ΣΥΡΙΖΑ – «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ» : ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΜΠΡΑΞΟΥΝ (ΕΝΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΥΜΠΡΑΞΗΣ)

Aπό Λαϊκό Κίνημα
Δείτε και το ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ

Α. ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ

Βλέπουμε καθημερινά στα Μ.Μ.Ε. του συντριπτικά περισσότερους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ και των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων» να συμφωνούν και να αλληλοσυμπληρώνονται πάνω σε βασικά σημεία της πολιτικής, που πρέπει να ακολουθήσει άμεσα η χώρα.
Πέραν των ζητημάτων χρέους, δανείων και μνημονίων,διαπιστώνουμε να αναπτύσσεται και μία κοινή αξιακή συγκρότηση λόγου, που έχει επηρεαστεί άμεσα από τις διδαχές και αξίες που εισήγαγε το «Λαϊκό Κίνημα» στην σκέψη των ανθρώπων: κοινωνία και κράτος με πρώτιστη αρχή και αξία των άνθρωπο και την κάλυψη των αναγκών του.

Καθώς τους άρεσε, το πήραν και το χρησιμοποιούν, χωρίς να αντιλαμβάνονται ακόμα την τεράστια φιλοσοφική και πολιτική του διάσταση. Σε απτό όμως και πρώτο πλαίσιο αντίληψης, η κοινή κατεύθυνση αυτή έχει την δυναμική να αποτελέσει πόλο και όρο ενότητας και σύμπραξης, δηλ. να καταλήξει στο αναγκαίο για την πολιτική αλλαγή στην χώρα. Εάν συμφωνήσουν, στο «κοινωνία με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του», τότε όχι μόνο μπορούν να ενωθούν, αλλά και να δημιουργήσουν νέες και ουσιαστικές πολιτικές προτάσεις.

Β. ΤΑ ΔΥΟ ΑΓΚΑΘΙΑ και ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΣΥΜΠΡΑΞΗΣ

Πέρα από όλα αυτά, για την σύμπραξη των ανωτέρω πολιτικών υποκειμένων και συλλογικοτήτων υπάρχουν σήμερα δύο σημεία αγκάθια, που πρέπει και οφείλουν να τα ξεπεράσουν αμφότεροι.

Β.1. Το πρώτο αφορά την εμμονή των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων» στην «ελεύθερη αγορά», στην αιτία δηλ. του «κακού» για την Ελλάδα και όλο τον πλανήτη. Στον όρο «ελεύθερη αγορά» συνοψίζονται όλα τα άθλια δόγματα του νεοφιλελευθερισμού, της επικυριαρχίας των τραπεζών και την εταιρειοκρατία και αγοροκρατία στον πλανήτη. Τα κοινά αφεντικά των εταιρειών αυτών, τα «αφεντικά των αγορών» γίνονται με την αποδοχή των δογμάτων αυτών απόλυτοι κυρίαρχοι σε ό,τι υπάρχει και κινείται στον πλανήτη μας. Οι ίδιες οι «ελεύθερες αγορές» είναι η αιτία σε μεγάλο βαθμό της κατάστασης στην οποία περιήλθε η χώρα μας και αυτές που παρεμποδίζουν την λύση με τα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια και επιδιώξεις. Αυτά και άλλα πολλά (π.χ. «ελεύθερες αγορές» = παγκοσμιοποίηση) ας τα αναλογιστεί ο Π. Καμμένος και οι συνοδοιπόροι του.
Εμείς θέλοντας να συμβάλλουμε στην λύση υπενθυμίζουμε καιπροτείνουμε στο κόμμα των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων» να εξετάσουν άμεσα την μετακίνησή τους σε ένα πιο συνεπές «δεξιό» μοντέλο, που με αρκετή επιτυχία εφαρμόστηκε στην Ελλάδα από δεξιές κυβερνήσεις και κυρίως αυτές του Κων. Καραμανλή: «το μοντέλο τουΚεϋνσιανικού-Γκωλικού Προστατευτισμού» που θεωρεί αναγκαία την παρέμβαση του κράτους στην λειτουργία της οικονομίας και των «αγορών». Το «Λαϊκό Κίνημα» έχει μελετήσει τον τρόπο, ώστε ένα μοντέλο παρεμβατισμού να είναι συμβατό ακόμα και με τις αρχές της Ε.Ε., προστατεύοντας παράλληλα την κοινωνία και την χώρα από την αθλιότητα της κερδοκρατίας των αγορών.
Με την πολιτική μετακίνηση αυτή, το κόμμα των «Ανεξάρτητων Ελληνων» μπορεί να είναι πιο συμβατό με τις ίδιες τις αρχές του και όσα αλλού διακηρύσσει (που, σημειωτέον, είναι εντελώς αντιφατικά και ασύμβατα με τις «ελεύθερες αγορές), αλλά και συμβατό σε μία πολιτική συνεργασία - σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι λύνονται πολλά ζητήματα πραγματικής πολιτικής … .

Β.2. Αντίστοιχο αγκάθι είναι και οι θέσεις κάποιων στο ΣΥΡΙΖΑσχετικά με τα «εθνικά» ζητήματα και το «μεταναστευτικό». Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κινηθεί σε μία κλασσική πατριωτική αντίληψη και πολιτική της αριστεράς και να διαφύγει από το άρμα της «παγκοσμιοποίησης» και τις χαλαρές εθνικά θέσεις που παραπέμπουν περισσότερο στον Χάντιγκτον, παρά στον σοσιαλισμό. Πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να αντιληφθεί την δοξασία ή πίστη των Ελλήνων ότι είμαστε έθνος με κοινή προέλευση γένους και όχι έθνος κρατικό δημιούργημα και να συμβαδίσει με την αντίληψη αυτή.
Ο κλασσικός κοινωνικός διεθνισμός της αριστεράς, αυτός που καταξίωσε την αριστερά στην Ελλάδα μέσα από την πατριωτική λογική και τους αγώνες του ΕΑΜ και αποτέλεσε την απαρχή της διάσπασης με το τότε ΚΚΕ (μην ξεχνάμε τον πατριωτικό αδέσμευτο προσδιορισμό του προπάτορα του ΣΥΡΙΖΑ : «ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ»), προσφέρει τα πιο ουσιαστικά και απτά εργαλεία πολιτικού προσδιορισμού και δημιουργίας νέων πολιτικών θέσεων και αντίληψης. Μια πρόσφατη μετακίνηση του Αλ. Τσίπρα σε πολιτικές για το μεταναστευτικό, που είχαν προτείνει πριν από χρόνια μέλη του Λ.Κ., είναι μία πρώτη αρχή για την μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πατριωτικό διεθνιστικό λόγο και λογική. Ας μην λησμονούμε, ότι ο κοινωνικός διεθνισμός προϋποθέτει ως αναγκαίο όρο του την ύπαρξη των εθνών, ενώ η παγκοσμιοποίηση αναγνωρίζει μόνο υπηκόους κρατικών μορφωμάτων. Μία πραγματική αριστερά οφείλει να διακρίνει καθαρά αυτές τις δύο λογικές και να κινηθεί καθαρά στα πλαίσια του διεθνισμού και όχι της παγκοσμιοποίησης.
Μια τέτοια μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκαία προκειμένου να δομηθεί η λογική της αναγκαίας και συμβατής σύμπραξης.
Θεωρούμε αναγκαία και επιβεβλημένη την ενότητα, έστω και με την μορφή απλής σύμπραξης, ώστε να υπάρξει πραγματική πολιτική αλλαγή και ανάταξη της χώρας, που αναγκαστικά θα ξεκινήσει από την ήττα των κομμάτων των μνημονίων, της καταστροφής και του ξεπουλήματος της χώρας. Μιας χώρας που μοιάζει να την κατάντησαν ετοιμαθάνατη και τώρα επιδιώκουν να πάρουν τα όργανά της στο πλιάτσικο για να τα εκμεταλλευτούν σε μεταμόσχευση … .

Η συνεργασία θα ματαιώσει τους σκοπούς τους.
ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ: ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΕΝΩΝΕΙ !!!
http://laikometopo.blogspot.com/ ,
http://laikokinima.forumgreek.com/ , http://www.facebook.com/profile.php?id=100002558583334&sk=wall

ΠΗΓΗ

Οι "συνιστώσεις" της ΝΔ και του ΛΑΟΣ που αρνούνται τη δημοκρατία, και τα γερμανικά σεναρια για επιβολή δικτατορίας...

1. ΠΛΕΥΡΗΣ ΤΗΣ ΝΔ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ:

«Ο πατέρας μου αρνείται τη Δημοκρατία»

«Η χώρα δεν πρέπει να παραδοθεί στην Αριστερά» είπε ο Θάνος Πλεύρης στον Real fm και την Κάτια Μακρή.
Ο υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ μιλώντας για την αποχώρησή του από το ΛΑΣΟΣ τόνισε ότι «λειτούργησα θεσμικά και συμμετείχα στα όργανα του ΛΑΟΣ, εισηγήθηκα την πρόταση για συνεργασία και έχω τη συνείδησή μου ήσυχη».

«Είναι δύσκολο για εμάς που συνδεόμασταν με τον πρόεδρο, αλλά είναι βαριές οι κατηγορίες και άδικες Ο ΛΑΟΣ έχει πάρει βουλευτές άλλων κομμάτων, το να βάζουμε όρους προδοσίας και αποστασίας είναι εκτός πραγματικότητας. Θα είχα υποβάλει μήνυση για το θέμα των καταγγελιών για χρηματισμό του Γιώργου Καρατζαφέρη εναντίον μου, εάν το έλεγε οποιοσδήποτε άλλος» είπε ο Θάνος Πλεύρης.

«Είναι τιμητικό για τον πατέρα μου που τον επαναφέρει ο Γιώργος Καρατζαφέρης ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας. 'Εχω διαφωνήσει με τον πατέρα μου στο κομμάτι της άρνησης της δημοκρατίας που χαρακτηρίζει τον ίδιο. Η παρουσία του πατέρα μου έχει στόχο να απευθυνθεί σε ένα σκληρό ακροατήριο» είπε ο Θάνος Πλεύρης.
«Ο πατέρας μου έχει γράψει βιβλίο για την άρνηση του Ολοκαυτώματος. Τον υπερασπίστηκα στο δικαστήριο, Υπερασπίστηκα το δικαίωμά του να εκφράζει το δικαίωμά του να υποστηρίζει τις απόψεις του αλλά όχι ότι την άρνηση του ολοκαυτώματος» κατέληξε ο Θάνος Πλεύρης.

enikos

2. ΑΔΩΝΙΣ ΤΗΣ ΝΔ:

Ναι, δημοκρατία βλάκα… 

 «Ευρώ με κάθε θυσία;» ήταν το ερώτημα του Ν. Χατζηνικολάου στον Άδωνη Γεωργιάδη στη χτεσινή ραδιοφωνική τους συνάντηση και αυτός απαντά με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Δημοκρατία με κάθε θυσία;».

«Προφανώς δεν το σκεφτήκατε καλά και απαντάτε έτσι», του λέει έκπληκτος ο δημοσιογράφος. Ο Άδωνης λίγα δευτερόλεπτα μετά, συνειδητοποιώντας ότι αποκάλυψε τις χουντικές του απόψεις, άλλαξε κουβέντα. Ναι, βλάκα Άδωνη, δημοκρατία με κάθε θυσία. Για να έχεις τη δυνατότητα να πεις ό,τι μπαρούφα θες χωρίς κανένα κόστος, Άδωνη. Να τα χαίρεται τα μπουμπούκια που μάζεψε στην αυλή του ο Σαμαράς… Α.Χ.

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

3. ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ - BONUS απο το Infognomon

ΒΕΡΟΛΙΝΟ : ΣΥΖΗΤΑ ΓΙΑ ΠΙΘΑΝΑ ΣΧΕΔΙΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΗΝ… "ΑΠΟΤΡΟΠΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ"

Αλληλοκατηγορούνται ΣΕΒ - Βενιζέλος για να το ποιός αγαπάει περισσότερο τους εργαζόμενους..

Τα λέει όλα το σκίτσο.....

Οι βιομήχανοι τα ‘βαλαν με τον Βενιζέλο για τις μειώσεις κατά 22%     

Αλληλοκατηγορίες μεταξύ βιομηχάνων και Ευάγγελου Βενιζέλου εκτοξεύτηκαν χθες αναφορικά με το ποιός έχει την ευθύνη για τη μείωση του κατώτατου μισθού κατά 22%.

Να καταργηθεί ο νόμος που μειώνει κατά 22% τον κατώτατο μισθό πρότειναν χθες οι Ελληνες βιομήχανοι και ταυτόχρονα, μέσω «κύκλων» έκαναν επίθεση στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος είχε δηλώσει ότι οι εργοδότες πίεσαν την Τρόικα να μειώσει τους μισθούς !

Το ζήτημα προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, σάλο, αφού η επίθεση εναντίον του κ. Βενιζέλου εξαπολύθηκε με διαρροές δηλώσεων «κύκλων» του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Βιομηχανιών σε βάρος του προέδρου του ΠΑΣΟΚ τη στιγμή μάλιστα που βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο.

Αργά χθες το απόγευμα η εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ Φώφη Γενηματά δήλωσε: «Το ΠΑΣΟΚ ως υπεύθυνο κόμμα, δεν απαντά σε κύκλους του ΣΕΒ. Απαντά μόνο σε δημόσιες τοποθετήσεις, τις οποίες η κρατική τηλεόραση έχει υποχρέωση να ζητήσει. Σε αυτή την περίπτωση, είναι προφανές, ότι το ΠΑΣΟΚ θα απαντήσει».

Νωρίτερα το μεσημέρι «κύκλοι» του ΣΕΒ σημείωσαν:

«Δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιες εργοδοτικές οργανώσεις εννοούσε ο κ. Βενιζέλος, όταν μιλούσε για διγλωσσία σε σχέση με τα εργασιακά. Μπορούμε όμως, να του θυμίσουμε ότι πίσω από την πλάτη των Κοινωνικών Εταίρων συμφώνησε, την τελευταία στιγμή, ως Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, με την τρόικα τη μείωση κατά 22% του κατώτατου μισθού, κάτι που κανείς Κοινωνικός Εταίρος δεν είχε διανοηθεί».

Απο iefimerida

Εντωμεταξύ, ο Βενιζέλος χαιρέκακα προβοκάρει τον Γερμανό "σοσιαλιστή" ηγέτη να απαξιώσει τον Τσίπρα...

Είναι που θα δίναν ανοχή σε μια Κυβέρνηση της Αριστεράς....

Ν. Κοτζιάς: “η Αριστερά πρέπει να ωριμάσει γρήγορα”

Την εκτίμηση ότι στις εκλογές της 17ης Ιουνίου κρίνεται το αν θα υπάρξει πολιτική σωτηρίας της χώρας κάνει ο πανεπιστημιακός και συγγραφέας Νίκος Κοτζιάς, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα “Free Sunday”.

Συγκεκριμένα, ο κ. Κοτζιάς δηλώνει ότι “τα στοιχεία –προς το παρόν τουλάχιστον– δείχνουν άνοδο της ΝΔ, και ακόμα περισσότερο του ΣΥΡΙΖΑ. Το ζητούμενο είναι ποιος θα βγει πρώτος ώστε να καρπωθεί τις έδρες. Αυτή είναι η αριθμητική των εκλογών. Υπάρχει όμως και η Πολιτική με «Π» κεφαλαίο. Από αυτή τη σκοπιά, στις εκλογές κρίνεται πριν απ’ όλα το αν θα υπάρξει μια πολιτική σωτηρίας της χώρας. Αν θα συνεχίσει να πληρώνει την κρίση ο μισθωτός, ο συνταξιούχος, ο έντιμος επιχειρηματίας ή η ολιγαρχία. Ιστορικά, o κύριος λόγος που καταστρέφονται οι κοινωνίες είναι το μπλοκάρισμα των θεσμών, η υποταγή τους στα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας η οποία επιθυμεί δυσλειτουργικές αγορές. Εμποδίζει να υπάρχει ισότιμη πρόσβαση στα τραπεζικά προϊόντα. Θέλει το κράτος ως λάφυρο και όχι ως μηχανισμό κοινωνικά δίκαιης ανάπτυξης. Για να υπάρξει στέρεη λύση πρέπει να καταστραφούν τέτοιες ολιγαρχικές δομές”. Ο κ. Κοτζιάς ασκεί κριτική σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, λέγοντας ότι “μερικές φορές ακούω τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και αναρωτιέμαι αν πράγματι πιστεύουν ότι δεν κυβέρνησαν εκείνοι τα τελευταία 38 χρόνια. Ότι δεν είναι εκείνοι που έφτιαξαν την Ελλάδα της συνενοχής, της αδικίας, της ύφεσης και των μπλοκαρισμένων θεσμών. Ότι δεν είναι η δική τους πολιτική που κατέστρεψε τα τελευταία χρόνια τα νοικοκυριά, που απογοήτευσε τους ανθρώπους με ταλέντο και δημιουργία, πολλοί από τους οποίους έμειναν άνεργοι ή έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους”, προσθέτοντας, δε, ότι “όταν με επιμονή ταυτίζουν την Ευρώπη με την πολιτική της Μέρκελ, με μια άδικη λιτότητα, με ένα ρεκόρ ύφεσης, πράττουν ύβριν, δηλαδή αντιευρωπαϊσμό. Η Ευρώπη ήταν και είναι οι πνευματικές κατακτήσεις, οι ελευθερίες, τα δικαιώματα του ανθρώπου και των εργαζομένων, το κράτος δικαίου και το κοινωνικό κράτος, η δημοκρατία. Δεν ήταν και δεν θα είναι η άρνηση αυτών των αξιών, όπως γίνεται με την πολιτική των μνημονίων”.

Όσον αφορά στην Αριστερά, ο κ. Κοτζιάς υπογραμμίζει ότι “έχει ένα στοίχημα: να ωριμάσει με ταχύτητα. Να αντιληφθεί την ανάγκη για σαφήνεια, αλλά και για πρακτικές προοδευτικές λύσεις. Η πολυγλωσσία και οι ανάγκες διατήρησης εσωτερικών ισορροπιών αποτελούν αδύναμα σημεία της, αδυναμίες που δεν θα πρέπει να εξετάζονται με κακοπροαίρετους μεγεθυντικούς φακούς. Η Αριστερά βρίσκεται σε εκείνο το κύμα που διαμορφώνεται σε όλο τον δυτικό κόσμο το οποίο προωθεί διαφορετικές λύσεις στην κρίση. Λύσεις ανάπτυξης και κοινωνικά δίκαιες. Και αυτό είναι το κύριο”, επισημαίνοντας ότι “δεν συμμετέχω στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ως μέλος ούτε ως σύμβουλος. Παραμένω σε ένα χώρο που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι τον ονομάζουμε χώρο της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, του πατριωτισμού, της ρεαλιστικής ανάπτυξης. Από το φθινόπωρο θα δείτε τη δύναμη αυτού του ρεύματος. Πιο ειδικά, ως προς τα οικονομικά-κοινωνικά βρισκόμαστε κοντά στην υπάρχουσα Αριστερά, αλλά με ένα περισσότερο ρεαλιστικό πνεύμα πρακτικών λύσεων. Δεν ταυτιζόμαστε μαζί της. Στα άλλα έχουμε διαφορετικές προσεγγίσεις. Δείτε το ίδιο το ελάχιστο πρόγραμμα των 5 σημείων που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ένα ενδιαφέρον πρόγραμμα για δημοκρατική οικονομική πολιτική – δεν συμφωνώ σε όλα, αλλά η κύρια επιλογή του για μια άλλη πορεία είναι υποστηρικτέα. Δεν είναι όμως ένα συνολικό κυβερνητικό πρόγραμμα. Δεν θέτει το κεντρικό ζήτημα της κυριαρχίας της χώρας. Δεν λέει τίποτα για την εξωτερική πολιτική και τα εθνικά θέματα. Κι αυτό σε εποχή παγκοσμιοποίησης και κρίσης είναι ένα έλλειμμα”.

Κατά τον κ. Κοτζιά, “η λογική της επιλογής ότι με τους συνεχείς δανεισμούς λύνουμε τα προβλήματα της χώρας και διασφαλίζουμε τη ρευστότητα είναι λάθος και παραπλανητική. Η χώρα βαδίζει σε πολυετή ύφεση-ρεκόρ, με αποτέλεσμα τα συσσωρευμένα χρέη να αυξάνουν το ποσοστό του χρέους και να οδηγείται η πατρίδα απευθείας στη χρεοκοπία. Πρέπει να αυξήσουμε το ΑΕΠ, δηλαδή να πάμε σε ανάπτυξη, με επενδύσεις σε νέους τομείς, με διαφορετικό χειρισμό του ΦΠΑ, με δημιουργία Τράπεζας Επενδύσεων και άλλα πολλά μέτρα. Να αξιοποιήσουμε το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας αντί να είναι άνεργο. Να επιστρέψουμε στις δημόσιες επενδύσεις, εξαιρώντας τες από τον υπολογισμό του χρέους. Αυτός ο δρόμος θα είναι δύσκολος. Κανείς δεν δικαιούται να το αποκρύψει. Είναι όμως ένας δρόμος με προοπτική, εμπεριέχει στοιχεία ελπίδας και αισιοδοξίας. Ο άλλος το μόνο που κάνει είναι να ανοίγει τον πάτο του βαρελιού της ύφεσης, να ρίχνει βενζίνη στη φωτιά”. Υπογραμμίζει, δε, ότι “η πολιτική που εφάρμοσαν ήταν ακραία νεοφιλελεύθερη, ήταν η πολιτική που επέβαλε ο γερμανικός παράγοντας υπό τη Μέρκελ, άνευ αντιστάσεων από τις ηγετικές ομάδες στην Ελλάδα. Πολλοί έχουμε προτείνει εναλλακτικούς δρόμους. Προσωπικά έχω γράψει βιβλίο για την «Πολιτική Σωτηρίας» της Ελλάδας, όπου αναπτύσσω ένα αναλυτικό σχέδιο για την Ελλάδα του αύριο. Αλλά δείτε και τον Ομπάμα, τον Ολάντ, την αντιπολίτευση στη Γερμανία… Όλοι προτείνουν διαφορετικό δρόμο από εκείνο των Μέρκελ, Παπαδήμου, Σαμαρά και Βενιζέλου”.

Τέλος, αναφερόμενος στο ΠΑΣΟΚ, ο κ. Κοτζιάς τονίζει ότι “δυστυχώς, δεν τους βλέπω να επιθυμούν αλλαγές ως προς τη λογική στην οποία μόλις άσκησα κριτική. Αλλά και ως προς πολλά άλλα. Επί παραδείγματι, δύο χρόνια μιλούσαν, ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ, για μονόδρομο και τώρα ξαφνικά ανακάλυψαν τη δυνατότητα αλλαγών, τροποποιήσεων. Επί δύο χρόνια δεν έκαναν καμία ουσιαστική διαπραγμάτευση και τώρα λένε ότι είναι οι κάλλιστοι διαπραγματευτές. Παριστάνουν ότι πήραν το μήνυμα των εκλογών και το ερμηνεύουν ως μια απαίτηση των πολιτών να συνεχίσουν να κυβερνούν κι εκείνοι. Στις εκλογές ο λαός είπε να αλλάξει η πολιτική και τα πρόσωπα. Δεν θέλει άλλο πολιτικούς-φεουδάρχες”, προσθέτοντας ότι “όταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίζει το κόμμα του σάπιο, εγώ τι να προσθέσω; Η βιολογία διδάσκει ότι το σάπιο καταρρέει, εξαφανίζεται”.

ΠΗΓΗ

"λαός που δηλώνει δυνατά «παρών» και μένει σταθερά μέσα στο παιχνίδι είναι πολύ δύσκολο να ηττηθεί..."

Ο Τσίπρας, ο Ολάντ, η Μέρκελ και... εμείς

 

Από topontiki.gr

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Δεσμευόμαστε να λάβουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα για να ενισχύσουμε και να τονώσουμε τις οικονομίες μας και να καταπολεμήσουμε τις χρηματοοικονομικές πιέσεις αναγνωρίζοντας πως τα σωστά μέτρα δεν είναι τα ίδια για όλους μας». Αυτό ήταν το σημείο ισορροπίας που βρήκαν οι οκτώ ισχυρότερες χώρες του κόσμου – ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία, Ρωσία και Καναδάς – για να διατυπώσουν την ανάγκη ενίσχυσης της οικονομίας χωρίς να θίξουν... υπολήψεις.

Παράλληλα όμως έδωσαν μια σαφή οδηγία προς κάθε ενδιαφερόμενο: ότι οι ασθενείς και προβληματικές οικονομίες της ευρωζώνης πρέπει να δείξουν δημοσιονομική... υπευθυνότητα, παρά την αυξανόμενη αντίδραση των ευρωπαϊκών λαών εναντίον της λιτότητας.

Και η Ελλάδα όμως είχε περίοπτη θέση σε αυτή τη σύνοδο, αφού μια ολόκληρη... παράγραφος της επίσημης ανακοίνωσης αφιερώθηκε στη χώρα μας:

«Συμφωνούμε στη σημασία μιας ισχυρής και συνεκτικής ευρωζώνης για την παγκόσμια σταθερότητα και ανάκαμψη και επιβεβαιώνουμε το ενδιαφέρον μας να παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη, ενώ θα σέβεται τις δεσμεύσεις της».

Όμως, μια και η δημοσιονομική πειθαρχία έχει μεγαλύτερη σημασία από τις αντοχές των Ευρωπαίων πολιτών, ο Μπάρακ Ομπάμα, ο οποίος έχει μπροστά του εκλογές, με καμπάνια μάλιστα υπέρ της ανάπτυξης και της απασχόλησης, αλλά και μια οικονομικά... ανθηρή ελληνική κοινότητα στη χώρα του, φρόντισε να πει έναν «καλό λόγο»: ότι αυτός και οι ομόλογοί του των οκτώ ισχυρών αναγνωρίζουν τις οδυνηρές θυσίες που κάνουν οι Έλληνες πολίτες. Τελεία.

Ποιο «αποτύπωμα όμως άφησε η σύνοδος του G8; Πολλά θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε τώρα και στο μέλλον για τη «συμμαχία» του Ομπάμα, του Ολάντ και του Μόντι, αλλά και για την... απομόνωση της Γερμανίας στη σύνοδο αυτήν. Ωστόσο κανένα ισχυρό σημάδι για στροφή από την πολιτική της σκληρής λιτότητας στην ευρωζώνη δεν έχει διαφανεί. Αντιθέτως: Προς το παρόν έχουμε πολλά αμήχανα λόγια, αλλά κανένα άμεσα εφαρμόσιμο εναλλακτικό σχέδιο.

Ακόμη και το περίφημο αναπτυξιακό «πακέτο Ολάντ», με «ευρωομόλογα ανάπτυξης» που μπορεί να γίνουν ευρωομόλογα για το χρέος, επιπλέον αναπτυξιακά δάνεια από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και απευθείας δανεισμό χωρών από την ΕΚΤ μοιάζει με σχέδιο για μια διαπραγμάτευση η οποία μπορεί να κρατήσει χρόνια.

Εξ άλλου ο Ολάντ δεν ζητάει την ακύρωση του ευρωσυμφώνου λιτότητας, αλλά την προσθήκη αναπτυξιακών ρητρών. Ακόμη και στο θέμα της ηγεσίας Σόιμπλε στο Eurogroup η αντίρρηση περιορίζεται στο αν ο Γερμανός θα είναι και υπουργός Οικονομικών στη χώρα του. Ψυχραιμία λοιπόν. Η Ευρώπη και η ευρωζώνη δεν έχουν αποφασίσει αλλαγή πορείας.

Μια «νίκη στα σημεία»

Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Ότι η οπτική της ευρωζώνης και του υπόλοιπου κόσμου για την Ελλάδα δύσκολα θα αλλάξει – και η όποια αλλαγή δεν θα γίνει χωρίς κόπο και θυσίες.

Ωστόσο, σε αντίθεση με όσους θεωρούν ότι τα καταστροφικά προγράμματα λιτότητας και μετατροπής των λαών σε ανδράποδα πρέπει να συνεχιστούν, οι Έλληνες δείχνουν ότι, με κάποιον τρόπο, αντιλαμβάνονται πως πρέπει να δώσουν αγώνα για την ύπαρξή τους. Έως τώρα το έκαναν απομακρυνόμενοι το μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας και απορρίπτοντας τα κόμματα που το απάρτιζαν, μαζί και όσα συμμετείχαν στην παράδοση της χώρας μέσω των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων τους. Αυτή η απομάκρυνση και η απόρριψη εκφράστηκε... επισήμως σε δύο επίπεδα:

● Πρώτα με τα διάφορα επιμέρους, διάσπαρτα και μάλλον «θεματικά» κινήματα, τα οποία συγκεράστηκαν κάποια στιγμή σε αυτό των Αγανακτισμένων. Η έκφραση αυτή, περιορισμένης εμβέλειας και χαμηλής πολιτικοποίησης, έσβησε σύντομα υπό το βάρος της καταστολής και της αδυναμίας του να αναδείξει μια ισχυρή πολιτική ατζέντα.

● Έπειτα στις εκλογές της 6ης Μαΐου, με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε δεύτερη δύναμη, μια τάση η οποία δείχνει να ενισχύεται – ίσως σε βαθμό που να αναδείξει, στις επόμενες εκλογές της 17ης Ιουνίου, τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και σε πρώτο κόμμα.

● Επίσης με την είσοδο στη Βουλή όσων νέων κομμάτων, με αντιμνημονιακή ταμπέλα, εμφανίστηκαν παραπλεύρως των δύο μεγάλων κομμάτων: ΔΗΜΑΡ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, ακόμη και η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή. Η φυγή από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. χαρακτηρίστηκε από την αταξία της κατάρρευσής τους.

Το προφανές είναι ότι, μέχρι στιγμής, ο ελληνικός λαός, με την «ακραία» ψήφο του, κατάφερε να δημιουργήσει πολιτικό ζήτημα στην ευρωζώνη, αλλά και πέρα από αυτήν, δίνοντας περιεχόμενο και «ταυτότητα» στη διεθνή συζήτηση περί πολιτικής κρίσης στη ζώνη του ευρώ, η οποία μάλιστα από κορυφαίους αναλυτές παγκοσμίως θεωρείται πως θα αποδειχθεί σημαντικότερη ακόμη και από την οικονομική κρίση.

Συνεπώς οι Έλληνες έχουν ήδη επιτύχει μια «νίκη στα σημεία». Μπορεί όμως αυτή η νίκη να αποτελέσει απαρχή ήττας για το γερμανικό μοντέλο διακυβέρνησης της ευρωζώνης; Άγνωστο. Προς το παρόν, ίσως αποδειχθεί καταλύτης για μια σειρά πολιτικές εξελίξεις στο ευρωπαϊκό επίπεδο.

Οι βλακώδεις εκβιασμοί

Έως τώρα το ελληνικό πολιτικό ζήτημα αντιμετωπίζεται με ανόητες κινήσεις, δηλώσεις και πρωτοβουλίες πανικού, χωρίς συγκρότηση, χωρίς επίκεντρο και χωρίς στίγμα για το μέλλον. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

1. Τη βλακώδη γερμανική – και όχι μόνον... – παρέμβαση περί δημοψηφίσματος για την παραμονή ή την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ – μια «ιδέα» πιθανότατα υποδεδειγμένη από την Αθήνα, όπως συνέβη με την απαίτηση για δεσμεύσεις των κομμάτων με επιστολές για την τήρηση των μνημονίων, αλλά και με μια σειρά εξειδικεύσεις των όρων των μνημονίων από διάφορους εγχώριους ρουφιάνους της τρόικας.

Γιατί βλακώδης; Διότι κανείς δεν θα μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς ψήφισαν οι Έλληνες αν αυτοί δώσουν 80% στην παραμονή στο ευρώ και βγάλουν πρώτο κόμμα τον... «αντιευρωπαίο» ΣΥΡΙΖΑ.

2. Τον συνεχή και εξ ίσου βλακώδη πολιτικό εκβιασμό περί εξόδου – έμμεσης αποπομπής – της Ελλάδας από το ευρώ, ένα ενδεχόμενο που δημιούργησε τόση αναταραχή παγκοσμίως ώστε η απειλή να μετριαστεί με υπενθυμίσεις ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει πιστή στις δεσμεύσεις που ανέλαβαν οι δύο τελευταίες κυβερνήσεις.

● Δεν είναι τυχαίο το ότι η πολιτική ανατροπή επήλθε στις 6 Μαΐου εν μέσω αυτών ακριβώς των απειλών και εκβιασμών.

● Δεν είναι επίσης τυχαίο το ότι, στην πρώτη δημοσκόπηση – αυτή της Pulse RC για «Το Ποντίκι» την περασμένη Πέμπτη – στην οποία ετέθη «ενδιάμεση» ερώτηση για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ ή την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, το 54% των ερωτηθέντων, αν και προτιμά το ευρώ, έθεσε όριο στις θυσίες που απαιτεί το ευρωπαϊκό νόμισμα, υιοθετώντας το ενδεχόμενο επιστροφής σε εθνικό νόμισμα.

Όταν ο λαός δηλώνει «παρών»

Το ότι λοιπόν η μέχρι χθες «δεδομένη» Ελλάδα ξαναγίνεται παγκόσμιο θέμα συζήτησης λόγω της αυξανόμενης αμφισβήτησης του «μονοδρόμου» της σκληρής λιτότητας, της οικονομικής κατάρρευσης, της εξαθλίωσης του ελληνικού λαού και του άνευ όρων ξεπουλήματος είναι μια... καλή αρχή.

Άλλωστε, αν οι αξιαγάπητοι εταίροι μας επιλέξουν να απομακρυνθεί η Ελλάδα από τη ζώνη του ευρώ, αυτό δεν θα συμβεί επειδή ψηφίζουμε με τον άλφα ή βήτα τρόπο, αλλά διότι θα έχει κριθεί οριστικά πως το ευρώ ούτε το αντέχουμε ούτε μας αντέχει.

Αν, ακόμη, επιλεγεί μια ευρωπαϊκή στροφή σε σχέση με τον σημερινό μονόδρομο, προφανώς αυτή δεν θα οφείλεται στον... «φόβο για τον Τσίπρα», αλλά η ελληνική ψήφος, αν επιβεβαιωθεί και στις 17 Ιουνίου, θα διεκδικεί ρόλο καταλύτη, μαζί με την αυξανόμενη κοινωνική αναταραχή αλλά και το ενδεχόμενο της παταγώδους οικονομικής κατάρρευσης σε χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία.

Τέλος, το πού μπορεί να επιτύχει ή να αποτύχει μια κυβέρνηση με «πυρήνα» την Αριστερά, την οποία επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί σήμερα να προβλεφθεί με ασφάλεια. Αυτό το έργο θα το δούμε επί της οθόνης. Είναι όμως βέβαιο ότι η απόρριψη και η διάλυση του μεταπολιτευτικού συστήματος εξουσίας και των κομμάτων που το εξέφραζαν είναι αναπότρεπτη ακόμη και αν η Ν.Δ. καταφέρει να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Ίσως μάλιστα η νίκη της να αποτελέσει την... ταφόπλακά της.

Ένας μεγάλος πολιτικός μετασχηματισμός έχει ήδη αρχίσει και, όπως φαίνεται, βρίσκεται ακόμη στην αρχή του. Τι άλλο όμως θα μπορούσε να συμβεί σε μια χώρα η οποία καταρρέει σε όλα τα επίπεδα; Προφανώς... τίποτε.

Ας κρατήσουμε λοιπόν για αρχή ότι μόνο η δική μας δυναμική συμμετοχή στο παιχνίδι μπορεί να βοηθήσει ώστε, μέσα από αυτόν τον μετασχηματισμό, να δημιουργηθεί μια συνολική πολιτική πρόταση, ικανή να αντιπαρατεθεί στα καταστροφικά σχέδια των ηγετών της ευρωζώνης, των δανειστών, της τρόικας και των εγχώριων «κουκουλοφόρων» και εκβιαστών τους.

Άλλωστε λαός που δηλώνει δυνατά «παρών» και μένει σταθερά μέσα στο παιχνίδι είναι πολύ δύσκολο να ηττηθεί...

 

ΠΗΓΗ

Η ψήφος των Ελλήνων έβαλε φωτιά στην ΕΕ

Με απίστευτη γενναιότητα οι Έλληνες προσήλθαν στις κάλπες στις 6 Μάιου και κλείνοντας τα αυτιά τους στους εκβιασμούς και την τρομοκρατία που εξαπέλυσαν εναντίον τους, το εγχώριο δουλοπρεπές πολιτικοοικονομικό σύστημα και οι ξένοι προστάτες του, ψήφισαν κατά των κομμάτων του μνημονίου. Η ψήφος αυτή δεν συγκλόνισε μόνο το σάπιο και διεφθαρμένο ελληνικό πολιτικό σύστημα, σπρώχνοντάς το στα πρόθυρα της κατάρρευσης, αλλά ακόμα περισσότερο συγκλόνισε την ΕΕ και κυρίως την Γερμανία. Ξεσήκωσε (και μετά τις επόμενες εκλογές θα φανεί περισσότερο) τους λαούς του νότου και έκανε τη Γερμανία να αισθάνεται την ευρωπαϊκή της κυριαρχία να χάνεται κάτω από τα πόδια της.

Ένα από τα αποτελέσματα της ελληνικής ψήφου είναι το ότι οδήγησε το νέο πρωθυπουργό της Γαλλίας Ζαν-Μαρκ Ερό, να δηλώσει στην εφημερίδα Liberation ότι θα θέσει θέμα στο άτυπο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη, για άμεσο δανεισμό της Ελλάδας από την ΕΚΤ.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο πρόεδρος της κεντρικής Τράπεζας της Γερμανίας, Γ. Βάιντμαν, ο οποίος σε δήλωσή του προς την εφημερίδα Frankfurter Allgemeine, ζητά άμεση επανασυνεννόηση μεταξύ ΕΕ και Ελλάδας, καθόσον, όπως υποστηρίζει «οι παρούσες αβεβαιότητες…μπορεί να οδηγήσουν σε υψηλό κίνδυνο τόσο την ΕΚΤ, όσο και τις άλλες κεντρικές τράπεζες στην Ευρώπη, που συνθέτουν το ευρωσύστημα».

Βλέπουμε λοιπόν πως η ψήφος των Ελλήνων συντάραξε τα κορυφαία κλιμάκια της ΕΕ. Όμως αυτή η ψήφος δεν πρέπει να θεωρηθεί ως μια στιγμιαία έκφραση θυμού που καταλάγιασε. Θα πρέπει να επαναληφθεί στις 17 Ιουνίου, ακόμα σκληρότερη προς τα κόμματα του μνημονίου, για να ξεσηκώσει αυτή τη φορά και τους λαούς της Νότιας Ευρώπης.

Ας γίνουμε οι πρωτοπόροι μιας νέας πορείας της Ευρώπης των λαών, της δημοκρατίας και της Αλληλεγγύης και όχι της Ευρώπης των τραπεζών.

Εξάλλου δεν μας μένει και τίποτε άλλο πλέον.

Αυτή θα είναι η νέα προσφορά μας στον Δυτικό πολιτισμό.
πηγή

---Έτσι ακριβώς. Τον ήπιαν όλοι ανεξαιρέτως...

---Τρεχάτε τώρα μπινέδες, βάλτε λυτούς και δεμένους να μαζέψουν τις βρωμιές σας που κοντεύουν να αποκαλυφθούν.

---Βάλτε τον Τσίμα του Mega αρον, αρον, να παίρνει συνέντευξη απο όλα τα μεγάλα κεφάλια της ΕΕ (Προντι, Ζιν, Μποφινγκερ, Υπουργούς της Γαλλίας κλπ κλπ) για να μας μεταδώσει την πιο επίσημη Προπαγάνδα....

---Βάλτε τα τσιράκια σας τους πολιτικούς να συν-ενωνόνται σε κάθε απίθανο σχήμα:

ΝΔ - Ντορα - 1/2 Λαος!

Δημιουργία Ξανά - Μάνος!

Οικολόγοι - ΔΗΜΑΡ!

---Όλα για όλα για να βγούν οι ψήφοι σε κυβέρνηση Μνημονιακής Υποταγής, μην τυχόν και πειράξουν το ιδιοκτησιακό των Δημόσια χρηματοδοτούμενων ιδιωτικών Τραπεζών...

---Αναμένεται κίνηση απο ΕΕ προκειμένου να χαλαρωσει το Μνημόνιο, και να δωθεί περιεχόμενο στην επιχειρηματολογία των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ στην προεκλογική περίοδο.

---Κι όμως, αυτή η πρόσφατη πρεμούρα της ΕΕ για χαλάρωση του Μνημονίου έγινε ακριβώς λόγω της ψήφου του Ελληνικού λαού....

---Αναμένω τα οριστικά προγράμματα προκειμένου να αποφασίσω. Θέλω να ελπίζω οτι κανένα κόμμα δεν θα μπορεί πια να μαντρώσει τον κόσμο και να θεωρεί δεδομένη την ψήφο του λαού.

---Ας προσέξουν όλοι κι ας αναλογιστούν οτι η παγκόσμια ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ και ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ κατάσταση θέτει σημαντικούς κινδύνους στην χώρα, η οποία για να τους αποκρούσει πρέπει να έχει τον λαό ενωμένο...

--- Κομματικές ταυτότητες τέλος.

---Εκλογές έρχονται. Κάθε αποτέλεσμα πρέπει να γίνει σεβαστό...

Το σκάνδαλο μεγατόνων…Πούλησαν σε μια μέρα όλο το δημόσιο

Στις 26 Απριλίου 2012 δημοσιεύεται το ΦΕΚ υπ΄αριθμόν Φύλλου 1363 το οποίο μπορείτε να το αναγνώσετε και εσείς στο site του εθνικού Τυπογραφείου.

Ελάχιστες μέρες πριν γίνουν οι εθνικές εκλογές που δεν ανέδειξαν τελικά νικητή οι Υπουργοί: Σαχινίδης, Διαμαντοπούλου, Βορίδης, Παπακωνσταντίνου, Κουτρουμάνης και Γερουλάνος αποφάσισαν να ιδιωτικοποιήσουν ουσιαστικά το δημόσιο στο σύνολό του.
Διαβάστε ως το τέλος για να δείτε και τι ποσά θα χάσει κατ΄ έτος το κράτος πέραν του τεράστιου κοινωνικού κόστους που θα αναλάβουν οι φορολογούμενοι.

Μεταβιβάζονται λοιπόν στο «Ταμείο
Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου Α.Ε.» τα εξής:

51% απο τον ΟΛΠ (ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΜΕΝΟΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ Α.Ε)
51% του ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΜΕΝΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Α.Ε.
65 % της ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΑΕΡΙΟΥ Α.Ε.
34 % της ΕΤΑΙΡΙΑ ΥΔΡΕΥΣΕΩΣ ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΕΩΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΗΣ Α.Ε
34 % της ΕΤΑΙΡΙΑ ΥΔΡΕΥΣΕΩΣ ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΕΩΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Α.Ε.
13,697% του ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ ΙΠΠΟΔΡΟΜΙΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε
81% της ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΟΧΗΜΑΤΩΝ Α.Ε.
25% της ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΕΡΟΛΙΜΕΝΑΣ ΑΘΗΝΩΝ Α.Ε.
17% της ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ Α.Ε.
34% του ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Τ.Ε.
92% της ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.
100% του ΕΛΛΗΝΙΚΟ Α.Ε.
και τέλος 55% της ΓΕΝΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΕΤΑΙΡΙΑ ΛΑΡΚΟ Α.Ε.

Η έρευνά μας δείχνει για τις παραπάνω εταιρίες το κατά πόσον ζημιώνουν ή όχι τον φορολογούμενο(ακόμα και τώρα που στις τάξεις τους βρίσκονται υπεράριθμοι υπάλληλοι):

ΟΛΠ: ΚΕΡΔΟΣ ΠΡΟ ΦΟΡΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ 11.233.595 €

ΟΛΘ:ΚΕΡΔΟΣ ΠΡΟ ΦΟΡΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ 10.618,659 €

ΔΕΠΑ: (για το 2011 δεν ανευρέθηκαν στοιχεία) για το 2010: ΚΑΘΑΡΑ ΚΕΡΔΗ 90.800.000 €

ΕΥΔΑΠ: ΚΕΡΔΟΣ ΠΡΟ ΦΟΡΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ 24.311.000€ και ο κατάλογος μακρύς.

Στο σημείο αυτό θα σταθούμε στο εξής στοιχείο.Μπορεί το μνημόνιο να ζητάει να πουλήσουμε μέρος του σπάταλου και αχαλίνωτου δημόσιου τομέα ΑΛΛΑ…Για ποιο λόγο να πουλάς κερδοφόρες επιχειρήσεις (τη στιγμή που στην αρχή της μεταπολίτευσης κρατικοποιούσες ζημιογόνες…) και να μη τις κρατήσεις υπό τον έλεγχό σου, αφού πρώτα τις εξυγιάνεις ώστε να αυξήσεις και τα κέρδη. Πέραν αυτού του γεγονότος προκαλούμε τους αναγνώστες μας να μας πουν μια φορά στην ιστορία που ιδιωτικοποίηση του νερού δεν έφερε άμεσα αυξήσεις στα τιμολόγιά του (στην Αργεντινή έφτασε ο λογαριασμός του νερού να αποτελεί τόσο μεγάλο πονοκέφαλο για τα νοικοκυριά, όσο στις μέρες μας η θέρμανση και τα μηνιαία κοινόχρηστα,με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να το κρατικοποιήσουν ξανά.) και όλως τυχαίως στις πιο πολλές χώρες έβαλε το χέρι του ή το ΔΝΤ ή και η ίδια η Ε.Ε. με φωτεινό το παράδειγμα της Ιταλίας που έγινε Δημοψήφισμα (σ.σ. !!!!!!) και απάντησαν οι Ιταλοί με ένα ηχηρό ΟΧΙ. Παρόλα αυτά η εκεί διορισμένη από τη τρόικα κυβέρνηση το ιδιωτικοποίησε..

Και μη ξεχνάμε το εξής ψέμα για τον Δημόσιο τομέα στην Ελλάδα.Είναι σπάταλος, μπαίνεις με μέσον ,έχουμε ίσως ,όπως λένε οι φιλελεύθεροι, ένα σοβιετικού τύπου δημόσιο τομέα ΑΛΛΑ η κακοδιαχείριση έφτασε τους δημόσιους φορείς στο τέλμα και όχι ο ρόλος τους..

Στο αδιέξοδο μας οδήγησαν αποφάσεις, όπως ότι τα αποθεματικά, κάποιοι τα έπαιζαν σε δομημένα ομόλογα..ότι ζητούσαν από (κομματικούς) διευθυντές οργανισμών διάφοροι υπουργοί να πάρουν δάνεια τα οποία με λογιστικές αλχημείες τα χρέωναν στον οργανισμό αλλά τα λεφτά τα έπαιρνε η κεντρική κυβέρνηση και με πολλά άλλα που μας έφτασαν εν έτη 2012 ο ΟΤΕ,ο κερδοφόρος ΟΤΕ, να σκέφτεται να πουλήσει τον μοναδικό ελληνικό δορυφόρο που εξασφαλίζει ασφάλεια στην επικοινωνία των δικτύων των Ενόπλων Δυνάμεων και του διπλωματικού μας σώματος.

Τέλος,σήμερα (17.05.2012) και ενώ ορκίστηκε νέα υπηρεσιακή κυβέρνηση, αποφασίστηκε να “παγώσουν” οι αποκρατικοποιήσεις και οι άνωθεν εταιρίες να μη συμπεριληφθούν σε διαγωνισμούς εως ότου υπάρξει νέα κυβέρνηση

Υποσχόμαστε να επανέλθουμε με ένα ντοκιμαντέρ που είναι στα σκαριά και με συνεντεύξεις πρωταγωνιστών για τα όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας από ξόανα και μαριονέτες πολιτικούς

olympia.gr

Δείκτες ανεργίας Φεβρουαρίου....

Στο 21,7% η ανεργία το Φεβρουάριο

Στο 21,7% ανήλθε το ποσοστό ανεργίας το Φεβρουάριο του 2012, έναντι 15,2% που ήταν το Φεβρουάριο του 2011 και 21,3% τον Ιανουάριο του 2012, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ.

Οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 318.435 άτομα σε σχέση με το Φεβρουάριο του 2011 (αύξηση 42,3%) και κατά 14.237 άτομα σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2012 (αύξηση 1,3%) και διαμορφώθηκαν σε 1.070.724 άτομα.

Οι απασχολούμενοι μειώθηκαν κατά 336.589 άτομα σε σχέση με το Φεβρουάριο του 2011 (μείωση 8,0%) και κατά 19.729 άτομα σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2012 (μείωση 0,5%) και διαμορφώθηκαν σε 3.872.243 άτομα.

Οι οικονομικά μη ενεργοί, δηλαδή τα άτομα που δεν εργάζονται ούτε αναζητούν εργασία, αυξήθηκαν κατά 25.930 άτομα σε σχέση με το Φεβρουάριο του 2011 (αύξηση 0,8%) και κατά 7.824 άτομα σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2012 (αύξηση 0,2%).

Τα υψηλότερα ποσοστά παρατηρούνται στις γυναίκες και στους νέους ηλικίας 15-24 ετών.

Συγκεκριμένα, το ποσοστό ανεργίας στις γυναίκες αυξήθηκε στο 25,7% από 18,8% που ήταν το Φεβρουάριο του 2011, ενώ στους άνδρες αυξήθηκε στο 18,6% από 12,5%.

Ιδιαίτερα αυξημένο - στο 53,8% έναντι 40,3% πριν από ένα χρόνο - εμφανίζεται το ποσοστό ανεργίας στους νέους ηλικίας 15-24 ετών, ενώ ακολουθούν τα άτομα ηλικίας 25-34 ετών με ποσοστό 29,1% έναντι 20,4%.

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2176412

ΠΗΓΗ

Ολόκληρη η επιστολή Τσίπρα προς την ευρωπαϊκή ηγεσία...!!!

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της επιστολής του κ. Τσίπρα προς τους προέδρους της Κομισιόν, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΖΟΖΕ ΜΑΝΟΥΕΛ ΜΠΑΡΟΖΟ

ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΒΑΝ ΡΟΜΠΑΙ

ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΜΑΡΤΙΝ ΣΟΥΛΤΣ

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΜΑΡΙΟ ΝΤΡΑΓΚΙ

ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ EUROGROUP ΖΑΝ ΚΛΟΝΤ ΓΙΟΥΝΚΕΡ

Αθήνα, Πέμπτη 10 Μαϊου 2012

Αγαπητέ κύριε Πρόεδρε,

Σας στέλνω αυτή την επιστολή μετά την παράδοση της διερευνητικής εντολής που ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας έδωσε σε μένα, ώστε να διακριβώσω τη δυνατότητα σχηματισμού Κυβέρνησης που να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του Κοινοβουλίου, σύμφωνα με το Σύνταγμά μας. Η επιστολή αυτή ακολουθεί προηγούμενη, που είχα αποστείλει στις 21 Φεβρουάριου.


Η ψήφος του ελληνικού λαού την Κυριακή 6 του Μαΐου απονομιμοποιεί πολιτικά το Μνημόνιο Συνεννόησης/Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής το οποίο συνυπέγραψαν η προηγούμενη κυβέρνηση Παπαδήμου και οι αρχηγοί των δύο πολιτικών κομμάτων που είχαν εγγυηθεί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της κυβέρνησης εκείνης. Και τα δύο αυτά κόμματα κατέγραψαν απώλεια, περίπου, 3,5 εκατομμύριων ψήφων, αθροίζοντας ποσοστό 33,5% των συνολικών ψήφων.


Παρακαλούμε σημειώστε ότι, πριν από αυτό, το Μνημόνιο Συνεννόησης / ΜΟΧΠ είχε ήδη απονομιμοποιηθεί όσον αφορά την οικονομική αποτελεσματικότητά του. Αλλά δεν είναι μόνο ότι το Μνημόνιο Συνεννόησης / ΜΟΧΠ απέτυχε στην επίτευξη των ίδιων του των στόχων. Είναι, επίσης, ότι έχει αποτύχει να αντιμετωπίσει τις δομικές ανισορροπίες και ανισότητες της ελληνικής οικονομίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ επεσήμαινε όλα τα τελευταία χρόνια τις ενδογενείς αδυναμίες της οικονομίας. Όλες οι κυβερνήσεις, που συνεργάζονται στενά με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αγνόησαν τις προτάσεις μας για συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις.


Παρακαλούμε σημειώστε επίσης ότι, εξαιτίας των πολιτικών του Μνημονίου Συνεννόησης/ ΜΟΧΠ, η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα σε καιρό ειρήνης η οποία το 2012 διανύει το πέμπτο διαδοχικό έτος βαθιάς ύφεσης. Επιπλέον, το πρόγραμμα Ανταλλαγής Ομολόγων (PSI) έχει αποτύχει να διασφαλίσει με αξιόπιστο τρόπο τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του αυξανόμενου δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ της Ελλάδας. Η λιτότητα δε μπορεί με κανένα τρόπο να είναι η θεραπεία στην ύφεση. Είναι λοιπόν επιτακτική η άμεση, κοινωνικά δίκαιη, αντιστροφή της καθοδικής τάσης της οικονομίας μας.


Πρέπει επειγόντως να διασφαλίσουμε την οικονομική και κοινωνική σταθερότητα στη χώρα μας. Για το σκοπό αυτό, οφείλουμε να αναλάβουμε κάθε δυνατή πολιτική πρωτοβουλία προκειμένου να αντιστρέψουμε τη λιτότητα και την ύφεση. Γιατί πέραν της έλλειψης δημοκρατικής νομιμοποίησης, η συνέχεια της εφαρμογής του προγράμματος εσωτερικής υποτίμησης οδηγεί την οικονομία στην καταστροφή, χωρίς να δημιουργεί προϋποθέσεις ανάκαμψης. Η εσωτερική υποτίμηση τείνει να οδηγήσει σε κρίση ανθρωπιστική.


Συνεπώς οφείλουμε να επανεξετάσουμε ολόκληρο το πλαίσιο της υπάρχουσας στρατηγικής, δεδομένου ότι δεν απειλεί μόνο την κοινωνική συνοχή και τη σταθερότητα στην Ελλάδα, αλλά αποτελεί και πηγή αστάθειας για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη.


Το κοινό μέλλον των ευρωπαϊκών λαών βρίσκεται υπό την απειλή αυτών των καταστροφικών επιλογών. Είναι βαθιά η πίστη μας ότι το πρόβλημα της κρίσης είναι ευρωπαϊκό, και άρα σε ευρωπαϊκό επίπεδο πρέπει να βρεθεί η λύση.


Με τιμή,


Αλέξης Τσίπρας


Πρόεδρος της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ


Αντιπρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς 

H δημιουργία ενός ενιαίου οικονομικού χώρου στην Ευρώπη το νέο στρατηγικό όραμα της Μόσχας

Ξεκαθαρίζουν(;) σιγά-σιγά κάποια πράγματα...

ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ ΤΗ ΜΕΡΑ ΟΡΚΩΜΟΣΙΑΣ ΠΟΥΤΙΝ

Το παλαιό όραμα από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση της δημιουργίας ενός ενιαίου οικονομικού χώρου από τον Ατλαντικό εώς τον Ειρηνικό ωκεανό επαναφέρει η Ρωσία στο προσκήνιο.

 

Όπως αναφέρεται  στο διάταγμα «Περί μέτρων υλοποίησης της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσικής Ομοσπονδίας» που υπεγράφη από τον πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν η δημιουργία αυτού του ενιαίου οικονομικού χώρου αποτελεί στρατηγικό στόχο της Ρωσίας στις σχέσεις της με την ΕΕ. 

Ο Ρώσος πρόεδρος ανέθεσε στο υπουργείο Εξωτερικών της χώρας να επιδιώξει τη σύναψη συμφωνίας με την ΕΕ για την κατάργηση των θεωρήσεων εισόδου (βίζα) στη βάση της αμοιβαιότητας και του αμοιβαίου οφέλους στο πλαίσιο μιας νέας στρατηγικής εταιρικής σχέσης. 

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν επίσης υπολογίζει στην αμοιβαία επωφελή ενεργειακή εταιρική σχέση με την ΕΕ «με σκοπό τη δημιουργία ενιαίου ενεργειακού συστήματος της Ευρώπης».

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ: Τα επιχειρήματα είναι όλα υπερ της ετυμηγορίας του λαού. Αναζητούνται άξιοι εκπρόσωποι για να τα εκφράσουν.

Το βέλτιστο σενάριο λέει οτι σε μια οργανωμένη χώρα υπάρχει κάποια minimum συναίνεση σε μια εθνική διαπραγματευτική πολιτική, ειδικά εν καιρώ κρίσης.

Δυστυχώς, οι τωρινές εξελίξεις δείχνουν οτι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει ακόμη.

Σε αυτή την συγκυρία και με δεδομένο το αποτέλεσμα των εκλογών, θα μπορούσε να διαμορφώθει ένα Εθνικό Πρόγραμμα Διαπραγματευτικής Πολιτικής (ΕΠΔΠ) για την αποφυγή της εθνικής καταστροφής.

ΕΑΝ, δεν υπάρχει μέχρι τώρα ένα ΕΠΔΠ) προτείνω, μέσα στην ασχετοσύνη μου απο διπλωματία και γεωπολιτική), τους εξής

2 +1 ΑΞΟΝΕΣ,

ως ελάχιστο ζητούμενο

(μπορούν να προστεθούν και άλλοι):

1) ΕΘΝΙΚΗ ΕΔΑΦΙΚΗ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ - (το θέτουν οι ΑΝ.ΕΛ και η λεγόμενη "δεξιά")

2) ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΗΣ ΚΑΤΑΝΟΜΗΣ ΠΛΟΥΤΟΥ (το θέτει ο Συριζα και η λεγόμενη "αριστερά")

3) ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ ΚΑΘΕ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑΣ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΣΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ, ΟΣΟ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ 2

ΌΠΩΣ ΑΝΕΦΕΡΕ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΕΝΙΚΟΥ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ , ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΤΙ ΠΡΕΣΒΕΥΑΝ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΨΗΦΙΣΤΗΚΑΝ, ΣΥΜΠΥΚΝΩΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΕΞΗΣ:

 ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ  

ΠΑΤΡΙΔΑ,

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ.

Η ΧΩΡΑ ΗΔΗ ΠΤΩΧΕΥΣΕ :

α) ΔΙΕΘΝΩΣ ΜΕ ΤΟ PSI, ΚΑΙ

β) ΜΕ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ)

Σημ. προς ΑΛΗΤ:

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΗΘΟΥΝ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΛΛΑ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΑΝ ΟΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΣΚΟΥΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ.

ΠΑΡ΄ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ,

ΚΑΘΩΣ ΕΣΕΙΣ ΕΧΕΤΕ ΑΚΟΜΗ ΤΑ ΗΝΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ, ΚΑΙ

ΕΣΕΙΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ,

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ,

ΕΑΝ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΤΕ ΣΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΥΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥΣ,

ΘΑ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΕΙ ΤΟ ΒΑΘΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ.

Στην αρχαιότητα, αν δεν κάνω λάθος, η τιμωρία ήταν η εξορία ή στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων.

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΘΑ ΓΡΑΦΤΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ... 

Νοημοσύνη και η Ικανότητα Ανάληψης Ευθύνης

Συνέντευξη του John Haugeland στον Κώστα Παγωνδιώτη στο Cogito
Το 1985, στο βιβλίο σας Tεχνητή Νοημοσύνη,[1] εισαγάγατε τον όρο "Παλαιά Kαλή Tεχνητή Nοημοσύνη" (ΠKTN) ["Good Old Fashioned Artificial Intelligence", GOFAI] προκειμένου να αναφερθείτε στην τότε κυρίαρχη προσέγγιση της τεχνητής νοημοσύνης. Ποιες είναι οι βασικές θεωρητικές παραδοχές αυτής της προσέγγισης και κατά πόσο εξακολουθεί να είναι κυρίαρχη σήμερα;

John Haugeland: Ο όρος "ΠKTN" αναφέρεται στην πρώτη σοβαρή προσπάθεια κατασκευής μηχανών που θα είχαν τη γενική και ευέλικτη νοημοσύνη η οποία χαρακτηρίζει τους ανθρώπους. Η βασική ιδέα ήταν ότι η νοημοσύνη έχει δυο ουσιώδη συστατικά: πρώτον, ένα μεγάλο σύνολο γνώσεων που αφορούν γεγονότα για τον κόσμο και, δεύτερον, μια ευέλικτη ικανότητα σκέψης για τον κόσμο (στη βάση αυτών των γνώσεων) η οποία επιτρέπει την εξαγωγή συμπερασμάτων και τη λήψη αποφάσεων.

Ωστόσο, αυτή η παραδοσιακή ιδέα δεν θα μπορούσε να είναι η βάση για ένα πρόγραμμα επιστημονικής έρευνας χωρίς τη δυνατότητα διατύπωσης και ελέγχου εμπειρικών υποθέσεων, αλλά εκείνα τα χρόνια η επιστήμη του εγκεφάλου ήταν πολύ "χαμηλού επιπέδου" για να προσφέρει ουσιαστική βοήθεια.

Το ζωτικής σημασίας βήμα έγινε στις αρχές της δεκαετίας του 1950 με την κατασκευή (σχετικά) μεγάλων ηλεκτρονικών υπολογιστών και, ακόμα περισσότερο, με τη δημιουργία ενός ισχυρού εννοιολογικού πλαισίου για την κατανόηση τους. Το έργο, ιδιαίτερα, των Alan Turing, John McCarthy και Allen Newell έδειξε ότι ο αριθμητικός υπολογισμός αποτελεί μόνο μια ειδική περίπτωση των όσων μπορούσαν να κάνουν οι υπολογιστές. Στον βαθμό που θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε επακριβώς τις συμβολικές δομές, τις πράξεις που θα μπορούσαν να εκτελεστούν σ' αυτές τις δομές και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτές οι πράξεις θα έπρεπε να εκτελεστούν, το ίδιο το μηχάνημα θα ήταν απολύτως ουδέτερο ως προς το "περιεχόμενο" αυτών των δομών και πράξεων.

Για το λόγο αυτό οι υπολογιστές έφτασαν να αποκαλούνται και "συστήματα χειρισμού συμβόλων για κάθε σκοπό". Αλλά αυτή η ιδέα είναι ιδιαίτερα συναρπαστική, μια και ένα σωρό πράγματα μπορούν να θεωρηθούν ως "χειρισμός συμβόλων". Συγκεκριμένα, η τυπική λογική είναι ένα είδος χειρισμού συμβόλων που διέπεται από ρητούς κανόνες. Ωστόσο, από τον Aριστοτέλη και μετά, η λογική συσχετιζόταν πάντα με τη σκέψη και τον συλλογισμό. Φυσικά, η ανθρώπινη σκέψη στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ παραπάνω από λογική συναγωγή. Όμως, αυτό που ξαφνικά έγινε εύλογο ήταν η υπόθεση ότι ο σωστός τρόπος για να γενικευθεί, πέρα και από τα εγχειρίδια, ο λογικός τρόπος σκέψης θα μπορούσε να είναι στο επίπεδο του χειρισμού συμβόλων. Το ωραίο με τους υπολογιστές δεν είναι μόνο ότι μπορούν να υλοποιήσουν οποιαδήποτε τέτοια συμβολική δομή, αλλά ότι μπορούν επίσης να εκτελούν πράγματι τους προκαθορισμένους χειρισμούς.

Ακριβώς αυτή η έμπνευση γέννησε και έδωσε ώθηση στο δυναμικό ερευνητικό πρόγραμμα που αποκάλεσα "παλαιά καλή" τεχνητή νοημοσύνη. Νομίζω ότι θα μπορούσαμε νόμιμα να το αποκαλέσουμε ένα "παράδειγμα" –με την έννοια του Thomas Kuhn– το οποίο κυριάρχησε όχι μόνο στην τεχνητή νοημοσύνη και στη γνωσιακή ψυχολογία, αλλά ακόμα και στη γλωσσολογία για περίπου ένα τέταρτο του αιώνα. Ωστόσο, περίπου από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, τότε δηλαδή που εισήγαγα τον συγκεκριμένο όρο, η κυριαρχία της είχε αρχίσει να εξασθενεί –για αυτό και ο προσδιορισμός "παλαιά καλή" τεχνητή νοημοσύνη. Νέες ιδέες είχαν ήδη εμφανιστεί στο προσκήνιο –με πιο σημαντικές αυτές των συστημάτων παράλληλα κατανεμημένης επεξεργασίας ή συνδετιστικών [connectionist] συστημάτων– και πολλοί νέοι επιστήμονες είχαν ήδη στραφεί προς αυτή την κατεύθυνση.

ΚΠ: Τόσο εσείς όσο και ο Hubert Dreyfus έχετε επισημάνει ότι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ΠΚΤΝ είναι ο προσδιορισμός του τρόπου αναπαράστασης της κοινότοπης γνώσης καθώς και του τρόπου πρόσβασης σε αυτήν. Τι ακριβώς είναι αυτό το πρόβλημα; Πιστεύετε ότι υπάρχει κάποιο επιχείρημα που δείχνει ότι η ΠΚΤΝ δεν θα ήταν δυνατό να λύσει το συγκεκριμένο πρόβλημα;

JH: Στην πραγματικότητα υπάρχουν δυο προβλήματα εδώ. Το πρώτο αποκαλείται επίσης "πρόβλημα της συνάφειας" και μπορεί να φανεί μέσα από ένα απλό παράδειγμα που προτάθηκε από τον Yehoshua Bar-Hillel στα 1960. Έστω ότι θέλουμε να κατασκευάσουμε ένα σύστημα που να μεταφράζει Αγγλικά κείμενα σε άλλες γλώσσες. Όμως, σκεφτείτε το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ακόμα και με τόσο απλά κείμενα όπως το ακόλουθο: "The box was in the pen" ["Το κουτί ήταν μέσα στο pen"]. Tο πρόβλημα είναι ότι η λέξη "pen" είναι αμφίσημη και μπορεί να σημαίνει είτε "παιδικό παρκάκι" είτε "στιλό μελάνης". Aλλά, από τη στιγμή που οι περισσότερες άλλες γλώσσες δεν θα έχουν την ίδια αμφισημία, το σύστημα θα πρέπει γενικά να βρει ποια από τις δυο σημασίες είχε κατά νου ο συγγραφέας. Το ερώτημα είναι: πώς θα μπορούσε να το κάνει αυτό;

Ένας άνθρωπος θα ήξερε ότι ένα τυπικό κουτί δεν χωράει μέσα σε ένα στιλό μελάνης. Έτσι, σε αυτά τα συμφραζόμενα, η λέξη "pen" δεν μπορεί παρά να σημαίνει "παιδικό παρκάκι". Aυτό είναι ένα είδος γνώσης που ορισμένες φορές αποκαλείται "κοινότοπη γνώση". Ένα σύστημα χειρισμού συμβόλων θα μπορούσε, φυσικά, να αποθηκεύσει πολλές πληροφορίες για κουτιά, παιδικά παρκάκια, στιλό μελάνης καθώς και για τα διαφορετικά μεγέθη αυτών των αντικειμένων. Αλλά πώς θα αποφάσιζε ποιο απ' όλα αυτά τα δεδομένα είναι συναφές; Πώς θα μπορούσε να καταλάβει ότι σε αυτή την περίπτωση έχει σημασία το μέγεθος;

Ίσως σκεφτείτε ότι το σύστημα θα μπορούσε απλά να διατρέξει όλα τα γεγονότα που έχει καταγεγραμμένα σχετικά με παιδικά παρκάκια, στιλό μελάνης και κουτιά έως ότου βρει έναν συνδυασμό που διευθετεί το ζήτημα. Ωστόσο, το πρόβλημα εδώ είναι ότι όταν αναζητούμε συνδυασμούς, ο αριθμός των δυνατών περιπτώσεων αυξάνεται ραγδαία. Ενώ τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα αν λάβουμε υπόψη και τα συμφραζόμενα. Τι γίνεται αν εξετάσουμε δύο προτάσεις: "Δεν βρήκαν ποτέ το μικροφίλμ. Το κουτί ήταν μέσα στο pen". Σε αυτή την περίπτωση, το κουτί μπορεί να ήταν πάρα πολύ μικρό και το "pen" να σήμαινε "στιλό μελάνης". Φαντασθείτε τι θα συνέβαινε αν εξετάζαμε μια ολόκληρη συζήτηση ή μια μικρή ιστορία.

Αυτό είναι το πρόβλημα της συνάφειας. Η τεχνητή νοημοσύνη πάλεψε με το πρόβλημα αυτό για μια ολόκληρη γενιά, από περίπου το 1970 και μετά. Ήταν το καθοριστικό πρόβλημα της ΠKTN και τα αποτελέσματα της αναμέτρησής της με το πρόβλημα αυτό ήταν εντελώς πενιχρά.

Το άλλο πρόβλημα φαίνεται πιο απλό, αλλά τελικά είναι βαθύτερο. Λόγω των καταβολών της στον χειρισμό συμβόλων, η ΠKTN εστίαζε πάντα στις γλωσσικές ικανότητες. Βέβαια, η γλώσσα είναι μια κρίσιμη ικανότητα για την ανθρώπινη νοημοσύνη. Αλλά από αυτό δεν έπεται ότι η γλώσσα είναι επαρκής συνθήκη για αυτό το είδος νοημοσύνης, ή ότι θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς τις άλλες χαρακτηριστικά ανθρώπινες ικανότητες, όπως είναι η αντίληψη, η πράξη και η οργάνωση. Οι άνθρωποι μπορούν, για παράδειγμα, να φτιάχνουν και να "διαβάζουν" χάρτες, σχέδια και έργα τέχνης. Μπορούν να σχεδιάζουν, να κατασκευάζουν και να χειρίζονται μηχανήματα. Μπορούν να εγκαθιδρύουν περίπλοκες κοινωνικές θέσεις και πρακτικές και να τις διατηρούν με κανονιστικό τρόπο, κ.ο.κ.

Η γλώσσα και αυτές οι άλλες "επιδέξιες" ικανότητες είναι εντελώς αλληλένδετες και αλληλεξαρτώμενες. Καμία πλευρά δεν θα μπορούσε να είναι αυτό που είναι χωρίς την άλλη. Ωστόσο, η ΠKTN σχεδόν αγνοούσε παντελώς τις μη γλωσσικές δεξιότητες, καθιστώντας τις απλές "διεπιφάνειες" [interfaces] εισόδου / εξόδου για το σύστημα χειρισμού συμβόλων (και άρα όχι μέρος του όλου προβλήματος). Ωστόσο, ο πραγματικός λόγος αυτής της αμέλειας δεν ήταν το ότι οι ικανότητες επιδέξιας αντίληψης και πράξης ήταν ασήμαντες αλλά το ότι κανείς δεν είχε ιδέα για το πώς να τις υλοποιήσει.

