Ξέρεις απο ΕΣΠΑ?

2010 ΕΣΠΑ:ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΛΑ ΣΑΡΑΝΤΑ

Αναφορικά με το ΕΣΠΑ, την ανάπτυξη και την επιχειρηματικότητα έχουν ακουστεί πολλά. Tόνοι μελάνης έχουν χυθεί σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.

Το ΕΣΠΑ αφού το διαχειρίζεται το Κράτος (με τους εκάστοτε κυβερνώντες κάθε φορά που ίδιοι είναι), δεν μπορεί παρά να ακολουθεί τον παραλογισμό του Κράτους. Και δεν θα είμαι θεωρητικός (αφού είναι η δουλειά μου) αλλά προχωρώ σε συγκεκριμένα παραδείγματα:

1a. Η 1η Δράση για μικρομεσαίες επιχειρήσεις ανατέθηκε στις Τράπεζες να την "τρέξουν" με αμοιβή 1800€ για κάθε πρόταση. Οι Τράπεζες, παρά τη διένεξη συμφερόντων (γιατί έχουν ενεργή οικονομική συναλλαγή με τους πελάτες τους και ως εκ τούτου δεν μπορούν να είναι αντικειμενικές στην αξιολόγηση της επένδυσής του και στον έλεγχό της σε ακόλουθο στάδιο) προχώρησαν σε τάξιμο δανεισμού στους επενδυτές για το σύνολο της επένδυσης, κάτι που απαγορεύεται καθώς ο δανεισμός που αφορά την επένδυση δεν μπορεί να ξεπερνά το 25% (άλλη μια παρατυπία). Αποτέλεσμα, 48.000 υποβολές και μόλις 7.500 εγκρίσεις. Το Κράτος όμως θα πληρώσει με 1800€ και για τις 48.000 προτάσεις τις Τράπεζες. Τυχαίο; Δε νομίζω

1β. Για το ίδιο πρόγραμμα αρκετές ιδιωτικές τράπεζες ανέθεσαν σε ιδιώτες συμβούλους την αξιολόγηση των προτάσεων των επενδυτών, παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι σύμβουλοι αξιολογούσαν και προτάσεις που είχαν ΟΙ ΙΔΙΟΙ υποβάλει στην συγκεκριμένη τράπεζα. Όμως αυτό το αισχρό το ΥΠΟΙΑΝ δεν το θεωρεί "Διένεξη συμφερόντων-Conflict of interest που λένε και οι αγγλομαθείς". Αποτέλεσμα, εντελώς τυχαία οι συγκεκριμένες προτάσεις πήραν από τις πιο υψηλές βαθμολογίες πανελλαδικά με αποτέλεσμα την παραποίηση των αποτελεσμάτων της δράσης. Σαν να έχει πολλές υποθέσεις για εξέταση το Πρωτοδικείο, να αναθέσει π.χ. στον Κούγια την αξιολόγηση και μέσα σε αυτές να έχει δικές οτυ υποθέσεις και ο Κούγιας... Θα τις αξιολογήσει άραγε αντικειμενικά; Δε νομίζω... (Αλέξη παράδειγμα είναι, μην παρεξηγηθείς και αρχίσεις τις αγωγές).

2. Για πρώτη φορά Υπουργός (Κατσέλη) προέβη παρατύπως και αντικανονικά (κανένας κανονισμός επιδοτήσεων δεν δίνει τέτοιο δικαίωμα) σε μείωση των διαθέσιμων πόρων από 250 εκ€ στους Ελεύθερους Επαγγελματίες και από 1,05 δις € στα 500 εκ€ στο ΠΕΠ. Υπογραμμίζω ότι ήταν γνωστή πια η υψηλότατη συμμετοχή στις δύο δράσεις, ωστόσο η μείωση έλαβε χώρα και μάλιστα σε καιρό που δεν είχε ξεσπάσει η κρίση. Το πιο τραγικό είναι ότι η απόφαση αυτή δεν έγινε ΦΕΚ αλλά σύρθηκε μέχρι την Άνοιξη και το καλοκαίρι -αντίστοιχα- οπότε και ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των δράσεων.

3. Παρά το ότι ο Αναπτυξιακός Νόμος έχει ήδη 3.500 υποβολές που δεν έχουν αξιολογηθεί από τον Αύγουστο του 2008 και οι επενδυτές έχουν ξεχάσει τί επένδυση ήθελαν να κάνουν, το Υπουργείο μερίμνησε για νέο Αναπτυξιακό Νόμο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ανακοίνωσε ότι στο νέο νόμο θα αξιολογούνται πανελλαδικά οι επενδύσεις και επομένως μια βιοτεχνία ζαχαροπλαστικής θα συγκρίνεται με το νέο εργοστάσιο π.χ. της ΦΑΓΕ... Ούτε κριτήρια τοπικής ανάπτυξης και ιδιαίτερων χαρακτηριστικών, αλλά μπανανία... Το τραγικό εδώ είναι πως προκειμένου να πάνε για διακοπές με ηρεμία έστειλαν στις 3.500 προτάσεις email ζητώντας εκ νέου κάποια οικονομικά στοιχεία για επικαιροποίηση (σημειώνω ότι αυτό είναι παράτυπο διότι τα στοιχεία που αξιολογούνται είναι τα επίκαιρα της υποβολής και όχι αυτά μετά 2 ετών -μετά κρίσης κιόλας που σαφώς είναι δυσχερέστερα).

4.Κατά την αξιολόγηση των προτάσεων της 1ης δράσης ΠΕΠ για Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις, 2 τράπεζες αλλοίωσαν τις βαθμολογίες αρκετών προτάσεών τους προκειμένου να τύχουν έγκρισης αφού είδαν ότι ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος. Αυτό κυκλοφόρησε και στα άλλα "κοράκια" (από το κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει-όπου "κόρακας"=Τράπεζα) και αφού έχαναν συμφέροντα το ανέδειξαν και όλες οι προτάσεις τους επαναξιολογήθηκαν. Ωστόσο, υπήρξε συμφωνία να μην μιλήσει κανείς και μαθευτεί επισήμως διότι ήταν παραποίηση στοιχείων με κίνητρο (τη λήψη επιδότησης από τον πελάτη τους).

5. Στο επίπεδο της ανάπτυξης και της ρευστότητας, βγήκαν από το Κράτος δύο προγράμματα μέσω ΤΕΜΠΜΕ. Το ένα αφορούσε εξόφληση χρεών προς το Δημόσιο και φυσικά κανείς δεν προχώρησε σε υποθήκη της περιουσίας του για την πληρωμή...της εφορίας και του ΙΚΑ. Το άλλο πρόγραμμα που ζητούσε να ανατρέψει τους κανονισμούς του εμπορίου στην Ελλάδα, αφορούσε στη λήψη δανείου από την επιχείρηση για να πληρώσει τους προμηθευτές της αντί να τους δώσει 3μηνες, 6μηνες και 9μηνες επιταγές... Μέχρι σήμερα πρέπει να έχουν συναφθεί πανελλαδικά 3 δάνεια όλα κι όλα (κυκλοφορεί ως ανέκδοτο μεταξύ συμβούλων)...

6. Σε όλες τις επιδοτήσεις σχεδόν (πλην του Αλ.Μπαλτατζής), ζητά το Κράτος τραπεζικές βεβαιώσεις ίδιας συμμετοχής και μάλιστα για το προηγούμενο 6μηνο της υποβολής. Ξεφτίλα 1η: Οι επιδοτήσεις ποτέ δεν ανακοινώνονται τόσο νωρίς αφενός(η τελευταία φορά ήταν πέρσι το καλοκαίρι οπότε και εξαγγέλθηκαν ένα 4μηνο πριν από τον Χατζηδάκη και όλως τυχαίως δεν προκηρύχθηκαν ποτέ -έμειναν εξαγγελθείσες) και ξέρει καλά το Κράτος ότι οι επιχειρήσεις δεν έχουν ποτέ τόσα χρήματα "παρκαρισμένα" αφετέρου. Έτσι λοιπόν, εμμέσως πλην σαφώς τις καθοδηγούν στις Τράπεζες για να λάβουν (έναντι τραπεζικών και "στελεχικών" εξόδων), βεβαιώσεις απολύτως ψευδείς τις οποίες και δέχονται.

7. Ο ΟΑΕΔ που πέρα από την ξακάθαρη αποτυχία του στη λειτουργία για την καταπολέμηση της ανεργίας, την οικτρή εξυπηρέτηση ιδίως μετά την αποχώρηση των stagers, είναι ο πλέον αναξιόπιστος οργανισμός πληρωμών. Περικόπτει για "ψίλου πήδημα" πληρωμές με τη δικαιολογία "κάνε ένσταση" χωρίς να έχει εξασφαλίσει εξέταση της ένστασης παρά σε 14-18 μήνες. Το τραγικό είναι τριπλό στον ΟΑΕΔ: α) Υποχρεώνει τους ανέργους να περνούν 1 φορά το μήνα από εκεί δίνοντας το παρόν ως καλοί "κατάδικοι" γιατί αλλιώς χάνουν την κάρτα ανεργίας τους και αν είναι μακροχρόνια άνεργοι γίνονται "just" άνεργοι (λές και δεν υπάρχει ίντερνετ να κάνουν την ανανέωση της κάρτας 24 ώρες το 24ωρο /365 ημέρες το έτος, αλλά δεν μπορούσαν αυτό να το εντα΄ξουν στο νέο πόρταλ που έκανε ο "πρώην" Βερναδάκης), β)Απαιτεί από ανέργους (δηλαδή από οικονομικά ασθενείς ομάδες, ΠΡΩΤΑ να ιδρύσουν επιχείρηση (με όλα τα έξοδα μίσθωσης έδρας, έναρξης στην εφορία, αγοράς εξοπλισμού) κι έπειτα να υποβάλουν με την ελπίδα της επιδότησης (24.000 σε διάρκεια 36 μηνών, δηλαδή κάτι ΟΑΕΕ, κάτι ενοίκια), γ)Αναφορικά με την πληρωμή των επιχειρήσεων για τους επιδοτούμενους ανέργους, απαιτεί ασφαλιστική ενημερότητα και άρα εξόφληση του ΙΚΑ αυτό τον μήνα, καταθέτεις ανά τρίμηνο, τα εξετάζει 30-40 ημέρες στο ΚΠΑ, τα στέλνει για έλεγχο στη Διοίκηση, του επιστρέφουν κάποτε και μετά 3μηνο λαμβάνεις χρήματα... Τίμια πράγματα. Ο ΕΝΤΙΜΟΣ ΟΑΕΔ...

8. Η αδειοδότηση επιχειρήσεων ιδίως μεταποιητικών και υγειονομικού ενδιαφέροντος είναι ακόμα δαιδαλώδης. Για να ανοίξεις ένα αρτοποιείο (ας πάω σε κάτι απλό) θα πρέπει να πας στη Διεύθυνση Ανάπτυξης της Νομαρχίας, μετά στη Διεύθυνση Υγεινής και επίσης στο Δήμο, να σε καθυστερήσουν κανένα 5μηνο, για να βάλεις ένα φούρνο, ένα ζυμωτήριο και να πουλάς ψωμί... Μάλιστα το τραγικό είναι πως αδειοδοτείσαι και κανείς δεν γνωρίζει τί γίνεται με τα καυσαέριά σου, ούτε και στα μετράνε ποτέ (22 μέτρα και 35 σταθμά στα περιβαλλοντικά θέματα).

9. Ο ΟΑΕΕ. Με 500 τουλάχιστον ευρώ το δίμηνο ως εισφορά (που σε μερικές περιπτώσεις φτάνει τα 1000€) για κάθε εταίρο της επιχείρησης, παρέχει μακράν τις πιο ανεπαρκείς υπηρεσίες υγείας. Με τα ίδια λεφτά σε μια ιδιωτική ασφάλιση θα σου τηλεφωνούσαν κάθε τέταρτο για να σε ρωτήσουν αν έβηξες. Και πώς συνδέεται με την επιχειρηματικότητα αυτό; Είναι άλλη μια πληγή εξόδων για την επιχείρηση που δεν σου επιστρέφει κυριολεκτικά ΤΙΠΟΤΑ, ένα ενοίκιο δηλαδή ακόμα που πάει να καλύψει τις τρύπες των δομημένων ομολόγων.

10. Εφορία και νέοι επιχειρηματίες: Όποιος και να είσαι σε δέχονται για έναρξη, αρκεί να εισπράτει το Κράτος ΦΠΑ και φόρους. Ανεπίδεκτοι νέοι και νέες επιχειρηματίες πάνε στην εφορία και υπογράφουν την πτώχευσή τους. Δεν υπάρχει ούτε μια κρατική υπηρεσία ενημέρωσης επαγγελματικού προσανατολισμού για ενήλικες. Η πολιτεία έχει αποφασίσει ότι ο Επαγγελματικός Προσανατολισμός του Γυμνασίου είναι επαρκής (και όχι η ώρα του παιδιού) και επομένως δεν χρειάζεσαι άλλη γνώση. υστερόβουλη τακτική διότι αν υπήρχε γνώση, ούτε το 1/4 των επιχειρήσεων δεν θα ξεκινούσαν τη λειτουργία τους (απώλεια εσόδων από χαρτόσημα, εγγραφές και συνδρομές σε ασφαλιστικά ταμεία, φόρους σε λογιστικές αμοιβές, αμοιβές δικηγόρων, συμβολαιογράφων κ.ο.κ.).

11. Εφορία και επιχειρήσεις: Υπέρογκοι φόροι που αποτρέπουν την παρουσίαση εσόδων και αναδεικνύουν σε "βραβευμένους σεφ" τους λογιστές των επιχειρήσεων. Στην Ελλάδα που οι φόροι πλησιάζουν το 40% όταν πια γίνονται τελικά εισόδημα των εταίρων της επιχείρησης, παραθέτω μόνο το παράδειγμα της Κύπρου (αποφεύγοντας τη Λετονία στην οποία ο φόρος είναι 0%): Φόρος στα καθαρά έσοδα 10% και αν δώσεις προϋπολογίζοντας το φόρο σου σε μετρητά το Μάη κάθε έτους Χ παραπάνω ευρώ, στα επιστρέφουν εντόκως με 6-8% τον Οκτώβρη. (θέλει ρευστότητα το Κράτος; να μια τακτική). Και γεννάται το ερώτημα: Γιατί κάποιος που παράγει λογισμικό να μην ιδρύσει με 2-3000€ μια κυπριακή εταιρεία και να πουλά στην Ελλάδα το λογισμικό του με φόρο 10% (απαλλαγή ΦΠΑ ως ενδοκοινοτική συναλλαγή).

12. Κράτος γενικά: Σου χρωστάει, στα δίνει όποτε θέλει και έχει ΑΤΟΚΑ. Του χρωστάς, πληρώνεις προσαυξήσεις και κινδυνεύεις να πας και φυλακή. Αν είσαι μάλιστα ελεύθερος επαγγελματίας σε θεωρεί εξ ορισμού κλέφτη φοροφυγά και επειδή μάλιστα στο λέει πολλές φορές την ημέρα σε κάνει κιόλας (Ουμπέρτο Έκο: Το επαναλαμβανόμενο ψέμα γίνεται αλήθεια).

13. Κράτος και ενημέρωση: Εκτός από δελτία τύπου και αραιά ερωταπαντήσεις, το Κράτος δεν κάνει καμιά άλλη ενημέρωση για τις επιδοτήσεις. Αποτέλεσμα, η κινητήριος δύναμη ενημέρωσης να είναι τα συμβουλευτικά γραφεία τα οποία, επειδή δεν υπάρχει ορισμένο επαγγελματικό πλαίσιο στον κλάδο, να έχουν διείσδυση από αεριτζήδες, απατεώνες και άλλους ευκαιριακούς τύπους που αμαυρώνουν το επάγγελμα και ταλαιπωρούν-απογοητεύουν τους επενδυτές έλληνες επιχειρηματίες. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που έγινε από το Μάη του 2009 το ΕΣΠΑ-FORUM, ακριβώς για να συμμετέχουν σύμβουλοι από όλη την Ελλάδα, να απαντούν ερωτήσεις επενδυτών για κάθε επιδότηση και όλα αυτά ΔΩΡΕΑΝ (χωρίς συνδρομή και έξοδα εγγραφής) υποκαθιστώντας το ανύπαρκτο ΚΡΑΤΟΣ.

ΠΗΓΗ: http://ksipnistere.blogspot.com/2010/08/2010_31.html

Ο ΠΑΟΚ στην Πόλη του, με το λαό του....

Δείτε το ρεπορτάζ για το τι έγινε στο περιθώριο του αγώνα, όπου η ΠΑΟΚαρα απέκλεισε πανάξια την Φενερ με 1-1. 

Οι τούρκοι "ανταπέδωσαν"  την άψογη φιλοξενεία που δέχτηκαν πριν απο μια εβδομάδα στη Τούμπα, με αυτό τον τρόπο (απο το olapaok)

H λήξη του αγώνα στο "Σουκρού Σαράτσογλου" δεν έφερε μόνο πανηγυρισμούς, αλλά και συλλήψεις και τραυματισμούς. Τρεις οπαδοί του ΠΑΟΚ συνελήφθησαν από την Αστυνομία, χωρίς ακόμη να γίνουν γνωστές οι κατηγορίες που τους αποδίδονται, ενώ άλλοι πέντε έχουν τραυματιστεί, χωρίς να έχουν γίνει γνωστές επιπλέον λεπτομέρειες.

Αυτό που μεταφέρθηκε από τους ανθρώπους της ΠΑΕ είναι ότι οι τουρκικές Αρχές δεν τους επιτρέπουν να προσεγγίσουν τους συλληφθέντες. Με το θέμα ασχολείται ο Έλληνας πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη, Βασίλης Μπορνόβας.

Απολογισμός "πολέμου"

Είκοσι είναι τελικά τα λεωφορεία που μετέφεραν οπαδούς του ΠΑΟΚ και έχουν υποστεί ζημιές από τον πετροπόλεμο των Τούρκων. ενώ οι χώροι έξω από το "Σουκρού Σαράτσογλου" θυμίζουν πολεμικό τοπίο. Αξίζει να αναφερθεί ότι το δεύτερο "γκρουπ" λεωφορείων που μετέφεραν οπαδούς του ΠΑΟΚ άργησε να προσεγγίσει το γήπεδο γιατί συναντούσε μπροστά του κοτρόνες.

Οργισμένοι οι οπαδοί του ΠΑΟΚ με την Αστυνομία

Τρομερά παράπονα έχουν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ από τη στάση της τουρκικής Αστυνομίας. Εκείνοι που ταξίδεψαν με τα πούλμαν, τα είχαν με τις τουρκικές Αρχές γιατί επέλεξαν να τους περάσουν από περιοχές που είχε καφέ και πολύ κόσμο με αποτέλεσμα να δεχθούν τον πετροπόλεμο. Όσοι είχαν ταξιδέψει με το τσάρτερ εξοργίστηκαν για την... φαεινή ιδέα να τους περάσουν μέσα από τον αγωνιστικό χώρο για να πάνε στην εξέδρα!

Και η απάντηση ήρθε έτσι...





Και έτσι...





....Τρεχάτε τουρκαλάδες μέσα στην Πόλη....

Η επιρροή της Δυναστείας των Ροθτσιλντ στην Ελλάδα

Η δυναστεία των χρηματιστών και τραπεζιτών Ρότσιλντ (Rothschild) εδώ και τρεις αιώνες ασκεί μεγάλη επιρροή σε πάμπολλες οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στον πλανήτη συμπεριλαμβανομένης της τωρινής κρίσης του ευρώ και της …
παράπλευρης κρίσης του ελληνικού δημόσιου χρέους.Λόγω της πραγματικά ασύλληπτης περιουσίας τους και των συμμετοχών τους σε πάσης φύσεως κεφαλαιοκρατικές δραστηριότητες, η λειτουργία του Οίκου των Ρότσιλντ δομείται παραδοσιακά με εντολοδόχους, που αναλαμβάνουν -έναντι ανταλλαγμάτων- να στηρίξουν τις επιδιώξεις τους, εν είδει υπερ-εργολάβων. Παράλληλα, οι Ρότσιλντ ενδιαφέρονται για την κατακύρωση στη σφαίρα των συμφερόντων τους του ορυκτού πλούτου των κρατών, με τα οποία συναλλάσσονται.

Με βάση τα παραπάνω, η παρούσα έρευνα θα επικεντρωθεί στον γνωστό κερδοσκόπο Τζωρτζ Σόρος και στον ρόλο του ως εντολοδόχου των Ρότσιλντ για τα Βαλκάνια, καθώς και στις προσπάθειες τους, εδώ και δεκαετίες, να γίνουν κυρίαρχοι του φυσικού πλούτου της περιοχής, μέσω τρίτων

Η ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΡΟΤΣΙΛΝΤ

Στα μέσα του 18ου αι., ο Moses Bauer Rothschild καταγράφεται ως ο ιδρυτής μιας από τις διασημότερες και πλουσιότερες οικογένειες όλων των εποχών. Γεννημένος το 1744 στη Φρανκφούρτη, απέκτησε το προσωνύμιο «Rothschild» -που στα Γερμανικά μεταφράζεται ως «κόκκινη ασπίδα»- και αναρριχήθηκε στο τότε χρηματοπιστωτικό σύστημα ως χρηματοδότης πριγκίπων και των μικρών κρατών που αποτελούσαν την τότε Γερμανία. Δεν αποτελεί φυσικά σύμπτωση ότι η έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά και το οικονομικό κέντρο της σημερινής Γερμανίας είναι η Φρανκφούρτη, ενώ το έμβλημα της πόλης δεν είναι παρά μια κόκκινη ασπίδα!

Ο πατριάρχης των Ρότσιλντ είχε 5 υιούς, οι οποίοι σταδιακά ακολούθησαν χρηματοοικονομικές σταδιοδρομίες σε διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες και σύντομα έγιναν κυρίαρχοι των εξελίξεων εκεί. Ο Σολομών ίδρυσε την εταιρία του στη Βιέννη, ο Κάρολος στη Νάπολη, ο Νέιθαν στο Λονδίνο, ο Τζέιμς στο Παρίσι και ο Άμσελ παρέμεινε στην Φρανκφούρτη. Σήμερα ενεργοί είναι, ουσιαστικά, οι οίκοι του Λονδίνου και των Παρισίων, και διαπλέκονται, μέσω μιας πλειάδας εταιριών, με τα μεγαλύτερα επιχειρηματικά ονόματα του πλανήτη.

Ο ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ· Edmund Rothschild (1916-2009)

Ίδρυσε την εταιρία BRINCO Corporation (British Newfound land Development Corporation), η οποία ανέλαβε την εκμετάλλευση τεράστιων ορυχείων πολύτιμων μετάλλων στον Κα ναδά μεταπολεμικά, ενώ η κόρη του είναι η σύζυγος του Marcus Egius, Προέδρου της Barclays Global Financial Group και του BBC. O Edmund είναι κατ’ εξοχήν μέλος του βρετανικού κατεστημένου και έπαιξε σημαντικό ρόλο στο άνοιγμα της Ιαπωνίας στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, μέσω των δικών του τραπεζών.

• Evelyn Rothschild (1931)

Ο ισχυρός ανήρ της οικογένειας και κάτοχος πολλών τίτλων και προεδριών εταιριών. Αποτέλεσε μέλος ή πρόεδρος των Δ.Σ. του Economist, της παγκόσμιας αυτοκρατορίας διαμαντιών De Beers, της εταιρίας υπολογιστών IBM, της εφημερίδας Daily Telegraph, ενώ ίδρυσε την ένωση για τη μελέτη του τραπεζικού και χρηματοοικονομικού συστήματος, με έδρα τη Φρανκφούρτη. Ο Evelyn διατηρεί δεσμούς αρκετών ετών με πολιτικούς που έχουν κατ’ επανάληψη διατελέσει κύριοι σύμβουλοι πρωθυπουργών, όπως ο Peter Mandelson για τον Tony Blair, o Vernon Jordan για τον Bill Clinton, ενώ είναι επιστήθιος φίλος του Τζωρτζ Σόρος.

Ο Vernon Jordan είναι και ο διευθύνων σύμβουλος στην εταιρία Lazard Freres & Co. LLC, η οποία στις αρχές Μαΐου προσκλήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση να αναλάβει χρέη συμβούλου για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και των δυσκολιών για την αποπληρωμή του χρέους… Η σύζυγος του Evelyn, γόνος της πολύ πλούσιας οικογένειας Στέιν της Νέας Υόρκης, είναι μεγάλη χρηματοδότρια της Hilary Clinton.

· Nathan Philip Rothschild (1971)

Ο Nathan είναι ο υιός του Jacob Rothschild και πρόεδρος ή μεγαλομέτοχος εταιριών, όπως οι RIT Capital, Atticus Capital, JNR Limited, NM Rothschild, Vanco, British Petroleum, Rio Tinto κ.ά. Πρόσφατα διαδέχθηκε στη διεύθυνση των εταιριών τον πατέρα του, ο οποίος είναι στενός φίλος του Χένρι Κίσιντζερ, με το οποίο έχουν κοινή εταιρεία πολιτικών συμβούλων.

