμού. Κάπως έτσι, μέσα από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες το πνεύμα τους σφυρηλατήθηκε στο νόημα της ζωής το οποίο διατυπώθηκε σε γραπτά κείμενα. Δεν ήταν ούτε υπερήρωες, ούτε άγιοι, αλλά άνθρωποι που αντιμετώπισαν εξαιρετικές περιστάσεις, έθεσαν νέα ερωτήματα και κατευθύνσεις και τελικά έγιναν κλασσικά ιστορικά παραδείγματα.
Αλήθεια είμαστε οι φορείς των ίδιων άοκνων προσπαθειών για την αναγέννηση της χώρας μας ; Δυστυχώς έχουμε χάσει στον Ελλαδικό χώρο την ικανότητα προσαρμογής και η κατάσταση μας μοιάζει περισσότερη με αυτή ενός κουρασμένου αλόγου παγιδευμένου στο βάλτο χωρίς μεγάλη θέληση να καλπάσει ξανά. Πιο απλά θα καταλήξω, ότι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε την ενασχόληση μας με τους εξασφαλισμένους στη δόξα τους προγόνους μας και να κοιτάξουμε να διορθώσουμε τα χάλια μας. Επειδή στην σύγχρονη εποχή δεν έχουμε επιδείξει κάποια σημαντική προσφορά στον πολιτισμό και τα προβλήματα μας είναι πάντα πιεστικά, η επίκληση της αρχαίας κληρονομιάς μας χωρίς κάποια γόνιμη πρόταση γίνεται για ψυχολογικούς λόγους, είναι η ψυχολογική υπεραναπλήρωση της εθνικής μας καχεξίας.-
Γιώργος Χαρκοφτάκης
manamachine.wordpress.com
Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012
Ο Γ. Κοντογιώργης "τα χώνει" στην κομματοκρατία
Σωστές, κατά τη γνώμη μου, θέσεις από τον καθηγητή Κοντογιώργη, ο οποίος διατυπώνει έναν από τους πιο ξεκάθαρους λόγους που ακούγονται στα ελληνικά ΜΜΕ...
Δείτε το σχετικό βίντεο...
Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012
Κάνε ότι Δουλεύεις
Η αρχοντιά του επαρχιώτη νίκησε. Η Ελλάδα θριαμβεύει και στο ρόλο του ξεπεσμένου ευγενή. Κανείς δεν μπορεί να μας μετακινήσει από τις πάγιες θέσεις μας, ή καλύτερα από την πεισματική άρνησή μας.
Παγκοσμίως, οικονομολόγοι σκίζουν πτυχία και ιμάτια, εμπρός σε ναυαγησμένες απόπειρες επίλυσης του ελληνικού ζητήματος. Κερδοσκόποι -για πρώτη φορά στα χρονικά- σπεύδουν να απολογηθούν και να αποποιηθούν πλήρως ή να περιορίσουν την ευθύνη τους. Στη διεθνή σκηνή, πολιτικοί κάθε προέλευσης και κατεύθυνσης πραγματοποιούν αριστοτεχνικές τούμπες, χάριν της διαχείρισης μιας κρίσης που δεν καταλαβαίνουν. Τα στελέχη της τρόικα -στριμωγμένα μεταξύ κόκκινων γραμμών και εντεταλμένης υπηρεσίας- πασχίζουν μάταια να καταφέρουν κάτι, έστω και λίγο, σπαταλώντας δημιουργικά χρόνια της ζωής τους σε ταπεινά ξενοδοχεία και εστιατόρια της Αθήνας.
