ΕΠΑΜ: Ανάλυση της απόφασης της Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής της 21ης Ιουλίου

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΜ

Με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής της 21^ης Ιουλίου, η Ελλάδα κατεβαίνει ένα ακόμη σκαλοπάτι στην άβυσσο της μεθοδευμένης επίσημης πτώχευσης. Το «πακέτο στήριξης» που αποφασίστηκε όχι μόνο δεν μετατρέπει το δημόσιο χρέος της Ελλάδας σε βιώσιμο, αλλά επιδεινώνει τους συνολικούς όρους διαχείρισής του. Βασικός στόχος είναι η εξαγορά του απαραίτητου χρόνου για να απεγκλωβιστούν οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες από το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, αλλά και να αποτραπεί ένα άμεσο «πιστωτικό γεγονός», δηλαδή μια κατάρρευση του εγχώριου τραπεζικού συστήματος λόγω έλλειψης ρευστότητας.

Τα μέτρα και οι παρεμβάσεις που ανακοινώθηκαν από την Σύνοδο αφορούν:

Πρώτο: Μια νέα χρηματοδότηση της Ελλάδας αξίας 109 δις ευρώ για να μπορέσουν να καλυφθούν μέρος των προβλεπόμενων δανειακών αναγκών έως το 2014. Να θυμίσουμε εδώ ότι τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα που πρέπει να πληρώσει το ελληνικό δημόσιο μέχρι το 2014 είναι αξίας 157,5 δις ευρώ. Αν προσθέσουμε σ’ αυτά και τους πληρωτέους τόκους έως το 2014 αξίας 84,6 δις ευρώ, τότε έχουμε συνολικές υποχρεώσεις του ελληνικού δημοσίου το ίδιο διάστημα αξίας 242,1 δις ευρώ. Με άλλα λόγια, η νέα χρηματοδότηση δεν αφορά ούτε τα μισά τοκοχρεολύσια του δημόσιου χρέους της Ελλάδας. Χωρίς να υπολογίζουμε τις πρόσθετες δανειακές ανάγκες που προκύπτουν από τον βραχυπρόθεσμο δανεισμό και τα ελλείμματα του δημοσίου.

Δεύτερο: Η νέα αυτή χρηματοδότηση θα προέλθει, χωρίς να γνωρίζουμε λεπτομέρειες, κυρίως από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι σημαντικό μέρος του δημόσιου χρέους αλλάζει νομική βάση και από χρέος προς ιδιωτικούς φορείς στη βάση του εθνικού δικαίου της Ελλάδας, μετατρέπεται σε χρέος προς τα κράτη και τους μηχανισμούς της ευρωζώνης στη βάση των ρητρών της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης, που παράνομα έχει αποδεχτεί η κυβέρνηση και συνεχίζει να εκτελεί. Αυτό σημαίνει ότι ένα μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους της Ελλάδας αξίας τουλάχιστον 219 δις ευρώ συνδέεται με νομικοπολιτικά δεσμά που μετατρέπουν επίσημα την χώρα σε δουλοπαροικία των δανειστών της.

Τρίτο: Η δεκαετής επιμήκυνση των χρηματοδοτήσεων που αναφέρεται στην ανακοίνωση της Συνόδου δεν σημαίνει καθόλου ελάφρυνση του κόστους δανεισμού. Ότι χάνουν οι δανειστές από την μείωση του επιτοκίου, το κερδίζουν από την επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων. Επιπλέον με την εμπλοκή του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, τουλάχιστον η νέα χρηματοδότηση θα δοθεί με βάση συγκεκριμένες εμπράγματες εγγυήσεις. Έτσι, δεν φτάνει που η κυβέρνηση με την Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης έχει παραιτηθεί από την εθνική κυριαρχία της χώρας, προκειμένου οι δανειστές να έχουν το δικαίωμα κατάσχεσης δημόσιων περιουσιακών στοιχείων, δεν φτάνει που με το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και ιδιωτικοποιήσεων εκποιείται ουσιαστικά ολόκληρος ο δημόσιος πλούτος της χώρας, τώρα δεσμεύονται υπέρ των δανειστών και οι χρηματικές ροές του δημοσίου, δηλαδή τα τακτικά έσοδά του, ως εμπράγματες εγγυήσεις.

Τέταρτο: Η περίφημη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα αποτελεί μια από τις πιο επαχθείς συμφωνίες κερδοσκοπικής αποζημίωσης ιδιωτικών τραπεζών. Πρόκειται κυρίως για αντικατάσταση ληξιπρόθεσμων ομολόγων έως το 2014 με νέους πιστωτικούς τίτλους διάρκειας 15 και 30 ετών. Οι τράπεζες που θα συμμετάσχουν σ’ αυτήν την αντικατάσταση θα αποδεχτούν τρέχουσα τιμή στο 79% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων τους, όταν στην δευτερογενή αγορά αυτή την στιγμή οι τίτλοι αυτοί κινούνται γύρω στο 50% της ονομαστικής τους αξίας. Κι όχι μόνο αυτό. Οι τίτλοι που θα αντικαταστήσουν τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα θα εκδοθούν όχι από το ελληνικό κράτος, αλλά από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας με πλήρη κάλυψη εμπράγματων εγγυήσεων. Ωστόσο, το ρίσκο της πληρωμής τους αποτελεί αποκλειστικά υπόθεση της Ελλάδας. Με άλλα λόγια, οι τράπεζες θα συνεννοηθούν αποκλειστικά με το ΕΤΧΣ, ερήμην της Ελλάδας, για τον τρόπο που θα εξασφαλιστεί η αποζημίωσή τους τα επόμενα 30 χρόνια, ενώ η Ελλάδα απλά καλείται να καταβάλει τον λογαριασμό.

Πέμπτο: Η αναφορά που γίνεται για την ενίσχυση της ανάπτυξης και την ανταγωνιστικότητας μέσω ξεχωριστών χρηματοδοτήσεων από την ΕΕ, συνδέεται κυρίως με δυο κύριες επιδιώξεις. Αφενός, την ενίσχυση μέσω ειδικών επιδοτήσεων των επενδυτών που θέλουν να κερδοσκοπήσουν μέσα από το πρόγραμμα εκποίησης που έχει ψηφίσει η σημερινή κυβέρνηση και έτσι να επιταχυνθούν οι διαδικασίες ξεπουλήματος. Αφετέρου, να ολοκληρωθούν τα «μεγάλα έργα» υπό κατασκευή για τα οποία ενδιαφέρεται η γνωστή κρατικοδίαιτη επιχειρηματική ολιγαρχία των ντόπιων και ξένων μεγάλων συμφερόντων.

Με τη συμφωνία αυτή όχι μόνο δεν ελαφραίνει το βάρος του δημόσιου χρέους, αλλά καταδικάζει την ελληνική κοινωνία και οικονομία σε μια διαδικασία εσαεί πτώχευσης «τριτοκοσμικού» χαρακτήρα. Όχι μόνο το λαϊκό νοικοκυριό και το κράτος θα πρέπει να εξασφαλίζει την πληρωμή των δυσβάσταχτων χρεών και να υποστηρίζει την κερδοσκοπία των τραπεζών με το ελληνικό χρέος για τα επόμενα 30 χρόνια, αλλά ολόκληρη η περιουσία της χώρας έχει ήδη τεθεί στην διάθεση των δανειστών. Πολύ γρήγορα η επιδείνωση όλων των ζωτικών δεικτών της ελληνικής οικονομίας θα αποδείξει ακόμη και στον πιο αφελή ότι η πτώχευση της χώρας έχει ήδη συντελεστεί και ότι η συμφωνία της συνόδου κορυφής αποτελεί μόνο τον τρόπο διαχείρισής της υπέρ των δανειστών και της ευρωζώνης.

22/7/2011

ΠΗΓΗ: ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ

...ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΝ....

Η "καλή" και η "κακή" πτώχευση...

Δείτε την απάντηση στα πρώτα 4 λεπτά του βίντεο απο την ομιλία του Δημήτρη Καζάκη στη Μυτιλήνη, 14 Ιουλίου 2011.


Ομιλία του Δημήτρη Καζάκη στη Μυτιλήνη, 14 Ιουλίου 2011. from Thomas Mavrofides on Vimeo.

ΧΟΡΤΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΔΟΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΟΜΟΛΟΓΩΝ. ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΧΟΡΗΓΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΜΙΣΘΩΤΟΥ, ΜΙΚΡΟΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥ

ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΑ ΤΡΙΜΗΝΑ ΟΜΟΛΟΓΑ....

Υπερκαλύφθηκε η δημοπρασία 3μηνων τίτλων

Το ποσό των 1.625 δισ. ευρώ με απόδοση 4,58% κατάφερε να αντλήσει ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) μέσω δημοπρασίας εντόκων γραμματίων διάρκειας 13 εβδομάδων που πραγματοποίησε σήμερα Τρίτη.

Όπως μεταδίδει το DJ, στο ποσό περιλαμβάνονται και 30% μη ανταγωνιστικές προσφορές. Ακλουθούν οι λεπτομέρειες της δημοπρασίας, με τα ποσά αποτιμημένα σε ευρώ. Τα μεγέθη σε παρενθέσεις αφορούν στοιχεία προηγούμενης δημοπρασίας που έλαβε χώρα στις 21 Ιουνίου.

Έκδοση: Έντοκα γραμμάτια διάρκειας 13 εβδομάδων
Ημερομηνία ωρίμανσης: 21 Οκτωβρίου 2011
Δημοπρατούμενο ποσό: 1,25 δισ.
Προφορές: 3,845 δισ.
Αποδεκτές προσφορές: 1,625 δισ.
Ποσοστό υπερκάλυψης: 3,08 (2,94)
Απόδοση: 4,58% (4,62%)
Τιμή: 98,855 (98,846)
Ημερομηνία διακανονισμού: 22 Ιουλίου 2011

capital.gr

ΚΑΛΗ ΜΠΑΖΑ ΓΙΑ ΤΡΙΜΗΝΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΕΤΣΙ???

....ΓΙΑ ΤΑ 2ΕΤΗ ΟΜΟΛΟΓΑ ΜΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ ΤΟ XRIMANEWS, ΠΟΥ ΕΠΙΚΑΛΕΙΤΑΙ ΑΝΩΤΕΡΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ...

Ω Θεέ μου: Το επιτόκιο των 2ετών ελληνικών ομολόγων αγγίζει το 40%


Ο κύβος ερρίφθη και το σημείο καμπής ξεπεράστηκε χωρίς να υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία γι' αυτό: το διάγραμμα του επιτοκίου των 2ετών ελληνικών ομολόγων είναι η μόνη απόδειξη που χρειάζεστε.Από μόλις 1,4% τον Οκτώβριο του 2009, όταν η Ελλάδα έκανε “περίπατο” στις διεθνείς αγορές προκειμένου να δανειστεί για διάστημα διετίας, το επιτόκιο βρίσκεται στο 38,5% σήμερα, οδεύοντας για το αδιανόητο ποσοστό του 40%.

Πώς μπορεί μία πολιτική (εθνική και κυρίως ευρωπαϊκή) να κριθεί επιτυχής, τουλάχιστον στο χρηματοπιστωτικό τομέα, όταν οδηγεί το κόστος δανεισμού από τον Παράδεισο στην Κόλαση;

Η Ελλάδα δε θα επιστρέψει ποτέ στις αγορές αν η στατιστική αποτελεί καλό σύμβουλο ή για να μιλήσουμε με μεγαλύτερη αισιοδοξία, το πιθανότερο είναι πως η Ελλάδα θα χρειαστεί πολλά χρόνια πριν τολμήσει να σκεφτεί την επιστροφή της στις αγορές.

XrimaNews.gr

.
ΝΕΩΤΕΡΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ......

Πιστοποιητικό φρονημάτων ζητάνε τα τροϊκά κανάλια. Μητσικώστας OUT!

Γιώργος Μητσικώστας: «Tα κανάλια δεν θέλουν πια τη σάτιρά μου»

Μετά από 23 χρόνια στη σάτιρα, ο Γιώργος Μητσικώστας επιστρέφει δυναμικά και μιλάει το μέλλον του στη μικρή οθόνη.

«Δεν ξέρω αλλά πιστεύω πως τα κανάλια δεν θέλουν πια τη σάτιρά μου, τη σάτιρα που πρεσβεύω εγώ.Αναρωτήθηκα κάποτε: Αν ζούσε η Μαλβίνα, θα είχε τώρα δουλειά στην τηλεόραση; Πιστεύω πως και αυτή θα έκανε κάτι στο internet. Και ίσως φτιάχναμε και μαζί κάτι.Μακάρι να υπήρχε ένας τρελός να μας χρηματοδοτήσει. Βεβαίως κάποτε όλοι ήθελαν να χρηματοδοτήσουν μια εκπομπή της Μαλβίας, μια εκπομπή του Μητσικώστα. Στα ραδιόφωνα είναι αλλιώς. Όταν ήρθε ο Μάκης Πουνέντης και μου έκανε πρόταση για το ραδιόφωνο του Ant1, νόμιζα ότι θα μου έλεγε για κανένα δεκάλεπτο. Και τελικά μου είπε για δυο ώρες. Και του είπα απλώς: «πάμε!»».

ΠΗΓΗ: TSANTIRI

Παίρνουμε ενυπόθηκο δάνειο για να... χρεοκοπήσουμε!

Υπάρχει άραγε κάποιος ιδιώτης, που θα υποθηκεύσει το σπίτι του, για να πάρει ένα δάνειο, το οποίο είναι πολύ αμφίβολο αν μπορεί να αποπληρώσει και χάρη στο οποίο θα βρεθεί... μαυρισμένος «με το καλημέρα» στον Τειρεσία; Πιθανότατα όχι, εκτός πρόκειται για ανόητο, ή για πρόσωπο με τάσεις προς την οικονομική αυτοχειρία. Κι όμως, μια κίνηση ευθέως αντίστοιχη με αυτή που περιγράψαμε, έστω και αν πρόκειται για διαφορετικές τάξεις μεγεθών, είναι έτοιμη να κάνει η ελληνική κυβέρνηση!

Από αυτά που είπε και, πολύ περισσότερο, από όσα άφησε να εννοηθούν χθες ο υπουργός Οικονομικών, κ. Β. Βενιζέλος, αποκαλύπτονται με αρκετή ευκρίνεια όσα σχεδιάζονται στις κλειστές αίθουσες του Eurogroup για την Ελλάδα και θα συζητηθούν στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της Παρασκευής: το νέο δάνειο-μαμούθ θα είναι ενυπόθηκο και η Ελλάδα θα «μαυριστεί» στον παγκόσμιο... Τειρεσία που τηρούν οι οίκοι αξιολόγησης, με τα ομόλογα της χώρας να περνούν, άγνωστο για πόσο χρόνο, σε αξιολόγηση «επιλεκτικής χρεοκοπίας».

Ο κ. Βενιζέλος ολοκλήρωσε χθες μια μεγάλη στροφή της κυβέρνησης στο θέμα της παροχής εγγυήσεων για το νέο δάνειο που θα πάρει η Ελλάδα, το οποίο πιθανότατα, όπως είπε, θα ληφθεί αυτή την φορά από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Οικονομικής Σταθερότητας και δεν θα είναι διακρατικό, όπως το δάνειο των 110 δισ. ευρώ.

Ακόμη και μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες, ο πρωθυπουργός απέρριπτε με κάθε κατηγορηματικότητα το ενδεχόμενο να προσφέρει εγγυήσεις η Ελλάδα για νέα δάνεια από τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης. Μιλώντας στις 19 Ιουνίου στη Βουλή, ενόψει της ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός δήλωνε ότι «δεν μπορούμε να δεχτούμε όρους υποτιμητικούς για τη χώρα μας. Αλλιώς μπορεί να φτάσουμε σε αδιέξοδο, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τη χώρα μας».

Η παροχή εγγυήσεων, λοιπόν, ήταν κατά τον πρωθυπουργό «όρος υποτιμητικός» που μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα «σε αδιέξοδο». Προφανώς πολλά άλλαξαν έκτοτε, γιατί ο κ. Βενιζέλος χθες δεν τον χαρακτήρισε υποτιμητικό, ούτε φάνηκε να πιστεύει ότι μπορεί να οδηγήσει σε αδιέξοδο:

n Ερωτηθείς για την αναφορά στο ανακοινωθέν του Eurogroup περί παροχής «εγγυήσεων όπου είναι αναγκαίο», ο κ. Βενιζέλος έκανε πρώτα μια αναδρομή στη δημοσιονομική κρίση της Φινλανδίας, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όπου είχαν ζητηθεί από τους Φινλανδούς εγγυήσεις για να πάρουν δάνεια. Με τον τρόπο αυτό ήθελε να εξηγήσει ο υπουργός γιατί οι Φινλανδοί επιμένουν στις εγγυήσεις και απειλούν να μπλοκάρουν με βέτο τη νέα χρηματοδότηση της χώρας μας. «Στο εθνικό υποσυνείδητο των Φινλανδών υπάρχει η έννοια του collateral», τόνισε. Και εξήγησε ότι οι Φινλανδοί δεν μπορούν να κάνουν πίσω σε αυτό το αίτημά τους, γιατί αυτό έχει καταγραφεί στη συμφωνία συγκρότησης της πολυκομματικής κυβέρνησης της χώρας. Το ίδιο θέμα θέτουν, όπως είπε, εκτός της Φινλανδίας μόνο η Σλοβενία και η Σλοβακία, η οποία δεν μετέχει καν στο δάνειο των 110 δισ. ευρώ.

n Ύστερα από αρκετές άλλες εξηγήσεις, ο κ. Βενιζέλος έφθασε στην ουσία του θέματος: ότι το ζήτημα του collateral συνδέεται με το νέο ρόλο του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Οικονομικής Σταθερότητας, με την επιμήκυνση των λήξεων, με τη μείωση των επιτοκίων και με τη μείωση του κόστους εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους. «Άρα λοιπόν», τόνισε ο κ. Βενιζέλος, «εάν βρεθούμε αντιμέτωποι με ένα ερώτημα μεγάλης επιμήκυνσης, μεγάλης μείωσης επιτοκίων και μεγάλης ελάφρυνσης του κόστους εξυπηρέτησης, και πρέπει εκεί να αντιμετωπίσουμε ζητήματα εγγυητικών μηχανισμών, αυτό πρέπει να το κάνουμε γιατί ο εγγυητικός μηχανισμός θα μας επιτρέψει πολλά πράγματα. Θα μας επιτρέψει να δώσουμε μία λύση στη βιωσιμότητα η οποία να είναι αναμφίβολη διεθνώς και επίσης θα μας επιτρέψει ενδεχομένως να θέσουμε σε λειτουργία και άλλους μηχανισμούς, αν αυτοί γίνουν δεκτοί από το Eurogroup, όπως είναι οι μηχανισμοί της επαναγοράς χρέους. Άρα είναι κάτι το οποίο καλό είναι να υπάρχει στο τραπέζι».

Εν ολίγοις, μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, η κυβέρνηση έχει παλινδρομήσει ανάμεσα σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις: αρχικά έλεγε ένα μεγάλο «όχι» στην υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας ως εγγύηση για το νέο δάνειο, τώρα λέει ότι αν πρόκειται να φανούν «γενναιόδωροι» οι εταίροι μας στους όρους του νέου δανείου, δεν θα έχει και η κυβέρνηση αντίρρηση να υποθηκεύσει την εθνική περιουσία! Προφανώς, ο νέος επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου δεν πιστεύει ότι η παροχή εγγυήσεων είναι «υποτιμητική», όπως πίστευε ο πρωθυπουργός. Ούτε ότι υπάρχει ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε αδιέξοδο, όπως επίσης δήλωνε στη Βουλή ο πρωθυπουργός, εννοώντας ότι στην περίπτωση που δεν μπορέσουμε να εξυπηρετήσουμε το νέο, με ευνοϊκούς όρους, δάνειο και οι εταίροι και φίλοι μας κοινοποιήσουν στη χώρα το... κατασχετήριο.

Θα σωθεί, όμως, η Ελλάδα με αυτό το νέο, ενυπόθηκο δάνειο, με τους ευνοϊκούς όρους και τις δηλητηριώδεις ρήτρες κατάσχεσης περιουσίας από τους εταίρους και πιστωτές μας; Ουδείς μπορεί να απαντήσει με σοβαρότητα καταφατικά σε αυτό το ερώτημα, με στοιχειώδη βαθμό βεβαιότητας. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το χρέος της χώρας θα παραμείνει τεράστιο, αλλά θα εξυπηρετείται με μειωμένα επιτόκια και σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου.

Εξίσου βέβαιο, όμως, είναι ότι σχεδόν ταυτόχρονα με την έγκριση του νέου δανείου (τον Σεπτέμβριο, αν όλα πάνε καλά) η Ελλάδα θα βυθισθεί στη χαμηλότερη βαθμίδα αξιολογήσεων των ομολόγων της από τους διεθνείς οίκους: στην κατηγορία της «επιλεκτικής χρεοκοπίας» (“selective default”), όπου δεν έχει βρεθεί έστω και μία ανεπτυγμένη χώρα του πλανήτη!

Τούτο διότι το νέο δάνειο θα δοθεί με κάποια μορφή συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα, η οποία, όπως έχουν προειδοποιήσει όλοι οι οίκοι αξιολόγησης, θα χαρακτηρισθεί ως αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή ως «επιλεκτική χρεοκοπία». Εν προκειμένω, δυστυχώς για μας και τους Ευρωπαίους εταίρους, που σπάνε το κεφάλι τους για να βρουν τρόπο να υποβαθμίσουν τη σημασία αυτού του γεγονότος, θα πρόκειται πράγματι για «επιλεκτική χρεοκοπία», αφού για ένα μέρος του χρέους (ομόλογα που θα λήγουν μέχρι το 2013) οι πιστωτές δεν θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους, αλλά θα υποχρεωθούν να τα επενδύσουν εκ νέου σε ελληνικά ομόλογα. Όπως και αν ερμηνευθεί αυτό το γεγονός, θα πρόκειται για τον ορισμό της «επιλεκτικής αθέτησης υποχρέωσης», αφού ένα μέρος του χρέους δεν θα εξυπηρετηθεί κανονικά.

Γνωρίζοντας από την αξιόλογη νομική του καριέρα να παίζει με τις έννοιες, ο κ. Βενιζέλος επιχείρησε να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για το αναπόφευκτο της «επιλεκτικής χρεοκοπίας», ακροβατώντας λεκτικά: «Το selective default δεν είναι ένα πραγματικό γεγονός», τόνισε χθες. «Είναι στην πραγματικότητα μία αξιολόγηση. Είναι ένα επίπεδο αξιολόγησης το οποίο βεβαίως τοποθετείται κάτω από τα επίπεδα τα οποία συνήθως χρησιμοποιούνται, αλλά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μετατρέπουμε μία πρόσληψη -μία perception αν μου συγχωρέσετε την έκφραση- με μια πραγματικότητα και δεν πρέπει να μετατρέπουμε την εκτίμηση ή την πρόσληψη σε αυτοτροφοδοτούμενη προφητεία».

Σε ό,τι αφορά τις συνέπειες της αξιολόγησης αυτής, οι οποίες θα είναι άκρως... πραγματικές για το τραπεζικό σύστημα της χώρας, αν η ΕΚΤ αρνηθεί να δανείσει τις τράπεζες με ενέχυρο κρατικά ομόλογα, ο κ. Βενιζέλος δήλωσε ότι το αίτημα της Ελλάδας είναι να βρεθεί ένας τρόπος χρηματοδότησης των τραπεζών, είτε από την ΕΚΤ, ή από το EFSF, τονίζοντας ότι δεν υπάρχει τρίτος δρόμος, όπως θα ήταν για παράδειγμα η παροχή έκτακτων ενισχύσεων ρευστότητας από την Τράπεζα της Ελλάδος, με εγγύηση από την ελληνική κυβέρνηση. Αυτό, όμως, είναι μόνο ένα ελληνικό αίτημα, το οποίο ασφαλώς θα λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι εταίροι μας, χωρίς όμως να υπάρχει η διασφάλιση ότι θα γίνει αποδεκτό.

Άλλωστε, η ως τώρα διαπραγμάτευση για το νέο δάνειο-μαμούθ αποδεικνύεται ότι ήταν πολύ πιο δύσκολη από όσο πίστευε η κυβέρνηση, όταν διαβεβαίωνε τη Βουλή και τους πολίτες ότι αμέσως μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου θα άνοιγαν επιτέλους οι κρουνοί της χρηματοδότησης από τους εταίρους μας. Ας μην ξεχνάμε δε ότι η νέα διαπραγμάτευση θα κλείσει τον Σεπτέμβριο, ενώ στις 20 Αυγούστου θα βρίσκονται στην Αθήνα οι «τροϊκανοί», για να αξιολογήσουν τη δημοσιονομική πρόοδο της χώρας, που εμφάνιζε στο α’ εξάμηνο του έτους μια θηριώδη απόκλιση 2,4 δισ. ευρώ από τους στόχους του μνημονίου. Πώς, άραγε, θα εγκριθεί τον Σεπτέμβριο το νέο «πακέτο», έστω και με αυτούς τους επαχθείς όρους, αν στο μεταξύ έχει αποδειχθεί ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να πετύχει τους στόχους του προγράμματος που καλείται να εφαρμόσει με επιτήρηση των πιστωτών; Σε αυτό το κρίσιμο ερώτημα ο κ. Βενιζέλος απέφυγε χθες δεξιοτεχνικά να απαντήσει και αυτή η... «επιλεκτική σιωπή» ίσως λέει πολλά.

ΠΗΓΗ: sofokleous10

Ενιαίο Παλλαϊκο Μετώπο (Ε.ΠΑ.Μ.) Πρόσκληση στην Πανελλαδική Ιδρυτική Συνδιάσκεψη

Περισσότερα δείτε εδώ:

Ενιαίο Παλλαϊκο Μετώπο (Ε.ΠΑ.Μ.) Ποιοι είμαστε και τι επιδιώκουμε

https://www.facebook.com/metopo

Πώς να αρχίσουμε;

Για να κάνουμε μια καλή αρχή πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή. Γιατί τα παλιά μας υλικά είναι όλα σάπια. Τα κιούγκια και οι σωληνώσεις όλα σπασμένα. Οι πόρτες δεν κλείνουν, τα ηλεκτρικά δεν δουλεύουν, νερό δεν τρέχει, οι κατσαρίδες κυριαρχούν. Θα χρειαστούμε επίσης άλλο τόπο στη σκέψη μας, γιατί ο παλιός είναι γεμάτος από στοές και λαγούμια που άνοιξαν τα τρωκτικά και κατέφαγαν τα θεμέλια του. Δεν μπορούμε να ξαναχτίσουμε εκεί. Ένα ερείπιο που κατεδαφίζεται μόνο του, όχι από τον χρόνο αλλά από τις απάτες του.


Μια σκόνη δύσοσμη σαν θειάφι απλώνεται παντού γύρω όπου θυμηθούμε. Στα σπίτια και στους δρόμους στις πόλεις και στις πλατείες, στις σχέσεις μας που έχουν φαρμακωθεί. Οι νόμοι δεν λειτουργούν σε αυτή την ουτοπία του κακού που εγκαταστάθηκε στη χώρα μας. Οι παλιές δομές είναι ήδη ολοσχερώς θρυμματισμένες στη συνείδησή μας. Ότι δε πλησιάζει σε αυτά τα παλιά υλικά σαπίζει αμέσως, όπως τα φρούτα και τα λαχανικά που βάλαμε μαζί με τα χαλασμένα. Κάθε προσπάθεια να συνταιριάξουμε το παλιό με το νέο αποτυγχάνει αδιάκοπα, και εμείς δεν μαθαίνουμε.
•
Κάτι καινούργιο πρέπει να ανατείλει, κάτι καινούργιο πρέπει να γεννηθεί αυτή τη φορά. Και αυτό θα προέλθει μόνο από μας και όχι από τις παλιές δομές που τρέχουν να προλάβουν να ξαναβγούν πάλι μπροστά από τα γεγονότα, με τα παλιά κόμματα ανέπαφα όπως ονειρεύονται κι αυτή τη φορά.


Ένα κανάλι, μια τράπεζα, μια Δέκο.


Αυτή είναι η πρόταση. Περιορισμένη σε αυτές τις δυνατότητες που διαθέτει ο λαός μας. Θα παρουσιαστεί εδώ δοκιμιακά αλλά συγκεκριμένα, δηλαδή σαν ουσία μιας άλλης πολιτικής, σαν ουσία μιας άλλης νέας οικονομίας και σαν ξεκίνημα για καινούργιες σχέσεις μεταξύ των πολιτών, χωρίς τα φαρμάκια και τα δηλητήρια του παρελθόντος, χωρίς την καχυποψία των ρουσφετιών και της πελατειακής διαπλοκής με το παλιό που θα αντιστέκεται.
•
Υπάρχουν βέβαια κοσμοθεωρίες εξαιρετικές που έχουν φτιάξει θαυμάσιες δημόσιες δομές, οργανώσεις και προγράμματα. Εμείς όμως δεν θα φτάσουμε καθώς δείχνουν τα πράγματα τόσο μακριά. Ας αρκεστούμε σε αυτά που μπορούμε. Σε προσιτές στις δυνάμεις μας αλλαγές και κατακτήσεις.
•
Γιατί ο μαξιμαλιστής που προτείνει τα πάντα, πλειοδοτώντας όσο πιο ανατρεπτικά μπορεί αυτές τις μέρες για να μας σκιάσει τα μάτια, είναι ο πρώτος σάπιος παράγοντας που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα με την μαξιμαλιστική πρότασή του, υποβαθμίζοντας τις προσπάθειές μας στις πλατείες, λες κι αυτός τα κατάφερε καλλίτερα. Ας μάθουμε να τον αναγνωρίζουμε λοιπόν κι αυτόν, που μας μιλάει για πλήρη επανάσταση με την ντουντούκα του.
•
Συγχρόνως ακούμε πάλι ανώριμες φωνούλες στις πλατείες, για γενικές απεργίες και ολικές επαναστάσεις από όψιμα ξυπνήσαντες που χάσαν την δουλειά τους, και ψάχνουν μόνο ένα μεροκάματο, αδιάβαστους της ζωής και ανέτοιμους για κάθε προσπάθεια, όταν δεν μπορούμε ακόμα να δέσουμε τα κορδόνια των παπουτσιών μας στις εκάστοτε εκλογές. Όταν δεν κατορθώσαμε ποτέ εθνική ανεξαρτησία τα τελευταία 188 χρόνια. Και όταν τον περασμένο δεκέμβριο του 2010, ένα χρόνο ήδη βουτηγμένοι μέσα στο μνημόνιο, στις δημοτικές εκλογές ξαναψηφίσαμε Πασόκ. Δεν είμαστε για μεγαλύτερα και πιο σημαντικά κοινωνικά πράγματα και κατακτήσεις ακόμα να πω, για να μην αδικήσω το μέλλον και τις γενιές που θα γεννηθούν.
•
Οργανώνουμε λοιπόν τη σκέψη μας. Ξέρουμε τι απαιτούμε στον νέο κόσμο της ελλάδας που ελπίζουμε θα φτιάξουμε όλοι μαζί. Δεν ζητάμε αόριστα μια δημοκρατία συγκεχυμένη όπου ο κάθε ένας θα εννοεί άλλο από τους άλλους, ότι τον βολεύει προσωπικά ή ότι τα συμφέροντα θα προθυμοποιηθούν να προτείνουν ώστε να μην αλλάξει τίποτα για μια ακόμη φορά.


Ένα κανάλι
Όλα τα κανάλια είναι δικά τους! Δεν άφησαν ούτε μια συχνότητα για μας! Έτσι για να μην αγανακτήσουμε και εξεγερθούμε. Ανήκουν όλα σε επιχειρηματίες, σε μεγαλοεκδότες, σε εφοπλιστές και σε πλούσιους. Όλα, μα όλα. Και πιο πολύ τα κρατικά, που ανήκουν στις ισχυρότερες ελίτ της πλουτοκρατίας, ως να ήταν ιδιόκτητα. Ούτε ένα δεν υπάρχει να λέει και να ακούει τη φωνή μας. Ούτε εθνικής ούτε καν τοπικής εμβέλειας. Όλα σπρώχνουν συμφέροντα, όλα γίναν κονοματζίδικα και πουλάνε χυδαία τα προϊόντα τους, διακόπτοντας τις ειδήσεις, διακόπτοντας τις συζητήσεις, διακόπτοντας τις ταινίες απροειδοποίητα. Και όλα λένε ψέματα, όλα μας δίνουν κομμάτια μόνο αλήθειας, δόσεις μόνο αλήθειας, από ότι συμβαίνει καθημερινά στον πραγματικό κόσμο. Προκαλούν και ξεσκίζουν καθημερινά την όποια δημοκρατία απόμενε στους τύπους. Τα ξέρουμε όλοι καλά. Μα κυρίως μέσα από αυτά τα κανάλια, μας χειραγωγούν στις πιο αντιδραστικές και αντιδημοκρατικές επιλογές στις εκλογές, στα μεγάλα εθνικά θέματα όπως στο σχέδιο Ανάν, αλλά και στα καθημερινά προβλήματα.
•
Μας φιλοξενούν και μας κάνουν χάρη νομίζουν, όπως διαλαλούν κάθε τόσο, ώστε να το χωνέψουμε καλά όλο και περισσότερο, ώστε να το θεωρήσουμε στο τέλος και καλοσύνη τους που μιλάμε καμιά φορά. Τόσο σίγουροι είναι ότι οι συχνότητες είναι ιδιοκτησία τους. Αν είμαστε καλοί και υπάκουοι, ευγενείς υποτακτικοί απέναντί τους, με στρογγυλεμένο λόγο σαν τον δικό τους, που να μιλάμε ώρες χωρίς να λέμε τίποτα, τότε θα μιλήσουμε. Μας αφήνουν. Ξεδοντιασμένους και ευνουχισμένους. Υπό το άγρυπνο κιόλας βλέμμα των συντονιστών δημοσιογράφων και των εξίσου επικίνδυνων τεχνικών. Δείχνουν έτσι και δημοκράτες. Τότε ναι, έτσι μπορούμε να έχουμε ισηγορία. Μια στημένη ισηγορία μαϊμού, όπως όλα είναι στημένα και μαϊμού στον τόπο μας. Και μείς κοιτιόμαστε, γιατί άλλα λέμε μεταξύ μας, άλλα λέμε στην οικογενειά μας ή με τους φίλους μας, και άλλα λέμε όταν πολύ σπάνια βρεθούμε στην τηλεόραση κάποιος από μας. Θαύμα! Θαύμα! Αναφωνούν οι συγγενείς και οι φίλοι του καλεσμένου που ακούν και βλέπουν. Αυτό γίνεται τελείως ανεξήγητα διαμαρτύρονται. Η πίεση, τα άγρια τζαρτζαρίσματα των δημοσιογράφων, οι απροκάλυπτες επεμβάσεις των τεχνικών, οι διακοπές, τα κόλπα με το μανουβράρισμα των λεγομένων σου, το σάστισμα που νιώθεις, αλλοιώνει τις απόψεις και πεποιθήσεις σου. Κάτι παθαίνεις ξαφνικά και μένεις άφωνος ή με τρακαρισμένη την σκέψη σου. Αυτά όμως είναι τα μεγάλα θαύματα του θεού των εικόνων και των καναλιών φίλε. Αυτά είναι τα μεγάλα μυστήρια της χειραγώγησης.
•
Ένα κανάλι όπου θα συναντιόμαστε εκεί κάθε μέρα όλοι. Μόνιμα.! Ως κατεκτημένος θεσμός.! Θα είναι το σύνταγμα μας και οι πλατείες μας. Θα είναι οι καθημερινές μας συζητήσεις, χωρίς εγκάθετους των συμφερόντων και παράσιτα της τηλεοπτικής εξουσίας. Όπου θα συζητάμε τα μεγάλα και μικρά προβλήματα της χώρας μας. Θα είναι οι γενικές συνελεύσεις μας, οι δεξαμενές σκέψης και ανακαλύψεων που θα γεννάνε τα μυαλά μας ελεύθερα, προσφορά στην ελληνική κοινότητα, προσφορά στην ελληνική συλλογικότητα, που πρέπει να ξαναχτίσουμε πάλι σύντομα. Μέσα από το δικό μας κανάλι.
•
Αυτό το κανάλι θα μας μορφώνει πολιτικά με τους διαλόγους μας, θα μας ενώνει μέσα από συνεχείς αμαγείρευτες δημοσκοπήσεις. Θα γίνουν τότε οι δημοσκοπήσεις κανονικά δημοψηφίσματα. Θα ξέρουμε τι μας γίνεται και τι θέλουν οι πολίτες πανελλαδικά και κατά τόπους. Κατά ομάδες και επαγγέλματα. Ποιοι θα έχουν δίκιο και ποιοι άδικο. Θα ζυμωνόμαστε όλοι εκεί μέσα. Ένα κανάλι που θα μας δείχνει το δρόμο της μη στημένης αλληλεγγύης των συμφερόντων των συνδικάτων και των συντεχνιών, της αληθινής θέλησης των πολιτών, χωρίς τα συμπεράσματα των δημοσιογράφων και των πολιτικών. Θα μας διδάσκει την εκλαϊκευμένη επιστήμη και τα μαθηματικά, θα μας λέει τα μαθήματα των σχολίων καθημερινά και με επαναλήψεις. Θα μαθαίνουμε οι πάντες άριστα όλα τα αναγκαία της ζωής. Θα μαθαίνει στις παλιές γενιές κομπιούτερ και νέες τεχνικές πανεύκολα και ευχάριστα. Όλα από εμάς, από εθελοντές που θα μας πλαισιώνουν άπαντες δωρεάν. Τα καλλίτερα μυαλά θα μας αγκαλιάσουν. Θα λύνουμε τα δυσκολότερα προβλήματα όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης από εθελοντές καθηγητές. Κατανοητά για κάθε ελληνόπουλο. Ένα κανάλι θησαυρός γνώσης επί εικοσιτετραώρου λειτουργίας. Θα μας ξανακάνει να διψάμε για γνώση και όχι να την απεχθανόμαστε όπως τώρα σαν καταναγκαστική και ανταγωνιστική κατάρα που μας γδέρνει οικονομικά. Θα μας μάθει την οικονομία απέξω και ανακατωτά, την ιστορία μας απέξω και ανακατωτά, τα λάθη μας επίσης, την αυτοκριτική μας, τους αγώνες μας, χωρίς παρεμβολές, ψίθυρους, παραπλανητικές ανακοινώσεις και κάθε είδος δημοσιογραφικής αλητείας, όπως απόψεις χωρίς αντίλογο ή ακόμη χειρότερα με στημένους αντίλογους καινούργιων καριεριστών διανοούμενων και πολιτικάντηδων.
•
Ένα κανάλι δικό μας οπωσδήποτε για να αρχίσουμε. Για να πατήσουμε στα πόδια μας πάλι. Για να είμαστε επί τέλους. Για να ξεκινήσουμε να υπάρχουμε. Είμαστε όλοι μουγγοί χωρίς αυτό όπως τώρα. Ολόκληρος λαός χωρίς βήμα!! Μια φίμωση απέραντη και απόλυτη. Δεν μιλάμε παρά μέσα από το κόλπο των αντιπροσώπων, που μιλάνε αυτοί για μας και εμείς μόνο ψηφίζουμε σαν ζώα. Με κάλπες ταχυδακτυλουργών που βγάζουν από μέσα ότι θέλουν, και αλλάζουν τους κανόνες όποτε θέλουν. Εκλογικές και πολιτικές παράγκες. Θέλουμε ένα κανάλι δικό μας κατεπειγόντως τώρα, για να ανασάνουμε. Αυτοδιαχειριζόμενο και με σειρά ομιλητών από κληρωτίδα και μόνο. Χωρίς τα μαγειρέματα εκπαιδευμένων τακτικιστών και δολιοφθορέων του λόγου, σπουδαγμένων στα γραφεία χειραγώγησης των κομμάτων. Που σε κουράζουν και σε εξοντώνουν με τα διαδικαστικά επί των διαδικαστικών των διαδικαστικών, και πάει λέγοντας. Αυτό το φαινομενικά δημοκρατικό παιχνίδι της αθέατης χειραγώγησης. Αποκλείοντας εξ αρχής τα συνδικαλιστικά και κομματικά κόλπα και τερτίπια, της δια βοής και δια ανατάσεως των χεριών απάτες, που θα προσπαθήσουν να εισχωρήσουν. Θα μάθουμε και αυτούς να σκέφτονται ελεύθερα, και να μην είναι τακτικιστές στο λόγο τους όπως τους έμαθαν τα κόμματα και όλα τα συνδικάτα τους.
•
Ένα κανάλι επί τέλους χωρίς ούτε έναν δημοσιογράφο. Ξέρουμε να συντονίζουμε και να δημοσιολογούμε μόνοι μας καλλίτερα από τους επαγγελματίες καταστολείς μας. Ένα κανάλι χωρίς διαφημίσεις καθόλου! Έχουμε παραιτηθεί από την εθνική μας περιουσία, τα ερτζιανά μας. Σκεφτείτε τα υπόλοιπα. Τι δρόμος ανοίγεται με αυτό το μικρό εργαλείο, γιατί θα είναι μια επανάσταση τεραστίων διαστάσεων.


Μια Τράπεζα


Τι χαρακτηρίζει τις τράπεζες; Ότι είναι συγκοινωνούντα δοχεία όλες μεταξύ τους. Ότι είναι όλες μια. Ουσιαστικά το σύστημα είναι μια παγκόσμια τράπεζα με παραρτήματα σε όλες τις χώρες. Ένα σύστημα συγκοινωνούντων και αλληλοεξαρτώμενων δοχείων παγκόσμια, που δεν μπορούν να πάψουν να συγκοινωνούν και άρα να αλληλοεξαρτώνται μεταξύ τους καθ οιονδήποτε τρόπο. Και δεν μπορεί καμία να απομονωθεί από τις άλλες εφόσον εισάγονται στο χρηματιστήριο. Πως γίνεται αυτό; Το πρώτο στάδιο κάθε τράπεζας είναι η μετοχοποίησή της. Ένα ποσοστό του αρχικού κεφαλαίου μετοχοποιείται, οι μετοχές αυτές που αγοράζονται από πολίτες αυξάνουν και δυναμώνουν το αρχικό κεφάλαιο και αποδίδουν ένα μέρισμα στους μετόχους. Αυτό επαναλαμβάνεται κατά καιρούς όταν η τράπεζα μεγαλώνει και μετοχοποιεί κάποια κέρδη, αυξάνοντας την κεφαλαιακή της δύναμη και αντλώντας συγχρόνως πρόσθετα κεφάλαια για τις δανειακές της ανάγκες. Και αυτό αφορά τόσο τις ιδιωτικές όσο και τις κρατικές. Επίσης οι κρατικές τράπεζες εκδίδουν ομόλογα, ένα είδος εφάπαξ μετοχές κι αυτά, για να αντλούν κεφάλαια για τις υποχρεώσεις τους, όταν δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν.
•
Το δεύτερο στάδιο είναι η εισαγωγή τους στο χρηματιστήριο. Εκεί συναντιούνται όλες μαζί σε μια υπερτράπεζα όπου παίζουν χαρτιά μεταξύ τους. Όπως στο καφενείο. Μόνο που εδώ παίζουν μεγάλα ποσά ιλιγγιώδη. Η υπερτράπεζα είναι το καζίνο των τραπεζών και λέγεται χρηματιστήριο. Εκεί οργιάζει πλέον η κάθε είδους απάτη και κομπίνα, όπου εκδίδονται επικίνδυνα ομόλογα τοξικά όπως ονομάσθηκαν, με υπόσχεση ανεξήγητου μεγάλου κέρδους, όπου η ρουλέτα μπροστά τους γίνεται αθώα και ο Μπλακ Τζακ κολιτσίνα. Όταν λοιπόν μπεις εκεί μέσα στο χρηματιστήριο, δεν έχει γυρισμό και γλυτωμό. Οι μετοχές σου δηλαδή και τα ομόλογα δεν έχουν εθνικότητα και προστασία καμιά. Όποιος θέλει αγοράζει και πουλάει όπου και όπως νομίζει, τις υπονομεύει ή τις υποστηρίζει ανάλογα με τις προβλέψεις και τα συμφέροντά του μέσα από τα παιχνίδια του κέρδους. Εκεί πια τον πρώτο λόγο τον έχουν οι μεγαλύτεροι και πιο καπάτσοι παίχτες, οι πιο ψεύτες και απατεώνες, οι πιο αδίσταχτοι τοκογλύφοι. Εκεί τζογάρονται σε δευτερόλεπτα τα πάντα. Έτσι λοιπόν όλες οι εισηγμένες τράπεζες γίνονται μία. Γιαυτό ακριβώς έχουμε τις μεγάλες κρίσεις όπως τώρα, όπου καλούνται οι κυβερνήσεις, οι πολίτες δηλαδή και μόνο, να πληρώσουν για να σώσουν τις τράπεζες ή τις χώρες από την χρεοκοπία τους, όπως εμείς.
•
Όλες οι αξίες όπως νερό, ρύζι, σιτάρι, πατάτες, οι άμεσες οι σπουδαιότερες οι πιο αναγκαίες τροφές της ανθρωπότητας, έως ότι άλλο παράλογο μπορεί να φαντασθεί ο άρρωστος νους του ανθρώπου, ισοτιμούνται, γίνονται ένας αχταρμάς ανομοιογενέστατος και τζογάρονται κατά φονικό άμεσο τρόπο για την επιβίωση ή όχι των λαών. Βασιλεύει το ποντάρισμα σε ότι νομίζει ο καθένας για να κερδίσει στοιχήματα, όπου ο παίχτης ποντάρει ακόμα και στον θάνατο του άλλου και ένας άλλος στην ζωή πάλι του ίδιου προσώπου. Έτσι παίζεται το παιχνίδι αυτό τα γνωστά c d s. Όπου με την σύμφωνη γνώμη των επίσημων αρχών των κρατών, οι χρηματιστές και οι τραπεζίτες παίζουν κάποια στιγμή αγοράζοντας ή πουλώντας χωρίς χρήματα. Μόνο με την υπογραφή τους ότι δεσμεύονται να δώσουν τα λεφτά εάν χάσουν, χωρίς να τα δείξουν ή να τα καταθέσουν πριν. Πανηγύρι δηλαδή απάτης και ψεύδους. Εκεί δεν υπάρχουν υγιή ή τοξικά χρηματιστηριακά ή τραπεζικά προϊόντα, δέχονται τα πάντα, αρκεί να κερδίζουν. Όλα είναι νόμιμα. Σφαγή κανονική σε πόλεμο.
Και που βρίσκουν όλα αυτά τα λεφτά οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια; Από τους καταθέτες πολίτες τους βέβαια. Με τα λεφτά του κόσμου γίνεται όλο αυτό το σφακτήριο, το θανατηφόρο παιχνίδι. Δίνει ένα μικρό έως ανύπαρκτο τόκο στους καταθέτες και παίρνει έναν υπέρογκο από αυτούς που έχουν ανάγκη από λεφτά.
•
Εμείς λοιπόν, αν θέλουμε να απαλλαγούμε από όλα αυτά που στενάζουν σήμερα τη γη μας και τους ανθρώπους μας, εάν επιλέγουμε σαν πολίτες αυτή την πρόταση ζωής χωρίς βέβαια κέρδος, χρειαζόμαστε μια τράπεζα δική μας λαϊκής βάσης, χωρίς μετοχές και μετόχους καθόλου!! Αυτή είναι η μόνη διαφυγή, η μόνη σταθερότητα. Και επομένως χωρίς καμιά σχέση με τα χρηματιστήρια και το διεθνές μακελειό των κρίσεων κάθε τόσο. Μια τράπεζα δηλαδή κουμπαρά και μόνο. Απόλυτα ασφαλή. Ένα δοχείο μη συγκοινωνούν με τα άλλα. Θα καταθέτουμε το μικρό μας περίσσευμα, και ο κουμπαράς μας θα δανείζει άτοκά, όχι επιχειρήσεις και λοιπούς τέτοιους ρισκαδόρους που θα αποκλείονται, αλλά πρώτης γραμμής μόνο ανάγκες, ή με μικρό επιτόκιο όσοι θέλουν να αποκτήσουν ένα σπίτι για παράδειγμα. Μια τράπεζα αλληλεγγύης.
•
Άλλα δάνεια καταναλωτικά δεν θα υπάρχουν. Εκεί η Moody`s, η Fitch και η Standard & Poor`s δεν θα έχουν πέραση καμιά. Η ανθρωπότητα θα τους βλέπει ανίσχυρους να μας υποβιβάσουν ή και να μας αναβιβάσουν. Δεν θέλουμε ούτε καλημέρα με όλους αυτούς. Αντίθετα εμείς θα μπορούμε να προβλέπουμε και να αξιολογούμε με σιγουριά, τι κακό θα συμβεί σε όλους όσους αποφασίζουν να τζογάρουν τη ζωή τους και τον μόχθο τους στα κέρδη των τραπεζών και των χρηματιστηρίων.
Μια τράπεζα κουμπαρά λοιπόν, όπου θα φυλάμε το περίσσευμά μας και θα δανειζόμαστε ελαφρά μόνο για πρώτες ανάγκες και με την σύμφωνη γνώμη των συμμετεχόντων της γενικής συνέλευσης, εμάς των υπολοίπων δηλαδή. Μια τράπεζα αλληλοβοηθείας.
•
Και φυσικά οι οφ σορ εταιρίες που είναι η κερκόπορτα του βρώμικου, του μαύρου χρήματος, του υποκόσμου και της απάτης, θα είναι διαρκώς κλειστή. Ή καλλίτερα δεν θα υπάρχει από κατασκευής μια τέτοια πόρτα. Όποιος πολίτης διαθέτει τέτοια εταιρία, δεν θα γίνεται δεκτός στην τράπεζά μας, αν δε πει ψέματα θα κατάσχονται ή δημεύονται οι καταθέσεις του στην ανάλογη απώλεια που υπέστη η τράπεζά μας, και θα φεύγει κλωτσηδόν από την κοινότητα.
Αυτή είναι η πρόταση για ένα μέλλον με χαμόγελο και ελπίδα.


Μια ΔΕΚΟ


Γιατί σε αυτό το δίπτυχο, ενός καναλιού και μιας τράπεζας, να προσθέσουμε και μια ΔΕΚΟ, θα σκεφτεί κανείς εύλογα και σωστά. Τι νόημα έχει αυτό; τι σημαίνει μια δημόσια επιχείρηση κοινής ωφέλειας σε ένα νέο ξεκίνημα;
Η επιλογή της ΔΕΚΟ έχει παιδευτική σημασία για την εργατική τάξη, η οποία πρέπει να ξαναβρεί τον παλιό εαυτό της. Έχουμε μείνει πίσω, πολύ πίσω εν σχέση με τους άλλους λαούς και πολίτες άλλων χωρών. Θέλουμε μια ΔΕΚΟ, να ξαναδώσει το χαμένο παράδειγμα στην εργατική τάξη, να ξαναχτίσει το χαμένο γόητρο της εργατικής τάξης, που κατασπαράσσεται σε συντεχνίες αδίσταχτες ολούθε και παντού, με μοναδικό σκοπό να καταφέρνει να παίρνει αυξήσεις, οφίτσια και επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης και μεταφοράς φακέλου, και τίποτα άλλο απολύτως. Ώσπου ήρθε η κρίση και το μνημόνιο και τους φύγαν τα επιχειρήματα. Τσιρίζοντας συγχρόνως για τον δημόσιο χαρακτήρα των ΔΕΚΟ, με σκοπό να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια, να μας εξαπατήσουν και να μας κοροϊδέψουν όλους εμάς τους βλάκες, ότι αγωνίζονται μόνο και μόνο για το καλό της χώρας και το δικό μας. Η ΔΕΚΟ χρησιμοποιείται ως αναγκαίο παράδειγμα δια να κάνουμε μια αρχή. Για να δείξουμε πως έχουν υποχρέωση οι εργαζόμενοι στο δημόσιο να συμπεριφέρονται και να αμείβονται με κοινούς κανόνες διορισμού και μισθοδοσίας σε όλο το δημόσιο τομέα.
•
Ας πάρουμε τη ΔΕΗ για παράδειγμα ή όποια άλλη θέλετε. Πριν μιλήσουμε για οτιδήποτε άλλο, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πλήρως και απόλυτα, ότι εκεί μπαίνουμε όλοι με τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ. Πρώτον λοιπόν, κανείς από το παράθυρο και το φεγγίτη. Κανείς με ρουσφέτι και πελατειακή σχέση πολιτικού και εργαζόμενου. Αυτή την δόλια αλήτικη σχέση συναλλαγής του παρελθόντος εις βάρος των άλλων πολιτών, που πρέπει να σταματήσει εδώ. Μια σχέση που τελείωσε ήδη στη συνείδησή μας. Και όποιος διαφωνεί ας μην φωνάζει, παρά να το βάλει στους κανόνες και τους νόμους της δημοκρατίας, στην ψηφοφορία των πολιτών δηλαδή και όχι μόνο των συναδέλφων του όπως συνήθως προτείνει επιλεκτικά. Είναι ένα δημοψήφισμα που έχει γίνει ήδη προ πολλού μέσα μας, και η κάλπη βγήκε καταδικαστική για αυτούς.
•
Δεύτερον. Ενιαίο μισθολόγιο συμπολίτη, για το οποίο όλοι φωνάζετε υπέρ του γιατί δεν το θέλετε. Ποιος φράζει τον δρόμο της εφαρμογής του, ποτέ δεν καταλάβαμε. Λες και είναι κάτι τόσο δύσκολο και μυστηριώδες. Ακόμα, παραδίδουμε κερδοφόρα την δημόσια επιχείρηση κάθε χρόνο απαρέκλητα. Το περίσσευμα δεν το κάνουμε αυξήσεις, αλλά το δίνουμε στην πολιτεία και τους πολίτες της. Αγαπάμε τη δουλειά μας, γιατί αν δεν την αγαπάμε θα την κοπανάμε κάθε μέρα αν μπορούμε. Και ο έλεγχος στην καθημερινή προσέλευση δεν γίνεται από τους ίδιους εργαζόμενους, που κανονικά πρέπει να τον αρνούνται και όχι να τον επιδιώκουν. Και βέβαια η παρωδία των ΕΔΕ ( ένορκων διοικητικών εξετάσεων) σταματάει. Τα λέμε αυτά, γιατί ακριβώς ζήσαμε και θυμόμαστε μια εξαιρετική, μια καταπληκτική ελληνική εργατική τάξη, που αγωνιζόταν για τα δίκαια αιτήματά της μόνο, και είμαστε περήφανοι που ανήκαμε σε αυτήν. Που την καμαρώναμε και ο ελληνικός λαός την είχε το κορυφαίο παράδειγμα για τον εαυτό του. Έτσι όπως την αποτύπωσαν, την τραγούδησαν και την ύμνησαν οι ποιητές μας και οι λογοτέχνες μας.


Καλό καλοκαίρι

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΝΕΦΕΣΤΟΡΑ

Οι Αγανακτισμένοι απέκλεισαν την Τράπεζα της Ελλάδος

Ομάδα αγανακτισμένων κρατώντας πανό που έγραφε «δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε» είχε αποκλείσει σήμερα το πρωί την είσοδο της Τράπεζας της Ελλάδος στην οδό Τσιμισκή στην Θεσσαλονίκη ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τα νέα μέτρα του μνημονίου. Παρέμειναν στο σημείο για μισή ώρα. Δείτε τις αποκλειστικές φωτογραφίες του seleo.gr:

ΠΗΓΗ: TSANTIRI


ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. ΞΕΚΟΛΗΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΟΥΣΙΕΣ ΒΟΛΤΕΣ ΣΤΟ ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ - ΘΡΑΚΗΣ...

Για όσους πιστεύουν οτι αν διώξουμε το "κακό κράτος" απο τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, τότε θα βελτιωθούν οι υπηρεσίες τους, ΠΑΡΤΕ ΜΙΑ ΦΡΕΣΚΙΑ ΕΙΔΗΣΗ απο την Μ. Βρετανία...

Η British Gas, μια απο τις λεγόμενες "Μεγάλες Έξι" ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ επιχειρήσεις παροχής ενέργειας της Μ. Βρετανίας, δήλωσε σήμερα οτι αυξάνει κατά 18% και 16% τους λογαριασμούς σε αέριο και ηλεκτρικό αντίστοιχα...

Η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ είναι:

α) η ... μεγάλη ζήτηση απο την ΑΣΙΑ (χεχεχε, βολικό εεε?) και

β) η ... αναταραχή στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική (..καλό κι αυτό)...

Στο άρθρο αναφέρεται οτι το κράτος και η Επιτροπή ανταγωνισμού της Μ. Βρετανίας πρέπει να ερευνήσει το"Κάστρο" που έχουν στήσει οι εταρείες και ελέγχουν την αγορά ενέργειας.

Φανταστείτε τώρα στην ξεπουλημένη και ξεχαρβαλωμένη απο κάθε ελεγκτικό μηχανισμό Ελλάδα, εαν θα δημιουργηθεί ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ (δηλ. ούτε κάν έξι επιχειρήσεις) και ΜΕ ΠΟΙΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ θα μας αυξάνουν τους λογαριασμούς....

Εκτός και αν επικρατήσει '"Επι γης ειρήνη" και εκλείψουν οι δικαιολογίες αύξησεων, οπότε πάω πάσο..... 

 Έτσι για να μαθαίνουμε σιγά σιγά ΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ με το ξεπούλημα της ΔΕΗ και της ΔΕΠΑ!

(Δείτε τη σχετική είδηση απο τον Guardian)

British Gas raises gas and electricity prices

British Gas announces 18% and 16% rises to its gas and electricity prices, as Scottish & Southern Energy suspends all doorstep sales with the loss of 900 jobs

British Gas has stunned households across the UK by announcing a rise in gas and electricity prices of 18% and 16%, just eight months after it raised its prices by 7%.

.........................

British Gas blamed steep rises in wholesale costs, which have increased 30% since last winter because of a higher global demand for gas, driven by increased consumption in Asia and the impact on supply of unrest in the Middle East and north Africa. It said customers could benefit from free loft and wall cavity insulation, free energy use monitoring, and flexible payment terms.

.........................

Εξ αρχής το ζητούμενο και το ερώτημα ήταν ΠΟΙΟΣ θα ελέγξει την ελληνική πτώχευση.

Χρεοκοπία άπαξ ή εσαεί;

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Δεν υπάρχει λόγος να μπει η χώρα σε τέτοιες θυσίες και να κάνει τέτοιες περικοπές στην ποιότητα ζωής του ο Έλληνας φορολογούμενος και τα χρήματα να πηγαίνουν στις πληρωμές τόκων, οι οποίοι θα είναι σημαντικά αυξημένοι έναντι των προηγούμενων ετών. Αν και πολέμιος της πτώχευσης, οφείλω να σημειώσω ότι από την επιβολή επιτοκίου 8% είναι προτιμότερη»! Μα ποιος λέει τέτοιες ακρότητες;

Μήπως τις λέει κάποιος κομμουνιστής, κάποιος κολλημένος δογματικός; Κάποιος ανεύθυνος υποκινητής της «γιούχας», κατά προτίμηση «συριζαίος»; Κάποιος που έχει επενδύσει τα λεφτά του στην πτώχευση της χώρας και δεν κάνει άλλη δουλειά παρά να την προπαγανδίζει ασυστόλως για να «πάει ταμείο» και να εισπράξει τα πολύτιμα CDS του;

Κανείς απ’ όλους αυτούς τους εγκάθετους. Ο Αλέξανδρος Μωραϊτάκης τα λέει, σε ένα άρθρο του στην οικονομική ιστοσελίδα Euro2day, ο οποίος είναι απλώς ένας άνθρωπος της αγοράς. Πρόεδρος του Συνδέσμου Μελών του Χρηματιστηρίου Αθηνών, μέλος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών, πρόεδρος εταιρείας παροχής επενδυτικών υπηρεσιών (και μέλους του Χρηματιστηρίου).

Με απλά λόγια είναι ένας τύπος που επιδιώκει να λειτουργεί η οικονομία για να υπάρχουν επενδυτές και να τους παρέχει συμβουλευτικές υπηρεσίες, να επενδύει και ο ίδιος και να βγάζει – μικρό ή μεγάλο – μπαγιόκο. Ο ίδιος, παρεμπιπτόντως, ανήκει σε όσους έχουν παροτρύνει την κυβέρνηση να προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις «για να κινηθεί η οικονομία». Επίσης ανήκει σε αυτούς που λένε ότι πρέπει να εφαρμοστεί το Μνημόνιο και να συμπεριλάβει η κυβέρνηση στα μέλη της «ανθρώπους της αγοράς».

Μα τι διάολο, μύγα τον τσίμπησε έναν τέτοιο τύπο και προτιμά την... πτώχευση από τα πανύψηλα επιτόκια δανεισμού της χώρας; Περίεργα πράματα, αφού, ως γνωστόν, η ελληνική πτώχευση ισοδυναμεί με τον παγκόσμιο Αρμαγεδδώνα...

Παραλλαγές σε μια πτώχευση

Καμιά μύγα δεν τσίμπησε τον άνθρωπο αυτόν. Απλώς είδε, όπως όλοι, το είδος της πρότασης που υπέβαλε η Γαλλία για τη «μετακύλιση» χρέους, στο οποίο φάνηκε να συγκλίνει κάποια στιγμή σημαντικός αριθμός τραπεζών και να τη θεωρεί σοβαρή βάση για συζήτηση.

Το αρχικό σχέδιο της Γαλλίας, λοιπόν, για επανεπένδυση σε μέρος από τα ελληνικά ομόλογα λήξης των επόμενων ετών προέβλεπε επιτόκιο που έφτανε έως το 8%, με βασικό επιτόκιο 5,5%, συν ένα επιπλέον ποσοστό έως 2,5% με βάση τον ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ.

Τι σήμαινε αυτό; Ότι στο 5,5%, ένα ήδη υψηλό επιτόκιο – συγκριτικά με αυτό που η Ελλάδα πλήρωνε τη δεκαετία του 2000 – θα προσετίθετο ένα ποσοστό με οροφή το 2,5%. Το κριτήριο για το ύψος του πρόσθετου αυτού επιτοκίου θα ήταν η αύξηση του παραγόμενου πλούτου. Όσο περισσότερο η Ελλάδα θα ορθοποδούσε – αν υποτεθεί ότι με το σχέδιο αυτό θα συνέβαινε κάτι τέτοιο – τόσο θα μεγάλωνε το επιτόκιο που θα πληρώναμε.

Ακόμη απλούστερα: Ακόμη και αν η οικονομία, με κάποιον μαγικό τρόπο, ξαναέπαιρνε μπροστά, ό,τι κι αν παρήγε αυτή η έρημη χώρα δεν θα πήγαινε ούτε στην ελάφρυνση των βαρών του ελληνικού λαού ούτε στη χρηματοδότηση της περαιτέρω ανάπτυξης ούτε στον εκσυγχρονισμό της χώρας ούτε στην παραγωγική της ανασυγκρότηση. Κάθε παραγόμενο ευρώ θα πήγαινε κατευθείαν στις βαθιές τσέπες των τραπεζιτών και των λοιπών τοκογλύφων. Κι αυτό παρότι ήδη, με το αρχικό 5,5%, θα είχαν εξασφαλίσει ήδη ένα μακροχρόνιο ληστρικό επιτόκιο!

Φυσικά δεν μπορούμε ούτε καθ’ υπόθεσιν να μιλήσουμε για ελάφρυνση των ελληνικών υποχρεώσεων. Δεδομένου μάλιστα ότι και η δεύτερη («βελτιωμένη» υποτίθεται) εκδοχή της ίδιας αυτής πρότασης από τους «φίλους μας» Γάλλους είχε ελάχιστες διαφορές από την πρώτη,

Ποια είναι η μεγάλη πλάκα – αν μπορούμε βεβαίως να μιλάμε για... πλάκα την ώρα που οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές συμμορίες συσκέπτονται για τον τρόπο με τον οποίο θα μας επιβάλουν καθεστώς «διαρκούς χρεοκοπίας». Ότι, σύμφωνα με την απειλή των οίκων αξιολόγησης, ακόμη και αυτή η «μετακύλιση» ομολόγων μπορεί να θεωρηθεί «πιστωτικό γεγονός», δηλαδή... πτώχευση. Και μάλιστα πτώχευση με το χρέος στην πλάτη και διαρκώς συσσωρευόμενο!

● Καταλάβαμε μήπως τώρα τι ακριβώς σημαίνουν οι επιδιώξεις της κυβέρνησης Παπανδρέου για επιμήκυνση του συνόλου του χρέους;

● Είδαμε μήπως κάποια αντίδραση εκ μέρους της στη δημοσίευση του σχεδίου;

Όχι βέβαια, απλώς είδαμε την κυβέρνηση και τους «εταίρους» της ευρωζώνης να καταγγέλλουν τους... οίκους αξιολόγησης, οι οποίοι, για τους δικούς τους φυσικά λόγους, παρεμποδίζουν αυτό το σενάριο!

Ωστόσο τη γαλλική πρόταση τορπίλισαν οι Γερμανοί, οι οποίοι έχουν τη δική τους οπτική για το θέμα. Αντιγράφω από την ανάλυση του Δημήτρη Καζάκη στο χθεσινό «Π»:

«Την ανταλλαγή των παλαιών ελληνικών ομολόγων με νέα τα οποία θα έχουν μεγαλύτερες προθεσμίες εξόφλησης επαναφέρει προς συζήτηση και η Γερμανία, θέτοντας ουσιαστικά θέμα αναδιάρθρωσης χρέους.

(...) Σημειώνεται πως ήδη οι οίκοι αξιολόγησης έχουν προειδοποιήσει πως ενδεχόμενη εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων, κατά την οποία οι ιδιώτες αγοράζουν νέα ομόλογα όταν λήγουν τα παλαιά θα αποτελούσε χρεοκοπία, εάν οι επενδυτές έχουν δεχτεί πιέσεις να αποδεχθούν τη συμφωνία γιατί φοβούνται χειρότερες επιπτώσεις.

Όπως μεταδίδει το Bloomberg η γερμανική κυβέρνηση θεωρεί ότι ένα τέτοιο πιστωτικό γεγονός (credit event) θα ήταν περιορισμένο και δεν θα προκαλούσε μεγάλα προβλήματα όπως ενδεχομένως να συμβεί με άλλες λύσεις. Με άλλα λόγια η γερμανική κυβέρνηση δεν αποκλείει καθόλου μια περιορισμένη κατάρρευση τραπεζών, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας.

Βέβαια, πόσο "περιορισμένη" μπορεί να είναι μια τέτοια κατάρρευση, αυτό μόνο να το εικάσει κανείς μπορεί. Όσο για το τι θα γίνει με τις καταθέσεις των Ελλήνων καταθετών σε μια τέτοια περίπτωση "πιστωτικού γεγονότος", αυτό δεν απασχολεί καθόλου τη Γερμανία. Ούτε τους τραπεζίτες, μιας και γνωρίζουν πολύ καλά ότι εντός του ευρώ δεν υπάρχει κανενός είδους εξασφάλιση των καταθέσεων. Εκτός βέβαια από ανέξοδες δηλώσεις καθησυχασμού».

Η δικαίωση του Τζίμη Πανούση

Το κείμενο του Καζάκη έχει γραφτεί με όσα δεδομένα υπήρχαν έως και την Τετάρτη το πρωί. Χθες το μεσημέρι, λοιπόν, στην ιστοσελίδα SofokleousIn, διαβάζουμε ότι:

«Η αλλαγή στάσης από την πλευρά της Γερμανίας και η διάθεση των πολιτικών να "τρενάρουν" τις εξελίξεις στο θέμα της επίλυσης του προβλήματος της Ελλάδας αλλάζει τους συσχετισμούς με αποτέλεσμα ο επικεφαλής του IIF να ανοίγει τώρα το θέμα της ελεγχόμενης πτώχευσης, με προσωρινή πάυση πληρωμών. Το ίδιο χαρτί χρησιμοποίησαν παρασκηνιακά και οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ πιέζοντας τους Ρεπουμπλικάνους για τη συμφωνία στην αύξηση ορίου του χρέους».

Και λίγο παρακάτω:

«Οι πιστωτές της Ελλάδας ενδεχομένως να είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν μία προσχεδιασμένη και ελεγχόμενη χρεοκοπία ώστε να επιλυθεί η κρίση χρέους της χώρας. Αυτό τουλάχιστον άφησε να εννοηθεί ο Charles Dallara, ο επικεφαλής του Institute for International Finance, που εκπροσωπεί 400 χρηματοοικονομικούς οργανισμούς και προεδρεύει των συναντήσεων των ιδιωτών επενδυτών για την Ελλάδα.

"Ενδεχομένως ορισμένοι οίκοι αξιολόγησης να έχουν καταλήξει σε αποφάσεις που να περιλαμβάνουν επιλεκτική χρεοκοπία" δήλωσε ο κ. Dallara στην τηλεόραση του Bloomberg και συμπλήρωσε: "Δεν νομίζω ότι μία βραχυπρόθεσμη περίοδος επιλεκτικής χρεοκοπίας όπως έχει στενά οριστεί για τα κράτη στο παρελθόν είναι απαραιτήτως το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί σε αυτή την περίπτωση".

Το σενάριο αυτό ήταν αναμενόμενο να προκαλέσει την έντονη αντίδραση της Ε.Ε. και της ΕΚΤ, καθώς αλλάζει πλήρως τα δεδομένα και οδηγεί σε δρόμους που δεν μπορούν να ελεγχθούν».

Και τώρα τι ακριβώς να προτιμήσω;

● Την επισήμανση για το δίκιο – για πολλοστή φορά – του Καζάκη;

● Ή μήπως τη δικαίωση, ύστερα από τόσα χρόνια, του Τζίμη Πανούση και της προφητικής του ρήσης«Δεν μας χέζεις ρε Dallara»; Μην βλέπετε που παρεξηγήθηκε τότε εκ παραδρομής και συνηχήσεως ο...Γιώργος (αντί για τον Τσαρλς) Νταλάρας και τραβιόντουσαν με τον Τζιμάκο στα δικαστήρια. Αυτή είναι η μοίρα των προφητών: ποτέ δεν αναγνωρίζονται εγκαίρως στον τόπο τους και η δικαίωση έρχεται ύστερα από πολλά - πολλά χρόνια και ακόμη περισσότερα βάσανα...

Πετάνε το μωρό μαζί με τα βρομόνερα

Ας κλείσουμε με μερικές επισημάνσεις:

1. Δεν συμμερίζομαι, ως γνωστόν, τις γενικότερες απόψεις του κ. Μωραϊτάκη. Είναι όμως εκπληκτικό το ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι της «αγοράς» διαπιστώνουν το πλήρες αδιέξοδο του δρόμου στον οποίο βαδίζει η κυβέρνηση. Συνισταμένη των απόψεων είναι ότι η Ελλάδα, η οικονομία της και ο λαός της βαδίζουν προς τον θάνατο.

2. Όπως καταδεικνύουν τα υπό διαπραγμάτευση σενάρια, τα οποία αποτελούν τη βάση επί της οποίας θα δομηθεί τελικά η «λύση» για το χρέος της Ελλάδας, ένα μόνον δίλημμα υπάρχει: αν η ελληνική πτώχευση θα είναι μια κι έξω ή συνεχής. Εδώ και πολύ καιρό το διατυπώναμε ως εκτίμηση. Τώρα όμως βρίσκεται μπροστά μας ως απτή ύλη διαπραγμάτευσης μεταξύ των δανειστών και επιτηρητών μας.

3. Όλα τα παραπάνω – δεδομένα πλέον, που βρίσκονται πάνω στο τραπέζι, και όχι εικασίες –επιβεβαιώνουν πλήρως αυτό που λέμε τόσο καιρό: ούτε η παρέμβαση και ο οικονομικός - πολιτικός έλεγχος της χώρας εκ μέρους των πιστωτών ούτε οι επιλογές της κυβέρνησης Παπανδρέου έχουν στόχο οποιαδήποτε προοπτική «σωτηρίας» της Ελλάδας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως καμιά σχεδόν από τις «μεταρρυθμίσεις» δεν θεραπεύει τις πολλές και θανατηφόρες ασθένειες της ελληνικής οικονομίας:

● Τη διαφθορά πληρώνουν οι συνεπείς φορολογούμενοι, αφού οι συνεπείς και οι φοροκλέφτες παραμένουν ανέγγιχτοι.

● Επειδή οι εφοριακοί είναι «μαφιόζοι» και «τεμπέληδες» και οι εφορίες είναι «διεφθαρμένες», τις καταργούν και παραδίδουν την κρατική αρμοδιότητα συλλογής των φόρων σε ιδιώτες, που με όρους... μαφίας θα απειλούν και θα εκφοβίζουν όλους τους φορολογούμενους – πάλι πρωτίστως τους συνεπείς, και κυρίως τους αδύναμους, διότι οι κλέφτες έχουν ήδη καλύψει τα ίχνη τους μέσω των off-shore και άλλων παρόμοιων μεθόδων.

● Επειδή τα ελληνικά πανεπιστήμια κουβαλάνε χίλιες δύο – διοικητικού και διαχειριστικού χαρακτήρα – αβαρίες, προτιμούν απλώς να ισοπεδώσουν την αξία των πτυχίων τους, και να τα καταστήσουν κακέκτυπα Α.Ε. που θα λειτουργούν με κριτήριο τη δική τους οικονομική αποδοτικότητα και όχι τη συμβολή τους στην εθνική οικονομία!

● Η «πλάκα» βεβαίως είναι ότι το σχέδιο της υπουργού Παιδείας «μυρίζει» περισσότερο... ιδεοληψία Παπανδρέου παρά άποψη Διαμαντοπούλου – κάτι που κατά καιρούς συμβαίνει και με άλλους υπουργούς αυτής της κυβέρνησης. Κι αυτό έχει την εξήγησή του.

● Το ότι η συνήθεια των συμβούλων του πρωθυπουργού και του ιδίου να αναπαράγουν στην Ελλάδαάσχετα ξένα μοντέλα έχει αποτέλεσμα να πετάμε το μωρό μαζί με τα βρομόνερα ή το ότι αυτές οι επιδιώξεις τους συμπίπτουν με μια Ελλάδα έρμαιο των διεθνών «επενδυτών» και όχι με μια Ελλάδα παραγωγική και αυτοτελώς αναπτυσσόμενη μάλλον δεν θα πρέπει να θεωρηθεί σύμπτωση.

● Το ότι ο γερμανικός Τύπος και τα ινστιτούτα, σύμφωνα με δημοσιεύματα αυτών των ημερών, παροτρύνουν τους επιχειρηματίες τους να τρέξουν στην Αθήνα για να βρουν στελέχη για τις επιχειρήσεις τους πολύ καλά καταρτισμένα και να τα πάρουν τσάμπα λόγω της ύφεσης δημιουργεί ένα απλό ερώτημα: Ποιο κράτος και ποιο πανεπιστήμιο έχουν παραγάγει αυτά τα στελέχη; Απάντηση: Το «διεφθαρμένο» ελληνικό κράτος και το «ξοφλημένο» ελληνικό πανεπιστήμιο. Τα οποία διαλύονται από τον πρωθυπουργό και τους ανθρώπους του.

4. Εξ αρχής το ζητούμενο και το ερώτημα ήταν ποιος θα ελέγξει την ελληνική πτώχευση. Και η απάντησηείναι σαφής: Οι πιστωτές – και σε καμιά περίπτωση η Ελλάδα. Το μέλλον της έχει εκχωρηθεί στους τοκογλύφους – μαζί με την περιουσία της και τα όποια δικαιώματα των ανθρώπων της. Όπως άλλωστε αναμένεται να συμβεί και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης. Με άλλα λόγια η επιχείρηση σωτηρίας της ευρωζώνης και του νομίσματός της δεν χωράει τους Ευρωπαίους – και συνεπώς ούτε τους Έλληνες.

Καληνύχτα και καλή τύχη λοιπόν...

ΥΓ.: Ραντεβού ξανά τον Αύγουστο, που 'ναι παχιές οι μύγες – εκτός συγκλονιστικού απροόπτου...

 

ΠΗΓΗ: ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ

Σύνταγμα 29/06/2011: Ένα βίντεο για το Ιστορικό Αρχείο.

Syntagma 29/06/2011 from GEORGIOS TSIOLIS on Vimeo.

Ευρώ: Τι δώσαμε και τι πήραμε. Με στοιχεία.

Ανιχνεύοντας τον δρόμο της αναγκαίας εξόδου από την ζώνη του ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση

Του Βασίλη Μηνακάκη*

Τριάντα χρόνια μετά την κύρωση της συνθήκης εισόδου της Ελλάδας στην ΕΕ και δέκα χρόνια μετά την είσοδό μας στην ευρωζώνη, μια σειρά μύθοι κλονίζονται.

Μύθος πρώτος: ‘' Η ΕΕ έδωσε απλόχερα- εμείς ξοδέψαμε αλόγιστα’’

Η αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική: Το σύνολο της εισροής χρημάτων από την ΕΕ μέσω των  περίφημων «πακέτων», των ΜΟΠ της περιόδου 1986-93 (471 εκατ. ευρώ), του Β΄ ΚΠΣ της περιόδου 1994-99 (12,3 δις), του Γ΄ ΚΠΣ της περιόδου 2000-2006 (26,1 δις) και του ΕΣΠΑ  της περιόδου 2007-2013 (26,2 δις), αθροίζουν ένα ποσό περίπου 65 δις ευρώ. Από αυτά τα 65 δις, μέχρι τα τέλη του 2009 είχαν εκταμιευτεί τα 43 δις. Tο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας έναντι της ΕΕ από το 1980 μέχρι το 2009 είναι 254 δις ευρώ! 

Δηλαδή: Δώσαμε 254 δις (για εισαγωγές από τις πολυεθνικές των χωρών της ΕΕ) και πήραμε 43 δις (από τα «πακέτα»). 

Ακόμη και η Ελευθεροτυπία, που ανέβαζε τα ποσά που «πήραμε» ως χώρα μέχρι σήμερα από ΜΟΠ, ΚΠΣ και ΕΣΠΑ στα 120 δις ευρώ -στο μισό δηλαδή του εμπορικού ελλείμματος- σημείωνε ότι τα 51,3 δις επιστράφηκαν σε πολυεθνικές της δυτικής Ευρώπης για προμήθεια μηχανημάτων, εξοπλισμού κ.λπ.

Μύθος δεύτερος: Όλοι αράξαμε τσιμπολογώντας επιδοτήσεις από τους κουτόφραγκους…

 Στην πραγματικότητα, το 80% των επιδοτήσεων εισπράχθηκε από το  μόλις το 20% των αγροτών αλλά και μη αγροτών, με τη μερίδα του λέοντος να την παίρνουν μεγάλοι οινοπαραγωγοί ή κτηνοτρόφοι τύπου Βιβάρτια.

Το 50% του Γ΄ ΚΠΣ πήγε σε συγκοινωνιακούς άξονες με βάση τα συμφέροντα των τεχνικών εταιριών και των πολυεθνικών για εμπορικούς δρόμους ή σε προγράμματα... «κατάρτισης» που στόχευαν σε αναδιάρθρωση παραγωγής και στη μείωση του «εργατικού κόστους».

Μύθος τρίτος: Η κοινοτική βοήθεια έδωσε ώθηση στην εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας.
 Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι τα χρηματοδοτικά εργαλεία, δεν ήταν καθόλου ουδέτερα, ούτε τυφλά: αποζημίωσαν κατά μερικό τρόπο το ξεκλήρισμα της παραδοσιακής αγροτικής παραγωγής. Πριμοδότησαν τις αναδιαρθρώσεις και την καπιταλιστικοποίηση της γεωργικής και της βιομηχανικής  παραγωγής. Ετεροχρόνισαν την εξαθλίωση των εργαζόμενων και των αγροτών κι αποτέλεσαν μοχλό για την επιβολή νέων εργασιακών σχέσεων. Αποτελούσαν, δηλαδή, λιπαντικό μιας αντεργατικής, αντι-αγροτικής και ευρύτερα αντι-κοινωνικής  πολιτικής.

Η ΕΕ πράγματι άλλαξε την όψη της Ελλάδας: για παράδειγμα  από εξαγωγική χώρα αγροτικών προϊόντων πριν την ένταξη στην ΕΟΚ μετατράπηκε σε χώρα εισαγωγική. Μάλιστα, οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων που θα μπορούσαν να παραχθούν στην Ελλάδα, φτάνουν κάθε χρόνο τα 5-6 δις ευρώ.

 Μύθος τέταρτος: με την ενσωμάτωση στην ΕΕ η Ελλάδα έπαψε να είναι …τριτοκοσμική χώρα

 Στην πραγματικότητα, η  τριαντάχρονη πορεία της Ελλάδας στην ΕΕ και η δεκάχρονη στο ευρώ είχε καταστροφικές συνέπειες.

Στους μισθούς: Η Ελλάδα είναι -μαζί με το Βέλγιο- οι μόνες κοινοτικές χώρες στις οποίες οι πραγματικοί κατώτατοι μισθοί μειώθηκαν την περίοδο 2000-8. Κατά -0,5% ετησίως στην Ελλάδα και κατά -0,2% στο Βέλγιο (Εurostat). Γενικότερα, το σκληρό ευρώ και οι κανόνες της ΟΝΕ ευνοούσαν τις μεγάλες πολυεθνικές, με αποτέλεσμα οι μικρότερες εταιρείες να έχουν μόνο ένα όπλο για να είναι ανταγωνιστικές: τη μείωση του εργατικού κόστους.

Στο ασφαλιστικό: Η ΕΕ πίεζε διαρκώς για αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, τζογάρισμα των ασφαλιστικών στο χρηματιστήριο. Αυτό ακριβώς υλοποιούσαν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι Ρέππα, Πετραλιά και Λοβέρδου. Κι έτσι προέκυψαν τα «δομημένα ομόλογα» του ΤΕΑΔΥ, που ως προς τον τρόπο υλοποίησης ήταν σκάνδαλα, αλλά ως προς την ουσία ήταν ό,τι ακριβώς απαιτούσαν η ΕΕ και οι χρηματαγορές για τα αποθεματικά των ταμείων.

Στις εργασιακές σχέσεις: Ήδη από τη «Λευκή Βίβλο» του 1994 η ΕΕ πίεζε για ελαστικές σχέσεις εργασίας και μερική απασχόληση. Ακολούθησαν η λεγόμενη «ελαστασφάλεια», η οδηγία Μπολκενστάιν και τόσα άλλα, στα οποία πρωτοστάτησε ο σοσιαλδημοκράτης Γκ. Σρέντερ και η διαβόητη «Ατζέντα 2010» που προώθησε και κατεδάφισε κάθε έννοια κοινωνικού κράτους. Σε αυτή την Ατζέντα και στα 7,5 εκατομμύρια Γερμανών που εργάζονται με ελαστικές μορφές απασχόλησης και αποδοχές κάτω από 400 ευρώ στηρίχτηκε η άνοδος της ανταγωνιστικότητας των γερμανικών πολυεθνικών.

Στην ανεργία: Το περιβάλλον ανταγωνισμού που δημιουργήθηκε με την ένταξη στην ΕΕ και το ευρώ οδήγησε πολλές ελληνικές παραγωγικές μονάδες να μετατραπούν σε προβληματικές ή να κλείσουν. Και μπορεί οι ιδιοκτήτες τους να σώθηκαν, γιατί εντάχθηκαν σε διάφορους νόμους ή μετανάστευσαν στα Βαλκάνια, χιλιάδες εργαζόμενοι όμως έμειναν χωρίς δουλειά. Θα πει κάποιος: δεν φταίει και γι' αυτό η ΕΕ. Φταίει ότι οι ελληνικές εταιρείες δεν ήταν ανταγωνιστικές. Πώς όμως θα γίνουν ανταγωνιστικές; Με μισθούς Βουλγαρίας, ασφάλιση Αλβανίας, συνθήκες εργασίας Ταϊλάνδης και ωράρια Κίνας. Με τον τρόπο, δηλαδή, που περιγράφει το Σύμφωνο για το ευρώ. 

Στην παιδεία: Ποιος δεν θυμάται ότι τη στιγμή που οι φοιτητές ξεσηκώνονταν ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16, η ΕΕ προωθούσε οδηγία που νομιμοποιούσε από την «πίσω πόρτα» τα ιδιωτικά ΑΕΙ και τα κολέγια; Κι ότι με τη λεγόμενη στρατηγική της Λισαβόνας η ανώτατη εκπαίδευση παραδίδεται στην αγορά;

Στην αγροτική παραγωγή: Ενώ -για παράδειγμα- η Ελλάδα ήταν αυτάρκης κι είχε υψηλή παραγωγικότητα στην τευτλοκαλλιέργεια, μείωσε κατά εννιά φορές (από 320.000 τόνους σε 35.000) τις ποσότητες που παράγει και τώρα εισάγει από τη Γερμανία και τη Γαλλία το 50% των αναγκών της. Παράλληλα, έκλεισαν τα 2 από τα 5 υπερσύγχρονα εργοστάσια ζάχαρης, ενώ τώρα ιδιωτικοποιούν και τα υπόλοιπα. Με άλλες κοινοτικές αποφάσεις, μειώθηκε η εγχώρια παραγωγή καπνού κατά 82% (παρότι η ΕΕ εισάγει το 75% των αναγκών της), βαμβακιού, βιομηχανικής ντομάτας, σταφίδας, χοιρινού κρέατος κ.ά. με ποσοστώσεις και πρόστιμα. Παράλληλα, χιλιάδες αγρότες ξεκληρίστηκαν: Το 1981 υπήρχαν 997.000 αγροτικά νοικοκυριά ενώ το 2007 είχαν μείνει 614.000 - δηλαδή σε 28 χρόνια περίπου 800.000 αγρότες εγκατέλειψαν την αγροτική δραστηριότητα. Την τελευταία 10ετία, οι αγρότες μειώθηκαν κατά 35% (από το 17% το 2000 πήγαν στο 11% το 2009 του ενεργού πληθυσμού) και το αγροτικό εισόδημα μειώθηκε δραστικά, περίπου κατά 19%.

 Μύθος πέμπτος: χωρίς το ευρώ θα ήμασταν περισσότερο εκτεθειμένοι στον κίνδυνο χρεωκοπίας

 Η αλήθεια είναι ότι με ελλειμματικό ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών,  είναι μοιραίο να αυξάνεται το χρέος. Τα ελλείμματα των PIGS αποτελούν προϋπόθεση για  τα πλεονάσματα των γερμανικών πολυεθνικών που εκμεταλλεύτηκαν το οικονομικό περιβάλλον του ευρώ και της ΟΝΕ για να κυριαρχήσουν. 

 Το ελληνικό δημόσιο χρέος επταπλασιάστηκε από το 1981 μέχρι την ένταξη στο Μνημόνιο. Το ευρώ -όπως άλλωστε και το «αόρατο χέρι» της θεάς αγοράς, κατά πως θέλουν οι νεοφιλελεύθεροι- δεν μας προστάτεψε από τις επιθέσεις των κερδοσκόπων και την κρίση, αντίθετα τη γενίκευσε και τη μετακύλησε στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας και, πάνω από όλα, στους εργαζόμενους. 

Μύθος έκτος: η ΕΕ μας προσφέρει βοήθεια για έξοδο από την κρίση

Με μια πρώτη ματιά, η ΕΕ βοηθά την Ελλάδα να ξεπεράσει την «κρίση χρέους» προσφέροντάς της, μαζί με το ΔΝΤ, με το πρώτο πακέτο 110 δις και με το δεύτερο περίπου 120 δις. 

Γιατί, όμως, η ΕΕ προσφέρει τόσο απλόχερα μια τέτοια βοήθεια, που ισοδυναμεί με τα 2/3 του ελληνικού χρέους; 

 Πρώτον, γιατί οι γαλλικές και οι γερμανικές κυρίως τράπεζες, που κατέχουν μεγάλο μέρος των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, φοβούνται ότι μια ανοιχτή χρεοκοπία της Ελλάδας θα οδηγούσε και τις ίδιες στην κατάρρευση. Έτσι, διασώζοντας την Ελλάδα σώζουν και τον εαυτό τους. Παράλληλα, χορηγώντας τα δάνεια του Μνημονίου και του δεύτερου πακέτου, κερδίζουν χρόνο, ώστε να απαλλαγούν από τα ελληνικά ομόλογα και να περιορίσουν τους κινδύνους τους.

 Δεύτερον, γιατί οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές -με αιχμή τις γερμανικές- φοβούνται ότι μια ανοιχτή χρεοκοπία της Ελλάδας θα οδηγήσει σε συνολική κατάρρευση το ευρώ, οπότε θα καταβαραθρωθούν οι εξαγωγές τους. Άρα, διασώζοντας την Ελλάδα σώζουν το νομισματικό πλαίσιο που τους επιτρέπει να έχουν κέρδη, να πλεονεκτούν απέναντι στους ανταγωνιστές τους.

  Τρίτον, γιατί το αντίτιμο της «σωτηρίας» μας -οι όροι, δηλαδή, με τους οποίους παρέχεται η «βοήθεια»- τους ωφελεί πολλαπλά: Μειώνει δραματικά το εργατικό κόστος και συντρίβει την εργασία, γεγονός που πολλαπλασιάζει τα κέρδη των εργοδοτών. Επιτρέπει στις μεγαλύτερες πολυεθνικές και τράπεζες να καταβροχθίσουν τις μικρότερες και τα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας που ιδιωτικοποιούνται. Και τέλος, μέσω της αποπληρωμής των δανείων αυτών -που προφανώς δεν δίνονται άτοκα ούτε χαριστικά- τους επιτρέπει να ιδιοποιούνται ένα διαρκώς αυξανόμενο μέρος του κοινωνικού πλούτου που παράγεται στην Ελλάδα. Βεβαίως, κάποιοι -και μιλώ για τους κατόχους των λεγόμενων CDS- κερδίζουν και από τις φημολογίες ή το ενδεχόμενο χρεοκοπίας ή αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.

 Άρα λοιπόν, στηρίζοντας την Ελλάδα στηρίζουν πρώτα από όλα τον εαυτό τους και τα κέρδη τους. Γι’ αυτό και 50 μεγάλες γαλλικές και γερμανικές πολυεθνικές κάνουν τις τελευταίες ημέρες μια τεράστια διαφημιστική καμπάνια υπέρ της Ελλάδας.

Ποιος απ’ τους προστάτες, θα μας προστατέψει ποιος;

Τι μας νοιάζει εμάς, θα αντέτεινε κάποιος. Αφού έτσι «σωζόμαστε» από τη χρεοκοπία, όλα τα άλλα έχουν δευτερεύουσα σημασία. «Σωζόμαστε», όμως; Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το δημόσιο χρέος από 144% του ΑΕΠ όταν εγκρίθηκε το Μνημόνιο θα φτάσει φέτος στο 167%. Με άλλα λόγια, το φάρμακο έγινε φαρμάκι.

Σίγουρα σώζονται οι εργοδότες, ο ΣΕΒ. Με το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο, το Σύμφωνο για το ευρώ και τα άλλα κυβερνητικά μέτρα εξασφαλίζουν μειωμένους μισθούς, ελαστική εργασία, ατομικές κι επιχειρησιακές συμβάσεις, μειωμένη φορολογία, μειωμένες εισφορές κοινωνικής ασφάλισης, ελευθερία απολύσεων. Τι περισσότερο θα μπορούσαν να ζητήσουν για να αυξήσουν τα κέρδη τους;

Σώζονται και οι τράπεζες. Τα 110 δις του πρώτου Μνημονίου είναι ακριβώς ίσα με τα 108 δις που έχουν τούς δοθεί με τα διάφορα πακέτα στήριξης των κυβερνήσεων Καραμανλή και Παπανδρέου.

Αυτοί που σίγουρα δεν σώζονται είναι οι εργαζόμενοι. Το Μνημόνιο, το Σύμφωνο για το ευρώ, το Μεσοπρόθεσμο, γενικότερα η πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ θα τους βυθίσουν στην εξαθλίωση, θα απογειώσουν τη φορομπηξία και την ανεργία, θα εξαφανίσουν την κοινωνική ασφάλιση, θα συντρίψουν την παιδεία και την υγεία, θα ιδιωτικοποιήσουν τα πάντα - και το σπουδαιότερο, χωρίς φως στο βάθος του τούνελ.

Αλλά ούτε και η «εθνική οικονομία» σώζεται, καθώς με αυτούς τους όρους και με τους ασφυκτικούς μηχανισμούς επιτήρησης και προώθησης του Συμφώνου για το ευρώ και του Μνημονίου να διεισδύουν ακόμη και στον τελευταίο δήμο ή στο τελευταίο σχολείο και νοσοκομείο, η δυνατότητα για οικονομική ανάκαμψη με βάση τις λαϊκές ανάγκες μοιάζει κάτι παραπάνω από όνειρο θερινής νυκτός.

Σύμφωνο για το ευρώ: Πανευρωπαϊκό μνημόνιο διαρκείας

 Με αυτό, θυσιάζονται σαν σύγχρονες Ιφιγένειες τα δικαιώματα των Ευρωπαίων εργαζομένων για να πνεύσει ούριος άνεμος στα πανιά του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών πολυεθνικών. Δύο είναι οι κύριες κατευθύνσεις του.

 Η πρώτη αφορά τη δραστική συρρίκνωση των εργατικών μισθών, ώστε το κόστος εργασίας να αξιολογείται «βάσει της παραγωγικότητας και των αναγκών προσαρμογής της ανταγωνιστικότητας». Μιας ανταγωνιστικότητας που, για να ξεπεράσει τους κύριους εμπορικούς αντιπάλους της ΕΕ, όπως η Κίνα ή οι ΗΠΑ, θα συντρίψει τους μισθούς.

 Η δεύτερη αφορά τη διαμόρφωση ενιαίων κανόνων λειτουργίας της ευρωπαϊκής οικονομίας σε ένα πολύ πιο ευρύ πεδίο από αυτό που αποτυπώνεται στην ΟΝΕ, με πολύ πιο δεσμευτικούς όρους, με πολύ πιο πιεστικούς, άμεσους και τακτικούς μηχανισμούς «ελέγχου», «εποπτείας», «επιτήρησης» και «επιβολής» (οι εντός εισαγωγικών λέξεις, προέρχονται αυτούσιες από το κείμενο της ΕΕ) και με «επικέντρωση ιδίως σε τομείς που εμπίπτουν στην εθνική αρμοδιότητα» ως τώρα. Κανόνων που -όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις- αποτυπώνουν το «δίκαιο του ισχυρού».

Το Σύμφωνο για το ευρώ είναι η αντιδραστική συνέχεια της Λευκής Βίβλου, του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας, της Ευρωσυνθήκης. Είναι η οικονομική πλευρά μιας ΕΕ που βομβαρδίζει στη Λιβύη -όπως χθες στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν-, που στήνει τείχη ρατσισμού και εκκολάπτει το αβγό του νεοφασισμού και του εθνικισμού, που προωθεί ένα όργιο καταστολής και ηλεκτρονικού φακελώματος, που ως χτες βάφτιζε δημοκράτες τον Μπεν Αλί και τον Μουμπάρακ. Δεν αποκαλύπτει απλώς την κυριαρχία των τραπεζών και των αγορών, το στρεβλό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής οικοδόμησης ή την έλλειψη Ευρωπαίων ηγετών μεγάλου διαμετρήματος, αλλά τον βαθύτατο αντιδραστικό χαρακτήρα της ίδιας της ΕΕ και του ευρώ, από τη δημιουργία τους ως σήμερα.

 Αυτός ο χαρακτήρας δεν αλλάζει, δεν μεταρρυθμίζεται – μόνο ανατρέπεται, διαλύεται. Κι αυτό πρέπει να γίνει με την ΕΕ συνολικά. Γιατί η ΕΕ δεν μπορεί να επανιδρυθεί σε φιλολαϊκή βάση. Ούτε είναι μια προοδευτική ή δήθεν αντικειμενική διαδικασία. Είναι μια ένωση που σχεδιάστηκε, οικοδομήθηκε και πορεύεται με αδιαπραγμάτευτο κριτήριο τα συμφέροντα των πολυεθνικών, του κεφαλαίου, των αγορών. Κι αυτό το κριτήριο παραμένει σταθερό, όσο κι αν τσακώνονται μεταξύ τους για τη μοιρασιά της λείας οι γαλλικές, οι γερμανικές ή οι βρετανικές πολυεθνικές, όσο κι αν τσακώνεται η ΕΕ με τις ΗΠΑ ή την Κίνα.

 Ένοχοι και η ΕΕ και η κυβέρνηση

Ποιος είναι αυτός που ευθύνεται για τα προβλήματα των εργαζομένων και των νέων; Η κυβέρνηση ή η ΕΕ; Αλίμονο αν πέσουμε στην παγίδα να δείχνουμε μόνο τις ελληνικές κυβερνήσεις ή μόνο την ΕΕ και το ευρώ, κι αν «βγάζουμε λάδι» άλλοτε την ΕΕ (διότι δήθεν η ελληνική κυβέρνηση προωθεί τα μέτρα) και άλλοτε την κυβέρνηση (διότι δήθεν τα μέτρα που προωθεί είναι εντολές της ΕΕ και των πιστωτών). Κι ακόμη, αλίμονο αν πούμε, δεν φταίει η ΕΕ, αλλά ο καπιταλισμός, λες και η ΕΕ και το ευρώ δεν είναι τέκνα του καπιταλισμού, δεν είναι φορείς της λογικής του, του κέρδους, των αγορών Δεν είναι, λοιπόν, ή το ένα ή το άλλο. Είναι και το ένα και το άλλο. Στην επίθεση κατά των εργαζομένων βρίσκονται χέρι- χέρι χρόνια τώρα οι ελληνικές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η ΕΕ, ο ΣΕΒ και εσχάτως και το ΔΝΤ. Με αυτή την έννοια, το κίνημα, οι λαϊκοί αγώνες, οι απεργίες και οι πλατείες πρέπει «να τους στήνουν στον τοίχο» όλους αυτούς, αλλά και τον καπιταλισμό ως σύστημα. Κι όταν φωνάζουμε «να φύγουν όλοι» εννοούμε και την όποια κυβέρνηση υλοποιεί αυτή την πολιτική, και το ΔΝΤ, και την ΕΕ, αλλά και το κέρδος, την αγορά, την εκμετάλλευση, την ανταγωνιστικότητας ως θεμέλια της κοινωνίας.

 Ποιος ο λόγος να μείνουμε στην ζώνη του ευρώ και της  ΕΕ; 

 Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ για 30 χρόνια και στη ζώνη του ευρώ τα δέκα τελευταία συνέβαλλαν καθοριστικά στην κρίση και στο χρέος (αν και δεν τα δημιούργησαν) αλλά και στο χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων. Επιπλέον, η συμμετοχή αυτή όχι μόνο δεν βοηθάει στην αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά γίνεται και βασικό όχημα για την άγρια επίθεση κατά των εργαζομένων, την άνοδο της ανεργίας, τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων, τις ιδιωτικοποιήσεις, το κλείσιμο σχολείων, νοσοκομείων και παιδικών σταθμών, τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, τη σύνταξη στα 70, το κλείσιμο προγραμμάτων όπως η βοήθεια στο σπίτι και τόσα άλλα.

Αν έτσι είναι τα πράγματα κι αν ο χαρακτήρας της ΕΕ δεν μπορεί να αλλάξει, τότε ποιος ο λόγος να παραμένουμε στη ζώνη του ευρώ και στην ΕΕ;  Για να αρχίζουν να λύνονται τα προβλήματα των εργαζομένων και των νέων είναι απαραίτητο να έρθουμε σε συνολική ρήξη με το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ, να απαλλαγούμε από τα δεσμά τους.

Μια έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ θα απάλλασσε τον ελληνικό λαό από έναν από τους βασικούς υπαίτιους της κρίσης αλλά και της αντεργατικής επίθεσης. Θα έδινε άλλες δυνατότητες και εργαλεία (που σήμερα ακυρώνονται από το πλαίσιο της ΕΕ) για μια παραγωγή, για μια οικονομική πολιτική, για μια κοινωνία βασισμένες στις λαϊκές ανάγκες και όχι στο κέρδος. Θα επανενεργοποιούσε κρυμμένες δυνάμεις και δυνατότητες στην αγροτική παραγωγή, στη βιομηχανία και σε άλλους τομείς παραγωγής κοινωνικά χρήσιμων προϊόντων που τώρα καταστρέφονται ή μένουν αδρανείς όσο η Ελλάδα παραμένει στην ΕΕ, το ευρώ, το μονόδρομο του κέρδους και των αγορών.

Μια τέτοια έξοδος δεν μπορεί να λειτουργήσει υπέρ των λαϊκών συμφερόντων από μόνη της. Πρέπει να συνοδεύεται και από άλλα πράγματα. Από τη διαγραφή όλου του χρέους. Από τη ριζικήανακατανομή του κοινωνικού πλούτου εις βάρος του κεφαλαίου και υπέρ των εργαζομένων, ώστε να αυξηθούν οι μισθοί, να αντιμετωπιστεί η ανεργία, να υπάρξει μόνιμη και σταθερή δουλειά, να βελτιωθούν η υγεία και η παιδεία, να είναι δημόσια και δωρεάν και όχι ιδιωτικά και πανάκριβα τα κοινωνικά αγαθά. Αλλά και από το πέρασμα στο δημόσιο με εργατικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, που καταβροχθίζει πακτωλούς χρημάτων αλλά και τις ζωές μας. Από την απαγόρευση της φυγής κεφαλαίων από τη χώρα. Μόνο σε ένα τέτοιο πλαίσιο -που κινείται με πνεύμα ανατροπής και πάει κόντρα στην αντεργατική επίθεση και στη φυλακή του σύγχρονου καπιταλισμού- η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ μπορεί να λειτουργήσει υπέρ των εργαζομένων. Αν, δηλαδή, αποτελεί κομμάτι μιας συνολικότερης πορείας που θα καθορίζεται από τις λαϊκές ανάγκες και όχι από τα κέρδη και τις αγορές.

Έχουμε συνείδηση ότι μια τέτοια έξοδος δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνο σε εθνικά πλαίσια – και ούτε την προτείνουμε από «εθνική» σκοπιά ή έχοντας την αυταπάτη ότι μπορεί να σταθεί κάποιου τύπου «εθνική ανάπτυξη» στο σύγχρονο διεθνοποιημένο κόσμο. Χρειάζεται μια ευρύτερη διεθνή στήριξη και πάλη. Και θα έχει καλύτερα αποτελέσματα, θα μπορέσει να περπατήσει αν το δρόμο της Ελλάδας ακολουθήσουν και οι λαοί άλλων χωρών, αν όλοι αυτοί οι λαοί δημιουργήσουν τη δική τους ένωση, μια ένωση που θα είναι απαλλαγμένη από ανταγωνισμούς και «προστατευτισμούς», θα αναπτύσσει τα εργατικά δικαιώματα, θα βάζει στην πρώτη γραμμή τους εργαζόμενους και όχι τις πολυεθνικές και τις τράπεζες. Ο τρόπος που επικοινωνούν το Σύνταγμα με την Πουέρτα δελ Σολ και τις άλλες πλατείες της Ευρώπης δείχνει πως κάτι τέτοιο δεν είναι ανέφικτο. Αρκεί κάποιος να κάνει το πρώτο βήμα και να μη μένουν όλοι πίσω περιμένοντας τους άλλους για να κινηθούν όλοι μαζί. Γιατί τότε δεν θα γίνει κανένα βήμα από κανέναν.

Η  θέση αυτή συναντά και  πολλές αντιρρήσεις. Την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, λένε κάποιοι, την προτείνουν και μερικοί από τους ισχυρούς του χρήματος στην ΕΕ. Έτσι είναι. Ωστόσο, οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ και των πολυεθνικών σήμερα αντιμετωπίζουν με τρόμο ένα τέτοιο ενδεχόμενο - ειδικά αν γίνει «από τα κάτω» κι από ένα μαχόμενο κίνημα. Ακόμη κι ο πολύς Μπεν Μπερνάνκι, δήλωνε προχτές ότι μια κατάρρευση της Ελλάδας θα επηρέαζε αρνητικά την παγκόσμια οικονομία. Γι' αυτό ακριβώς μας «σώζουν», γι' αυτό και η καμπάνια των 70 γαλλογερμανικών πολυεθνικών υπέρ της Ελλάδας.

 Κάποιοι άλλοι ανακάλυψαν πως την έξοδο από την ΕΕ τη θέλει το ελληνικό κεφάλαιο – ή έστω κάποια τμήματά του. Άρα, όποιος την προτείνει, γίνεται ουρά του και  τσαλαβουτάει στον εθνικισμό. Τίποτα πιο αναληθές – παρότι υπάρχουν μερίδες του κεφαλαίου που θίγονται από τη συμμετοχή στην ΕΕ. Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ δήλωσε ευθαρσώς προ ημερών τη σταθερή προσήλωση των ηγετικών κύκλων του ελληνικού κεφαλαίου στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Το ίδιο και άλλοι κορυφαίοι του επιχειρηματικού κόσμου. Ουρά του κεφαλαίου, συνεπώς, δεν είναι όποιος λέει έξω από το ευρώ και την ΕΕ, αλλά όποιος λέει ναι όπως και ο ΣΕΒ και οι δυτικοευρωπαϊκές πολυεθνικές και οι τράπεζες. Και συνεπής διεθνιστής δεν είναι εκείνος που φυλακίζει το διεθνισμό του στο έδαφος που διαμορφώνουν ο κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου και οι δυτικοευρωπαϊκές πολυεθνικές, αλλά εκείνος που αγωνίζεται για να σπάσει αυτό το πλέγμα, πρώτα απ' όλα στη χώρα του, και για να οικοδομηθούν μορφές διεθνούς συνεργασίας πέραν της αγοράς και του κέρδους -συνεπώς και πέραν της ΕΕ- στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο.

Πορεία σύγκρουσης

Δεν ισχυριζόμαστε  ότι η έξοδος από την ΕΕ και το ευρώ που θα επιβληθεί από την πίεση του κινήματος είναι μια προοπτική στρωμένη με ροδοπέταλα. Η εγχώρια και δυτικοευρωπαϊκή αστική τάξη, που θέλουν την παραμονή της Ελλάδας σε ευρώ και ΕΕ, είναι φυσικό να αντιδράσουν. Όπως αντιδρά ένας εργοδότης όταν οι εργάτες κάνουν απεργία ζητώντας αυξήσεις. Οι εργαζόμενοι, το κίνημα πρέπει από πριν να είναι προετοιμασμένοι γι' αυτή την αντίδραση και να είναι έτοιμοι να την υπερνικήσουν με τη συλλογική, μαζική πάλης και τη διεθνιστική αλληλεγγύη. Άλλωστε και η ακύρωση του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου, του Συμφώνου για το ευρώ και, πολύ περισσότερο, η αποχώρηση από το ευρώ και την ΕΕ, μόνο με τη δύναμη αυτή της  πάλης μπορούν να επιβληθούν κι όχι με κοινοβουλευτικές διαδικασίες. 

Ισχυριζόμαστε, όμως ότι το κόστος της παραμονής εντός ευρώ και ΕΕ είναι ασύλληπτα μεγαλύτερο από το κόστος της εξόδου. Το πρώτο το ζούμε και θα το ζούμε για πολλά χρόνια, αν δεν ανατρέψουμε την πολιτική τους. Το δεύτερο, υπερβάλλεται από την  κυρίαρχη προπαγάνδα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με τις ολέθριες συνέπειες που έχει για τους εργαζόμενους η ασκούμενη πολιτική. Επιπλέον, το κόστος της παραμονής είναι μακρόχρονο, διαρκές, ενώ το κόστος της εξόδου θα είναι πρόσκαιρο.

            Μια έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, σε συνδυασμό με τη στάση πληρωμών και τον επανέλεγχο του εθνικού νομίσματος και των τραπεζών, θα άλλαζε ριζικά την κατάσταση υπέρ των εργαζομένων. Τα κεφάλαια που θα χρειαστούν και δεν θα δοθούν με το γνωστό αντίτιμο από την ΕΕ και το ΔΝΤ, μπορούν να βρεθούν από τη μη πληρωμή των τοκοχρεολυσίων (που υπερβαίνουν τις δαπάνες του προϋπολογισμού για μισθούς και συντάξεις), από τα 600 δις των κεφαλαιούχων που βρίσκονται στις ελβετικές τράπεζες, από τη φορολόγηση του κεφαλαίου, από την εθνικοποίηση των τραπεζών, από τη δήμευση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας, από τη δραστική μείωση των εξοπλιστικών δαπανών και –επιτέλους, δεν χάθηκαν στον πλανήτη οι πέραν της ΕΕ και του ΔΝΤ πιστωτές.

Επιπλέον, η άσκηση εθνικής νομισματικής πολιτικής θα οδηγήσει σε νέο εθνικό νόμισμα, που πιθανότατα θα υποτιμηθεί. Αυτό στις σημερινές συνθήκες θα αυξήσει τη ζήτηση για εγχώρια προϊόντα και θα μειώσει την κατανάλωση εισαγόμενων. Θα τονωθεί η παραγωγή, θα αυξηθεί το ΑΕΠ, θα βελτιωθεί το εμπορικό ισοζύγιο, θα αυξηθεί η κατανάλωση. Για όσα προϊόντα δεν παράγονται στη χώρα και λόγω της υποτίμησης θα αυξηθεί η τιμή τους, θα μπορεί το κράτος να εφαρμόσει το μέτρο της διατίμησης ή και να μειώσει τη φορολογία για όσα είναι πρώτης ανάγκης ( πχ βενζίνη).

Σε κάθε περίπτωση, η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος μάλλον δεν θα είναι σαρωτική, καθώς η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα «τραυματίσει» το ευρώ, που πιθανά θα αρχίσει να κατρακυλάει στις διεθνείς αγορές. Επιπλέον, η υποτίμηση αυτή δεν θα οδηγήσει σε μεγάλη άνοδο του πληθωρισμού, όπως μας λένε, η οποία θα οδηγήσει σε άμεση εξάτμιση του οφέλους που έχει η υποτίμηση. Κι αυτό γιατί, όπως δείχνει η πείρα, η υποτίμηση εξατμίζεται μακροχρονίως κι όχι άμεσα, και κάνει χρόνια για να μετακυλιστεί στις τιμές. Η τελευταία επίσημη υποτίμηση του Σημίτη (Μάρτιος 1998) κατά περίπου 15%, δημιούργησε, τον πρώτο χρόνο, πληθωριστικό κύμα 1,2%, που έβαινε μειούμενο. Ακόμη όμως και αν το δίλλημα ήταν -που δεν είναι- 25% πληθωρισμός ή 25% ανεργία, φτώχεια, διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και της παιδείας, οι εργαζόμενοι μάλλον πρέπει να διαλέξουν το πρώτο.

Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ, παρομοίασε την Ελλάδα με αυτόν που έχει πονόδοντο και πρέπει να κάνει οπωσδήποτε εξαγωγή δοντιού. Η εξαγωγή θα πονέσει περισσότερο βραχυχρόνια αλλά δεν μπορείς να ζεις αιωνίως με πονόδοντο. Και μόνο με την εξαγωγή επέρχεται η θεραπεία. Με αυτή την έννοια, καταστροφή δεν είναι η έξοδος από το ευρώ, αλλά η παραμονή στην ΕΕ και το ευρώ.


* Ο Βασίλης Μηνακάκης είναι συγγραφέας-ειδικός μελετητής θεμάτων ευρωπαϊκής πολιτικής. Το παρόν στηρίζεται στην παρέμβαση του στην   ΛΑΪΚΗ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΕ στην Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος στις  24/6/2011

Πηγή: ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