Ο ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ

* David Rene Rothschild (1942)
* Ο David είναι ο επικεφαλής του χρηματοοικονομικού ομίλου ΝΜ Rothschild Group και της Τράπεζας Rothschild & Cie Banque.
* Eduard Rothschild (1957)

Ο Eduard είναι μεγαλομέτοχος των εταιριών του αδερφού του David, ιδιοκτήτης της εφημερίδας Liberation και της μεταλλουργικής εταιρίας Imerys, με εγκαταστάσεις σε πολλές χώρες του κόσμου.
Η ΣΧΕΣΗ ΤΖΟΡΤΖ ΣΟΡΟΣ ΚΑΙ ΡΟΤΣΙΛΝΤ

Ο Τζωρτζ Σόρος γεννήθηκε στη Βουδαπέστη το 1930 ως Georgy Schwartz και το 1936 η οικογένεια του άλλαξε το επώνυμο της σε Sorosz. Έφυγε από τη μεταπολεμική Κομμουνιστική Ουγγαρία και σπούδασε στη Μ. Βρετανία και στις ΗΠΑ, όπου σταδιακά δημιούργησε μια κολοσσιαία χρηματιστηριακή αυτοκρατορία, με εξειδίκευση στη νομισματική χειραγώγηση. Παράλληλα, είναι πασίγνωστος μέσω των ομώνυμων ιδρυμάτων του, τα οποία έχουν ανοίξει παραρτήματα στην Ανατολική Ευρώπη και, εν πολλοίς, αποτελούσαν το μακρύ χέρι της αμερικανικής πολιτικής σε αυτές τις χώρες.

Η διασύνδεση του με τους Ρότσιλντ γίνεται μέσω των προσώπων που απαρτίζουν τα Δ.Σ. των εταιριών του. Ο Richard Katz, μέλος του Quantum Fund του Σόρος, είναι και επικεφαλής της Rothschild Italia S.p.A. (με έδρα το Μιλάνο) αλλά και της Τράπεζας Ν. Μ. Rothschild & Sons (με έδρα το Λονδίνο).

Έτερος συνεργάτης είναι ο Nils Ο. Taube, μέλος επίσης του Quantum Fund αλλά και του St. James Place Capital, συμφερόντων Ρότσιλντ. Επιπλέον, συνεργάτης του Σόρος είναι και ο Michael Cicurel, διευθυντής της Τράπεζας Rothschild & Cie Banque.


ΤΟ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΕΩΝ

Κόσοβο
Στην επαρχία του Κοσόβου η ανάμειξη του Σόρος είναι έντονη, μέσω των δεκάδων ΜΚΟ που χρηματοδότησε με ποσά που ξεπερνούν τα 400 εκατ. ευρώ, από το 1991 και εντεύθεν, και προπαγάνδιζαν την εξέγερση των Αλβανών και τη συνεπακόλουθη εγκατάσταση της διεθνούς δύναμης. Επιπλέον, το Κόσοβο αποκαλείται συχνά «Κουβέιτ των Βαλκανίων», λόγω των μεγάλων ποσοτήτων χρυσού, άνθρακα, μόλυβδου, χρωμίου, αργύρου, ουρανίου και χαλκού που διαθέτει. Η ενεργοποίηση» του στην περιοχή είχε καθαρά οικονομικό ενδιαφέρον, πέρα από τις προφανείς γεωπολιτικές προεκτάσεις.

Ο Σόρος,, ταυτόχρονα είναι ο κύριος χρηματοδότης της μεγάλης σε κυκλοφορία αλβανικής εφημερίδας στην Πρίστινα Koha ditore και κύριος συνεργάτης του Αλβανού επιχειρηματία Ekrem Luka, που έχει σχεδόν το μονοπώλιο στην κινητή τηλεφωνία και τη βιομηχανία ζύθου στην περιοχή.
Η εταιρία Alferon έχει αγοράσει το σύμπλεγμα των μεταλλουργείων Feronikl στην περιοχή, μέσω τριών επιχειρηματιών από το Καζακστάν, με κυριότερο μέτοχο τον Alexander Mashkevic.

Ο ίδιος είχε εργαστεί ως διευθυντικό στέλεχος στην εταιρία ορυχείων ENRC (Eurasian Natural Resources Corporation), πρόεδρος της οποίας ήταν ο Johannes Sittard, παλαίμαχο στέλεχος των επιχειρήσεων των Ρότσιλντ στο Λονδίνο. Παράλληλα, είναι και το δεξί χέρι του Ινδού μεγιστάνα των μετάλλων Lakshmi Mittal, στου οποίου τις εταιρίες εμφανίζονται ως μεγαλομέτοχοι μέλη της οικογένειας των Ρότσιλντ. Εκτός από την Alferon, η εταιρία Global Steel Corporation (ιδιοκτησίας Mittal) διαθέτει και άλλη παρουσία στο Κόσοβο, μέσω της βουλγαρικής θυγατρικής της, Kremikovici, η οποία (το 2005) αγόρασε τα ορυχεία χρωμίου Lamkos στην περιοχή Vucitrn του Κοσόβου.
Η οικογένεια Mittal έχει επενδύσει μεγάλα κεφάλαια και στη Ρουμανία. Η σύνδεση τους με τους Ρότσιλντ γίνεται μέσω του Wilbur Ross (μέλος Δ.Σ εταιειών τους), ο οποίος σταδιο δρόμησε ως επενδυτικός τραπεζίτης σε τράπεζες των Ρότσιλντ, στο Λονδίνο. Η σύνδεση των δυο οικογενειών γίνεται εμφανέστερη από την κοινή τους συμμετοχή στην εταιρία Field Fresh Foods Company που εδρεύει στην Ινδία και εξάγει τρόφιμα κυρίως στην Ε.Ε.

ΜαυροβούνιοΌπως και στην περίπτωση του Κοσόβου, η περίοδος πριν την ανεξαρτησία του (το 2006) σημαδεύτηκε από την έντονη ανάμειξη του Σόρος στη δημιουργία ΜΚΟ, όπως οι CEDEM, Helsinki Committee for Human Rights, Human Rights Action και Hominem Querum. Όλες υποστήριζαν τη διακήρυξη ανεξαρτησίας του Μαυροβουνίου, με ρητορική είτε συναφή με τα «ανθρώπινα δικαιώματα», είτε συχνά με την προοπτική οικονομικής ανάπτυξης. Τα επακόλουθα, όμως, απέδειξαν ότι πρόκειται για μια ακόμη συμφωνία καλά οργανωμένης οικονομικής επέκτασης της πλειάδας συμφερόντων που απαρτίζουν την αυτοκρατορία των Ρότσιλντ.

Ο πρώτος «επενδυτής» ήταν ο Καναδός επιχειρηματίας Salford και στέλεχος των επιχειρήσεων του Nathaniel Rothschild, που άρχισε την κατασκευή τεραστίας μαρίνας και εμπορικών τουριστικών κέντρων στο Μαυροβούνιο, αγοράζοντας τα καλύτερα παράλια σημεία της χώρας. Ταυτόχρονα, η Τράπεζα ΟΤΡ Banking Group (συμφερόντων Ρότσιλντ) εξαγόρασε την Εμπορική Τράπεζα του Μαυροβουνίου, που ήλεγχε σχεδόν το ήμισυ των καταθέσεων στη χώρα. Επιπλέον, ο Ρώσος επιχειρηματίας και συνεργάτης του Nathaniel Rothschild, Deripaska, εξαγόρασε την Εταιρία Αλουμινίου του Μαυροβουνίου και τα μεταλλεία βωξίτη, μαζί με τεράστιες εκτάσεις παράλιας γης.

ΒοσνίαΒασιζόμενος στην ίδια πλοκή, ο Σόρος χρηματοδότησε μια σειρά οργανώσεων όπως οι Helsinki Committee for Human Rights, Lex International, Press Now, Soros Media Centre, Nezavisne Novine, Alternative Television Banja Luka και Net Novinar, και ξεκίνησε ένα νέο γύρο εξαγορών εταιριών στρατηγικής σημασίας.

Η εταιρία Mittal εξαγόρασε το σύμπλεγμα μεταλλείων RZR Ljubija, που διαθέτει τεράστια αποθέματα απολήψιμου σιδήρου υψηλής περιεκτικότητας. Ταυτόχρονα, ο Ρώσος επιχειρηματίας Deripaska (μέσω της εταιρίας Stabag και χρηματοδότησης των Ρότσιλντ) αγόρασε δίκτυο αυτοκινητοδρόμων, ενώ ο επιχειρηματίας Salford, συνεργάτης των Ρότσιλντ, εξαγόρασε τη μεγαλύτερη εταιρία παραγωγής τροφίμων στη χώρα.
Η περίπτωση των Mittal έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί έχουν διεισδύσει σε πολύ μεγάλο βαθμό στη Βοσνία, εξαγοράζοντας τη βιομηχανία χάλυβα στη Ζένιτσα, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια του είδους στα Βαλκάνια.

Η ουγγρική εταιρία πετρελαιοειδών MOL, στην οποία μεγαλομέτοχοι είναι τόσο οι Ρότσιλντ όσο και ο Σόρος, εξαγόρασε τη βοσνιακή Energopetrol, η οποία έχει αγοράσει πολύ μεγάλα μερίδια στην αγορά καυσίμων σε Κόσοβο, Μαυροβούνιο, Κροατία και Ρουμανία.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων, οι εταιρίες εξαγοράστηκαν κυριολεκτικά έναντι πινακίου φακής και απέδωσαν πολύ μεγάλα κέρδη στους νέους ιδιοκτήτες τους, καθώς οι λόγοι της χαμηλής αξίας πώλησης τους ήταν πολιτικοί και όχι επιχειρηματικοί.

Σκόπια
Η εταιρία Mittal κατέχει εξέχουσα θέση, έχοντας εξαγοράσει το μεγαλύτερο μεταλλουργικό συγκρότημα της χώρας. Ο δε Σόρος χρηματοδοτεί αφειδώς οργανώσεις όπως οι Helsinki Committee, Centre for Multicultural Understanding, Association for Democratic Initiatives, έχοντας ως στενούς συνεργάτες του κορυφαίους πολιτικούς των Σκοπίων, όπως ο Branko Crvenkovski.

Αρκετά μέλη της σκοπιανής ελίτ έχουν λάβει υποτροφίες από ιδρύματα του Σόρος, ενώ ο ίδιος είχε χρηματοδοτήσει τόσο την κυβέρνηση των Σκοπίων, όσο και τις διεθνείς προσπάθειες αναγνώρισης του κράτους τους με την ονομασία «Μακεδονία». Επιπλέον, ο Σόρος ελέγχει μεγάλο πακέτο μετοχών στην εταιρίακινητής τηλεφωνίας ΜΤ, μέσω της θυγατρικής Stonebridge Communications, ενώ καλά πληροφορημένες πηγές αναφέρουν ότι διαθέτει και μεγάλες εκτάσεις γης, οι οποίες δεν αξιοποιούνται ακόμα εμπορικά.


ΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

Στα μέσα του 2007 ιδρύθηκε από τον Τζ. Σόρος το European Council of Foreign Affairs (ECFR), στο οποίο είναι μέλη πολλές προσωπικότητες που διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην περιοχή τη δεκαετία του ’90, όπως οι Μάρτι Αχτισάαρι, Τζουλιάνο Ντ’Αμάτο, Γιόσκα Φίσερ, Ντομινίκ Στρος-Καν κ.ά.

Ο Μάρτι Αχτισάαρι είναι ο Φινλανδός πολιτικός που έπαιξε κύριο ρόλο στη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου ως επικεφαλής των διεθνών Αρχών. Ο Στρος-Καν είναι, βεβαίως, ο πρόεδρος του ΔΝΤ, ενώ είναι αξιοσημείωτο ότι την εν λόγω θέση την κατέλαβε μερικούς μήνες μετά την ίδρυση του ECFR. Επιπλέον, θεωρείται ότι θα κατέβει ως αντίπαλος του Σαρκοζί στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2012. Ας σημειωθεί εδώ η υποστήριξη που παρείχε στην Ελλάδα ο Σαρκοζί στο θέμα της οικονομικής ενίσχυσης, αλλά και στο ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας – στάση εντελώς αντίθετη με εκείνη των ατόμων που συμμετέχουν στο «σύστημα Σόρος».

Κοινό χαρακτηριστικό των συντελεστών αυτής της ομάδας είναι ο καταλυτικός ρόλος τους, κατά τη διάρκεια των εμφυλίων στη Γιουγκοσλαβία, όπως και οι αγώνες τους υπέρ του βομβαρδισμού της Σερβίας το 1999, υπέρ των Σκοπίων, υπέρ της ανεξαρτησίας του Μαυροβουνίου και υπέρ Της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Ηδη, το ECFR έχει εκδόσει ειδική έκθεση που χαρακτηρίζει την Ελλάδα και την Κύπρο ως «Δουρειους Ιππους της Ρωσίας στην Ευρώπη», ενώ έχουν αρχίσει μια διαδικασία αποδόμησης των ευρωπαϊκών ηγεσιών που προσεγγίζουν Μόσχα και Πεκίνο.

Καλά τεκμηριωμένες πηγές στις ΗΠΑ και τη Γερμανία σχολιάζουν ότι ο σκοπός του ECFR είναι να υποστηρίξει -στο επίπεδο της διανόησης- πολιτικές που έχουν ως στόχο τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας», την περαιτέρω ταπείνωση της Σερβίας, τον εξοβελισμό της ρωσικής επιρροής και την τιμωρία της Ελλάδας και της Κύπρου για προηγούμενες πρωτοβουλίες τους. Προκειμένου να γίνει ευρέως αποδεκτός ο ρόλος τους, χρησιμοποιούντο επικάλυμμα του «ευρωπαϊκού κέντρου μελετών», ενώ ήδη έχουν ανοίξει παραρτήματα σε διάφορες πόλεις, όπως η Σόφια στη Βουλγαρία..

