Έρχεται η "Ευρώπη των Περιφερειών";

Διαβάστε 3 άρθρα-αναφορές-αναρτήσεις που βρήκα μετά από αναζήτηση στο google για την "Ευρώπη των Περιφερειών"... Νομίζω ότι το ζήτημα θα μας απασχολεί ολοένα και περισσότερο από εδώ και πέρα.

απο tvxs.gr

«Ευρώπη των περιφερειών»: Προς πολυδιάσπαση η Γηραιά Ήπειρoς;

Ρεπορτάζ: Νίκος Μίχος.

Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους έχει φέρει στο προσκήνιο ένα νέο, θεμελιώδες, πρόβλημα στην Ευρωπαϊκή Ένωση: περιοχές, οι οποίες δεν αντιμετωπίζουν ύφεση, δεν αισθάνονται πλέον την ανάγκη να μείνουν συνδεδεμένες με τις χώρες, όπου υπάγονται νομικά μέχρι τώρα (όπως η Καταλονία στην Ισπανία ή η Σκωτία στην Μεγάλη Βρετανία). Έτσι έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον να ανεξαρτητοποιηθούν από αυτές, ενώ ταυτόχρονα δεν σκέφτονται το ενδεχόμενο να φύγουν από την Ένωση. Οι φυγόκεντρες αυτές τάσεις, που εκφράστηκαν μέσα από το αίτημα για δημοψήφισμα προς ανεξαρτησία, ίσως προσθέτουν ερωτήματα σχετικά με την επιτυχία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, καθώς φαίνεται πως δεν είναι μόνο η Ελλάδα πια, που απειλεί, κατά τους ευρωσκεπτικιστές, την συνοχή της Κοινότητας.

Το ισπανικό ζήτημα

Ο Αρτούρ Μας, ο περιφερειάρχης της Καταλονίας έχει ασκήσει έντονη κριτική στην κυβέρνηση της Μαδρίτης, κυρίως γιατί θεωρεί την κατανομή των οικονομικών βαρών «άδικη και ατιμωτική». «Η Καταλονία πρέπει να απελευθερωθεί από την πολιτική του cafe para todos (καφέ για όλους), που βλέπει την χώρα διαχωρισμένη σε 17 αυτόνομες κοινότητες», δηλώνει ο Μας, που δεν τον ενδιαφέρουν οι μπερδεμένες συμμαχικές σχέσεις μεταξύ των περιοχών.

Ο πρόεδρος της Καταλονίας, περιμένει να κερδίσει ευρεία πλειοψηφία στις περιφερειακές εκλογές της 25 Νοεμβρίου, έτσι ώστε να εγγυηθεί την διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος με θέμα την απόσχιση και την ανεξαρτητοποίηση από την Ισπανία. Ένα τέτοιο δημοψήφισμα, βέβαια, έρχεται ενάντια στο Σύνταγμα της χώρας, παρόλα αυτά, ο Μας έχει ως κίνητρο το εθνικιστικό αίσθημα των Καταλανών. Δεν είναι τυχαίο, ότι τον Σεπτέμβριο, ένα εκατομμύριο Καταλανοί πορεύθηκαν στους δρόμους της Βαρκελώνης κυματίζοντας της Σενιέρα (την σημαία τους) ζητώντας μια «νέα χώρα στην Ευρώπη».

Η ισπανική κυβέρνηση, πάντως, πριν από λίγες ημέρες μόνο, καταψήφισε την πρόταση για την διεξαγωγή ενός τέτοιου δημοψηφίσματος.

Η Καταλονία παράγει το 1/5 του συνολικού ΑΕΠ της Ισπανίας, αλλά οι κάτοικοί της έχουν αρχίσει να κουράζονται – ένα αίσθημα κοινό με τους κατοίκους της Β. Ευρώπης που δεν θέλουν να ανέχονται πια τους νότιους – από την οικονομική απραγία της κεντρικής κυβέρνησης στην περιοχή τους.

Τα ίδια αισθήματα, όμως, φαίνεται να νιώθουν και οι Βάσκοι, όπου οι αυτονομιστές αναμένεται να κερδίσουν ένα σοβαρό ποσοστό στις εκλογές της επόμενης Κυριακής.

Το σκωτσέζικο ζήτημα

Το φθινόπωρο του 2014 σχεδιάζεται να διεξαχθεί δημοψήφισμα ανεξαρτησίας στην Σκωτία. Στις αρχές της επόμενης εβδομάδας θα υπάρξει, σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, συνάντηση των δυο πλευρών – των Σκωτσέζων και της λονδρέζικης κυβέρνησης – χωρίς ωστόσο να υπάρχουν πληροφορίες για πιθανή συμφωνία.

Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Ντέιβιντ Κάμερον, υπέρμαχος της ενότητας της χώρας, προτίθεται να υποστηρίξει την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος όσο το δυνατόν συντομότερα, καθώς θα δωθεί έτσι ένα τέλος στο αδιέξοδο μεταξύ της κυβέρνησης του Ουεστμίνιστερ στο Λονδίνο και της διοίκησης του Εδιμβούργου.

Σε κάθε περίπτωση, ο Κάμερον δεν φαίνεται να υπάρχει λόγος να ανησυχεί για την ενότητα της χώρας, αφού βάσει των τελευταίων δημοσκοπήσεων μόνο το 30% - 40% των Σκωτσέζων επιθυμεί την ανεξαρτητοποίηση.

Η οικονομική ύφεση, βέβαια, στην Βρετανία ενισχύει και τους φόβους για την επανεμφάνιση ενός IRA. Δεν έχει πολύ καιρό που ένα νέο κίνημα εξτρεμιστών, ονόματι New IRA, έχει κάνει την εμφάνισή του και δηλώνει ότι «υπάρχει αναγκαιότητα για ένοπλο αγώνα για την απελευθέρωση της Ιρλανδίας». Η ομάδα, που εμπνέει τους Σκωτσέζους εθνικιστές, επιθυμεί την ένωση της Βόρειας Ιρλανδίας με την Δημοκρατία της Ιρλανδίας.

Το ιταλικό ζήτημα

Στο Νότιο Τιρόλ, στην Ιταλία, οι κάτοικοι, επίσης, δεν ενδιαφέρονται πια να συμπεριλαμβάνονται στους υπεύθυνους για τον διεφθαρμένο νότο ή για τα σκάνδαλα στην Σικελία και το Λάτιο. Τον περασμένο Απρίλιο χιλιάδες κάτοικοι της πόλης συγκεντρώθηκαν στην πρωτεύουσά της περιοχής τους για να ζητήσουν «ανεξαρτητοποίηση από την Ρώμη».

Και στο Βέλγιο

Αντιδράσεις, με τάσεις ανεξαρτητοποίησης, εμφανίζονται και στην Φλαμανδία στο Βέλγιο. Οι Φλαμανδοί θεωρούν ότι τα λεφτά τους πηγαίνουν – αδίκως – στον φτωχό νότο. «Το Βέλγιο είναι μια χώρα μεταφοράς χρήματος, όπου η Φλαμανδική δημοκρατία προσφέρει πολύ περισσότερα από όσα της αντιστοιχούν», σημειώνει ο αρχηγός του κόμματος της Νεο-Φλαμανδικής Συμμαχίας.

Ελλείψει πολιτικής ένωσης

Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, όλες οι χώρες, όπως διαμορφώθηκαν με την Συμφωνία της Γιάλτας, προσπαθούσαν για χρόνια να μείνουν ενωμένες για ναμην εμφανιστούν ξανά τα φαινόμενα του άμεσου παρελθόντος.

Παρόλα αυτά, με την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος, οι χώρες της ευρωπαϊκής κοινότητας, πέρασαν σημαντικές εξουσίες στις Βρυξέλλες. Σήμερα με την κρίση, πολλές από αυτές τις χώρες παρατηρούν μια απώλεια κυριαρχίας.

Μέσα στο πλαίσιο της διαμάχης βορρά – νότου, αρχίζουν να εμφανίζονται σε αρκετές περιοχές αιτήματα για ανεξαρτησία, ακόμη και στις πιο πλούσιες περιοχές. Το Spiegel, αναφορικά με αυτό το φαινόμενο σχολιάζει ότι «παντού οι λαϊκιστές κερδίζουν έδαφος προς μια εγωιστική τάση».

Ακροδεξιά: αιτία και αιτιατό

Η κρίση εκτός των προβλημάτων συνοχής εντός της ζώνης του κοινού νομίσματος προσέφερε έδαφος για την ανάδειξη ακροδεξιών κινημάτων, όπως το Εθνικό Μέτωπο στην Γαλλία και η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, που υποστηρίζουν την ανεξαρτησία. Αυτό είναι εντονότερο στις περιοχές με μεγάλη δυσαρέσκεια προς τις πολιτικές της Ε.Ε.

«Υπάρχει τεράστια πίεση αυτή την στιγμή για να καταφύγουμε σε παλιές θέσεις, ήττες, και αποφάσεις για το ποιός συνεισφέρει τι στους κεντρικούς προϋπολογισμούς», αναφέρει στους New York Times, η Χέδερ Γκράμπε, πολιτική σύμβουλος του Ευρωπαίου Επιτρόπου για πέντε χρόνια. «Αλλά όταν έρχεται η κρίσιμη στιγμή, φαίνεται να μην είναι το ζήτημα για το χρήμα αλλά για τους εθνικούς μύθους – τέτοιοι αισθηματικοί άνθρωποι που είμαστε. Αισθανόμαστε πιεσμένοι; Νιώθουμε αρκετά ασφαλείς για να φύγουμε; Έτσι γυρνούν τα φαντάσματα της ιστορίας, και την ώρα που η οικονομία κυβερνά, ο κόσμος ψηφίζει με την καρδιά του και όχι με την λογική», συμπληρώνει η ίδια.


«Ευρώπη των περιφερειών»
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήταν σχεδιασμένη να λειτουργήσει με περιοχές, σε αντίθεση με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Όταν ο Ελβετός φιλόσοφος, Ντένις ντε Ριζεμοντ, έγραψε για την «Ευρώπη των περιφερειών» δεν είχε αυτό που πάει να δημιουργηθεί στο μυαλό του. Ούτε ο Τζέρεμι Ρίφκιν, γράφοντας το «Ευρωπαϊκό Όνειρο» περιέγραψε ποτέ κάτι που να πλησιάζει σε τέτοια εικόνα κατακερματισμού


απο enikos.gr

Δεν είναι μόνο η Καταλονία...

Εντείνονται οι αποσχιστικές τάσεις σε διάφορες χώρες της Ευρώπης.

Στις 15 Οκτωβρίου υπήρξε συμφωνία μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και Σκωτίας σχετικά με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας. Το δημοψήφισμα θα διεξαχθεί τον Οκτώβριο του 2014 και θα καλεί τους ψηφοφόρους να απαντήσουν ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην αποχώρηση της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο.

Την ίδια ώρα η Καταλονία εντείνει τις προσπάθειές της, προκειμένου να διασφαλίσει ένα δημοψήφισμα που θα της επιτρέψει να αποσχισθεί από την Ισπανία, ενώ παρόμοιες είναι οι επιδιώξεις και των Βάσκων.

Στην Ιταλία, οι περιφέρειες του Βορρά και το Νότιο Τιρόλο διαμηνύουν σε όλους τους τόνους ότι δεν θέλουν πλέον να χρηματοδοτούν τις διαρθρωτικά αδύναμες περιοχές του ιταλικού Νότου.

Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση των Φλαμανδών στο Βέλγιο, που έχουν δρομολογήσει εδώ και καιρό το «διαζύγιό» τους από τους γαλλόφωνους Βαλόνους. Η Φλάνδρα αποτελεί το ένα τρίτο της συνολικής έκτασης του Βελγίου, ωστόσο, η οικονομική της δύναμη αντιστοιχεί στο 60% του ΑΕΠ΄.

Πηγή: Euro2day.gr


απο το Ποντίκι, 

απόσπασμα από το άρθρο:

Ο ρόλος των Περιφερειών στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση και η περίπτωση της Ελλάδος

.....Από αυτήν την επιγραμματική ιστορική αναφορά μας, είναι φανερό πως η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν αποτελεί εξ επιφοιτήσεως όραμα, η Ευρώπη είναι ουσιαστικά σύνολο περιφερειών, που έχουν ανάγκη να συνεργαστούν για να εξακολουθούν να υπάρχουν, το έχουν κατανοήσει και δείχνουν να προσπαθούν γι’ αυτό. Η υπερκρατική συνεργασία των περιφερειών έχει καταστεί πράξη προτού καταστεί πολιτική επιλογή. Η κατάληξη σε μια ομοσπονδία περιφερειών, με κοινούς στόχους, με άλλα λόγια σε ομόσπονδο κράτος με συγκεκριμένα όρια και συγκεκριμένη κοινή οικονομική και κοινωνική πολιτική, αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, ιστορική νομοτέλεια. Όπως βεβαίως απαιτείται και κεντρική διακυβέρνηση, ως ρυθμιστής και εγγυητής αυτής της κοινωνικής και οικονομικής συνοχής, για την οποίαν τόσος λόγος γίνεται τελευταία και που τίθεται πλέον ως προϋπόθεση.

Τα παραπάνω, που ενδεχομένως να φαίνονται ακόμα πολύ ιδεαλιστικά, ου μην ουτοπικά, πρέπει να ολοκληρωθούν και μάλιστα το ταχύτερο δυνατόν. Το ότι βρισκόμαστε σε αυτόν το δρόμο δεν αρκεί. Πρέπει να προλάβουμε τις διεθνείς εξελίξεις, που είναι ραγδαίες. Σε λίγα χρόνια κανένα ευρωπαϊκό κράτος – συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας – δεν θα μπορεί να σταθεί από μόνο του στο παγκόσμιο στερέωμα. Οι αναδυόμενες χώρες της Ανατολής θα είναι πολύ παραγωγικότερες (με την κλασική έννοια του όρου και όχι με τη σύγχρονη έννοια της «συνολικής παραγωγικότητας»)(vii), πολύ φθηνότερες και θα έχουν πολλαπλάσιο πληθυσμό από αυτόν ολόκληρης της Ευρώπης, πολύ περισσότερη γη, ίσως και περισσότερους φυσικούς πόρους. Αν η Ευρώπη δεν ενοποιηθεί πραγματικά (viii), δηλαδή πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά – εξαιτίας κοντόφθαλμων πολιτικών μερικών περιστασιακώς ευνοημένων από το επικρατούν χρηματοπιστωτικό σύστημα επί μέρους κρατών της – αν δεν ενισχύσει έτσι τη δυναμική της, αυτήν τη «συνολική παραγωγικότητά» της και την ιδιαίτερη σημαντική της, η μοίρα της θα είναι ο διαμελισμός της με μια νέα Γιάλτα. Ελπίζουμε οι αλαζόνες να διδαχθούν από την Ιστορία.