Οι νοτιοευρωπαίοι συμπάσχουν, νομίζοντας ότι βιώνουμε τα ίδια και απορώντας γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε μαζί τους. Οι βόρειοι ευρωπαίοι στέκουν αμήχανοι και αναποφάσιστοι: να δώσουν αφειδώς τους κόπους τους για τη διάσωσή μας ή να παρακολουθήσουν απαθείς ένα ακόμη ανθρωπιστικό δράμα, αυτή τη φορά στους κόλπους της βασανισμένης μας ένωσης;
Το ίδιο το σύστημα τρίζει επικίνδυνα εμπρός στην ελληνική απάθεια. Μέχρι και η Λέσχη Bilderberg εμφανίζεται να κυριεύεται από κύματα πανικού. Οι πιο ξύπνιοι, ανεξαρτήτως θέσης και ειδικότητας, μας υποψιάζονται και αποφάσισαν να βάλουν χέρι σε φυσικούς πόρους, για να τους διαθέσουν σε άλλους, πιο συνεργάσιμους λαούς. Προφανώς δεν μας ξέρουν καλά. Κάτι θα βρούμε για να αποκαλυφθεί η συνομωσία τους και να καταρρεύσουν τα άτιμα σχέδιά τους.
Ο Καραγκιόζης είναι πάλι επίκαιρος και χρήσιμος. Μας θυμίζει τα παλιά μας κόλπα, μας βοηθά να γαλουχήσουμε τις επόμενες γενιές και να ατσαλωθούμε τόσο για αυτή όσο και για επόμενες κρίσεις. Πότε με το καταραμένο φίδι, πότε με την βεζυροπούλα, ο εθνικός μας ήρωας-πρότυπο μας δείχνει το δρόμο στην ανέξοδη βολή και -αν υπάρχει εχθρός- στον ήπιο, αφανή και ομόψυχο αγώνα, κατά προτίμηση χωρίς θυσίες.
Όπως και να το δείς υπάρχει ελπίδα. Μας χρωστούν ανάπτυξη και μεγάλα έργα, αποφάσισαν ότι δικαιούμαστε κι άλλα δανεικά, μας έταξαν ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και ταχεία έξοδο από την ύφεση και ένα ακόμη καλό κουρεματάκι στα θαλασσοδάνειά μας. Είναι ένοχοι και υπόλογοι απέναντι σε κάθε έλληνα πολίτη και πολιτικό όσοι επέτρεψαν να δανειστούμε υπερβολικά και να ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας. Για να πουλήσουν αυτοί τα αζήτητα προϊόντα τους άφησαν εμάς να τραγανίσουμε το μέλλον των παιδιών μας. Ήρθε η ώρα να επανορθώσουν. Και ευτυχώς φροντίσαμε και φροντίζουμε να μην μπορούν να κάνουν αλλοιώς.
Είναι αδύνατο σε κάθε βάρβαρο να καταλάβει τον Έλληνα σε ιδιοσυγκρασία και κουλτούρα. Ακόμα και για τους Βαυαρούς, που μας αντιδάνεισαν την εικόνα της κλασσικής Ελλάδας, στάθηκε ευκολότερο να καταπιούν τον φιλελληνισμό τους παρά να βαθύνουν την αντίληψή τους. Τα αντανακλαστικά μας, η πολυμορφική αλληλεγγύη μας, η αυθόρμητη ανάληψη και αριστουργηματική εκτέλεση ρόλων, η αρμονική ενορχήστρωση συγκυριών, η σκηνοθετημένη διχόνοια, η έντεχνη δημιουργία οριακών ισορροπιών είναι ακατάληπτα για κάθε ξένο, ανεξαρτήτως κοινωνικοοικονομικού ή πολιτισμικού επιπέδου, ακόμη και αν είναι διδάκτωρ Συμβατικής Συνομωσίας.
Είμαστε ασφαλείς και φέρνουμε το παιχνίδι στα μέτρα μας. Για να το σιγουρέψουμε, πες στον Τόμσεν και στον Ράιχενμπαχ ότι δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια -γνωστό και σαν Capo d'Istria- κι ύστερα γύρισε στη θέση σου και κάνε ότι δουλεύεις.