Ουσιαστικά, πρόκειται για μια επανακάμψη των φαντασμάτων της δεκαετίας του ’90, τα οποία στηρίζονται σε ένα πλανητικό σύστημα οικονομοπολιτικής εξουσίας, που θεωρεί ότι οι σημερινές εξελίξεις στα Βαλκάνια δεν συμβαδίζουν με τα συμφέροντα του. Ο λόγος που εμφανίστηκε τη δεδομένη χρονική στιγμή το ECFR είναι η αποτυχία προηγούμενων σχεδίων και οργανισμών που ελέγχονταν από τον Σόρος. Η γνωστή ΜΚΟ «Παρατηρητήριο του Ελσίνκι» ουσιαστικά χρεωκόπησε το 2007, ενώ ο ρόλος του ως μηχανισμός προπαγάνδας είχε αποκαλυφθεί προ καιρού.
Ο οργανισμός αυτός είχε δημιουργηθεί τη δεκαετία του 70 με έδρα τη Βιέννη και, μετά το 1989, φέρεται να έπαιξε ρόλο στην υπονόμευση κυβερνήσεων και κρατών στη Ρωσία και στις χώρες των Βαλκανίων. Πρόσχημα για τη δράση του «ΙΙαρατηρητηρίου» παρέμεναν πάντα τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ προστέθηκαν οι μειονότητες, οι μετανάστες, ο αντι-εθνικισμός και ο αντι-ρατσισμός.

Τέλος, και το Open Society Foundation του Σόρος αντιμετωπίζει προβλήματα καθώς, παρόλες τις χιλιάδες υποτροφιών που δόθηκαν με σκοπό τον προσηλυτισμό νέων ταλαντούχων Βαλκανίων επιστημόνων, αρκετοί από αυτούς δεν ενστερνίστηκαν ιδέες που αντιτίθεντο στα εθνικά τους συμφέροντα, ενώ και η κυβέρνηση του Μπους δεν παρείχε ικανή κάλυψη στον Σόρος, λόγω της διαπλοκής του με διπλωμάτες που πρόσκεινται στους Δημοκρατικούς και τις σκοτεινές διαδρομές τους, σε σχέση με το οργανωμένο έγκλημα σε Κόσοβο, ΠΓΔΜ και Αλβανία.

Η δε ίδρυση του ECFR συνδέεται τόσο με την επίσκεψη του Ρότσιλντ στην Αθήνα, τον Μάρτιο του 2009, όσο και με τη Διάσκεψη της Μπίλντερμπεργκ στη Βουλιαγμένη τον Μάιο του ίδιου έτους, αλλά και τη συνεπακόλουθη «ελληνική κρίση του χρέους», που εξελίσσεται σε έναν χρηματοοικονομικό πόλεμο ΗΠΑ-ΕΕ, από τον οποίο μέχρι στιγμής κερδισμένοι βγαίνουν οι «τραπεζίτες των πολέμων», όπως έχουν χαρακτηριστεί κατά το παρελθόν οι Ρότσιλντ.

Από την άλλη πλευρά, λόγω της φρενήρους δραστηριότητας των Ρότσιλντ, έχει προκληθεί αντισυσπείρωση εναντίον τους και είναι πολύ πιθανόν το ερχόμενο διάστημα να υπάρξουν αποκαλύψεις και εξελίξεις, που θα στρέφονται εναντίον τους. Ο χρόνος θα δείξει τι ακριβώς θα γίνει, αλλά είναι χρήσιμο για τον αναγνώστη να το κρατήσει αυτό ως μια πολύ ισχυρή πιθανότητα.

Σημειωτέον ότι όλες οι εταιρίες, οργανισμοί και πρόσωπα που δραστηριοποιούνται στα Βαλκάνια έχουν σαφέστατα στόχευση να «αλώσουν» την ελληνική αγορά είτε συμμετέχοντας σε ιδιωτικοποιήσεις κρατικών εταιριών, είτε αποκτώντας τον έλεγχο ιδιωτικών ελληνικών οργανισμών, ιδιαίτερα στον τραπεζικό και βιομηχανικό τομέα.

Δεν είναι τυχαίο ότι, σε όλες τις άλλες βαλκανικές χώρες, αυτό επιτεύχθηκε ύστερα από την προσφυγή τους στο ΔΝΤ,.. Η ευθύνη των κυβερνώντων είναι ζωτικής και ιστορικής σημασίας, τόσο για τη χώρα όσο και για τους ίδιους, ως εκπροσώπους μιας πολιτικής τάξης που καταρρέει υπό το βάρος της αποτυχίας και της συσσωρευμένης διαφθοράς δεκαετιών.

Ένα ηχητικό που ξεμπροστιάζει πλήρως την ξετσιπωσιά των συμφερόντων και των φερέφωνών τους στα κανάλια (βλέπε ανοησίες Στραβελάκης) και... μία ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ Κανέλλη

Σχόλιο απ την Ελληνοφρένεια

Ένα ηχητικό που ξεμπροστιάζει πλήρως την ξετσιπωσιά των συμφερόντων και των φερέφωνών τους στα κανάλια(βλ Στραβελάκης) και μία ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ Κανέλλη .

Οι δυο πλευρές της σημερινής Ελλάδας.Ο Στραβελάκης,ο Παπαδημητρίου,ο Πάγκαλος,ο Δασκαλόπουλος κλπ κλπ απ τη μια μεριά 

και ο λαός απ την άλλη που προσπαθούν να του περάσουν ενοχή οτι κι αυτός φταίει ισόποσα με τα λαμόγια,τους εργολάβους,τους μιζαδόρους, τους πλουτίσαντες και ποτέ τιμωρηθεντες υπουργούς και πάει λέγοντας

ΠΗΓΗ: ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τα όμορφα ελληνικά χωριά

της Ελίνας Γαληνού

Ο Δεκαπενταύγουστος ή αλλιώς το "Πάσχα του καλοκαιριού", είναι μια γιορτή που ζωντανεύει την ύπαιθρο. Οι θερινές διακοπές δίνουν την ευκαιρία στον κόσμο να επισκεφτεί περιοχές της Ελλάδας. Κάποιες απ΄αυτές είναι απόμακρες και όχι ευρέως γνωστές και διαφημισμένες. Συνήθως το ελληνικό καλοκαίρι, προβάλλεται περισσότερο μέσω της νησιώτικης ή παράκτιας Ελλάδας ενώ πολλά ελληνικά χωριά, πανέμορφα και γραφικότατα, γνωρίζουν ελάχιστους επισκέπτες. Συνήθως αυτά τα χωριά ανήκουν στην ηπειρωτική ή ορεινή πλευρά της χώρας και είναι γνωστά μόνο στους εγχώριους κατοίκους και τους συγγενείς τους, ή σε κάποιους εκλεκτικούς τουρίστες που τα έχουν ανακαλύψει.

Τα χωριά αυτά, έχουν λίγους μόνιμους κατοίκους που περιμένουν να δούν λίγη κίνηση τις μέρες του Πάσχα ή τον Δεκαπενταύγουστο, αν υπάρχει εκεί καμιά εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία. Ολον τον υπόλοιπο χρόνο, οι περιοχές αυτές είναι έρημες και σχεδόν αποκλεισμένες από τον υπόλοιπο κόσμο.

Πολλά απ΄αυτά τα χωριά, είναι όντως δύσβατα και το συγκοινωνιακό δίκτυο που θα τα συνέδεε με πλησιέστερα αστικά κέντρα, είναι ανεπαρκές. Οι κάτοικοι μετακινούνται μετά κόπου μέσω αλληλεξυπηρετήσεων. Διαθέτουν το πολύ ένα φαρμακείο ενώ τα Κέντρα Υγείας που καθορίζονται αναλόγως του αριθμού κατοίκων, μπορεί να αντιστοιχούν σε 1/10 χωριά. Ο πληθυσμός τους ολοένα λιγοστεύει καθώς οι νέοι φεύγουν και οι μεγαλύτεροι, γερνούν και πεθαίνουν. Τα παιδιά είναι ελάχιστα έως ανύπαρκτα, οπότε ανάλογη είναι η κατάσταση των σχολείων. Δεν είναι σπάνιο να δεί κανείς σ΄αυτές τις περιοχές, ένα δημοτικό σχολείο και μάλιστα μονοθέσιο, για τις ανάγκες 3-4 χωριών. "Ολοι έφυγαν για τις μεγάλες πόλεις και άφησαν εμάς τους γηραιότερους. Τώρα απορούν γιατί δεν υπάρχουν νέοι και παιδιά εδώ; Μα οι νέοι κοιτάνε πού θα βρούν δουλειά και εδώ δουλειά δεν υπάρχει..." μας λέει ένας κάτοικος χωριού ορεινής περιοχής.

Ισως βέβαια η κατάσταση στα χωριά αυτά, να μη μοιάζει με την εποχή της μεταπολεμικής Ελλάδας. Εχουν γίνει πολλές βελτιώσεις όσον αφορά το βιοτικό επίπεδο. Παλιότερα, ακόμα και στη δεκαετία του 70, πολλά χωριά δεν είχαν ούτε νερό, ούτε ηλεκτρικό. Σήμερα τα χωριάτικα σπίτια μοιάζουν με κομψές βιλίτσες, ενώ και το πιό απόμακρο χωριό έχει τηλεόραση. Ομως η ανάπτυξη λειτούργησε εξωραιστικά κυρίως. Οι καφετέριες και τα μπαράκια, δίνουν μια όψη εκσυγχρονισμού που αφορά όμως τους επισκέπτες του Σαββατοκύριακου και κάποιους τουρίστες των διακοπών. Ολον τον υπόλοιπο χρόνο τι γίνεται;

Πολλά ελληνικά χωριά, φθίνουν χρόνο με τον χρόνο. Οι ευκαιρίες για την ανάπτυξη παραγωγικού ιστού, δεν αξιοποιήθηκαν προς όφελός τους. Η αποβιομηχάνιση κοντινών αστικών περιοχών, δημιούργησε συνθήκες μεγαλύτερης περιθωριοποίησής τους. Η κοινωνική πολιτική ενθάρρυνε την αστυφυλία και την εγκατάλειψη του χωριού. Ο τουρισμός προσανατολίστηκε στα θαλάσσια μέρη και ελάχιστα ορεινά, χάρις στις πρωτοβουλίες τοπικών αυτοδιοικήσεων. Ο φυσικός τους πλούτος μένει αναξιοποίητος, οι τοπικές τέχνες και τα προιόντα τους περιορίζονται σε κλειστή κατανάλωση, η τοπική κουλτούρα λησμονιέται. Και όμως. Αν συνειδητοποιούσαμε σε πόσο αναξιοποίητο πλούτο αντιστοιχούν αυτά τα παραγκωνισμένα μέρη της χώρας μας, ίσως να βλέπαμε πιό αισιόδοξες προοπτικές για το μέλλον.
ΠΗΓΗ: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/08/blog-post_6664.html#ixzz0wx46ZY8b

.....Και ένα ανώνυμο σχόλιο απο την ίδια ανάρτηση που μου εντυπώθηκε:

ελεγε ο ποιητης "θελω να χτισω ενα σπιτακι/εκει ψηλα στην ερημια...".ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΧΡΟΝΩΝ.ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΓΑΓΝΔΑ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ...ΜΕ ΤΗΝ ΕΟΚ ΣΗΜΕΡΑ Ε.Ε....ΟΙ ΧΩΜΑΤΕΡΕΣ ΚΑΤΕΦΑΓΑΝ ΤΟΝΟΥΣ ΦΡΟΥΤΩΝ...ΔΕΝΤΡΑ ΞΕΡΙΖΩΘΗΚΑΝ ΚΟΠΗΚΑΝ ΑΜΠΕΛΙΑ...ΕΔΙΝΑΝ ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ ΛΕΕΙ...ΚΑΙ ΦΤΑΣΑΜΑ ΣΤΟ ΧΑΛΙ ΤΟΥ ΔΝΤ.Θα μου επιτρεψετε αγαπητοι ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ να καταθεσω ενα δικο μου πονημα...ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΙΖΩΣΑΜΕ Τ'ΑΜΠΕΛΙΑ ΜΑΣ/ΓΙΑΤΙ ΧΑΛΑΣΑΜΕ ΤΙΣ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΕΣ/ΓΙΑΤΙ ΚΑΨΑΜΕ ΤΙΣ ΒΕΡΥΚΟΚΙΕΣ /Ο ΑΥΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑ ,ΓΙΑΤΙ ΣΙΓΗΣΕ?/ΜΑ ΜΑΣ ΔΙΑΤΑΞΑΝΕ ..ΟΙ "ΞΕΝΟΙ"/ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ/ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΥΠΑΚΟΥΟΙ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΣΑΜΕ.../ΔΕΝ ΑΦΗΣΑΜΕ ΟΥΤΕ ΡΙΖΑ.../ΡΩΓΑ ΑΠΟ ΣΤΑΦΥΛΙ ΔΕΝ ΕΜΕΙΝΕ/ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΣΣΥΒΙΑ ΜΑΣ/ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΜΑΣ ΛΑΜΠΑΔΙΑΣΑΝ?/ΣΑΝ ΤΑ ΚΕΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ../ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΠΙΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΜΑΣ../ΚΙ ΟΙ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ"ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟ ΤΟΠΟΥ ΤΙ ΕΙΠΑΝ?ΠΩΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΑΝΕ?/ΔΕΝ ΕΒΓΑΛΑΝ ΜΙΛΙΑ ..ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΜΟΥΓΚΑΝΙΤΟ.../ΤΟΥΣ ΒΑΡΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΕΝΑ 'βοδι"/Ο ΔΑΡΕΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ../ΟΙ ΜΗΔΙΖΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΗΔΗΣΑΝΤΕΣ ΤΙ ΛΕΝΕ?/ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ?/ΤΩΡΑ ΜΑΣ ΕΔΕΣΑΝ...ΜΕ ΔΗΘΕΝ ΔΑΝΕΙΚΑ ΜΕ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ.../ΝΑ ΚΟΨΟΥΜΕ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΩΡΑ ΤΙΣ ΑΘΛΙΕΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ/ΑΦΟΥ ΕΔΕΣΑΝ ΤΗΝ "ιερεια"ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ...ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΥΛΙΑ/ΜΑΣ ΦΟΒΕΡΙΖΟΥΝ ΚΑΤΙ ΜΑΣΚΑΡΑΔΕΣ.../ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΦΥΓΕΙ ΚΑΝΕΙΣ/ΕΚΕΙ ΣΤΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ...ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΙ ΑΡΓΑ.../ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ.../ΠΑΡΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙΣ "ΣΟΥΡΒΕΣ"/ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΤΑΦΟΥΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΜΑΣ/ΓΥΜΝΩΣΤΕ ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΠΡΟΔΩΣΑΝ.../Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΤΣΙ ΜΟΝΟΝ ΘΑ ΖΗΣΕΙ/ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΟΙ ΕΥΧΕΣ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΝΕ/ ΟΙ "ΑΓΟΡΕΣ" ..ΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟ/ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΜΠΡΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙ ΚΑΡΤΕΡΑΤΕ ?/ΠΑΡΤΕ ΤΙΣ ΚΛΑΡΕΣ...ΤΕΤΟΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ.../ΔΙΑΙΟΣ{καποιοι πρεποι να μας εξηγησουν πως επαιξαν λεφτα των ασφαλισμενων χωρις να κατοχυρωνουν το κεφαλαιο]

Η αλήθεια για τη ΔΕΗ: Το χρονικό του ξεπουλήματος που δεν θα παιχτεί στα ΜΜΕ

ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ: ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ Ή ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ; «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ» Ή ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ;

ΤΗΣ ΦΛΩΡΑΣ ΠΑΠΑΔΕΔΕ*

Tι συνιστά η παραγωγή κι ο εφοδιασμός μιας χώρας με ηλεκτρική ενέργεια; Κάλυψη μιας βασικής κοινωνικής ανάγκης, αφού κανείς σήμερα δεν μπορεί να δουλέψει και να ζήσει χωρίς ρεύμα; Ή «αφάγωτη πίτα 10 δις €», «χοντρό φιλέτο» για κρατικοδίαιτους «επενδυτές» και «ισχυρό μαγνήτη» για ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα;

Οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις του κεφαλαίου (Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ), ξένοι και ντόπιοι επιχειρηματικοί όμιλοι, κυβερνητικοί και «αντιπολιτευόμενοι» δοσίλογοι, απαντούν φυσικά το δεύτερο. Ακριβώς αυτή την αντίληψη ονόμασαν πριν 20 χρόνια «απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας» και την υλοποιούν στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία.

Η «απελευθέρωση» στην Ελλάδα ούτε «καθυστέρησε», ούτε «στράβωσε». Το αποδεικνύουν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και το ύψος του δημόσιου χρέους! Οι «βίαιες αλλαγές» που στον κλάδο της ηλεκτρικής ενέργειας ξεκίνησαν ήδη από το 1999, αποτέλεσαν το όχημα για μια τεράστια μεταφορά δημοσίων πόρων προς το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, που στο τέλος του «απελευθερωμένου» δρόμου των ιδιωτικοποιήσεων βρίσκεται περισσότερο κρατικοδίαιτο και παρασιτικό από ποτέ.

Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΤΥΩΝ

Η παράδοση της διαχείρισης του Συστήματος Μεταφοράς στα ιδιωτικά συμφέροντα πραγματοποιήθηκε το 2001. Το Δίκτυο Μεταφοράς που χτίστηκε με τα χρήματα του ελληνικού λαού και τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων στη ΔΕΗ, παραδόθηκε στην εταιρεία ΔΕΣΜΗΕ Α.Ε. για να μπορούν να κάνουν χρήση οι ιδιώτες «επενδυτές». Μέχρι το 2010, η ΔΕΗ πλήρωσε 1,17 δις € για τέλη χρήσης του Συστήματος που παραμένει «στην κυριότητά της»! Τα χρήματα αυτά, πληρωμένα από τον ελληνικό λαό, «αξιοποιήθηκαν» από το ΔΕΣΜΗΕ για επιδοτήσεις, αποζημιώσεις και λοιπές διευκολύνσεις των ιδιωτών «επενδυτών»!!

Προχωρώντας στον ήδη ανοιγμένο δρόμο, το κεφάλαιο ζητά και το επόμενο βήμα: εκτός από τη διαχείριση, να τεθεί και η ιδιοκτησία των δικτύων στη διάθεση της «αγοράς», για να κερδοσκοπήσουν και να την απομυζήσουν. Στη νέα δομή των λογαριασμών αντανακλάται η μορφή που ετοιμάζεται να δώσει η «απελευθερωμένη» αγορά στη ΔΕΗ και οι χρεώσεις που θα προσθέσει στα οικιακά τιμολόγια. Κάθε εταιρεία Παραγωγής, Μεταφοράς, Διανομής και Προμήθειας θα χρεώνει τη δική της τιμή, το δικό της πάγιο και τη δική της αύξηση «ανάλογα με το κόστος λειτουργίας και συντήρησης, τις αποσβέσεις και το εύλογο κέρδος».

Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

Το 2003, απαγορεύτηκε νομοθετικά στη ΔΕΗ να κατασκευάσει νέες μονάδες για να «ανοίξει χώρος» στους ιδιώτες. Από το 2004, σύμφωνα με τις επίσημες μελέτες του ΔΕΣΜΗΕ η χώρα βρίσκεται συνεχώς στα όρια του μπλακ-άουτ. Αυτό ήταν το «ευνοϊκό επενδυτικό κλίμα» που απαιτούσαν οι ιδιώτες «επενδυτές» για να εκβιάζουν για αυξήσεις, επιδοτήσεις, εγγυήσεις, κ.ο.κ. Όπερ και εγένετο. Την επένδυση και για τις τρεις «ιδιωτικές μονάδες» κατέβαλε στην ουσία το ελληνικό δημόσιο:

1) Η Μονάδα του Ομίλου Μυτιληναίου αδειοδοτήθηκε ως Σταθμός Συμπαραγωγής, εντάχθηκε στον αναπτυξιακό νόμο κι έλαβε αδρή κρατική επιδότηση. Αντί να ηλεκτροδοτεί το δικό της ηλεκτροβόρο εργοστάσιο (ΑτΕ, πρώην ΠΕΣΙΝΕ), αγοράζει από τη ΔΕΗ φθηνά (40,50 €/MWh) και της πουλά ακριβά στο Χρηματιστήριο Ενέργειας.

2) Η Ενεργειακή Θεσσαλονίκης, η Μονάδα της Elpedison, κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου από τα τότε κρατικά ΕΛΠΕ, μετά παραδόθηκε μαζί τους στο Λάτση και εν συνεχεία στην Edison.

3) Η Μονάδα της Ήρων Θερμοηλεκτρική, που πλέον ανήκει κατά 51% στη Γαλλική GdF-Suez χρηματοδοτήθηκε απευθείας από τη ΔΕΗ: από το 2003, η επιχείρηση του κου Μπόμπολα νοίκιαζε τους αεριοστροβίλους της στη ΔΕΗ έναντι 445 €/MWh!!! Η ΔΕΗ τότε πουλούσε 71,27 €/MWh. Η ενοικίαση αιτιολογήθηκε ως απαραίτητη για την ευστάθεια του συστήματος. Ήταν η μονάδα που προκάλεσε το μπλακ άουτ τον Ιούλη του 2004…

Μέχρι το 2010, η ΔΕΗ δαπάνησε για αναγκαστική αγορά ρεύματος από τους παραπάνω «ανταγωνιστές» 1,82 δις €. Τον Ιούνιο, η κυβέρνηση που περικόπτει μισθούς και συντάξεις, αύξησε την επιδότηση των ιδιωτικών μονάδων από 35.000 σε 100.000 ευρώ ανά εγκατεστημένο μεγαβάτ κατ’ έτος. Γιατί έτσι «επενδύουν» οι ιδιώτες!!!

Πατώντας στο στρωμένο έδαφος, παλιοί και νέοι «παράγοντες της αγοράς» θέλουν τώρα και τις Μονάδες της ΔΕΗ. Δεν χρειάζεται «να βάλουν δραχμή», τις έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός και λειτουργούν με εγχώριο φθηνό καύσιμο. Πολλές παραλλαγές του ξεπουλήματος κυκλοφορούν: Πώληση του 40% των μονάδων, πώληση του 40% της παραγόμενης λιγνιτικής κι υδροηλεκτρικής ισχύος σε τιμή κόστους στους «ανταγωνιστές», κ.ο.κ. Η τρόικα και οι συνεργάτες της ετοιμάζουν συνειδητά μια ακόμα κοινωνική καταστροφή. Επενδύσεις κι εγκαταστάσεις δισεκατομμυρίων, μεγάλο τμήμα του φυσικού πλούτου της χώρας παραδίνεται στα αρπακτικά της αγοράς με ένα μόνο στόχο: να κερδοσκοπήσουν ληστεύοντας κι απαξιώνοντάς τα.

Η «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ» ΤΩΝ ΤΙΜΟΛΟΓΙΩΝ

Στην Ελλάδα, το παραμύθι της «καλής απελευθέρωσης» που σκοτώνει τον «κρατικό μπαμπούλα» και φέρνει «οφέλη» στο λαό, ξέμεινε από «οφέλη» πριν σκοτώσει το «μπαμπούλα». Τρόικα, κυβέρνηση, «επιχειρηματίες» και λοιποί συνοδοιπόροι, αναλύουν καθημερινά ότι για μια «καλή απελευθέρωση» δεν αρκεί να διαμελιστεί η ΔΕΗ, να πωληθούν μονάδες, να χαρίζεται στους ιδιώτες παραγωγή, να τους προαγοράζει το κράτος την ισχύ, κ.ο.κ. Πρέπει να αυξηθούν και τα οικιακά τιμολόγια από 40% ως 110%! Γιατί μέχρι σήμερα, εξαιτίας «λανθασμένης κοινωνικής πολιτικής», αυξήθηκαν μόνο κατά 48%!!Ο ελληνικός λαός με το «κουρεμένο» του εισόδημα καλείται να δώσει εκτός από την περιουσία του και νέο πανωπροίκι στις «απελευθερωμένες» ορέξεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου.

ΠΟΣΟ ΚΟΣΤΙΣΕ Η «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ»

Δεν γνωρίζουμε πόσα εισέπραξαν οι «επενδυτές» από κίνητρα και άλλες επιδοτήσεις. Γνωρίζουμε όμως πόσα εισέπραξε το δημόσιο και πόσα πλήρωσε για την «απελευθέρωση» μέσω της ΔΕΗ. Συγκεκριμένα, την 9ετία 2001-2009, το ελληνικό δημόσιο εισέπραξε από την πώληση του 49% της ΔΕΗ κι από τα μερίσματά του συνολικά 2,3 δις €. Την ίδια περίοδο, οι διάφορες μερίδες του κεφαλαίου εισέπραξαν από τη ΔΕΗ 10,4 δις € δημόσιου χρήματος!! 10,4 δις € μόνο από την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και τη μερική ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Δηλ. πάνω από το 3,5% του δημόσιου χρέους της χώρας ή όσο το 62% του σημερινού δημοσίου ελλείμματος! Κι ότι συνέβη στη ΔΕΗ, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι συνέβη και στον ΟΤΕ, στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, στον ΟΣΕ και όπου αλλού «απελευθερώθηκαν» οι αγορές.

Η υπερχρέωση της χώρας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην πολιτική των απελευθερώσεων-ιδιωτικοποιήσεων που αποτελεί εδώ και 15 χρόνια μόνιμη πηγή οικονομικής αιμορραγίας και παραγωγικής υποβάθμισης. Τώρα η τρόικα και οι ντόπιοι συνεργάτες της ετοιμάζονται, στο όνομα του χρέους που δημιούργησαν, να μετατρέψουν τη χώρα σε ένα απέραντο πεδίο απροκάλυπτης κερδοσκοπίας και ξεπουλήματος.

Έπαψαν πια να μιλούν και για «οφέλη». Ο χαρακτήρας των μέτρων δεν κρύβεται, ούτε οι συνέπειές τους για το λαό. Γι’ αυτό καταφεύγουν στην τρομοκράτηση. «Ή θα δεχτούμε την απελευθέρωση, ή θα φύγουμε από την Ε.Ε.» Και τότε λένε, μας περιμένουν χιλιάδες σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί…

Ο λαός φτωχαίνει και το βιοτικό του επίπεδο καταποντίζεται μέσα στην Ε.Ε. Το 2008 στη χώρα μας, το 37-40% των νοικοκυριών υπέφερε από ενεργειακή ένδεια (ξόδευαν το 20% του εισοδήματός τους για πετρέλαιο και ρεύμα). Τι θα γίνει μετά τα «μέτρα σταθερότητας» και τις «απελευθερώσεις»; Πόσο διαφέρουν οι συνέπειες αυτές από την επιβολή εμπάργκο;;

Όμως για το κεφάλαιο αυτές είναι οι ιδανικές συνθήκες εκμετάλλευσης και κερδοσκοπίας σε βάρος μιας ολόκληρης χώρας και του λαού της. Συνιστούν πραγματική «απελευθέρωσή» του από κάθε εργατικό δικαίωμα, από κάθε κοινωνική υποχρέωση που είχε επιβάλει με την πάλη του ο λαός μας. Γιατί το ρεύμα και το νερό, ακριβώς όπως η μόρφωση και η υγεία, είναι αγαθά πρώτης ανάγκης για το σύγχρονο άνθρωπο, αλλιώς παύει να είναι σύγχρονος.

Θα υποταχτούν οι σύγχρονοι εργαζόμενοι σε αυτόν τον παραλογισμό; Στο ζουρλομανδύα της Ε.Ε.; Το συνδικαλιστικό κίνημα, οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, όλος ο ελληνικός λαός δεν έχουν κανένα λόγο να αποδεχτούν τη θηλιά που σφίγγει το λαιμό τους. Πρέπει να πρωτοστατήσουν για την ανατροπή των «απελευθερώσεων»-ιδιωτικοποιήσεων. Μόνο έτσι μπορεί να αποδεσμευτεί ο τεράστιος αυτός κοινωνικός πλούτος από τις αρπάγες των «αγορών» και να διοχετευτεί στη στήριξη του λαϊκού εισοδήματος και στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Η αποδοχή της «απελευθέρωσης» σε οποιοδήποτε βαθμό και μορφή, θα οδηγήσει για μια ακόμη φορά τους εργαζόμενους σε σίγουρη ήττα.

Υπάρχει φιλολαϊκή λύση και το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί και οφείλει να τη διεκδικήσει σήμερα. Να αγωνιστεί για Επανεθνικοποίηση του συνόλου της ηλεκτρικής ενέργειας σε μία 100% δημόσια επιχείρηση με αποκλειστικότητα σε Παραγωγή, Μεταφορά, Διανομή ηλεκτρικής ενέργειας. Μια ΔΕΗ αμιγώς κρατικήπου θα εγγυάται φθηνό ρεύμα για το λαό, στρατηγική στήριξη της εθνικής παραγωγής, αξιοποίηση του φυσικού πλούτου της χώρας με σεβασμό στο περιβάλλον, θέσεις εργασίας με δικαιώματα σε χιλιάδες εργαζόμενους.

*Πολιτικός Επιστήμονας – Οικονομολόγος ΜSc

Γραμματέας Συλλόγου Επιστημονικού Προσωπικού ΔΕΗ

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ της 14ης Αυγούστου και στο blog http://seenerga.wordpress.com/2010/08/16/ηλεκτρικη-ενεργεια-εμπορευμα-ή-κοινω/

Καπιταλισμός με cartel ΔΕΝ γίνεται. Και μετά μιλάνε για νέες επενδύσεις και θέσεις εργασίας...

Τo ελληνικό Καρτέλ Σιδήρου εξακολουθεί να δολοφονεί την οικονομία

Με απύθμενο θράσος οι μεγαλοβιομήχανοι Στασινόπουλος,Αγγελόπουλος και Μάνεσης που ηγούνται του καρτέλ του σιδήρου, εξακολουθούν ανενόχλητοι να κερδοσκοπούν σε βάρος των πολιτών αυξάνοντας κατά 34% τις τιμές μέσα σε 7 μόλις μήνες.Έχουν καταγγελθεί στο υπουργείο Ανάπτυξης και στην Επιτροπή Ανταγωνισμού μέ συντριπτικά στοιχεία από την IRON TENCO το 2006 και απο το ΤΕΕ το 2008..Νέα Ερώτηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη στη Βουλή.


Μέ νέα ερώτηση πρός τους υπουργούς Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας όπως και Οικονομικών επανήλθε ο Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Λαφαζάνης καταγγέλοντας την εξωφρενική συγκάλυψη του ελληνικού καρτέλ σιδήρου από τις κυβερνήσεις και την Επιτροπή Ανταγωνισμού,ενώ η χώρα αντιμετωπίζει τη μάστιγα της οικονομική κρίσης.

Η όποια αύξηση των τιμών των οικοδομικών υλικών και στην περίπτωσή μας του σιδήρου, έχει δυσμενέστατες επιπτώσεις στην οικοδομική δραστηριότητα και μάλιστα σε μία δυσμενή για την οικοδομή χρονική περίοδο,τονίζεται μεταξύ πολλών άλλων σημαντικών στοιχείων στην Ερώτηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Ολόκληρο το εύγλωτο κείμενο της Ερώτησης του Βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ:

ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Β’ ΠΕΙΡΑΙΑ

ΕΡΩΤΗΣΗ

Προς τους κ. Υπουργούς: Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας - Οικονομικών


ΘΕΜΑ: Tο Καρτέλ σιδήρου ξανακτυπά εκτοξεύοντας τις τιμές στα ύψη.

Πριν δυο χρόνια (22/7/08), με ερώτησή μας, αναδείξαμε το θέμα της εναρμονισμένης πρακτικής από τρεις επιχειρήσεις που ελέγχουν κατά 100% την παραγωγή σιδήρου, συγκεκριμένα τις βιομηχανίες(ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ - ΣΙΔΕΝΟΡ - ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ).

Όμως, παρά την παρέμβασή μας αυτή, παρά το γεγονός ότι το θέμα έχει απασχολήσει τον τύπο στο παρελθόν, οι κυβερνήσεις και οι αρμόδιοι φορείς (Επιτροπή Ανταγωνισμού) δεν το αντιμετωπίζουν.

Το θέμα επανέφερε πρόσφατα εκπρόσωπος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας(ΤΕΕ) και η παράταξη του ΤΕΕ «Ελεύθεροι Επαγγελματίες Μηχανικοί(ΕΛΕΜ)», με σχετική καταγγελία στο Ενημερωτικό Δελτίο ΤΕΕ(τεύχος 2593/19.7.2010). Στη καταγγελία αυτή, τεκμηριώνεται για μία ακόμη φορά η ανεξέλεγκτη δράση του Καρτέλ σιδήρου που έχει προκαλέσει τεράστια αύξηση των τιμών σιδήρου σε ένα επτάμηνο(10/12/09 ως 7/7/2010). Με βάση τα στοιχεία που παρατίθενται, η τιμή σιδήρου την περίοδο αυτή έχει αυξηθεί από 0,47? σε 0,63? το κιλό δηλαδή κατά 34%.

Το πρόβλημα λοιπόν διαιωνίζεται, παρά το γεγονός ότι στην απάντηση της Επιτροπής Ανταγωνισμού της 28/7/2008, στην προηγούμενη ερώτησή μας, ανέφερε ότι: η εν λόγω έρευνα, η οποία αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο στάδιο της επεξεργασίας των στοιχείων που έχουν συλλεχθεί, αποτελεί υπόθεση πρώτης προτεραιότητας για τη Γενική Δ/νση Ανταγωνισμού.

Μπορεί να συμπεράνει κάποιος, ότι, η διαιώνιση αυτή οφείλεται, είτε στην αδυναμία άσκησης ουσιαστικού ελέγχου από τις κυβερνήσεις και την Επιτροπή Ανταγωνισμού, είτε στην έλλειψη πολιτικής βούλησης. Η άποψή μας είναι ότι ισχύουν και τα δύο, αφού το κυβερνητικό ενδιαφέρον δεν είναι προσανατολισμένο στην προστασία των καταναλωτών.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΕΛΕΜ, το κύριο χαρακτηριστικό της ολιγοπωλιακής αγοράς και της συμπεριφοράς των τριών παραπάνω εταιρειών είναι το γεγονός ότι όλες οι ανατιμήσεις έγιναν πάντα ταυτόχρονα και από τις τρεις εταιρείες, δηλαδή την ίδια χρονική στιγμή(εντός μίας ώρας) μέσω τηλεφωνικής επικοινωνίας με τους πελάτες.

Επειδή η όποια αύξηση των τιμών των οικοδομικών υλικών και στην περίπτωσή μας του σιδήρου, έχει δυσμενέστατες επιπτώσεις στην οικοδομική δραστηριότητα και μάλιστα σε μία δυσμενή για την οικοδομή χρονική περίοδο, η κυβέρνηση δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα.

Η κυβέρνηση οφείλει επιτέλους να ερευνήσει τις καταγγελίες και να πάρει μέτρα. Αποτελεί υποκρισία να προωθεί το άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων» με πρόσχημα την ανταγωνιστικότητα και την πτώση των τιμών και από την άλλη να αφήνει άθικτα τα καρτέλ που βεβαιωμένα ευθύνονται για την ακρίβεια. Με δεδομένη λοιπόν τη συνέχιση του προβλήματος επαναφέρουμε τα ερωτήματα μας στη κυβέρνηση και περιμένουμε να εξεταστούν σοβαρά και σε βάθος..

Ερωτώνται οι Υπουργοί

1.Θα προβούν σε άμεσους ελέγχους για την εξέλιξη των τιμών του σιδήρου;

2.Θα ελεγχθεί σε βάθος η καταγγελλόμενη εναρμονισμένη πρακτική των εταιρειών ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ-ΣΙΔΕΝΟΡ-ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ στη διαμόρφωση των τιμών σιδήρου;

3.Τι μέτρα πρόκειται να ληφθούν ώστε να μειωθούν άμεσα οι τιμές του σιδήρου και να μην επανεμφανιστούν παρόμοια φαινόμενα στο μέλλον;

Ο ερωτών βουλευτής

Λαφαζάνης Παναγιώτης

ΠΗΓΗ: StopCartel.info

ΕΝΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ: Ο ΟΜΠΑΜΑ, ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΙΣΩ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ

ΜΙΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ WEBSTER TARPLEY ΠΟΥ ΔΟΘΗΚΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΠΕΡΙΠΟΥ 2 ΧΡΟΝΙΑ!!!

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΠΡΟΒΛΕΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ 3.00' ΩΣ ΤΟ 4.40' 

....ΚΑΙ ΤΟ 2ο ΜΕΡΟΣ

ΕΔΩ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ WEBSTER TARPLEY , ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ, ΟΠΩΣ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ ΤΟ ΙΡΑΝ.
 

Η δεύτερη «τουρκοποίηση»

ΜΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ  ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΔΝΤ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΜΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ: ΣΧΟΛΙΑΣΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ




ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΔΝΤ, Η ΤΟΥΡΚΙΑ, ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑ
Zaphod Beeblebrox

Μην πάει ο νούς σας στο κακό φίλοι αναγνώστες. Δεν πρόκειται ούτε για εθνικιστικό πόνημα, ούτε για αντιτουρκικό παραλήρημα. Με ψηφισμένο το μνημόνιο, η «σοσιαλδημοκρατική» κυβέρνηση (ή, κατ’ άλλους, σπείρα) Παπανδρέου, περνάει ταχύτατα το πιο αντιλαϊκό πακέτο μέτρων που γνώρισε η χώρα στη νεότερη ιστορία της.  Στα πλαίσια της «διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας, οι ελεγχτές της τρόικας όχι μόνο έχουν αναλάβει τα ηνία της διαχείρισης της χώρας, αλλά πλέον ετοιμάζονται να εγκαταστήσουν μόνιμο μαγαζί γωνία στο κέντρο των Αθηνών.
Τι δουλειά έχει η Τουρκία σε όλα αυτά; Πολύ απλά η γειτονική χώρα αποτελεί εδώ και πενήντα χρόνια παράρτημα του ΔΝΤ. Αυτή ακριβώς η Τουρκία που περιγράφεται από τις μισθωμένες πένες των καθεστωτικών ΜΜΕ ως επιτυχημένο μοντέλο ανάπτυξης και πλέον αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που προτείνεται η «οδός Τουρκίας» στην Ελλάδα, αλλά δεύτερη. Κι αν απέτυχε η πρώτη «τουρκοποίηση» χάρη στο νεανικό σθένος μερικών χιλιάδων φοιτητών απέναντι στα τεθωρακισμένα της Χούντας, ποιος εμποδίζει τη δεύτερη αντιστεκόμενος στα «ερπυστριοφόρα» ΜΜΕ της Δημοκρατίας μας;

Στα 87 χρόνια της ύπαρξής της, θα ήταν ψέμα να πούμε ότι η «τουρκική δημοκρατία» σεβάστηκε ιδιαίτερα το δεύτερο συνθετικό του τίτλου της. Έχοντας επιφυλάξει από την ίδρυσή της μία ξεχωριστή θέση επικυρίαρχου στον τουρκικό στρατό, με το ρόλο του θεματοφύλακα της «κοσμικότητας», ήταν μοιραίο η στρατιωτική μπότα να επέμβει ούτε μία, ούτε δύο, αλλά τέσσερις φορές ως σήμερα στα χωράφια της «δημοκρατίας», όταν η τελευταία γινόταν πολύ ελεύθερη για τα γούστα του (*). Έχουμε και λέμε: 1960 (ανατροπή και θανάτωση Μεντερές), 1971 (παραίτηση Ντεμιρέλ μετά από τελεσίγραφο του στρατού), 1980 (δικτατορία Εβρέν μέσω… τηλεοπτικού διαγγέλματος), 1997 («βελούδινη» αποκαθήλωση του ισλαμιστή Ερμπακάν οργανωμένη από το στρατό). Κρατήστε τώρα και τις χρονολογίες της προσφυγής στο ΔΝΤ από τη γείτονα χώρα: 1947, 1957, 1980, 1999 έως το 2008, καθώς του ‘99 ακολούθησαν δύο «πακέτα στήριξης» ακόμη τις τριετίες 2002-05 και 2005-08. Η ιστορία των τουρκικών πραξικοπημάτων ταυτίζεται με την παραδοσιακή παγκόσμια νόρμα που θέλει το ΔΝΤ είτε να συνεργάζεται άψογα με απολυταρχικά καθεστώτα, είτε να οδηγεί μοιραία σε αυτά όταν επιχειρεί να συνεργαστεί με δημοκρατικά. Έτσι και στην Τουρκία, τη δεκαετία του ’50 η είσοδος του ΔΝΤ οδηγεί στο πραξικόπημα του 1960 και έμμεσα του 1971, για να ακολουθήσει το πραξικόπημα του 1980 το οποίο θα γίνει προκειμένου να επιστρέψει το ΔΝΤ στη χώρα. Αντίστοιχα το 1997 παρεμβαίνει και πάλι ο στρατός, με την ανατροπή του Ερμπακάν να σηματοδοτεί το μεγαλύτερο σε διάρκεια (δέκα χρόνια) καθεστώς επιτήρησης από το ΔΝΤ.
Την μεγαλύτερη προσοχή πρέπει να ρίξουμε στο πραξικόπημα του 1980, το οποίο είναι άμεσα συνδεδεμένο με τις επιταγές του ΔΝΤ και τη «Διεθνή των Τραπεζιτών». Έχοντας επανέλθει στην εξουσία ο Ντεμιρέλ το 1979, τοποθετεί στο υπ. Οικονομικών το δεδηλωμένο λάτρη του ΔΝΤ, Τουργκούτ Οζάλ. Το πρόγραμμα αναδιάρθρωσης της τουρκικής οικονομίας που παρουσιάζεται το 1980 χαρακτηρίζεται ως «οξύτερο από ό,τι είχε ζητήσει ή ελπίσει το ΔΝΤ» (σας θυμίζουν τίποτε αυτά τα λόγια;). Αποτέλεσμά του, το ξέσπασμα μαζικών διαδηλώσεων, απεργιών και καταλήψεων που οδηγεί σε ένα αιματηρό κυνήγι της αριστεράς από τους φασίστες των «Γκρίζων Λύκων». Το  Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς ο στρατηγός Κενάν Εβρέν ανατρέπει την κυβέρνηση Ντεμιρέλ, καταπνίγει τη λαϊκή αντίσταση και τοποθετεί σε ατσάλινη βάση τον Οζάλ, προκειμένου να ολοκληρωθεί απρόσκοπτα το έργο του ΔΝΤ στη χώρα. Ένα μήνα μετά το παξικόπημα το λονδρέζικο International Banking Review εκδίδει μία ενθουσιώδη ανακοίνωση: «Ένα αίσθημα ελπίδας είναι πρόδηλο στις διεθνείς τράπεζες ότι το τουρκικό στρατιωτικό πραξικόπημα ενδέχεται να ανοίξει το δρόμο για μεγαλύτερη πολιτική σταθερότητα ως βασική προϋπόθεση για την αναζωογόνηση της τουρκικής οικονομίας». Πράγματι, δύο χρόνια αργότερα, σε μία εκλογική διαδικασία που χαρακτηρίζεται από το διακεκριμένο Τούρκο νομικό, Εργκούν Οζμπουντούν, ως «τυπικό παράδειγμα τού πώς ένα στρατιωτικό καθεστώς μπορεί να καθορίσει τους όρους της μετάβασης και της αποχώρησής του – κοινά χαρακτηριστικά της Τουρκίας με τη Βραζιλία, τη Χιλή και την Πορτογαλία», ο Οζαλ αναλαμβάνει την ηγεσία της χώρας και προχωρά ανεμπόδιστα το οικονομικό του πρόγραμμα με την αρωγή του ΔΝΤ, κατασκευάζοντας ένα παντοδύναμο τουρκικό επιχειρηματικό μοντέλο (στρατιωτικο-πολιτικής ελίτ) και ταυτόχρονα εκτοξεύοντας τις οικονομικές ανισότητες στη χώρα του. Εννοείται, ότι στο μεσοδιάστημα, έως την επιστροφή στην ομαλότητα της «στρατοκινούμενης τουρκικής δημοκρατίας», ο Εβρέν έχει φροντίσει να ξεφορτωθεί σχεδόν όλη την αριστερά (και τμήματα της πιο επικίνδυνης για την εξουσία του ακροδεξιάς), στέλνοντας περίπου μισό εκατομμύριο ανθρώπους στη φυλακή και φορτώνοντας με θανατικές καταδίκες χίλιους ακόμη. Εκατοντάδες πέθαναν από τα βασανιστήρια, ενώ επιπλέον αφαιρέθηκε η ιθαγένεια από 14.000 Τούρκους πολίτες.

Επιστρέφοντας στα δικά μας, θα παρατηρήσουμε ότι χάρη στο «Πολυτεχνείο» η χώρα γλύτωσε από μία αντίστοιχη ιστορική πορεία διαδοχικών στρατοκρατούμενων κυβερνήσεων με δημοκρατικό προσωπείο. Το 1973 κι ενώ έχει γίνει το αποτυχημένο αντι-πραξικόπημα του ναυτικού, το πλήρως διεφθαρμένο καθεστώς του δικτάτορα Παπαδόπουλου πρακτικά πνέει τα λοίσθια. Τόσο το ηθικό όσο και η συνοχή του στρατού βρίσκονται σε τραγικά επίπεδα (κάτι που θα αποδειχτεί με το χειρότερο τρόπο ένα χρόνο αργότερα στην τραγωδία της Κύπρου) και ο δικτάτορας αναζητεί ερείσματα στο προηγούμενο καθεστώς. Τον Σεπτέμβριο του ’73 κι ενώ ο Παπαδόπουλος αναλαμβάνει «Προέδρος της Δημοκρατίας», διορίζει στη θέση του πρωθυπουργού τον Σπύρο Μαρκεζίνη με σκοπό την μετάβαση στη δημοκρατία μέσα στην επόμενη χρονιά. Ο Παπαδόπουλος δοκιμάζει τη «συνταγή Τουρκίας», ερχόμενος σε επαφή μόνο με τα αστικά κόμματα και αποκλείοντας την αριστερά από το διάδοχο σχήμα (το ΚΚΕ και η ΕΔΑ παραμένουν στην παρανομία), ενώ προφανώς επιχειρεί να διασφαλίσει ειδικά προνόμια για το στρατό στην σχεδιαζόμενη «μεταπολίτευση». Τα σχέδιά του θα στραπατσαριστούν σε λιγότερες από πενήντα ημέρες, καθώς η εξέγερση του Πολυτεχνείου σημαίνει το απότομο τέλος της εξουσίας του. Μπορεί το επερχόμενο καθεστώς του Ιωαννίδη να χαρακτηρίστηκε από ακόμη μεγαλύτερη αυταρχικότητα, όμως το τραγικό τέλος του καθεστώτος με θύμα ολόκληρη την Κύπρο, διαγράφει άπαξ διά παντός το ενδεχόμενο της «τουρκοποίησης» της ελληνικής δημοκρατίας. Η χάρη, που δίνει ο Καραμανλής στους πραξικοπηματίες διχάζοντας έντονα τον ελληνικό λαό, ουσιαστικά αποτελεί την τελευταία πράξη σε ένα θέατρο στρατιωτικής παντοδυναμίας στην Ελλάδα, η οποία ταλάνιζε με τον τρόπο της (και μέσω του παλατιού) την ευαίσθητη και προσχηματική μεταπολεμική δημοκρατία. Το Πολυτεχνείο εμπόδισε τον Έλληνα Εβρέν να τοποθετήσει τον Έλληνα Οζάλ σε θέση αχυρανθρώπου, όπως μερικά χρόνια αργότερα συνέβη στην Τουρκία.
Αν στην Τουρκία το ίδιο το Σύνταγμα διασφαλίζει διαχρονικά την παντοδύναμη ασυλία στις στρατιωτικές της δυνάμεις καθώς και εξουσίες αδιανόητες για οποιοδήποτε αστικοδημοκρατικό καθεστώς, στην Ελλάδα το 1975 εξασφαλίστηκε η αστική δημοκρατία, με όλες της τις στρεβλώσεις, από την ανεξέλεγχτη εξουσία μη αιρετών ομάδων. Άλλωστε, από το ’75 ως σήμερα η εξουσία δοκίμασε (και κάποιες φορές πέτυχε) να το παρακάμψει με αντισυνταγματικά νομοσχέδια, αλλά και πάλι αργά ή γρήγορα (αν και όχι πάντα) έβρισκε απέναντί της το Συμβούλιο της Επικράτειας. Επίσης μπορεί να το νόθευσε σε μεγάλο βαθμό με σκανδαλώδεις αναθεωρήσεις, όπως για παράδειγμα ο εκτρωματικός νόμος Βενιζέλου περί (μη) ευθύνης υπουργών, αλλά και πάλι διαφυλάχτηκε ως σήμερα από πραξικοπηματικές ενέργειες, στα πρότυπα της προ διετίας, στα όρια του φαιδρού, επιχείρησης απονομιμοποίησης του κυβερνώντος κόμματος Ερντογάν, στο όνομα του «κοσμικού κράτους», από το Ανώτατο Δικαστήριο της Τουρκίας.
Έως σήμερα όλα αυτά…

Η Τουρκία ως παράδειγμα (προς αποφυγή)
Μαζί με την υπογραφή του μνημονίου με την τρόικα, τόσο οι εγχώριοι, όσο και οι διεθνείς παραγοντίσκοι του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού πρόβαλαν κατά κόρον την Τουρκία ως παράδειγμα, προσπαθώντας να κουκουλώσουν την κατάντια της Αργεντινής, με της οποίας την πολιτικο-οικονομική πραγματικότητα η Ελλάδα έχει πολύ περισσότερα κοινά από ό,τι με της Τουρκίας. Στις 10 Μαϊου, η City Press μας ενημερώνει ότι «…τα στελέχη του ΔΝΤ μετά το τέλος της συνεδρίασης δήλωσαν ότι για την Ελλάδα είναι μονόδρομος η επιτυχία των μέτρων που λαμβάνει στο πλαίσιο της συμφωνίας, ακολουθώντας το παράδειγμα της Βραζιλίας και της Τουρκίας, ώστε να μην έχει την «τύχη» της Αργεντινής».
Ακόμη κι ο «Δρ. Καταστροφή» Νουριέλ Ρουμπινί επιστρατεύεται σε ρόλο μπροσούρας του «τουρκικού θαύματος»:
«”Εάν η Ελλάδα είχε ως παράδειγμα την Τουρκία, δεν θα βίωνε αυτή την κρίση” υπογράμμισε ο κ. Ρουμπινί και πρόσθεσε  ότι το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία και η Ισλανδία, διυεκρινίζονταςπως “οι χώρες αυτές, λόγω του ότι δεν είναι ανταγωνιστικές, έχουν χάσει μερίδια των αγορών τους, που έχουν περάσει στην Κίνα και την Τουρκία”»
Ας δεχτούμε χάρη συζήτησης ότι οι Έλληνες θα είναι τόσο ευκολόπιστοι, ώστε να δεχτούν τις συνέπειες του «τούρκικου δρόμου». Το ερώτημα που τίθεται είναι απλό: πέτυχε το ΔΝΤ στην Τουρκία; Η απάντηση είναι μία και αμείλικτη: Όχι!
Η Τουρκία είναι το κράτος με τη μονιμότερη σχέση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως σήμερα, καθώς από το 1947 ως σήμερα η παρουσία του ΔΝΤ είναι σχεδόν συνεχής. Παρόλα αυτά δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει το στάδιο της υπό ανάπτυξη χώρας. Αναφερόμενοι σε έναν από τους πιο πρόσφατους «κύκλους» του ΔΝΤ στην Τουρκία, τι κι αν χρειάστηκε να εκτοπιστούν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Τούρκοι προκειμένου να ολοκληρώσει ο Οζάλ το θεάρεστο έργο του κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, εμφανίζοντας την Τουρκία ως το «οικονομικό θαύμα» της καθ’ ημάς Ανατολής; Στη δεκαετία του ’90 κλονίζεται από δύο διαδοχικές οικονομικές κρίσεις με τους σεισμούς του 1999 να προκαλούν όχι μόνο ερείπια αλλά και την αποκάλυψη ενός σάπιου οικονομικού εποικοδομήματος. Ο πληθωρισμός θα εκτοξευθεί μέσα σε μία δεκαετία από το 35% στο 100%, ενώ και η μέση ανάπτυξη από το πραξικόπημα του 1980 ως το 1999 δεν ξεπερνά το 4%. Το 1999 το ΔΝΤ εμφανίζεται και πάλι ως «από μηχανής θεός». Ο συνδυασμός της ανυπαρξίας της αριστεράς με την πανίσχυρη στρατιωτικο-πολιτική ελίτ που νέμεται όλη την επιχειρηματική και βιομηχανική δραστηριότητα της γείτονος χώρας, καθιστά την Τουρκία ιδανικό πεδίο εφαρμογής των σχεδίων του, τα οποία έχουν πάντα επιτυχία για όσο διαρκούν και βέβαια πάντα εις βάρος των πιο ανίσχυρων κοινωνικών τάξεων, σε μία χώρα όπου οι οικονομικές αντιθέσεις είναι θεαματικές. Αν και πολλοί θέλουν να συνδέουν την ανάκαμψη της τουρκικής οικονομίας με τα τελευταία δύο πακέτα του ΔΝΤ, στην πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα της σιδηράς παρουσίας στο υπουργείο οικονομικών της κυβέρνησης Ετσεβίτ, του επιφανή οικονομολόγου της Παγκόσμιας Τράπεζας, Κεμάλ Ντερβίς. Ο Ντερβίς δεν υπήρξε ο άνθρωπος της διαπλοκής, στην οποία και η γείτονές μας είναι βουτηγμένοι. Ήταν όμως άνθρωπος των τραπεζών και των παντοδύναμων εργοδοτικών οργανώσεων, τις οποίες φρόντισε να στηρίξει, δίνοντας ένα ακόμη χτύπημα στους εργαζόμενους και ειδικά στους δημόσιους υπαλλήλους των οποίων οι μισθοί έχουν παγώσει από το 2002. Πριν λίγους μήνες όμως ο Ερντογάν διέκοψε τις συνομιλίες με το ΔΝΤ καθώς αποφάσισε ότι «η τουρκική οικονομία δεν έχει ανάγκη από μία νέα συμφωνία». Στην πράξη ο πρωθυπουργός της Τουρκίας τρέμει στην ιδέα ενός ακόμη πακέτου, καθώς -παρά το θεωρητικό «οικονομικό θαύμα»- οι Τούρκοι εργαζόμενοι ούτε που θέλουν να ακούνε για ΔΝΤ. Μετά από τόσο στρίμωγμα από το «βαθύ κράτος» της στρατοκρατούμενης Τουρκίας, ο Ερντογάν δεν έχει την πολυτέλεια για νέα πολιτικά μέτωπα, οπότε πράγματι αν θέλει να διατηρήσει την εξουσία του το μόνο που δε χρειάζεται πλέον είναι η στήριξη του ΔΝΤ.
Όπως έχει δείξει η ιστορία, που στην Τουρκία τείνει να επαναλαμβάνεται με τραγική συνέπεια, αντί του «τουρκικού θαύματος» με το οποίο μας ταϊζουν τα «ερπυστριοφόρα ΜΜΕ», η αποχώρηση του ΔΝΤ οδηγεί στον επόμενο κύκλο οικονομικών κρίσεων και πραξικοπημάτων έως την εσπευσμένη επιστροφή του κ.ο.κ. Ταυτόχρονα εκτοξεύονται οι οικονομικές αντιθέσεις και απομειώνονται οι πάντα προβληματικές πολιτικές ελευθερίες. Για την ώρα πάντως, η οικονομική κρίση του 2008, έχει ρίξει στο ναδίρ την ανάπτυξη του τούρκικου ΑΕΠ, η οποία από το 8% το 2003 έχει γκρεμιστεί στο -5.5%, κατρακυλώντας στην 194^η θέση ανάμεσα σε 213 χώρες παγκοσμίως!
Θα θέλαμε να δοκιμάσουμε κι εμείς τη συνταγή για να δούμε πού θα μας βγάλει;

Τι γίνεται από εδώ και πέρα;
Προεκλογικά ο Γ. Παπανδρέου, ανάμεσα στις υπόλοιπες άνευ αντικρίσματος υποσχέσεις του, μας έταξε ότι θα μας κάνει «Δανία του Νότου». Όσο πλησιάζαμε στην αγκαλιά της τρόικας, τόσο χαμήλωνε ο πήχης των προτύπων μας. Από την κυριλέ Δανία, φτάσαμε σε λίγους μήνες να φέρνουμε ως παράδειγμα χώρες με τις οποίες ως πριν λίγα χρόνια γελούσαμε (σ.σ. δεν είναι υποτιμητική η παραδοχή αυτή για χώρες όπως η Βουλγαρία ή η Ουγγαρία, αλλά για το δικό μας φραγκολεβαντινισμό). Έτσι, αντί για «Δανία του Νότου» φτάσαμε να συζητάμε μήπως πρέπει να γίνουμε «Τουρκία της Δύσης». Γνωρίζω ότι και μόνο στο άκουσμα μίας τέτοιας έκφρασης ο κλασικός τύπος ελληναρά θα έβγαζε σπυριά, όμως αυτός ο τύπος καθώς και όλη η σαλαμαρία της ακροδεξιάς η οποία επιχειρεί να εμφανιστεί όψιμα ως «θεματοφύλακας του ελληνισμού», αν και στην πράξη αποτελεί την ιδανική μάζα για την εφαρμογή «μεθόδων ΔΝΤ», μου είναι παντελώς αδιάφοροι. Το θέμα δεν είναι εθνικιστικό, ούτε καν πατριωτικό. Πρόκειται καταρχήν για ένα ζήτημα δημοκρατίας (αυτής καθεαυτής) και μάλιστα με ταξικές παραμέτρους.
Αν παρατηρήσουμε τις επιλογές διακυβέρνησης του ΓΑΠ σε συνδυασμό με την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της «Τουρκίας του ΔΝΤ», θα δούμε ότι το διακύβευμα είναι πάρα πολύ σοβαρό. Ήδη γνωρίσαμε το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο βασίζεται παραδοσιακά η «επιτυχημένη» παρουσία του ΔΝΤ στην Τουρκία: πραξικοπήματα, εκτοπίσεις, φίμωση της αριστεράς, στρατιωτικοπολιτική ελίτ που ελέγχει με απόλυτα στεγανά την οικονομία, συνεχής εξαθλίωση της εργατικής τάξης.
Στην Ελλάδα, από το 1974 έχει απομακρυνθεί ο κίνδυνος της στρατιωτικής επέμβασης ως ύστατο όπλο για την διά ροπάλου εφαρμογή κυβερνητικής πολιτικής (εν προκειμένω πολιτικής ΔΝΤ). Ούτως ή άλλως το στράτευμα είναι απόλυτα ταυτισμένο με την εκάστοτε κυβέρνηση. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα αποφύγουμε τον κίνδυνο της εκτροπής, απλώς -θέλω να πιστεύω- ότι θα είναι δύσκολο να επιβληθεί μεσομακροπρόθεσμα. Ήδη το ΠΑΣΟΚ είναι πολιτικά απονομιμοποιημένο στην προσπάθειά του να εφαρμόσει το μνημόνιο, αν και η τεχνική αυτή λεπτομέρεια δε φαίνεται να κινητοποιεί ιδιαίτερα το εκλογικό του σώμα. Η συνταγματική εκτροπή που πέτυχε στις 6 Μαϊου, μέσω της οποίας φρόντισε να δώσει εκ των υστέρων διάσταση διεθνούς συμφωνίας στο μνημόνιο, κάτι όμως που θα απαιτούσε την ψήφιση από 180 βουλευτές, φαίνεται να έχει περισσότερο νομικές διαστάσεις, οι οποίες ενδέχεται και να απαντηθούν από τα αρμόδια δικαστήρια στο άγνωστο μέλλον. Γεγονός το οποίο γνωρίζει μεν το ΠΑΣΟΚ, αδιαφορεί δε πλήρως, αρκεί να προλάβει να ολοκληρώσει την εφαρμογή του μνημονίου κερδίζοντας όσο χρόνο μπορεί. Από τις παραμέτρους της «τουρκικής επιτυχίας» απομένει η εξαθλίωση της εργατικής τάξης και η πλήρης φίμωση (και δίωξη) της αριστεράς. Η πρώτη παράμετρος εκτελείται κανονικά και βάση σχεδίου και στη χώρα μας:  μισθοί-συντάξεις στο ναδίρ, εργασιακά δικαιώματα ανύπαρκτα, επιδρομή στις μικροεπαγγελματικές τάξεις  και προώθηση των ολιγοπωλείων (της εγχώριας οικονομικής ελίτ). Σε ό,τι αφορά την  κοινοβουλευτική αριστερά για την ώρα θα τη χαρακτηρίζαμε «μάλλον ακίνδυνη», ώστε να χρειαστεί ένα γενικευμένο σχέδιο περιθωριοποίησής της. Σύννεφα όμως συγκεντρώνονται με την επιχείρηση νομικής φίμωσης των απεργειακών κινητοποιήσεων με δικαστικό μανδύα. Ανησυχητικό και το γεγονός της αύξησης της αστυνομοκρατίας στο όνομα του «καθημερινού εγκλήματος» αλλά και της «τρομοκρατίας» (της οποίας τα περίεργα χτυπήματα, δεν είναι του παρόντος για να αναλυθούν). Όλοι φοβούνται το ερχόμενο φθινόπωρο, όταν -όπως όλα δείχνουν- θα χρειαστεί αναπροσαρμογή προς το δυσμενέστερο του μνημονίου, λόγω απότομης κάμψης των εσόδων. Αν ο κόσμος της εργασίας απεγκλωβιστεί από την καθεστωτική αριστερά, τότε οι αντιδράσεις του δεν μπορούν να προβλεφθούν, όπως όμως δεν μπορεί να προβλεφθεί η αντίδραση του «καθεστώτος ΠΑΣΟΚ» (λόγω έλλειψης άλλου χαρακτηρισμού, γι’ αυτό το κράμα δοσιλογισμού και αρχομανίας). Το σίγουρο όμως είναι ότι το διακύβευμα αγγίζει το ίδιο το πολίτευμα της χώρας, το οποίο κινδυνεύει να εκπέσει στα «τουρκικά πρότυπα», έστω και χωρίς τη βοήθεια του στρατού.
Το ερώτημα που τίθεται: αν το 1973, έστω και εμμέσως, το «Πολυτεχνείο» έγινε η αφορμή να αποφύγουμε την «τουρκοποίηση» του καθεστώτος, τι μπορεί σήμερα να εμποδίσει μία ανάλογη εκτροπή που φαίνεται να οικοδομείται από τους «σοσιαλδημοκράτες» του ΓΑΠ;


(*) Για να προλάβω όσους μετρήσουν τα ελληνικά πραξικοπήματα από το 1923 (έτος ιδρύσεως της Τουρκικής Δημοκρατίας) έως σήμερα και τα βρουν ίσα σε αριθμό (1925 – Πάγκαλος , 1936 – Μεταξάς, 1965 – Κωνσταντίνος, 1967 – Παπαδόπουλος), θα υπενθυμίσω την ύπαρξη μίας θεμελιώδους διαφοράς: το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας εξελίχθηκε βαθμιαία προς ολοένα πιο δημοκρατικές μορφές, σε αντίθεση με εκείνο της Τουρκίας το οποίο ακόμη και σήμερα προσπαθεί να αποβάλλει τις «πρόνοιες» που προκαλούν τα πραξικοπήματά της. Επίσης, από το 1975 έως πρόσφατα κι ενώ στην Τουρκία γίνονται δύο στρατιωτικά πραξικοπήματα, η Ελλάδα χαίρει πρωτόγνωρης, για τα δεδομένα της πρόσφατης ιστορίας της, δημοκρατικής σταθερότητας.