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο επιχείρημα που να δείχνει ότι το πρόβλημα της πρόσβασης στην αποθηκευμένη γνώση είναι αδύνατον να λυθεί. Όμως, το δίδαγμα από τα προβλήματα που αντιμετώπισε η ΠKTN πριν από την αποτελμάτωση και την τελική κατάρρευσή της, ήταν ότι το παράδειγμα του χειρισμού συμβόλων, το οποίο αρχικά φαινόταν πολλά υποσχόμενο, ακολουθούσε τελικά λάνθασμένο δρόμο. Κατά την άποψή μου, το γεγονός ότι η ΠΚΤΝ δεν μπόρεσε να καταπιαστεί με την αντίληψη και άλλες εκλεπτυσμένες δεξιότητες ήταν τελικά πιο αντιπροσωπευτικό των αδυναμιών αυτού του παραδείγματος από ό,τι το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να υπερβεί το πρόβλημα της συνδυαστικής έκρηξης.

ΚΠ: Το πιο πολυσυζητημένο επιχείρημα κατά της ιδέας ότι ο νους είναι ένας υπολογιστής είναι το επιχείρημα του κινέζικου δωματίου του John Searle.[2] Με αυτό το επιχείρημα ο Searle επιχειρεί να δείξει ότι ο συντακτικός χειρισμός συμβόλων (δηλαδή, αυτό που οι υπολογιστές υποτίθεται ότι κάνουν) δεν επαρκεί από μόνος του για να έχουμε σημασιολογία, αποβλεπτικότητα. Ποια είναι η άποψή σας για αυτό το επιχείρημα;

JH: Ο Searle ασχολείται με τα συστήματα "επεξεργασίας φυσικής γλώσσας" της ΠKTN για τα οποία μίλησα παραπάνω, αλλά ο στόχος του είναι εντελώς διαφορετικός. Ενώ εγώ επεσήμανα την εμπειρικά διαπιστωμένη αποτυχία αυτών των συστημάτων, και προσπάθησα να διερευνήσω τους λόγους αυτής της αποτυχίας, ο Searle ισχυρίζεται ότι, ακόμα και αν λειτουργούσαν άψογα, θα εξακολουθούσαν να μην καταλαβαίνουν τίποτα. Με άλλα λόγια, ανεξάρτητα από το πόσο ευφυή μπορεί να φαίνονταν, δεν θα είχαν κανενός είδους πραγματική νοημοσύνη.

Ας δούμε τον τρόπο που στήνει το επιχείρημά του. Ένα σύστημα ΠKTN το οποίο υποτίθεται ότι καταλαβαίνει κάποια γλώσσα –ας πούμε κινέζικα– αποτελείται από τέσσερα πράγματα: πρώτον, κάποιο τρόπο λήψης και αποστολής προτάσεων στα κινέζικα, δεύτερον, μια βάση κοινότοπης γνώσης (επίσης στα κινέζικα), τρίτον, ένα σύνολο κανόνων που καθορίζουν ποιες κινέζικες προτάσεις αποστέλλονται ως συνάρτηση των προτάσεων που λαμβάνονται ή / και που βρίσκονται ήδη στη βάση γνώσης, και τέταρτον, έναν επεξεργαστή που ακολουθεί πράγματι αυτούς τους κανόνες.

Το επιχείρημα ότι κανένα τέτοιο σύστημα δεν θα καταλαβαίνει πράγματι Kινέζικα είναι το εξής: Δεν έχει σημασία σε ποια γλώσσα ή κώδικα διατυπώνονται οι κανόνες –αρκεί ο επεξεργαστής να μπορεί να τους ακολουθεί αξιόπιστα. Στα συστήματα ΠKTN οι κανόνες αυτοί διατυπώνονται σε κάποια γλώσσα προγραμματισμού. Αλλά θα μπορούσαν εξίσου καλά να είχαν διατυπωθεί στα Aγγλικά και τότε ο ίδιος ο Searle θα μπορούσε να τους ακολουθήσει –πράγμα που σημαίνει ότι στην περίπτωση αυτή θα εκτελούσε χρέη επεξεργαστή. Αλλά αυτό δεν θα σήμαινε ότι ο ίδιος καταλαβαίνει Kινέζικα, ανεξάρτητα από το πόσο καλά το όλο σύστημα θα φαινόταν στους εξωτερικούς παρατηρητές ότι ξέρει Kινέζικα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό είναι σωστό. Αλλά είναι ταυτόχρονα και άσχετο με το όλο ζήτημα. Και αυτό επειδή κανένας ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι ο επεξεργαστής καταλαβαίνει κινέζικα. Αντίθετα, η αρχική προσδοκία ήταν ότι ένα συγκεκριμένο είδος πολύπλοκου συστήματος –το οποίο θα αποτελείται από τον επεξεργαστή, τους κανόνες, κ.ο.κ.– θα μπορούσε να καταλαβαίνει κάποια φυσική γλώσσα όπως τα κινέζικα. Όπως αποδείχθηκε, αυτό τελικά δεν δούλεψε. Αλλά η συγκεκριμένη αποτυχία δεν είχε τίποτα να κάνει με το γεγονός ότι κάποιος άνθρωπος, που μιλά μια άλλη γλώσσα, θα μπορούσε να αναλάβει ορισμένες από τις εσωτερικές λειτουργίες του συστήματος.

ΚΠ: Ίσως ο στόχος της κατανόησης μιας φυσικής γλώσσας από μια υπολογιστική μηχανή να φαντάζει πολύ φιλόδοξος. Σύμφωνα με μια κοινά αποδεκτή άποψη, όμως, μια υπολογιστική μηχανή εφαρμόζει αλγόριθμους ακολουθώντας κανόνες. Ωστόσο, υπό ποια έννοια μια υπολογιστική μηχανή μπορεί πράγματι να ακολουθεί κανόνες;

JH: Εξαρτάται, φυσικά, από το τι εννοούμε λέγοντας να "ακολουθεί". Για παράδειγμα, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι η σελήνη ακολουθεί πιστά τον εξής κανόνα: να περιστρέφεται πάντα γύρω από τη γη σε τροχιά Ο και με ταχύτητα S. Όλα τα φυσικά αντικείμενα ακολουθούν τέτοιου είδους κανόνες. Κατά συνέπεια, αυτή δεν είναι μια ενδιαφέρουσα επισήμανση όσον αφορά ειδικά τους υπολογιστές (ή τους ανθρώπους).

Ένα πιο ενδιαφέρον είδος περιπτώσεων προϋποθέτει έναν τρόπο ρητής διατύπωσης ποικίλων διαφορετικών κανόνων –για παράδειγμα υπό τη μορφή γλώσσας ή κώδικα– καθώς και ένα σύστημα το οποίο με αξιόπιστο τρόπο θα συμπεριφέρεται σύμφωνα με οποιοδήποτε κανόνα αυτής της μορφής (τουλάχιστον μέχρι κάποιο πρακτικά εφικτό όριο). Προφανώς, οι υπολογιστές αποτελούν ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά παραδείγματα ενός τέτοιου συστήματος – και, σε ένα βαθμό, το ίδιο και οι άνθρωποι.

Αλλά υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά. Οι άνθρωποι είναι σε θέση να επιλέξουν το εάν θα ακολουθήσουν ή όχι τους κανόνες που τους δίδονται ενώ, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, οι υπολογιστές δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Βέβαια, οι σύγχρονοι υπολογιστές μπορούν να εκτελέσουν πολλά διαφορετικά προγράμματα ταυτόχρονα. και ένα υψηλής προτεραιότητας πρόγραμμα (όπως για παράδειγμα ένα ασφαλές λειτουργικό σύστημα) μπορεί να εμποδίσει την εκτέλεση ενός προγράμματος χαμηλότερης προτεραιότητας. Αλλά το ίδιο το μηχάνημα δεν μπορεί να αρνηθεί να εκτελέσει το πρόγραμμα που έχει την υψηλότερη προτεραιότητα, εφόσον πρόκειται για ένα καλά διατυπωμένο κώδικα.

Τώρα, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι υπερτονίζω τη διαφορά μεταξύ ανθρώπων και υπολογιστών καθότι, κατά μια έννοια, όταν ένας άνθρωπος αρνείται να ακολουθήσει κάποιο κανόνα –λόγω αγάπης, πίστης, ή συνείδησης– απλά ακολουθεί κάποιον κανόνα υψηλότερης προτεραιότητας (όπως ακριβώς θα έκανε ένα λειτουργικό σύστημα ή ένα πρωτόκολλο ασφαλείας). Θεωρώ, ωστόσο, την ιδέα αυτή όχι μόνο παράλογη αλλά και απεχθή.

Η ικανότητά μας να βλέπουμε τη διαφορά μεταξύ αυτού που μας λέει κάποιος να κάνουμε και του τι οφείλουμε να κάνουμε, η ικανότητά μας να αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις αξίες μας και τις πράξεις μας, δεν είναι απλά θέμα τού να ακολουθεί κανείς κανόνες ("μόνο και μόνο επειδή είναι κανόνες") αλλά σχετίζεται με το να σταθεί κανείς και να αποφασίσει ποιος είναι. Αυτή η ικανότητα πιστεύω ότι αποτελεί την βαθύτερη ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης και είμαι αρκετά σίγουρος ότι οι υπολογιστικές μηχανές δεν έχουν αυτήν την ικανότητα.

ΚΠ: Η ικανότητα ανάληψης ευθύνης που επισημαίνετε συνδέεται με την αποβλεπτικότητα; Σε ένα πρόσφατο άρθρο σας[3] σκιαγραφήσατε μια θετική πρόταση όσον αφορά το τι απαιτείται προκειμένου ένα σύστημα να έχει, αυτό που ονομάσατε, "πρωταρχική αποβλεπτικότητα" ["original intentionality"]. Εκεί υποστηρίζετε ότι η πρωταρχική αποβλεπτικότητα προϋποθέτει την ικανότητα ανάληψης ευθύνης. Τι ακριβώς είναι η πρωταρχική αποβλεπτικότητα και υπό ποια έννοια προϋποθέτει την ικανότητα ανάληψης ευθύνης;

JH: Αποβλεπτικότητα είναι η ιδιότητα κάποιου πράγματος να αναφέρεται σε κάτι, ο τρόπος, για παράδειγμα, που πολλές νοητικές καταστάσεις, ομιλιακά ενεργήματα, διαγράμματα, εικόνες, κ.ο.κ., μπορούν να αναφέρονται σε κάποια άλλα πράγματα (ακόμα και σε πράγματα που δεν υπάρχουν). Έτσι, η αποβλεπτικότητα είναι στενά συνδεδεμένη με τη σημασία. Τώρα, η αποβλεπτικότητα (ή η σημασία) μπορεί να μεταδοθεί σε κάτι από κάτι άλλο που την έχει ήδη. Αυτού του τύπου την αποβλεπτικότητα την αποκαλώ "παράγωγη" ["derivative intentionality"], ενώ την αποβλεπτικότητα που δεν είναι αυτού του τύπου την αποκαλώ "πρωταρχική". Μέχρι και πριν από κάποιες δεκαετίες, οι περισσότεροι φιλόσοφοι θεωρούσαν σιωπηρά ως δεδομένο ότι η πρωταρχική αποβλεπτικότητα χαρακτηρίζει όλα τα νοητικά φαινόμενα και μόνον αυτά. Εγώ εισήγαγα την διάκριση μεταξύ πρωταρχικής και παράγωγης αποβλεπτικότητας προκειμένου να μπορέσουμε να διατυπώσουμε αυτή την παραδοχή, να διερευνήσουμε το κατά πόσο ευσταθεί, και, πάνω απ' όλα, να αναζητήσουμε τις εναλλακτικές λύσεις που μας προσφέρονται.

Το ερώτημα για το εάν μπορεί να υπάρξει πρωταρχική αποβλεπτικότητα ισοδυναμεί με το ερώτημα για το εάν μπορεί να υπάρξει καν αποβλεπτικότητα: πώς μέσα στον κόσμο μπορεί κάποιο πράγμα να αναφέρεται σε κάποιο άλλο; Θεωρώ ότι το ερώτημα αυτό είναι εν τέλει ισοδύναμο με ένα άλλο ερώτημα: πώς μπορεί να υφίσταται μια διάκριση μεταξύ σωστού και λάθους σε σχέση με το πως έχουν τα πράγματα – μια διάκριση που να εξαρτάται από τα ίδια τα πράγματα; Διότι, αν δεν υπήρχε κανένα περιθώριο αποτυχίας στα αποβλεπτικά φαινόμενα, τότε δεν θα είχε καν νόημα να λέμε ότι οποιοδήποτε από αυτά πέτυχε, και κατά συνέπεια η ίδια η έννοια θα ήταν άχρηστη.

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω αυτό που λέω με ένα παράδειγμα που αναφέρεται σε μια ειδική περίπτωση: την αποβλεπτικότητα των επιστημονικών ισχυρισμών και θεωριών.

Η διαφορά μεταξύ επιστήμης και δεισιδαιμονιών ή λαϊκών δοξασιών έγκειται στο γεγονός ότι οι επιστήμονες "θέτουν σε κίνδυνο" τους ισχυρισμούς και τις θεωρίες τους. Η δομή αυτής της διακινδύνευσης είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε. Κατά την άποψή μου, υπάρχουν δύο κύριοι παράγοντες. Aπό τη μια, υπάρχει μια λεπτομερής και εκλεπτυσμένη πειραματική πρακτική, η οποία δεν συμπεριλαμβάνει μόνο επιδέξιους επαγγελματίες αλλά και εξειδικευμένο εξοπλισμό και περίπλοκες διαδικασίες. Από την άλλη, υπάρχει ένα σύνολο θεωρητικών νόμων και αρχών τέτοιο ώστε μόνο ορισμένα από τα δυνατά εμπειρικά αποτελέσματα να είναι πράγματι συμβατά με αυτούς τους νόμους και τις αρχές.

Αυτή η διπλή δομή συνεπάγεται ότι υπάρχει μια σοβαρή πιθανότητα εσωτερικής σύγκρουσης μεταξύ των διάφορων ανακαλύψεων και παραδοχών της ίδιας της επιστήμης και αυτή η πάντα παρούσα πιθανότητα είναι ουσιώδης για την επιστήμη ως τέτοια. Ο λόγος για τον οποίο τα επιστημονικά αποτελέσματα που τελικά επιβιώνουν είναι τόσο ακαταμάχητα ως θεωρήσεις της πραγματικότητας είναι ακριβώς επειδή η επιστήμη συστηματικά ρισκάρει με αυτόν τον τρόπο. Ενώ, ο λόγος που η αστρολογία, οι λαϊκές δοξασίες, και τα συναφή δεν είναι εξίσου αξιόπιστα είναι επειδή δεν ρισκάρουν κατά τον ίδιο τρόπο.

Aυτό με τη σειρά του έχει συνέπειες και στο πώς πρέπει να είναι οι ίδιοι οι επιστήμονες. Δεν μπορείς να είσαι επιστήμονας αν δεν σου καίγεται καρφί για αυτές τις εσωτερικές συγκρούσεις. Η επιστημονική έρευνα προχωρά ακριβώς επειδή υπάρχει η δέσμευση ότι οι συγκρούσεις αυτές πρέπει να ξεπεραστούν με ένα εμπειρικά υπεύθυνο τρόπο. Γι' αυτό τον λόγο ισχυρίζομαι ότι η ίδια η φύση της επιστήμης προϋποθέτει τη δυνατότητα αλλά και την έμπρακτη εκδήλωση γνήσιας ανθρώπινης δέσμευσης και υπευθυνότητας.

Υπάρχει ωστόσο και κάτι βαθύτερο εδώ διότι υπάρχουν δύο θεμελιωδώς διαφορετικά είδη δέσμευσης και υπευθυνότητας, όχι μόνο στην επιστήμη, αλλά και στη ζωή γενικότερα. Το πρώτο είδος, που θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε "καθημερινή" υπευθυνότητα, είναι αυτό που αναφέρω παραπάνω λέγοντας ότι δεν μπορεί να μην μας καίγεται καρφί για το αν υπάρχει συμφωνία μεταξύ θεωρίας και παρατήρησης. Αυτό είναι η κινητήριος δύναμη για το μεγαλύτερο μέρος της επιστημονικής έρευνας και ανακάλυψης –ό,τι ο Kuhn αποκαλεί "επίλυση προβλημάτων"– και γενικά είναι επιτυχές.

Κάποιες φορές, ωστόσο, ακόμα και μετά από πολύ κόπο, η διαδικασία επίλυσης προβλημάτων δεν αποδεικνύεται επιτυχής, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να οδηγήσει σε αυτό που ο Kuhn αποκαλεί "κρίση" και ο Heidegger "αγωνία". Μια τέτοια κρίση απαιτεί το δεύτερο και πιο βαθύ είδος υπευθυνότητας –αυθεντικότητας, στην ορολογία του Heidegger– δηλαδή, την αντιμετώπιση της πιθανότητας μιας συνολικής απόρριψης της τρέχουσας προσέγγισης (διαμέσου, για παράδειγμα, μιας ριζικής "αλλαγής παραδείγματος"). Η ιστορία δείχνει ότι αυτή είναι μια πιθανή προοπτική.

Εκείνο που θέλω να πω εδώ, είναι ότι αυτό το είδος υπευθυνότητας, τουλάχιστον σε κάποιες περιστάσεις και σε κάποιους ανθρώπους, αποτελεί επίσης προϋπόθεση για το είδος της πρωταρχικής αποβλεπτικότητας η οποία, απ' όσο γνωρίζουμε, είναι αποκλειστικό γνώρισμα των ανθρώπων.

ΚΠ: Σε ένα παλιότερο άρθρο σας[4] ισχυρίζεστε ότι ο νους θα πρέπει θεωρηθεί ως ενταγμένος στον κόσμο και ενσώματος. Με αυτόν τον τρόπο, υποστηρίζετε ότι μπορούμε να υπερβούμε κάποια κατάλοιπα του καρτεσιανισμού τα οποία παραμένουν σχεδόν αόρατα σε πολλές σύγχρονες αντι-καρτεσιανές προσεγγίσεις για τον νου, όπως είναι, για παράδειγμα, οι προσεγγίσεις του Davidson και του Rorty. Τι ακριβώς εννοείτε με αυτό;

JH: Η κληρονομιά του Kαρτέσιου αποτελείται από αρκετά μέρη. Ένα από αυτά είναι και ο δυϊσμός νου-σώματος, ο οποίος συνεπάγεται ένα είδος ανεξαρτησίας του κάθε ατομικού νου από τον υλικό κόσμο. Οι περισσότεροι φιλόσοφοι –συμπεριλαμβανομένων των Davidson, Rorty και του εαυτού μου– απορρίπτουν σήμερα οποιαδήποτε τέτοια ιδέα. Ένα άλλο μέρος της ίδια κληρονομιάς, όμως, είναι η καρτεσιανή γνωσιοκρατία, δηλαδή η θέση ότι οι άνθρωποι είναι κατ' ουσίαν σκεπτόμενα όντα. Μόνο μια μικρότερη ομάδα φιλοσόφων (πολλοί από τους οποίους, όπως και εγώ, έχουν επηρεαστεί από τον Hubert Dreyfus) απορρίπτουν και αυτή την διάσταση του καρτεσιανισμού.

Σύμφωνα με αυτήν τη μειονότητα, πολλά από εκείνα που συνιστούν τον τρόπο με τον οποίο συλλαμβάνουμε τον κόσμο καθώς και τη ζωή μας μέσα σε αυτόν δεν έχουν κανένα διανοητικό ή γνωσιακό περιεχόμενο. Με άλλα λόγια, δεν μπορούν να αναλυθούν με όρους πεποιθήσεων, επιθυμιών ή άλλων στάσεων προς κάποιες προτάσεις. Ένα εύκολο αντιπαράδειγμα κατά τις καρτεσιανής γνωσιοκρατίας είναι η πρακτική γνώση δεξιοτήτων [know-how] – όπως το να ξέρουμε πώς να πλέκουμε, πώς να κάνουμε ποδήλατο ή πώς να τρώμε με μαχαίρι και πιρούνι. Eίναι σαφές ότι αυτή η πρακτική γνώση δεξιοτήτων θα πρέπει να είναι σε σύνδεση με τον κόσμο "εδώ και τώρα", διαφορετικά δεν θα έχει ικανοποιητικά αποτελέσματα. Παρομοίως, η ιδέα της βελτίωσης των δεξιοτήτων δεν θα είχε νόημα εάν ο κόσμος δεν μας παρείχε κάποια ετυμηγορία με τη μορφή επιτυχίας ή αποτυχίας.

Αλλά αυτή η επισήμανση αφορά τελικά πολύ περισσότερα πράγματα. Δεν είναι μόνο οι δεξιότητες και οι επιδόσεις μας στις οποίες ο κόσμος παρέχει κάποια ετυμηγορία όσον αφορά την επιτυχία ή αποτυχία τους. Το ίδιο ισχύει και για τον σχεδιασμό εξοπλισμού και εργαλείων, για τη δομή των θεσμών, ακόμα και για την αίσθηση που έχουμε όσον αφορά στο τι αξίζει για να αγωνιστούμε. Μάλιστα, το ίδιο το λεξιλόγιο στο οποίο βασίζονται οι γνωσιακές ικανότητες μπορεί να κατακτηθεί μόνο με τη μορφή πρακτικής γνώσης δεξιοτήτων. Εάν ισχυριστούμε ότι τέτοια φαινόμενα δεν υπάγονται στις κατηγορίες της γνώσης ή της θεωρίας, τότε τόσο το χειρότερο για τις κατηγορίες αυτές. Η απώτερη πρόκληση δεν είναι το πώς θα εντάξουμε με τον καλύτερο τρόπο τα πράγματα στις υπάρχουσες κατηγορίες, αλλά το πώς θα προσαρμόσουμε με τον καλύτερο τρόπο τις κατηγορίες μας στο τι υπάρχει.


[1] Haugeland, J. (1985): Artificial Intelligence, the Very Idea. A Bradford Book – The MIT Press. Το βιβλίο είναι διαθέσιμο και στην Ελληνική γλώσσα: Haugeland, J. (1992): Τεχνητή Νοημοσύνη – Σχεδιάζοντας τη Νόηση: Από την Υπολογιστική Θεωρία στις Σύγχρονες Ευφυείς Μηχανές. Εκδόσεις Κάτοπτρο.
[2] Searle, J. (1980): "Minds, Brains, and Programs", Behavioral and Brain Sciences 3: 417-457. Το άρθρο είναι διαθέσιμο και στην Ελληνική γλώσσα: Searle, J. (1993): "Νοήσεις, Εγκέφαλοι και Προγράμματα" στο Hofstadter, D. & Dennett, D. (επιμέλεια): Το Εγώ της Νόησης - Φαντασίες και Στοχασμοί για τον Εαυτό και την Ψυχή. Εκδόσεις Κάτοπτρο.
[3] Haugeland, J. (1995): "Authentic Intentionality" στο Scheutz, M. (επιμέλεια): Computationalism: New Directions. MIT Press (2002), σ. 159-174.
[4] Haugeland, J. (1995): "Mind Embodied and Embedded" στο Haaparanta, L. & Heinamaa, S. (επιμέλεια): Mind and Cognition. Acta Philosophica Fennica 58, σ. 233-267.

πηγή: eurozine.com

το βρήκα στο Antifono