Φυντάνης Δημήτρης
Παγκοσμίως, οικονομολόγοι σκίζουν πτυχία και ιμάτια, εμπρός σε ναυαγησμένες απόπειρες επίλυσης του ελληνικού ζητήματος. Κερδοσκόποι -για πρώτη φορά στα χρονικά- σπεύδουν να απολογηθούν και να αποποιηθούν πλήρως ή να περιορίσουν την ευθύνη τους. Στη διεθνή σκηνή, πολιτικοί κάθε προέλευσης και κατεύθυνσης πραγματοποιούν αριστοτεχνικές τούμπες, χάριν της διαχείρισης μιας κρίσης που δεν καταλαβαίνουν. Τα στελέχη της τρόικα -στριμωγμένα μεταξύ κόκκινων γραμμών και εντεταλμένης υπηρεσίας- πασχίζουν μάταια να καταφέρουν κάτι, έστω και λίγο, σπαταλώντας δημιουργικά χρόνια της ζωής τους σε ταπεινά ξενοδοχεία και εστιατόρια της Αθήνας.
Οι νοτιοευρωπαίοι συμπάσχουν, νομίζοντας ότι βιώνουμε τα ίδια και απορώντας γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε μαζί τους. Οι βόρειοι ευρωπαίοι στέκουν αμήχανοι και αναποφάσιστοι: να δώσουν αφειδώς τους κόπους τους για τη διάσωσή μας ή να παρακολουθήσουν απαθείς ένα ακόμη ανθρωπιστικό δράμα, αυτή τη φορά στους κόλπους της βασανισμένης μας ένωσης;
Το ίδιο το σύστημα τρίζει επικίνδυνα εμπρός στην ελληνική απάθεια. Μέχρι και η Λέσχη Bilderberg εμφανίζεται να κυριεύεται από κύματα πανικού. Οι πιο ξύπνιοι, ανεξαρτήτως θέσης και ειδικότητας, μας υποψιάζονται και αποφάσισαν να βάλουν χέρι σε φυσικούς πόρους, για να τους διαθέσουν σε άλλους, πιο συνεργάσιμους λαούς. Προφανώς δεν μας ξέρουν καλά. Κάτι θα βρούμε για να αποκαλυφθεί η συνομωσία τους και να καταρρεύσουν τα άτιμα σχέδιά τους.
Ο Καραγκιόζης είναι πάλι επίκαιρος και χρήσιμος. Μας θυμίζει τα παλιά μας κόλπα, μας βοηθά να γαλουχήσουμε τις επόμενες γενιές και να ατσαλωθούμε τόσο για αυτή όσο και για επόμενες κρίσεις. Πότε με το καταραμένο φίδι, πότε με την βεζυροπούλα, ο εθνικός μας ήρωας-πρότυπο μας δείχνει το δρόμο στην ανέξοδη βολή και -αν υπάρχει εχθρός- στον ήπιο, αφανή και ομόψυχο αγώνα, κατά προτίμηση χωρίς θυσίες.
Όπως και να το δείς υπάρχει ελπίδα. Μας χρωστούν ανάπτυξη και μεγάλα έργα, αποφάσισαν ότι δικαιούμαστε κι άλλα δανεικά, μας έταξαν ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και ταχεία έξοδο από την ύφεση και ένα ακόμη καλό κουρεματάκι στα θαλασσοδάνειά μας. Είναι ένοχοι και υπόλογοι απέναντι σε κάθε έλληνα πολίτη και πολιτικό όσοι επέτρεψαν να δανειστούμε υπερβολικά και να ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας. Για να πουλήσουν αυτοί τα αζήτητα προϊόντα τους άφησαν εμάς να τραγανίσουμε το μέλλον των παιδιών μας. Ήρθε η ώρα να επανορθώσουν. Και ευτυχώς φροντίσαμε και φροντίζουμε να μην μπορούν να κάνουν αλλοιώς.
Είναι αδύνατο σε κάθε βάρβαρο να καταλάβει τον Έλληνα σε ιδιοσυγκρασία και κουλτούρα. Ακόμα και για τους Βαυαρούς, που μας αντιδάνεισαν την εικόνα της κλασσικής Ελλάδας, στάθηκε ευκολότερο να καταπιούν τον φιλελληνισμό τους παρά να βαθύνουν την αντίληψή τους. Τα αντανακλαστικά μας, η πολυμορφική αλληλεγγύη μας, η αυθόρμητη ανάληψη και αριστουργηματική εκτέλεση ρόλων, η αρμονική ενορχήστρωση συγκυριών, η σκηνοθετημένη διχόνοια, η έντεχνη δημιουργία οριακών ισορροπιών είναι ακατάληπτα για κάθε ξένο, ανεξαρτήτως κοινωνικοοικονομικού ή πολιτισμικού επιπέδου, ακόμη και αν είναι διδάκτωρ Συμβατικής Συνομωσίας.
Είμαστε ασφαλείς και φέρνουμε το παιχνίδι στα μέτρα μας. Για να το σιγουρέψουμε, πες στον Τόμσεν και στον Ράιχενμπαχ ότι δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια -γνωστό και σαν Capo d'Istria- κι ύστερα γύρισε στη θέση σου και κάνε ότι δουλεύεις.
Φυντάνης Δημήτρης
ΠΗΓΗ: Αποφασισμένοι
Έρχεται η "Ευρώπη των Περιφερειών";
Διαβάστε 3 άρθρα-αναφορές-αναρτήσεις που βρήκα μετά από αναζήτηση στο google για την "Ευρώπη των Περιφερειών"... Νομίζω ότι το ζήτημα θα μας απασχολεί ολοένα και περισσότερο από εδώ και πέρα.
«Ευρώπη των περιφερειών»: Προς πολυδιάσπαση η Γηραιά Ήπειρoς;
Ρεπορτάζ: Νίκος Μίχος.Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους έχει φέρει στο προσκήνιο ένα νέο, θεμελιώδες, πρόβλημα στην Ευρωπαϊκή Ένωση: περιοχές, οι οποίες δεν αντιμετωπίζουν ύφεση, δεν αισθάνονται πλέον την ανάγκη να μείνουν συνδεδεμένες με τις χώρες, όπου υπάγονται νομικά μέχρι τώρα (όπως η Καταλονία στην Ισπανία ή η Σκωτία στην Μεγάλη Βρετανία). Έτσι έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον να ανεξαρτητοποιηθούν από αυτές, ενώ ταυτόχρονα δεν σκέφτονται το ενδεχόμενο να φύγουν από την Ένωση. Οι φυγόκεντρες αυτές τάσεις, που εκφράστηκαν μέσα από το αίτημα για δημοψήφισμα προς ανεξαρτησία, ίσως προσθέτουν ερωτήματα σχετικά με την επιτυχία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, καθώς φαίνεται πως δεν είναι μόνο η Ελλάδα πια, που απειλεί, κατά τους ευρωσκεπτικιστές, την συνοχή της Κοινότητας.
Το ισπανικό ζήτημα
Ο Αρτούρ Μας, ο περιφερειάρχης της Καταλονίας έχει ασκήσει έντονη κριτική στην κυβέρνηση της Μαδρίτης, κυρίως γιατί θεωρεί την κατανομή των οικονομικών βαρών «άδικη και ατιμωτική». «Η Καταλονία πρέπει να απελευθερωθεί από την πολιτική του cafe para todos (καφέ για όλους), που βλέπει την χώρα διαχωρισμένη σε 17 αυτόνομες κοινότητες», δηλώνει ο Μας, που δεν τον ενδιαφέρουν οι μπερδεμένες συμμαχικές σχέσεις μεταξύ των περιοχών.
Ο πρόεδρος της Καταλονίας, περιμένει να κερδίσει ευρεία πλειοψηφία στις περιφερειακές εκλογές της 25 Νοεμβρίου, έτσι ώστε να εγγυηθεί την διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος με θέμα την απόσχιση και την ανεξαρτητοποίηση από την Ισπανία. Ένα τέτοιο δημοψήφισμα, βέβαια, έρχεται ενάντια στο Σύνταγμα της χώρας, παρόλα αυτά, ο Μας έχει ως κίνητρο το εθνικιστικό αίσθημα των Καταλανών. Δεν είναι τυχαίο, ότι τον Σεπτέμβριο, ένα εκατομμύριο Καταλανοί πορεύθηκαν στους δρόμους της Βαρκελώνης κυματίζοντας της Σενιέρα (την σημαία τους) ζητώντας μια «νέα χώρα στην Ευρώπη».
Η ισπανική κυβέρνηση, πάντως, πριν από λίγες ημέρες μόνο, καταψήφισε την πρόταση για την διεξαγωγή ενός τέτοιου δημοψηφίσματος.
Η Καταλονία παράγει το 1/5 του συνολικού ΑΕΠ της Ισπανίας, αλλά οι κάτοικοί της έχουν αρχίσει να κουράζονται – ένα αίσθημα κοινό με τους κατοίκους της Β. Ευρώπης που δεν θέλουν να ανέχονται πια τους νότιους – από την οικονομική απραγία της κεντρικής κυβέρνησης στην περιοχή τους.
Τα ίδια αισθήματα, όμως, φαίνεται να νιώθουν και οι Βάσκοι, όπου οι αυτονομιστές αναμένεται να κερδίσουν ένα σοβαρό ποσοστό στις εκλογές της επόμενης Κυριακής.
Το σκωτσέζικο ζήτημα
Το φθινόπωρο του 2014 σχεδιάζεται να διεξαχθεί δημοψήφισμα ανεξαρτησίας στην Σκωτία. Στις αρχές της επόμενης εβδομάδας θα υπάρξει, σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, συνάντηση των δυο πλευρών – των Σκωτσέζων και της λονδρέζικης κυβέρνησης – χωρίς ωστόσο να υπάρχουν πληροφορίες για πιθανή συμφωνία.
Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Ντέιβιντ Κάμερον, υπέρμαχος της ενότητας της χώρας, προτίθεται να υποστηρίξει την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος όσο το δυνατόν συντομότερα, καθώς θα δωθεί έτσι ένα τέλος στο αδιέξοδο μεταξύ της κυβέρνησης του Ουεστμίνιστερ στο Λονδίνο και της διοίκησης του Εδιμβούργου.
Σε κάθε περίπτωση, ο Κάμερον δεν φαίνεται να υπάρχει λόγος να ανησυχεί για την ενότητα της χώρας, αφού βάσει των τελευταίων δημοσκοπήσεων μόνο το 30% - 40% των Σκωτσέζων επιθυμεί την ανεξαρτητοποίηση.
Η οικονομική ύφεση, βέβαια, στην Βρετανία ενισχύει και τους φόβους για την επανεμφάνιση ενός IRA. Δεν έχει πολύ καιρό που ένα νέο κίνημα εξτρεμιστών, ονόματι New IRA, έχει κάνει την εμφάνισή του και δηλώνει ότι «υπάρχει αναγκαιότητα για ένοπλο αγώνα για την απελευθέρωση της Ιρλανδίας». Η ομάδα, που εμπνέει τους Σκωτσέζους εθνικιστές, επιθυμεί την ένωση της Βόρειας Ιρλανδίας με την Δημοκρατία της Ιρλανδίας.
Το ιταλικό ζήτημα
Στο Νότιο Τιρόλ, στην Ιταλία, οι κάτοικοι, επίσης, δεν ενδιαφέρονται πια να συμπεριλαμβάνονται στους υπεύθυνους για τον διεφθαρμένο νότο ή για τα σκάνδαλα στην Σικελία και το Λάτιο. Τον περασμένο Απρίλιο χιλιάδες κάτοικοι της πόλης συγκεντρώθηκαν στην πρωτεύουσά της περιοχής τους για να ζητήσουν «ανεξαρτητοποίηση από την Ρώμη».
Και στο Βέλγιο
Αντιδράσεις, με τάσεις ανεξαρτητοποίησης, εμφανίζονται και στην Φλαμανδία στο Βέλγιο. Οι Φλαμανδοί θεωρούν ότι τα λεφτά τους πηγαίνουν – αδίκως – στον φτωχό νότο. «Το Βέλγιο είναι μια χώρα μεταφοράς χρήματος, όπου η Φλαμανδική δημοκρατία προσφέρει πολύ περισσότερα από όσα της αντιστοιχούν», σημειώνει ο αρχηγός του κόμματος της Νεο-Φλαμανδικής Συμμαχίας.
Ελλείψει πολιτικής ένωσης
Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, όλες οι χώρες, όπως διαμορφώθηκαν με την Συμφωνία της Γιάλτας, προσπαθούσαν για χρόνια να μείνουν ενωμένες για ναμην εμφανιστούν ξανά τα φαινόμενα του άμεσου παρελθόντος.
Παρόλα αυτά, με την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος, οι χώρες της ευρωπαϊκής κοινότητας, πέρασαν σημαντικές εξουσίες στις Βρυξέλλες. Σήμερα με την κρίση, πολλές από αυτές τις χώρες παρατηρούν μια απώλεια κυριαρχίας.
Μέσα στο πλαίσιο της διαμάχης βορρά – νότου, αρχίζουν να εμφανίζονται σε αρκετές περιοχές αιτήματα για ανεξαρτησία, ακόμη και στις πιο πλούσιες περιοχές. Το Spiegel, αναφορικά με αυτό το φαινόμενο σχολιάζει ότι «παντού οι λαϊκιστές κερδίζουν έδαφος προς μια εγωιστική τάση».
Ακροδεξιά: αιτία και αιτιατό
Η κρίση εκτός των προβλημάτων συνοχής εντός της ζώνης του κοινού νομίσματος προσέφερε έδαφος για την ανάδειξη ακροδεξιών κινημάτων, όπως το Εθνικό Μέτωπο στην Γαλλία και η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, που υποστηρίζουν την ανεξαρτησία. Αυτό είναι εντονότερο στις περιοχές με μεγάλη δυσαρέσκεια προς τις πολιτικές της Ε.Ε.
«Υπάρχει τεράστια πίεση αυτή την στιγμή για να καταφύγουμε σε παλιές θέσεις, ήττες, και αποφάσεις για το ποιός συνεισφέρει τι στους κεντρικούς προϋπολογισμούς», αναφέρει στους New York Times, η Χέδερ Γκράμπε, πολιτική σύμβουλος του Ευρωπαίου Επιτρόπου για πέντε χρόνια. «Αλλά όταν έρχεται η κρίσιμη στιγμή, φαίνεται να μην είναι το ζήτημα για το χρήμα αλλά για τους εθνικούς μύθους – τέτοιοι αισθηματικοί άνθρωποι που είμαστε. Αισθανόμαστε πιεσμένοι; Νιώθουμε αρκετά ασφαλείς για να φύγουμε; Έτσι γυρνούν τα φαντάσματα της ιστορίας, και την ώρα που η οικονομία κυβερνά, ο κόσμος ψηφίζει με την καρδιά του και όχι με την λογική», συμπληρώνει η ίδια.
«Ευρώπη των περιφερειών»
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήταν σχεδιασμένη να λειτουργήσει με περιοχές, σε αντίθεση με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Όταν ο Ελβετός φιλόσοφος, Ντένις ντε Ριζεμοντ, έγραψε για την «Ευρώπη των περιφερειών» δεν είχε αυτό που πάει να δημιουργηθεί στο μυαλό του. Ούτε ο Τζέρεμι Ρίφκιν, γράφοντας το «Ευρωπαϊκό Όνειρο» περιέγραψε ποτέ κάτι που να πλησιάζει σε τέτοια εικόνα κατακερματισμού
απο enikos.gr
Δεν είναι μόνο η Καταλονία...
Εντείνονται οι αποσχιστικές τάσεις σε διάφορες χώρες της Ευρώπης.Στις 15 Οκτωβρίου υπήρξε συμφωνία μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και Σκωτίας σχετικά με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας. Το δημοψήφισμα θα διεξαχθεί τον Οκτώβριο του 2014 και θα καλεί τους ψηφοφόρους να απαντήσουν ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην αποχώρηση της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Την ίδια ώρα η Καταλονία εντείνει τις προσπάθειές της, προκειμένου να διασφαλίσει ένα δημοψήφισμα που θα της επιτρέψει να αποσχισθεί από την Ισπανία, ενώ παρόμοιες είναι οι επιδιώξεις και των Βάσκων.
Στην Ιταλία, οι περιφέρειες του Βορρά και το Νότιο Τιρόλο διαμηνύουν σε όλους τους τόνους ότι δεν θέλουν πλέον να χρηματοδοτούν τις διαρθρωτικά αδύναμες περιοχές του ιταλικού Νότου.
Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση των Φλαμανδών στο Βέλγιο, που έχουν δρομολογήσει εδώ και καιρό το «διαζύγιό» τους από τους γαλλόφωνους Βαλόνους. Η Φλάνδρα αποτελεί το ένα τρίτο της συνολικής έκτασης του Βελγίου, ωστόσο, η οικονομική της δύναμη αντιστοιχεί στο 60% του ΑΕΠ΄.
Πηγή: Euro2day.gr
απο το Ποντίκι,
απόσπασμα από το άρθρο:
Ο ρόλος των Περιφερειών στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση και η περίπτωση της Ελλάδος
.....Από αυτήν την επιγραμματική ιστορική αναφορά μας, είναι φανερό πως η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν αποτελεί εξ επιφοιτήσεως όραμα, η Ευρώπη είναι ουσιαστικά σύνολο περιφερειών, που έχουν ανάγκη να συνεργαστούν για να εξακολουθούν να υπάρχουν, το έχουν κατανοήσει και δείχνουν να προσπαθούν γι’ αυτό. Η υπερκρατική συνεργασία των περιφερειών έχει καταστεί πράξη προτού καταστεί πολιτική επιλογή. Η κατάληξη σε μια ομοσπονδία περιφερειών, με κοινούς στόχους, με άλλα λόγια σε ομόσπονδο κράτος με συγκεκριμένα όρια και συγκεκριμένη κοινή οικονομική και κοινωνική πολιτική, αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, ιστορική νομοτέλεια. Όπως βεβαίως απαιτείται και κεντρική διακυβέρνηση, ως ρυθμιστής και εγγυητής αυτής της κοινωνικής και οικονομικής συνοχής, για την οποίαν τόσος λόγος γίνεται τελευταία και που τίθεται πλέον ως προϋπόθεση.Τα παραπάνω, που ενδεχομένως να φαίνονται ακόμα πολύ ιδεαλιστικά, ου μην ουτοπικά, πρέπει να ολοκληρωθούν και μάλιστα το ταχύτερο δυνατόν. Το ότι βρισκόμαστε σε αυτόν το δρόμο δεν αρκεί. Πρέπει να προλάβουμε τις διεθνείς εξελίξεις, που είναι ραγδαίες. Σε λίγα χρόνια κανένα ευρωπαϊκό κράτος – συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας – δεν θα μπορεί να σταθεί από μόνο του στο παγκόσμιο στερέωμα. Οι αναδυόμενες χώρες της Ανατολής θα είναι πολύ παραγωγικότερες (με την κλασική έννοια του όρου και όχι με τη σύγχρονη έννοια της «συνολικής παραγωγικότητας»)(vii), πολύ φθηνότερες και θα έχουν πολλαπλάσιο πληθυσμό από αυτόν ολόκληρης της Ευρώπης, πολύ περισσότερη γη, ίσως και περισσότερους φυσικούς πόρους. Αν η Ευρώπη δεν ενοποιηθεί πραγματικά (viii), δηλαδή πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά – εξαιτίας κοντόφθαλμων πολιτικών μερικών περιστασιακώς ευνοημένων από το επικρατούν χρηματοπιστωτικό σύστημα επί μέρους κρατών της – αν δεν ενισχύσει έτσι τη δυναμική της, αυτήν τη «συνολική παραγωγικότητά» της και την ιδιαίτερη σημαντική της, η μοίρα της θα είναι ο διαμελισμός της με μια νέα Γιάλτα. Ελπίζουμε οι αλαζόνες να διδαχθούν από την Ιστορία.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)