Για να πετύχεις αυτό που θέλεις και επιδιώκεις η συνταγή είναι μια. Πρώτα δημιουργείς το «πρόβλημα» , το γιγαντώνεις, και μετά προτείνεις την λύση , που πάντα πρέπει να είναι η μια και μοναδική για την επίλυση του προβλήματος.
Το πρόβλημα το δημιούργησαν με την κυκλοφορία του ευρώ και την δυνατότητα της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας να εκδίδει εκείνη το νόμισμα , αφαιρώντας το δικαίωμα από τα κράτη μέλη της ευρωζώνης να εκδίδουν νόμισμα, αφού τους αφαιρέθηκε η δυνατότητα να έχουν εθνικά νομίσματα.
Μέτα το πρόβλημα γιγαντώθηκε, αφού με την συμφωνία της Λισαβόνας τα κράτη δεν μπορούσαν να δανείζονται κατ΄ ευθείαν από την ΕΚΤ χρήματα, αλλά μόνο από τις τράπεζες, πληρώνοντας πολλαπλάσιο επιτόκιο σ΄ αυτές από το επιτόκιο που δανείζονται οι εμπορικές τράπεζες το «άυλο» χρήμα από την ΕΚΤ.
Έτσι ήταν μόνο θέμα χρόνου τα κράτη μέλη της ευρωζώνης να εμφανίζουν ολοένα και αυξανόμενα χρέη ενώ την ίδια στιγμή βρίσκονταν στο έλεος των τραπεζιτών που τις δάνειζαν, τις λεγόμενες και «αγορές». Γιατί οι τράπεζες είναι οι αγορές , στην περίπτωση της Ελλάδας οι «ελληνικές» ιδιωτικές τράπεζες είναι μέρος αυτών των «αγορών». Τράπεζες που ο Έλληνας φορολογούμενος τις πλήρωσε με χρήμα και εγγυήσεις 173 δις ευρώ μέχρι στιγμής και μέχρι τον Ιούνιο θα δώσει άλλα 48 δις ευρώ . Δια μέσω μηχανισμών και δανείων δίνουν πακτωλούς δισεκατομμυρίων στις τράπεζες αλλά το τελικό κόστος της εξυπηρετήσεως αυτων των δανείων θα βαρύνουν τον Έλληνα πολίτη.
Αν σ όλα αυτά προσθέσουμε και τη διαφθορά και τις λαθροχειρίες τότε η γιγάντωση του προβλήματος ήταν απλά διαδικαστικό θέμα που απλά είχε κάνει με το ποτέ θα αποφάσιζαν να εμφανίσουν την «κρίση». Ήταν μόνο θέμα επιλογής του χρόνου της «κρίσης».
Οι αγορές λοιπόν έπαιρναν τα χρήματα από την ΕΚΤ με την εγγύηση των ομολόγων των χώρων και στη συνέχεια δάνειζαν τα ίδια αυτά χρήματα με πολλαπλάσιο επιτόκιο στα κράτη, ωραίο το κόλπο και οδηγεί σε σίγουρο αποτέλεσμα.
Ο υπερδανεισμός των κρατών ήταν σίγουρος και αναπόφευκτος το ίδιο και η «κρίση» που θα επακολουθούσε. Άλλα το κυριότερο ήταν ότι οι «αγορές» είχαν καταστήσει τα κράτη μέλη της ευρωζώνης υποχείρια τους και τα έλεγχαν πλήρως. Αρα το μόνο που χρειαζόταν όταν ο χρονικός προσδιορισμός του αρχής της «κρίσης».
Μιας κρίσης που οι «αγορές» την χρειαζόντουσαν για να επιβάλουν την «λύση».
Και η λύση είναι μια και μοναδική και φέρει την κωδικη ονομασία ESM - european stability mechanism ή αλλιώς ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερότητας.
Μέσα από αυτό το μηχανισμό δημιουργίας χρέους που θα είναι ατέρμονας και συνεχής υποτάσσουν τις χωρες και τους λαούς τους. Μεσα από τον μηχανισμό σταθερότητας τα κράτη μέλη θα είναι υποχρεωμένα να καταβάλλουν, δια μεσω της φορολόγησης των πολιτών τους, μέσα σε 7 ημέρες ότι ποσό απαιτήσει ο μηχανισμός.
Η Ελλάδα είναι μόνο η αρχή, στην ίδια κατάσταση θα βρεθούν η μια χώρα μετά την άλλη, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ισπανία, Βέλγιο, Γαλλία, και πάει λέγοντας.
Το ζητούμενο είναι η υποδούλωση των πολιτών , που θα είναι πλήρης και καθολική. Καμία ελευθερία δεν θα είναι δυνατή να παραχωρηθεί στον πολίτη, και κανένα ατομικό δικαίωμα στο όνομα της κρίσης , των αγορών, και του μηχανισμού δεν θα είναι απαραβίαστο. Άλλωστε στις «δημοκρατίες» αυτές που υφίστανται δεν υπάρχουν δικαιώματα αλλά προσωρινά προνόμια που την στιγμή που τα χρειάζεσαι περισσότερο το κράτος στα αφαιρεί.
Βέβαια υπάρχει και ο παράγοντας των πολιτών που μπορεί με την αντίσταση του και την επανάσταση του να τα ακυρώσει όλα, αλλά δυστυχώς δεν φαίνεται ικανός σε καμιά περίπτωση στην παρούσα φάση να απειλήσει έστω στο ελάχιστο αυτά που επιβάλλονται.
Ο σύγχρονος πολίτης ζει ευνουχισμένος στον καταναλωτικό πολιτισμό που του δίνουν και αυτόν τον πολιτισμό τον αποδέχεται πλήρως , μάλιστα πολεμάει με νύχια και με δόντια για την ύπαρξη του ως γρανάζι του πολιτισμού αυτού.
Γι αυτό και το «κίνημα των αγανακτισμένων» ηταν ένα βολεμένο και ύπουλο κίνημα που το ίδιο το σύστημα καλλιέργησε για να μην αμφισβητηθεί το ίδιο ως σύνολο .
Απλώς το μόνο που θελαν οι ταϊσμένοι με μπιμπερό αγανακτισμένοι ήταν η κατάσταση ως είχε…
Αμφισβήτηση καμιά.
Έτσι όμως ο πολίτης υποβιβάζετε σε έναν ηλίθιο και ανεγκέφαλο καταναλωτή που επιζητεί το επόμενο που θα του δώσουν για να τον κρατάνε σε μια κατάσταση παραληρήματος και να αντλεί τις εμπειρίες από τους κόσμους και τα πρότυπα που του προσφέρουν .
ΠΗΓΗ: MEDIASPOTGR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου