Η Ελλάδα αλλάζει μπρος στα μάτια μας!

Οι αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων αρνούνται μετά βδελυγμίας την πιθανότητα συνεργασίας μεταξύ τους (Σαμαράς) ή εξηγούν ότι αν αυτό συμβεί θα συμβεί με όρους κυβέρνησης Βενιζέλου την οποία θα στηρίξουν οι υπεύθυνοι και οι “συνετοί” δίκην εθνικής Ελλάδος.

Αμφότεροι βρίσκονται στο σημείο που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι οι δυνάμεις του μνημονίου -παρά τα όσα λένε στην TV μεταξύ τους ή με δημοσιογράφους- έχουν ταβάνι ή βρίσκονται σε ταχύτατη αποδρομή.

Αμφότεροι δεν θέλουν και δεν μπορούν να καλλιεργήσουν κλίμα πανικού και εξόδου από το ευρώ διότι αυτό θα συντρίψει τις τράπεζες οι οποίες θα δουν εκροές καταθέσεων.

Αμφότεροι δεν μπορούν να στήσουν διχαστικό κλίμα αριστεράς δεξιάς διότι μόνο δεξιά με αποχρώσεις “υπευθυνότητας” υπάρχει. Μάλιστα αυτή η περίοδος, δημιουργεί το ερώτημα αν το ΛΑΟΣ, ο Μάκης και ο Αδωνης, είναι του κόμματος “ακραία υπευθυνότητα”.

Τέλος αμφότεροι έχουν δώσει θάρρος στον δανειστή και έχουν εκτεθεί τόσο ώστε είναι αδύνατον να “νοθεύσουν” την μνημονιακή τους γραμμή.

Έτσι έχουμε:

• Τον Σαμαρά να παίζει στο όριο και να παρουσιάζεται περίπου ως “έχων μερική άγνοια της κατάστασης” κάτι το οποίο τον βολεύει μετεκλογικά να παρουσιαστεί ως έκπληκτος για το τι έχει συμβεί.
• και τον Βενιζέλο να έχει ένα ευρύ κοινό μνημονιακών στο οποίο μπορεί να παρουσιαστεί ως “γνώστης” και άρα υπεύθυνος και ικανός να συντηρήσει την παρούσα κατάσταση μεν αλλά εγκλωβισμένος είτε σε απολογητικό λόγο είτε σε υποσχέσεις που αφορούν μόνο το “τι δεν θα κόψει”.

Όλοι αντιλαμβανόμαστε όμως ότι την δεύτερα το πρωί η Κ Λαγκάρντ θα τους βουτήξει απ το αυτί και θα αρχίζει να τους τινάζει πέρα δώθε ξεφωνάζοντας τους για να τα βρουν. Και η Λαγκαρντ και οι Έλληνες μεγαλοσχήμονες μνημονικοί θα παίζουν με αυτά τα κόμματα το τελευταίο τους χαρτί, αν τελικά τους δοθεί αυτή η δυνατότητα από το εκλογικό σώμα.

Και ο Ιούνιος απλώς θα πιστοποιήσει ότι αυτά τα κόμματα -και κυρίως η ΝΔ που παριστάνει την αθώα- είναι πλέον οριστικά εκτός ιστορικής φάσης. Διότι η Ελλάδα αλλαζει και η Αλλαγή συντελείται αυτήν την στιγμή γύρω μας αργά σταθερά και μεθοδικά.

Διότι, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της TV που διάγει μια παλαιού τύπου προεκλογική περίοδο μένοντας στο δεδομένο του ποιος θα συνεργαστεί με ποιον, το γενικότερο ρεύμα κινείται εκτός των δυο μεγάλων κομμάτων με την βοήθεια του διαδικτύου. Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων των ανέργων και των οικονομικά ενεργών ψηφοφόρων προβοκάρει γνωστούς κομματικούς συνομηλίκους και καλεί σε όλους τους τόνους για καταψήφιση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Η ταύτιση των παλιών κομματικών σχηματισμών και προσώπων με το μνημόνιο και την χρεοκοπία και όλων των νέων κομμάτων με το αντιμνημονίο είναι μια συγκλονιστική διαίρεση. Στο αντιμνημόνιο ακόμη και εάν δεν έχουν ξεκαθαρίσει οι ιδεολογικές γραμμές και οι τελικοί στόχοι άπαντες συναντώνται στην αφαιρετική “καταψηφίστε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ”.

Χωρίς να πέφτει σαφής γραμμή ως προς το πιο κόμμα να ψηφίσεις, καλείσαι από τον κοινωνικό περίγυρο σου να καταψηφίσεις ΠΑΣΟΚ ΝΔ. Αυτό το φαινόμενο “πίεσης” στρέφεται και προς τους πιο ηλικιωμένους μέσα στις οικογένειες, και ως φαινόμενο δεν ξέρω αν έχει γίνει αντιληπτό στο μέγεθος του.

Αυτή η δυναμική φάση αλλάζει την Ελλάδα μπρος στα μάτια μας.