Απόσπασμα απο την ιστοσελίδα του κόμματος ΑΣΚΕ που αναφέρεται συνοπτικά στη ιστορική πορεία της Ελλάδας:
Δείτε τι γράφει για τη δεκαετία 1940 - 1950:
Η δεκαετία 1940 - 1950 είναι η πιο σημαντική στη νεώτερη ιστορία της χώρας μας, γιατί καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την πορεία της μέχρι σήμερα. Έδειξε πολύ καθαρά δυο μεγάλες αλήθειες:
Η δεκαετία 1940 - 1950 είναι η πιο σημαντική στη νεώτερη ιστορία της χώρας μας, γιατί καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την πορεία της μέχρι σήμερα. Έδειξε πολύ καθαρά δυο μεγάλες αλήθειες:
1) Ο ελληνικός λαός, όταν είναι ενωμένος, οργανωμένος και αποφασισμένος, μπορεί ν' αντιμετωπίσει ακόμα και υπερδυνάμεις.
2) Ότι ο αγώνας του λαού μπορεί να προδοθεί και να χαθεί, όταν η γραμμή του δεν καθορίζεταi από τον ίδιο το λαό.
Με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, παρότι η πατρίδα μας στέναζε κάτω από τη δικτατορία του Μεταξά, οι Ένοπλες Δυνάμεις του ελληνικού λαού δημιούργησαν το έπος της Αλβανίας αποκρούοντας και καθηλώνοντας ιταλικές δυνάμεις πολυαριθμότερες, ανώτερα εξοπλισμένες και με καλή διατροφή. Σε λίγο καιρό αντιστάθηκαν στη γερμανική επίθεση με τέτοιο ηρωισμό, που έκαναν όλο τον κόσμο να μιλάει με θαυμασμό. Όλοι αναγνώρισαν την τεράστια συμβολή της Ελλάδας στην επιβράδυνση του Άξονα.
Ο ίδιος ο Μεταξάς σε συνεργασία με το παλάτι, πρακτόρευε τα αγγλικά συμφέροντα στην Ελλάδα και γι' αυτό αντιστάθηκε στον Άξονα. Αλλά πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η δράση ενός κρατικού μηχανισμού που τέσσερα χρόνια είχε ως κύρια αποστολή να βασανίζει απάνθρωπα, να φυλακίζει και να εξορίζει κάθε δημοκρατικό αγωνιστή; Ο Μεταξάς, παλιός γερμανόφιλος, για λόγους ιδεολογικής συγγένειας, αλλά και επειδή στην Ελλάδα υπήρχαν ισχυρά γερμανικά οικονομικά συμφέροντα, είχε κάνει πολλά πολιτικά ανοίγματα προς τη χιτλερική Γερμανία και είχε δεχτεί με τιμές τον υπουργό προπαγάνδας Γκαίμπελς. Τα ανοίγματα αυτά επέτρεπε η Μ. Βρεταννία. που ακόμα δεν είχε αποσαφηνισμένη αντιγερμανική πολιτική.
Όταν επιβάλλεται η γερμανοϊταλική κατοχή, αρχίζει το δεύτερο έπος, της Eθνικής Αντίστασης.
Στις 27-29 Σεπτέμβρη 1941 ιδρύεται το ΕΑΜ, με κύρια δύναμη το ΚΚΕ και με άλλα μικρότερα κόμματα. Μικρές ομάδες αρχίζουν να ξεφυτρώνουν σε διάφορα σημεία της χώρας, με τα πιο πρόχειρα και παλιά όπλα. Σιγά - σιγά οι ομάδες μεγαλώνουν και πληθαίνουν και συγκροτούνται στις τάξεις του ΕΛΑΣ. Με πετυχημένες ενέδρες χτυπούν τμήματα των δυνάμεων κατοχής και βελτιώνουν τον εξοπλισμό τους. Στον αγώνα αυτό ξεχωρίζει ο Άρης Βελουχιώτης, που δίκαια χαρακτηρίστηκε «ο πρώτος».
Αλλά η απειρία και ο ενθουσιασμός από τις πρώτες επιτυχίες της Αντίστασης έκρυψαν από το λαό ένα τραγικό γεγονός: ότι η ηγεσία του ΕΑΜ, η ηγεσία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα δεν ελεγχόταν από τον ίδιο. Σ' αυτήν κυριαρχούσαν στελέχη του ΚΚΕ, (Ρούσσος, Ιωαννίδης), που καθόριζαν τη γραμμή τους με βάση τις επιλογές της ΕΣΣΔ, και άνθρωποι αγγλικής επιρροής (Τσιριμώκος - Σβώλος) , που κατάφεραν νο είναι στην ηγεσία του EAM εκπροσωπώντας κόμματα - σφραγίδες. Μέσα στον κομματικό μηχανισμό του ΚΚΕ υπήρχε (όπως και σήμερα) τέτοια νοοτροπία που κανείς δεν τολμούσε να έρθει σε σύγκρουση με τη σοβιετική πολιτική ή να αμφισβητήσει την «ορθοδοξία» που έκφραζαν τα στελέχη που «εκπαιδεύτηκαν» στη σχολή στελεχών της Mόσχας. (KUTB) και γενικά είχαν τις στενές σχέσεις με τους Σοβιετικούς. Άλλωστε το ΚΚΕ ιδρύθηκε από την ακτινοβολία της Οκτωβριανής Επανάστασης και από το 1931 πέρασε κάτω από τον άμεσο έλεγχο της ΕΣΣΔ.
Οι Άγγλοι, παίζοντας πάντα σε πολλά ταμπλό, εκτός από τους αvθρώπους τους στο ΕΑΜ έφτιαξαν άλλες αντιστασιακές οργανώσεις (ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ) με σκοπό το χτύπημα του ΕΛΑΣ καθώς και την οργάνωση Χ, που συνεργαζόταν με τους Γερμανούς. Την Χ οργάνωσε ο αρχηγός της Αστυνομίας Έβερτ, πατέρας του σημερινού στελέχους της Ν.Δ.
Και ενώ ο ελληνικός λαός και οι άλλοι λαοι της Ευρώπης θυσιάζονταν για την ανεξαρτησία τους, συνέβη ένα ιστορικό γεγονός, ακόμα πιο σημαντικό κι από τον ίδιο τον πόλεμο. Οι τρεις μεγάλες σύμμαχες δυνάμεις (ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Μ. Βρεταννία), όταν φάνηκε ότι ο πόλεμoς κλίνει προς την πλευρά τους, προχώρησαν σε μια συμφωνία μεταξύ τους που μόνο ως μια μεγάλη συνομωσία σε βάρος της ανθρωπότητας και ιδιαίτερα των λαών της Eupώπης μπορεί να χαρακτηριστεί. Είναι γνωστή ως συμφωνία της Γιάλτας. Στην πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα συνεχών μακρόχρονων, επίπονων διαπραγματεύσεων πoυ έγιναν σε διάφορα επίπεδα με σπουδαιότερες:
α) Τεχεράνη 28/11 – 1/12/43 Ρούσβελτ - Στάλιν - Τσώρσιλ.
β) Μόσχα 9 – 12/10/1944 Στάλιν - Τσώρτσιλ.
γ) Γιάλτα (Kριμαία) 4 – 11/2/1945 Ρούσβελτ - Στάλιν - Τσώρτσιλ
δ) Πότσνταμ (Βερολίνο) 17/7 – 2/8/1945 Τρούμαν - Στάλιν - Τσώρτσιλ (Άτλυ).
Οι τρεις μεγάλες δυνάμεις (πoυ σύντομα έγιναν δύο με την κατάρρευση της βρεταννικής αυτοκρατορίας) βρέθηκαν την εποχή εκείνη μπροστά στο εξής δίλημμα : Ή να αφήσουν τα γεμάτα ενθουσιασμό εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα να κυριαρχήσουν στις χώρες τους, μετά την ήττα του Άξονα, ακολουθώντας το καθένα ένα δρόμο σύμφωνα με τα εθνικά του συμφέροντα. Ή να καθυποτάξουν τα κινήματα, να χωρίσουν τον κόσμο σε ζώνες επιρροής και να δημιουργήσουν χώρες - δορυφόρους, κάτι που ήταν πάρα πολύ δύσκολο και μόνο με την πολύ στενή συνεργασία των μεγάλων δυνάμεων μπορούσε να επιτευχθεί.
Η μεγάλη ανάγκη του αμερικάνικου καπιταλισμού για μια γρήγορη και ευρύτατη επέκταση, η ανάγκη της βρεταννικής αυτοκρατορίας να περισώσει τα κεκτημένα και η αντιδημοκρατική - συγκεντρωτική αντίληψη της σοβιετικής ηγεσίας πou αποφασίζει με βάση τα κρατικά συμφέροντα μιaς μεγάλης δύναμης κι όχι ιδεολογικά κριτήρια. δεν άφηναν καμιά αμφιβολία ότι οι τρείς μεγάλοι θα διάλεγαν τη δεύτερη λύση.
Με πρόσχημα το ενδιαφέρον τους για τις ανάγκες του πολέμου και τη μεταπολεμική οργάνωση της ανθρωπότητας έκαναν συνεχείς συναντήσεις και τελικά συμφώνησαν. Ιδιαίτερη σημασία είχαν δύο χώρες: η Ελλάδα και η Πολωνία. Η Ελλάδα είναι μια θέση - κλειδί για την επέμβαση των ΗΠΑ και της Μ. Βρεταννίας στα πετρέλαια της Μ. Ανατολής. Έτσι στη συνάντηση της Μόσχας ο Τσώρτσιλ έγραψε σ' ένα χαρτί :
Με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, παρότι η πατρίδα μας στέναζε κάτω από τη δικτατορία του Μεταξά, οι Ένοπλες Δυνάμεις του ελληνικού λαού δημιούργησαν το έπος της Αλβανίας αποκρούοντας και καθηλώνοντας ιταλικές δυνάμεις πολυαριθμότερες, ανώτερα εξοπλισμένες και με καλή διατροφή. Σε λίγο καιρό αντιστάθηκαν στη γερμανική επίθεση με τέτοιο ηρωισμό, που έκαναν όλο τον κόσμο να μιλάει με θαυμασμό. Όλοι αναγνώρισαν την τεράστια συμβολή της Ελλάδας στην επιβράδυνση του Άξονα.
Ο ίδιος ο Μεταξάς σε συνεργασία με το παλάτι, πρακτόρευε τα αγγλικά συμφέροντα στην Ελλάδα και γι' αυτό αντιστάθηκε στον Άξονα. Αλλά πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η δράση ενός κρατικού μηχανισμού που τέσσερα χρόνια είχε ως κύρια αποστολή να βασανίζει απάνθρωπα, να φυλακίζει και να εξορίζει κάθε δημοκρατικό αγωνιστή; Ο Μεταξάς, παλιός γερμανόφιλος, για λόγους ιδεολογικής συγγένειας, αλλά και επειδή στην Ελλάδα υπήρχαν ισχυρά γερμανικά οικονομικά συμφέροντα, είχε κάνει πολλά πολιτικά ανοίγματα προς τη χιτλερική Γερμανία και είχε δεχτεί με τιμές τον υπουργό προπαγάνδας Γκαίμπελς. Τα ανοίγματα αυτά επέτρεπε η Μ. Βρεταννία. που ακόμα δεν είχε αποσαφηνισμένη αντιγερμανική πολιτική.
Όταν επιβάλλεται η γερμανοϊταλική κατοχή, αρχίζει το δεύτερο έπος, της Eθνικής Αντίστασης.
Στις 27-29 Σεπτέμβρη 1941 ιδρύεται το ΕΑΜ, με κύρια δύναμη το ΚΚΕ και με άλλα μικρότερα κόμματα. Μικρές ομάδες αρχίζουν να ξεφυτρώνουν σε διάφορα σημεία της χώρας, με τα πιο πρόχειρα και παλιά όπλα. Σιγά - σιγά οι ομάδες μεγαλώνουν και πληθαίνουν και συγκροτούνται στις τάξεις του ΕΛΑΣ. Με πετυχημένες ενέδρες χτυπούν τμήματα των δυνάμεων κατοχής και βελτιώνουν τον εξοπλισμό τους. Στον αγώνα αυτό ξεχωρίζει ο Άρης Βελουχιώτης, που δίκαια χαρακτηρίστηκε «ο πρώτος».
Αλλά η απειρία και ο ενθουσιασμός από τις πρώτες επιτυχίες της Αντίστασης έκρυψαν από το λαό ένα τραγικό γεγονός: ότι η ηγεσία του ΕΑΜ, η ηγεσία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα δεν ελεγχόταν από τον ίδιο. Σ' αυτήν κυριαρχούσαν στελέχη του ΚΚΕ, (Ρούσσος, Ιωαννίδης), που καθόριζαν τη γραμμή τους με βάση τις επιλογές της ΕΣΣΔ, και άνθρωποι αγγλικής επιρροής (Τσιριμώκος - Σβώλος) , που κατάφεραν νο είναι στην ηγεσία του EAM εκπροσωπώντας κόμματα - σφραγίδες. Μέσα στον κομματικό μηχανισμό του ΚΚΕ υπήρχε (όπως και σήμερα) τέτοια νοοτροπία που κανείς δεν τολμούσε να έρθει σε σύγκρουση με τη σοβιετική πολιτική ή να αμφισβητήσει την «ορθοδοξία» που έκφραζαν τα στελέχη που «εκπαιδεύτηκαν» στη σχολή στελεχών της Mόσχας. (KUTB) και γενικά είχαν τις στενές σχέσεις με τους Σοβιετικούς. Άλλωστε το ΚΚΕ ιδρύθηκε από την ακτινοβολία της Οκτωβριανής Επανάστασης και από το 1931 πέρασε κάτω από τον άμεσο έλεγχο της ΕΣΣΔ.
Οι Άγγλοι, παίζοντας πάντα σε πολλά ταμπλό, εκτός από τους αvθρώπους τους στο ΕΑΜ έφτιαξαν άλλες αντιστασιακές οργανώσεις (ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ) με σκοπό το χτύπημα του ΕΛΑΣ καθώς και την οργάνωση Χ, που συνεργαζόταν με τους Γερμανούς. Την Χ οργάνωσε ο αρχηγός της Αστυνομίας Έβερτ, πατέρας του σημερινού στελέχους της Ν.Δ.
Και ενώ ο ελληνικός λαός και οι άλλοι λαοι της Ευρώπης θυσιάζονταν για την ανεξαρτησία τους, συνέβη ένα ιστορικό γεγονός, ακόμα πιο σημαντικό κι από τον ίδιο τον πόλεμο. Οι τρεις μεγάλες σύμμαχες δυνάμεις (ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Μ. Βρεταννία), όταν φάνηκε ότι ο πόλεμoς κλίνει προς την πλευρά τους, προχώρησαν σε μια συμφωνία μεταξύ τους που μόνο ως μια μεγάλη συνομωσία σε βάρος της ανθρωπότητας και ιδιαίτερα των λαών της Eupώπης μπορεί να χαρακτηριστεί. Είναι γνωστή ως συμφωνία της Γιάλτας. Στην πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα συνεχών μακρόχρονων, επίπονων διαπραγματεύσεων πoυ έγιναν σε διάφορα επίπεδα με σπουδαιότερες:
α) Τεχεράνη 28/11 – 1/12/43 Ρούσβελτ - Στάλιν - Τσώρσιλ.
β) Μόσχα 9 – 12/10/1944 Στάλιν - Τσώρτσιλ.
γ) Γιάλτα (Kριμαία) 4 – 11/2/1945 Ρούσβελτ - Στάλιν - Τσώρτσιλ
δ) Πότσνταμ (Βερολίνο) 17/7 – 2/8/1945 Τρούμαν - Στάλιν - Τσώρτσιλ (Άτλυ).
Οι τρεις μεγάλες δυνάμεις (πoυ σύντομα έγιναν δύο με την κατάρρευση της βρεταννικής αυτοκρατορίας) βρέθηκαν την εποχή εκείνη μπροστά στο εξής δίλημμα : Ή να αφήσουν τα γεμάτα ενθουσιασμό εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα να κυριαρχήσουν στις χώρες τους, μετά την ήττα του Άξονα, ακολουθώντας το καθένα ένα δρόμο σύμφωνα με τα εθνικά του συμφέροντα. Ή να καθυποτάξουν τα κινήματα, να χωρίσουν τον κόσμο σε ζώνες επιρροής και να δημιουργήσουν χώρες - δορυφόρους, κάτι που ήταν πάρα πολύ δύσκολο και μόνο με την πολύ στενή συνεργασία των μεγάλων δυνάμεων μπορούσε να επιτευχθεί.
Η μεγάλη ανάγκη του αμερικάνικου καπιταλισμού για μια γρήγορη και ευρύτατη επέκταση, η ανάγκη της βρεταννικής αυτοκρατορίας να περισώσει τα κεκτημένα και η αντιδημοκρατική - συγκεντρωτική αντίληψη της σοβιετικής ηγεσίας πou αποφασίζει με βάση τα κρατικά συμφέροντα μιaς μεγάλης δύναμης κι όχι ιδεολογικά κριτήρια. δεν άφηναν καμιά αμφιβολία ότι οι τρείς μεγάλοι θα διάλεγαν τη δεύτερη λύση.
Με πρόσχημα το ενδιαφέρον τους για τις ανάγκες του πολέμου και τη μεταπολεμική οργάνωση της ανθρωπότητας έκαναν συνεχείς συναντήσεις και τελικά συμφώνησαν. Ιδιαίτερη σημασία είχαν δύο χώρες: η Ελλάδα και η Πολωνία. Η Ελλάδα είναι μια θέση - κλειδί για την επέμβαση των ΗΠΑ και της Μ. Βρεταννίας στα πετρέλαια της Μ. Ανατολής. Έτσι στη συνάντηση της Μόσχας ο Τσώρτσιλ έγραψε σ' ένα χαρτί :
ΕΛΛΑΣ
Μεγάλη Βρεταννία (σε συμφωνία με ΗΠΑ) 90%
Ρωσία 10%
Ο ίδιος ο Τσώρτσιλ γράφει στα απομνημονεύματά του : « Έσπρωξα το χαρτί στο Στάλιν. Ο Στάλιν πήρε το μπλέ μολύβι του εχάραξε μια χοντρή γραμμή σαν είδoς επιδοκιμασίας και μου επέστρεψε το σημείωμα. Τα πάντα ρυθμίστηκαν σ' ελάχιστο χρονικό διάστημα». Αυτό το χαρτί ήταν το συμβόλαιο για την εξόντωση του κινηματος της Eθνικής μας Αντίστασης. (Απ' αυτά που γράφει ο Τσώρτσιλ δεν αμφισβητήθηκε ουσιαστικά ποτέ τίποτα από κανένα).
Η Πολωνία ειναι ζωτική περιοχή για την ΕΣΣΔ, γιατί, όπως δήλωσε επανειλημμένα ο Στάλιν στους Συμμάχους του Άγγλους και Αμερικανούς, «όλοι οι κατακτητές της Ρωσίας πέρασαν μέσα από την Πολωνία». Έτσι στην Τεχεράνη ο Τσώρτσιλ λέει: «Θέλουμε μια ισχυρή ανεξάρτητη Πολωνία, φιλική προς τη Ρωσία». Στη Γιάλτα είναι πιο σαφής: «Δε θα ζητούσαμε ελεύθερη Πολωνία, αν αυτή θα είχε εχθρικές διαθέσεις κατά της Σοβιετικής Ένωσης».
Ο Τσώρτσιλ ανάλαβε την υποχρέωση να διαλύσει τη δεξιά εξόριστη πολωνική κυβέρνηση του Λονδίνου. Στο Πότσνταμ έκανε απολογισμό: «Eίμαστε πέρα για πέρα σύμφωνοι μαζί σας (με τον Στάλιν). Θέλουμε να τελειώνουμε μ' αυτό το ζήτημα (το πολωνικό). Όταν δεν αναγνωρίζεται πια μια κυβέρνηση (η εξόριστη πολωνική της δεξιάς) και δεν της δίνονται πια τα βοηθήματα, η κυβέρνηση δεν έχει καμιά δυνατότητα ύπαρξης. Εμείς σαν κυβέρνηση δεν έχουμε μαζί τους καμιά σχέση. Εγώ προσωπικά και ο κύριος, Ήντεν (υπουργός εξωτερικών) ποτέ δεν συναντηθήκαμε μαζί τους. Από την πλευρά μας τους θεωρούμε ανύπαρκτους και διαλυμένους από διπλωματική άποψη και ελπίζω πολύ σύντομα δε θα είναι καθόλου αποτελεσματικοί. Απέναντι στο (δεξιό πoλωνικό) στρατό, όμως, πρέπει να είμαστε προσεχτικοι. Μπορεί να στασιάσει και θα έχουμε απώλειες. Έχουμε αρκετό πολωνικό στρατό στη Σκωτία. Ο σκοπός μας, όμως, είναι ο ίδιος με το σκοπό του αρχιστράτηγου (Στάλιν). Ζητούμε μόνο εμπιστοσύνη και χρόνο».
(Όλα τα παραπάνω είναι από τα επίσημα πρακτικά της ΕΣΣΔ, ελληνική μετάφραση από σύγχρονη Εποχή. Επειδή για την Eλλάδα δεν αναφέρεται σχεδόν τίποτα, είναι φανερό ότι τα σχετικά πρακτικά έχουν λογοκριθεί).
Ο Τσώρτσιλ, δηλ. ανάλαβε να διαλύσει την πολωνική δεξιά.Ο Στάλιν ανάλαβε να διαλύσει την ελληνική αριστερά. Αυτό εννοούσε ο Τσώρτσιλ, όταν έλεγε ότι «έχω πληρώσει βαρύ τίμημα.» και γι’ αυτό απαιτούσε την εξόντωση των αγωνιστών του ΕΑΜ. Ανάλογες «ρυθμίσεις» συμφωνήθηκαν και γι’ άλλες χώρες της Ευρώπης. Πχ. ενώ την Αυστρία την κατέλαβε ο Σοβιετικός Στρατός, αμέσως αποσύρθηκε, για ν’αντικατασταθεί από στρατεύματα Δυτικών.
Από το 1942 ο αστικός πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα είναι νεκρός. Ο βασιλιάς είχε συνεργαστεί με τη δικτατορία του Μεταξά και με τη γερμονική εισβολή έφυγε για το Κάιρο και το Λονδίνο. Από τους αστούς πολιτικούς, άλλοι συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, άλλοι έμειναν στην Ελλάδα αδρανείς κι άλλοι έφυγαν για το Kάιρo. Ο λαός τους απόρριψε και τους ξέχασε. Η αριστερά ήταν η ψυχή της Αντίστασης. Η πολιτική (ζωη είχε ανανεωθεί από μόνη της. Αλλά η ηγεσία του ΚΚΕ ανάλαβε να υλοποιήσει στην Ελλάδα τη συμφωνία της Γιάλτας. Συγκεκριμένα:
1 ) Οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές, που μ’ επικεφαλής τον Τίτο, αποτελούσαν και κει την ψυχή της Aντίστασης, πρότειναν στο ΚΚΕ τη δημιουργία, «Βαλκανικού Στρατηγείου», για το συντονισμό του απελευθερωτικού αγώνα και την ανάληψη της εξουσίας από την Αριστερά σ' όλες τις βαλκανικές χώρες. Το ΚΚΕ, όχι μόνο απόρριψε την πρόταση, αλλά ακολούθησε με συνέπεια μια πολιτική ουράς της αγγλικής πολιτικής. Στις 5/7/43 υπογράφεται συμφωνητικό ανάμεσα στο Στρατηγείο της: Μ. Ανατολής (Έντυ), το ΕΑΜ (Τζίμας) και τον ΕΛΑΣ (Σαράφης, Bελουχιώτης).
2) Στη Μ. Ανατολή αναπτύχθηκε ένα γνήσιο λαϊκό κiνημα από Έλληνες στρατιώτες, ναύτες, κατώτερους αξιωματικούς, με την υπoστήριξη του ελληνικού πληθυσμού.
Το Κίνημα με την πρώτη του εξέγερση (Φλεβάρης – Μάρτης 1943) και με τη θαυμαστή συμμετοχή των ελληνικών μονάδων στη μάχη του Ελ Αλαμέιν κατάφερε όχι μόνο να επιβληθεί στο ελληνικό στοιχείο της Μέσης Ανατολής αλλά και να αναγνωριστεί από τη διοίκηση της 9ης βρεταννικής στρατιάς (στρατηγός Xόλμς) .
Αλλά στις 10 Αυγούστου 1943 καταφθάνουν στο Κάιρο από την Ελλάδα με βρεταννική Ντακότα ο αρχηγός της βρεταννικής αποστολής στην κατεχόμενη Ελλάδα Έντυ Μάγερς με αντιπροσωπείες των 3 αντιστασιακών οργανώσεων (ΕΑΜ, ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ).
Η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ έρχεται σ’ επαφή με την ηγεσία του Κινήματος και χαράσσει γραμμή:
- «Η μοναδική καλή πολιτική είναι αυτή που εξασφαλίζει την επιστροφή του βασιλιά στην Ελλάδα. Όλα τα υπόλοιπα είναι εξτρεμισμοί», (Τζίμας, μέλος του Π.Γ. του KΚE).
- «Έστω κι αν σας βάλουν το μαχαίρι στο λαιμό μην κουνηθείτε», (Τσιριμώκος) (από το βιβλίο του Ντομινίκ Εντ «οι καπετάνιοι» ).
Έτσι οι Άγγλοι χτύπησαν το Κίνημα. το οδήγησαν σε μια αναγκαστική δεύτερη εξέγερση ύστερα από ένα περίπου χρόνο και το εξόντωσαν.
Εν τω μεταξύ στις 25 Μάρτη 1944, επέτειο της εθνικής γιορτής ο πρωθυπουργός της ΕΣΣΔ Ι. Στάλιν έστειλε το συγχαρητήριο τηλεγράφημα, όχι στην ΠΕΕΑ (κυβέρνηση του βουνού) που έκφραζε όλο τον ελληνικό λαό, αλλά στο βασιλιά Γεώργιο ( ! ! ) στο Κάιρο.
Στις 15 Μάη 1944 οι Σβώλος. Ρούσος (μέλος Π.Γ. του ΚΚΕ), Πορφυρογένης (ΚΚΕ) στέλνουν ένα ατιμωτικό τηλεγράφημα προς τον Τσώρτσιλ, όπου του εκφράζουν «το γεμάτο θαυμασμό σεβασμό» τους και καταδικάζουν απερίφραστα το Κίνημα ως «ανεύθυνη δράση αφρόνων προσώπων».
Στο Kίνημα της Μέσης Ανατολής σκοτώθηκαν πολλοί αγωνιστές.
3) Ενώ το ΕΑΜ ήταν παντοδύναμο στην Ελλάδα αποδέχτηκε πρόσκληση της ανύπαρκτης «Kυβέρνησης» του Kαΐρου και αντιπροσωπεία του πηγε στο Λίβανο, όπου αποδέχτηκε στις 17/5/44 να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητος» και μάλιστα με ποσοστό 30%. Το υπόλοιπο 70% ήταν όργανα της αγγλικής πολιτικής. Έτσι, τώρα πια, η κυβέρνηση του Kαΐρου όχι μόνο θα μπορούσε να παίρνει τις αποφάσεις που εξυπηρετούσαν τους Άγγλους και χτυπούσαν το λαϊκό κίνημα, αλλά αυτές οι αποφάσεις θα είχαν και τις υπογραφές των υπουργών του ΕΑΜ, δηλ. θα ήταν υποχρεωτικές για τους αγωνιστές της αριστεράς ( ! ! ! ) Η πρώτη απόφαση με τις υπογραφές των εκπροσώπων του ΕΑΜ και του ΚΚΕ περιείχε την καταδίκη του κινήματος της Μέσης Ανατολής ως «έγκλημα κατά της πατρίδος».
Στις 26/9/44 σε συνάντηση στην Καζέρτα (κοντά στη Νεάπολη της Ιταλίας) συμφωνήθηκε να υπαχθούν οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ κάτω από τις διαταγές της κυβέρνησης Εθνικής Eνότητας που με τη σειρά της, τις έθεσε κάτω από τις διαταγές του Άγγλου στρατηγού Σκόμπυ.
Όταν ήρθε η ώρα της απελευθέρωσης και παρόλα όσα συνέβησαν, ο έλεγχος όλης της επικράτειας από τον ΕΛΑΣ μπορούσε να θεωρηθεί βέβαιος. Όμως η ηγεσία του ΚΚΕ δεν ήθελε την εξουσία. Κράτησε τις κύριες: δυνάμεις του ΕΛΑΣ μακριά από την Αθήνα κι έτσι επέτρεψε στους Άγγλους να δημιουργήσουν ένα προγεφύρωμα πoυ διαρκώς ενισχυόταν με μεταφορά αγγλικών στρατευμάτων και απορρόφηση των συνεργατών των Γερμανών (οργάνωση Χ).
Με τη σφαγή του Δεκέμβρη του 1944 και πολυάριθμες προβοκάτσιες και ακρότητες, που δεν έγινε καμιά προσπάθεια να αποσοβηθούν, ο συσχετισμός δυνάμεων άρχισε να ανατρέπεται. Έτσι στις 12/2/1945 στη Βάρκιζα υπογράφτηκε η συμφωνία για την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ. Η συμφωνία της Βάρκιζας θεωρείται παράδειγμα προς αποφυγήν σε παγκόσμια κλίμακα. Από τη στιγμή που οι αγωνιστές του ΕΛΑΣ, με δάκρυα στα μάτια, παράδωσαν τα όπλα, που με το αίμα τους είχαν αποκτήσει, έμειναν εκτεθειμένοι στην τρομοκρατική δράση ένoπλων δεξιών συμμοριών (Σούρλας, Βουρλόκης κτλ). Το κίνημα της Εθνικής Αντίστασης είχε πpοδοθεί οριστικά και αμετάκλητα.
Σήμερα το ΚΚΕ και πολλοί άλλοι αριστεροί λένε ότι η γραμμή του κόμματος την περίοδο 1940-45 ήταν αποτέλεσμα «λαθών», ότι η ηγεσία ήταν ανίκανη κτλ. Αυτές οι απόψεις δε μπορούν να αντέξουν σε σοβαρή κριτική. Δεν υπήρχε ούτε ένας που να μη βλέπει ότι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ μπορούν να πάρουν την εξουσία. Αυτά ήταν τόσο φανερά ώστε δεν χρειαζόταν ούτε πολύ μυαλό ούτε ηγετικές ικανότητες για να το καταλάβει κανείς. Τα έβλεπε όλος ο κόσμος, ακόμα κι οι ίδιοι οι Άγγλοι, όπως φαίνεται σήμερα από την απόρρητη αλληλογραφία τους.
Το πρόβλημα με την ηγεσία του ΚΚΕ δεν ήταν ότι έκανε λάθη. Το πρόβλημα ήταν ότι εξαρτιόταν (όπως και σήμερα) βαθειά από τη σοβιετική πολιτική που, παίζοντας στη διεθνή σκακιέρα, ήθελε την Ελλάδα (όπως και σήμερα) στη δυτική ζώνη επιρροής. Δεν ήταν, λοιπόν, λάθη. Ήταν μια συνεπής γραμμή για να εξυπηρετήσει τη συμφωνία της Γιάλτας. Αυτό όμως ποτέ δεν το ομολόγησε. Και πολλοί ανένταχτοι αριστεροί δεν το δέχονται, γιατί δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι ο αγώνας τους ήταν από την αρχή προδομένος.
4 ) Αλλά το κακό δε σταμάτησε με τη συμφωνία της Βάρκιζας. Όταν οι αγωνιστές της αριστεράς είχαν μείνει πια άοπλοι, όταν στην ύπαιθρο είχε κυριαρχήσει η τρομοκρατία της δεξιάς, όταν η επιρροή της αριστεράς είχε αρχίσει να πέφτει λόγω φόβου, λόγω της μονόπλευρης προπαγάνδας, αλλά και γιατί είχε φανεί καθαρά ότι ο κερδισμένος ήταν η δεξιά (πολλοί είναι με το μέρος του ισχυρού όποιος κι αν είναι αυτός), όταν οι Άγγλοι διέθεταν ισχυρές πια δυνάμεις, όταν δηλ. το παιχνίδι της εξουσίας για την αριστερά είχε οριστικά χαθεί, τότε η ηγεσία του ΚΚΕ εγκατέλειψε τη συμβιβαστική της πoλιτική και έγινε αδιάλλακτη ! Η σκoπιμότητά της είναι φανερή.
Στις εκλογές του 1946 δεν πήρε μέρος. Έδωσε γραμμή για αποχή. Έτσι, απ’τη μια φακελώθηκαν κι όσοι αριστεροί δεν ήταν μέχρι τότε γνωστοί στην Ασφάλεια κι απ’ την άλλη δεν υπήρχε εκπροσώπηση της αριστεράς στη Βουλή για να μετριάσει την τρομοκρατία της δεξιάς. Παράλληλα η ηγεσία του ΚΚE κήρυξε την έναρξη του Β' αντάρτικου με στόχο την κατάληψη της εξουσίας! ! Οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι, απαλλαγμένοι πια από τον Πόλεμο κατά του Άξονα, έδωσαν όλη την απαραίτητη βοήθεια στην κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τους αντάρτες. Φυσικά η ΕΣΣΔ δεν έστειλε στο Δημοκρατικό Στρατό (των ανταρτών) ούτε μία σφαίρα. Το Β' αντάρτικο δεν είχε καμιά πιθανότητα επιτυχίας. Αυτό μπoρούσε να το καταλάβει ο οποιοσδήποτε, άρα και η ηγεσία του KΚΕ. Ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν συντριπτικός υπέρ του κυβερνητικού στρατού, που από την αρχή του 1949 έκovε εκκαθάριση σ’ όλη την επικράτεια, «στρίμωξε» τους αντάρτες στο Γράμμο και το Βίτσι και τους εξόντωσε. Απ’ αυτούς :Νεκροί 2000. Συλληφθέντες 1500. Πρόσφυγες, στην Ανατ. Ευρώπη 10.000. από τους οποίους, πολλοί τραυματίες. Πολλές χιλιάδες, ακόμα, πρόσφυγες από τις άλλες περιοχές της Ελλάδας. Όσοι αριστεροί έμειναν στην Ελλάδα γνώρισαν διώξεις χωρίς προηγούμενο. Εκτελέσεις, φυλακές, εξορίες. Έτσι, σ’ όλες σχεδόν τις μεταπολεμικές εκλογικές αναμετρήσεις, η αριστερά ήταν περίπου 10%, όπως υπογράμμισε με το μπλέ μολίβι του ο Στάλιν στο γραπτό του Τσώρτσιλ τον Οκτώβρη του 1944 στη Μόσχα...
Σήμερα η διατήρηση σε ισχύ της συμφωνίας της Γιάλτας είναι ιδιαίτερα επίπoνη και για τις δυο υπερδυνάμεις. Είναι αποτέλεσμα κάποιων ισορροπιών, που, μπορούν ν’ ανατραπoύν, ειδικά από τα λαϊκά κινήματα, όπως θ’ αναλύσουμε σ’ έπόμενο κεφάλαιο.
Μεγάλη Βρεταννία (σε συμφωνία με ΗΠΑ) 90%
Ρωσία 10%
Ο ίδιος ο Τσώρτσιλ γράφει στα απομνημονεύματά του : « Έσπρωξα το χαρτί στο Στάλιν. Ο Στάλιν πήρε το μπλέ μολύβι του εχάραξε μια χοντρή γραμμή σαν είδoς επιδοκιμασίας και μου επέστρεψε το σημείωμα. Τα πάντα ρυθμίστηκαν σ' ελάχιστο χρονικό διάστημα». Αυτό το χαρτί ήταν το συμβόλαιο για την εξόντωση του κινηματος της Eθνικής μας Αντίστασης. (Απ' αυτά που γράφει ο Τσώρτσιλ δεν αμφισβητήθηκε ουσιαστικά ποτέ τίποτα από κανένα).
Η Πολωνία ειναι ζωτική περιοχή για την ΕΣΣΔ, γιατί, όπως δήλωσε επανειλημμένα ο Στάλιν στους Συμμάχους του Άγγλους και Αμερικανούς, «όλοι οι κατακτητές της Ρωσίας πέρασαν μέσα από την Πολωνία». Έτσι στην Τεχεράνη ο Τσώρτσιλ λέει: «Θέλουμε μια ισχυρή ανεξάρτητη Πολωνία, φιλική προς τη Ρωσία». Στη Γιάλτα είναι πιο σαφής: «Δε θα ζητούσαμε ελεύθερη Πολωνία, αν αυτή θα είχε εχθρικές διαθέσεις κατά της Σοβιετικής Ένωσης».
Ο Τσώρτσιλ ανάλαβε την υποχρέωση να διαλύσει τη δεξιά εξόριστη πολωνική κυβέρνηση του Λονδίνου. Στο Πότσνταμ έκανε απολογισμό: «Eίμαστε πέρα για πέρα σύμφωνοι μαζί σας (με τον Στάλιν). Θέλουμε να τελειώνουμε μ' αυτό το ζήτημα (το πολωνικό). Όταν δεν αναγνωρίζεται πια μια κυβέρνηση (η εξόριστη πολωνική της δεξιάς) και δεν της δίνονται πια τα βοηθήματα, η κυβέρνηση δεν έχει καμιά δυνατότητα ύπαρξης. Εμείς σαν κυβέρνηση δεν έχουμε μαζί τους καμιά σχέση. Εγώ προσωπικά και ο κύριος, Ήντεν (υπουργός εξωτερικών) ποτέ δεν συναντηθήκαμε μαζί τους. Από την πλευρά μας τους θεωρούμε ανύπαρκτους και διαλυμένους από διπλωματική άποψη και ελπίζω πολύ σύντομα δε θα είναι καθόλου αποτελεσματικοί. Απέναντι στο (δεξιό πoλωνικό) στρατό, όμως, πρέπει να είμαστε προσεχτικοι. Μπορεί να στασιάσει και θα έχουμε απώλειες. Έχουμε αρκετό πολωνικό στρατό στη Σκωτία. Ο σκοπός μας, όμως, είναι ο ίδιος με το σκοπό του αρχιστράτηγου (Στάλιν). Ζητούμε μόνο εμπιστοσύνη και χρόνο».
(Όλα τα παραπάνω είναι από τα επίσημα πρακτικά της ΕΣΣΔ, ελληνική μετάφραση από σύγχρονη Εποχή. Επειδή για την Eλλάδα δεν αναφέρεται σχεδόν τίποτα, είναι φανερό ότι τα σχετικά πρακτικά έχουν λογοκριθεί).
Ο Τσώρτσιλ, δηλ. ανάλαβε να διαλύσει την πολωνική δεξιά.Ο Στάλιν ανάλαβε να διαλύσει την ελληνική αριστερά. Αυτό εννοούσε ο Τσώρτσιλ, όταν έλεγε ότι «έχω πληρώσει βαρύ τίμημα.» και γι’ αυτό απαιτούσε την εξόντωση των αγωνιστών του ΕΑΜ. Ανάλογες «ρυθμίσεις» συμφωνήθηκαν και γι’ άλλες χώρες της Ευρώπης. Πχ. ενώ την Αυστρία την κατέλαβε ο Σοβιετικός Στρατός, αμέσως αποσύρθηκε, για ν’αντικατασταθεί από στρατεύματα Δυτικών.
Από το 1942 ο αστικός πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα είναι νεκρός. Ο βασιλιάς είχε συνεργαστεί με τη δικτατορία του Μεταξά και με τη γερμονική εισβολή έφυγε για το Κάιρο και το Λονδίνο. Από τους αστούς πολιτικούς, άλλοι συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, άλλοι έμειναν στην Ελλάδα αδρανείς κι άλλοι έφυγαν για το Kάιρo. Ο λαός τους απόρριψε και τους ξέχασε. Η αριστερά ήταν η ψυχή της Αντίστασης. Η πολιτική (ζωη είχε ανανεωθεί από μόνη της. Αλλά η ηγεσία του ΚΚΕ ανάλαβε να υλοποιήσει στην Ελλάδα τη συμφωνία της Γιάλτας. Συγκεκριμένα:
1 ) Οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές, που μ’ επικεφαλής τον Τίτο, αποτελούσαν και κει την ψυχή της Aντίστασης, πρότειναν στο ΚΚΕ τη δημιουργία, «Βαλκανικού Στρατηγείου», για το συντονισμό του απελευθερωτικού αγώνα και την ανάληψη της εξουσίας από την Αριστερά σ' όλες τις βαλκανικές χώρες. Το ΚΚΕ, όχι μόνο απόρριψε την πρόταση, αλλά ακολούθησε με συνέπεια μια πολιτική ουράς της αγγλικής πολιτικής. Στις 5/7/43 υπογράφεται συμφωνητικό ανάμεσα στο Στρατηγείο της: Μ. Ανατολής (Έντυ), το ΕΑΜ (Τζίμας) και τον ΕΛΑΣ (Σαράφης, Bελουχιώτης).
2) Στη Μ. Ανατολή αναπτύχθηκε ένα γνήσιο λαϊκό κiνημα από Έλληνες στρατιώτες, ναύτες, κατώτερους αξιωματικούς, με την υπoστήριξη του ελληνικού πληθυσμού.
Το Κίνημα με την πρώτη του εξέγερση (Φλεβάρης – Μάρτης 1943) και με τη θαυμαστή συμμετοχή των ελληνικών μονάδων στη μάχη του Ελ Αλαμέιν κατάφερε όχι μόνο να επιβληθεί στο ελληνικό στοιχείο της Μέσης Ανατολής αλλά και να αναγνωριστεί από τη διοίκηση της 9ης βρεταννικής στρατιάς (στρατηγός Xόλμς) .
Αλλά στις 10 Αυγούστου 1943 καταφθάνουν στο Κάιρο από την Ελλάδα με βρεταννική Ντακότα ο αρχηγός της βρεταννικής αποστολής στην κατεχόμενη Ελλάδα Έντυ Μάγερς με αντιπροσωπείες των 3 αντιστασιακών οργανώσεων (ΕΑΜ, ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ).
Η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ έρχεται σ’ επαφή με την ηγεσία του Κινήματος και χαράσσει γραμμή:
- «Η μοναδική καλή πολιτική είναι αυτή που εξασφαλίζει την επιστροφή του βασιλιά στην Ελλάδα. Όλα τα υπόλοιπα είναι εξτρεμισμοί», (Τζίμας, μέλος του Π.Γ. του KΚE).
- «Έστω κι αν σας βάλουν το μαχαίρι στο λαιμό μην κουνηθείτε», (Τσιριμώκος) (από το βιβλίο του Ντομινίκ Εντ «οι καπετάνιοι» ).
Έτσι οι Άγγλοι χτύπησαν το Κίνημα. το οδήγησαν σε μια αναγκαστική δεύτερη εξέγερση ύστερα από ένα περίπου χρόνο και το εξόντωσαν.
Εν τω μεταξύ στις 25 Μάρτη 1944, επέτειο της εθνικής γιορτής ο πρωθυπουργός της ΕΣΣΔ Ι. Στάλιν έστειλε το συγχαρητήριο τηλεγράφημα, όχι στην ΠΕΕΑ (κυβέρνηση του βουνού) που έκφραζε όλο τον ελληνικό λαό, αλλά στο βασιλιά Γεώργιο ( ! ! ) στο Κάιρο.
Στις 15 Μάη 1944 οι Σβώλος. Ρούσος (μέλος Π.Γ. του ΚΚΕ), Πορφυρογένης (ΚΚΕ) στέλνουν ένα ατιμωτικό τηλεγράφημα προς τον Τσώρτσιλ, όπου του εκφράζουν «το γεμάτο θαυμασμό σεβασμό» τους και καταδικάζουν απερίφραστα το Κίνημα ως «ανεύθυνη δράση αφρόνων προσώπων».
Στο Kίνημα της Μέσης Ανατολής σκοτώθηκαν πολλοί αγωνιστές.
3) Ενώ το ΕΑΜ ήταν παντοδύναμο στην Ελλάδα αποδέχτηκε πρόσκληση της ανύπαρκτης «Kυβέρνησης» του Kαΐρου και αντιπροσωπεία του πηγε στο Λίβανο, όπου αποδέχτηκε στις 17/5/44 να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητος» και μάλιστα με ποσοστό 30%. Το υπόλοιπο 70% ήταν όργανα της αγγλικής πολιτικής. Έτσι, τώρα πια, η κυβέρνηση του Kαΐρου όχι μόνο θα μπορούσε να παίρνει τις αποφάσεις που εξυπηρετούσαν τους Άγγλους και χτυπούσαν το λαϊκό κίνημα, αλλά αυτές οι αποφάσεις θα είχαν και τις υπογραφές των υπουργών του ΕΑΜ, δηλ. θα ήταν υποχρεωτικές για τους αγωνιστές της αριστεράς ( ! ! ! ) Η πρώτη απόφαση με τις υπογραφές των εκπροσώπων του ΕΑΜ και του ΚΚΕ περιείχε την καταδίκη του κινήματος της Μέσης Ανατολής ως «έγκλημα κατά της πατρίδος».
Στις 26/9/44 σε συνάντηση στην Καζέρτα (κοντά στη Νεάπολη της Ιταλίας) συμφωνήθηκε να υπαχθούν οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ κάτω από τις διαταγές της κυβέρνησης Εθνικής Eνότητας που με τη σειρά της, τις έθεσε κάτω από τις διαταγές του Άγγλου στρατηγού Σκόμπυ.
Όταν ήρθε η ώρα της απελευθέρωσης και παρόλα όσα συνέβησαν, ο έλεγχος όλης της επικράτειας από τον ΕΛΑΣ μπορούσε να θεωρηθεί βέβαιος. Όμως η ηγεσία του ΚΚΕ δεν ήθελε την εξουσία. Κράτησε τις κύριες: δυνάμεις του ΕΛΑΣ μακριά από την Αθήνα κι έτσι επέτρεψε στους Άγγλους να δημιουργήσουν ένα προγεφύρωμα πoυ διαρκώς ενισχυόταν με μεταφορά αγγλικών στρατευμάτων και απορρόφηση των συνεργατών των Γερμανών (οργάνωση Χ).
Με τη σφαγή του Δεκέμβρη του 1944 και πολυάριθμες προβοκάτσιες και ακρότητες, που δεν έγινε καμιά προσπάθεια να αποσοβηθούν, ο συσχετισμός δυνάμεων άρχισε να ανατρέπεται. Έτσι στις 12/2/1945 στη Βάρκιζα υπογράφτηκε η συμφωνία για την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ. Η συμφωνία της Βάρκιζας θεωρείται παράδειγμα προς αποφυγήν σε παγκόσμια κλίμακα. Από τη στιγμή που οι αγωνιστές του ΕΛΑΣ, με δάκρυα στα μάτια, παράδωσαν τα όπλα, που με το αίμα τους είχαν αποκτήσει, έμειναν εκτεθειμένοι στην τρομοκρατική δράση ένoπλων δεξιών συμμοριών (Σούρλας, Βουρλόκης κτλ). Το κίνημα της Εθνικής Αντίστασης είχε πpοδοθεί οριστικά και αμετάκλητα.
Σήμερα το ΚΚΕ και πολλοί άλλοι αριστεροί λένε ότι η γραμμή του κόμματος την περίοδο 1940-45 ήταν αποτέλεσμα «λαθών», ότι η ηγεσία ήταν ανίκανη κτλ. Αυτές οι απόψεις δε μπορούν να αντέξουν σε σοβαρή κριτική. Δεν υπήρχε ούτε ένας που να μη βλέπει ότι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ μπορούν να πάρουν την εξουσία. Αυτά ήταν τόσο φανερά ώστε δεν χρειαζόταν ούτε πολύ μυαλό ούτε ηγετικές ικανότητες για να το καταλάβει κανείς. Τα έβλεπε όλος ο κόσμος, ακόμα κι οι ίδιοι οι Άγγλοι, όπως φαίνεται σήμερα από την απόρρητη αλληλογραφία τους.
Το πρόβλημα με την ηγεσία του ΚΚΕ δεν ήταν ότι έκανε λάθη. Το πρόβλημα ήταν ότι εξαρτιόταν (όπως και σήμερα) βαθειά από τη σοβιετική πολιτική που, παίζοντας στη διεθνή σκακιέρα, ήθελε την Ελλάδα (όπως και σήμερα) στη δυτική ζώνη επιρροής. Δεν ήταν, λοιπόν, λάθη. Ήταν μια συνεπής γραμμή για να εξυπηρετήσει τη συμφωνία της Γιάλτας. Αυτό όμως ποτέ δεν το ομολόγησε. Και πολλοί ανένταχτοι αριστεροί δεν το δέχονται, γιατί δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι ο αγώνας τους ήταν από την αρχή προδομένος.
4 ) Αλλά το κακό δε σταμάτησε με τη συμφωνία της Βάρκιζας. Όταν οι αγωνιστές της αριστεράς είχαν μείνει πια άοπλοι, όταν στην ύπαιθρο είχε κυριαρχήσει η τρομοκρατία της δεξιάς, όταν η επιρροή της αριστεράς είχε αρχίσει να πέφτει λόγω φόβου, λόγω της μονόπλευρης προπαγάνδας, αλλά και γιατί είχε φανεί καθαρά ότι ο κερδισμένος ήταν η δεξιά (πολλοί είναι με το μέρος του ισχυρού όποιος κι αν είναι αυτός), όταν οι Άγγλοι διέθεταν ισχυρές πια δυνάμεις, όταν δηλ. το παιχνίδι της εξουσίας για την αριστερά είχε οριστικά χαθεί, τότε η ηγεσία του ΚΚΕ εγκατέλειψε τη συμβιβαστική της πoλιτική και έγινε αδιάλλακτη ! Η σκoπιμότητά της είναι φανερή.
Στις εκλογές του 1946 δεν πήρε μέρος. Έδωσε γραμμή για αποχή. Έτσι, απ’τη μια φακελώθηκαν κι όσοι αριστεροί δεν ήταν μέχρι τότε γνωστοί στην Ασφάλεια κι απ’ την άλλη δεν υπήρχε εκπροσώπηση της αριστεράς στη Βουλή για να μετριάσει την τρομοκρατία της δεξιάς. Παράλληλα η ηγεσία του ΚΚE κήρυξε την έναρξη του Β' αντάρτικου με στόχο την κατάληψη της εξουσίας! ! Οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι, απαλλαγμένοι πια από τον Πόλεμο κατά του Άξονα, έδωσαν όλη την απαραίτητη βοήθεια στην κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τους αντάρτες. Φυσικά η ΕΣΣΔ δεν έστειλε στο Δημοκρατικό Στρατό (των ανταρτών) ούτε μία σφαίρα. Το Β' αντάρτικο δεν είχε καμιά πιθανότητα επιτυχίας. Αυτό μπoρούσε να το καταλάβει ο οποιοσδήποτε, άρα και η ηγεσία του KΚΕ. Ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν συντριπτικός υπέρ του κυβερνητικού στρατού, που από την αρχή του 1949 έκovε εκκαθάριση σ’ όλη την επικράτεια, «στρίμωξε» τους αντάρτες στο Γράμμο και το Βίτσι και τους εξόντωσε. Απ’ αυτούς :Νεκροί 2000. Συλληφθέντες 1500. Πρόσφυγες, στην Ανατ. Ευρώπη 10.000. από τους οποίους, πολλοί τραυματίες. Πολλές χιλιάδες, ακόμα, πρόσφυγες από τις άλλες περιοχές της Ελλάδας. Όσοι αριστεροί έμειναν στην Ελλάδα γνώρισαν διώξεις χωρίς προηγούμενο. Εκτελέσεις, φυλακές, εξορίες. Έτσι, σ’ όλες σχεδόν τις μεταπολεμικές εκλογικές αναμετρήσεις, η αριστερά ήταν περίπου 10%, όπως υπογράμμισε με το μπλέ μολίβι του ο Στάλιν στο γραπτό του Τσώρτσιλ τον Οκτώβρη του 1944 στη Μόσχα...
Σήμερα η διατήρηση σε ισχύ της συμφωνίας της Γιάλτας είναι ιδιαίτερα επίπoνη και για τις δυο υπερδυνάμεις. Είναι αποτέλεσμα κάποιων ισορροπιών, που, μπορούν ν’ ανατραπoύν, ειδικά από τα λαϊκά κινήματα, όπως θ’ αναλύσουμε σ’ έπόμενο κεφάλαιο.
Διαβάστε και τη συνέχεια. Έχει αρκετό ενδιαφέρον...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου