- Μπορεί να αναστηθεί η Ελλάδα? ..... - Ναί, αλλά μόνο αν το ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ εμείς! Αλλιώς σε λίγα χρόνια θα ζήσουμε νέα Κιλελέρ...

Ο Καζάκης συνεχίζει να προτείνει ΛΥΣΕΙΣ και γι αυτό συνεχίζω να παραθέτω απο τα ιστολόγια του... 

- Δύσκολες?  

- Ναι...

- Ολοκληρωμένες? 

- Σε μεγάλο βαθμό, και σίγουρα πολύ πιο ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΕΣ απο τα ψελίσματα της "αντιπολίτευσης"... 

(Δείτε τα βίντεο εδώ και εδώ, για πιο ολοκληρωμένη εικόνα των προτάσεων του).

Απο ΣΚΕΤΕΣ κριτικές και καταγγελιές χορτάσαμε... 

Για να ξεμπλοκάρει ο κόσμος χρειάζεται να πιστέψει κάπου. Να δει ένα φως στον ορίζοντα, βρε αδερφέ, για να αλλάξει η ψυχολογία του και να αποβάλει τη μιζέρια.

Εαν δεν σχηματοποιηθούν ολοκληρωμένες προτάσεις, λύσεις, πολιτικές που να είναι ρεαλιστικές, ο κόσμος δεν θα βγεί ποτέ απ΄το σπίτι του για να τις διεκδικήσει...

Χωρίς να θέλω να ηρωποιήσω τον Καζάκη, του δίνω ένα μεγάλο μπράβο γιατί, πέρα απο την προφανή θεωρητική του κατάρτιση και το γεγονός οτι είναι πάντα ενημερωμένος, ταυτόχρονα ακολουθεί μια στάση εξωστρεφή και δε φοβάται να εκτίθεται προτείνοντας ριζοσπαστικές λύσεις .... 

Σε αντίθεση με πολλούς άλλους που μας το παιζαν "επαναστάτες" τα εύκολα χρόνια και τώρα έχουν λουφάξει...

Αυτό που καταλαβαίνω, είναι οτι δεδομένης της κατάστασης στην παγκόσμια οικονομία, ο μόνος δρόμος που μπορεί να ακολουθήσει ο λαός για να ξανα-ανασάνει είναι ΑΝΗΦΟΡΙΚΟΣ. 

Οι εύκολες λύσεις τέλειωσαν μαζί με τα κόμματα της μεταπολίτευσης που έχουν χάσει τη μπάλα.... 

Χρόνος πολύς δεν έμεινε. Αυτοί πάνε να μας αποτελείωσουν ολοκληρωτικά, ξεπουλώντας τα πάντα μόνο για να πληρωθούν οι αεριτζήδες τοκογλύφοι των "αγορών"...

απο την τελευταία επικαιροποιημένη έκδοση του μνημονίου στα Αγγλικά

Απο Olympia : 

• Ιδού η ντροπολογία του αίσχους: ΠΑΝΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΤΗΝ ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΠΟΥ ΗΔΗ ΥΠΕΓΡΑΨΕ Ο ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ!

Θα αφήσουμε τους τοκογλύφους να αγοράσουν με κοπανιστό αέρα τη γή, τον πλούτο και τις υποδομές μας (που τις χρυσοπληρώσαμε) ή θα τους στείλουμε εκεί που τους αξίζει να πάνε? 


Οι τραπεζίτες και οι επενδυτές των "αγορών" ξέρουν οτι το παιχνίδι τους τελειώνει...

• Το τέλος του "Παιχνιδιού" πλησιάζει... Οι παίκτες λαμβάνουν τις θέσεις τους.. ΛΑΕ είαι ΜΟΝΟΣ σου. Πάρε ΘΕΣΗ!

Η μόνη λύση για αυτούς είναι να ανταλάξουν τα κωλόχαρτα τους (CDS, CDOs, παράγωγα, κλπ κλπ) με πραγματικό πλούτο. 

Εαν δε θέλουμε να ξαναδούμε μεγαλοτσιφλικάδες στον τόπο μας και να ζήσουμε νέα Κιλελέρ  πρέπει να ξεκουνηθούμε τώρα...

Διεκδικώντας… τη χώρα 

Του Δημήτρη Καζάκη

«Και να ξεχρεώναμε σήμερα σε 10 χρόνια θα ήμασταν πάλι χρεωμένοι». Έτσι περιέγραψε την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ο επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ Σάββας Ρομπόλης. «Το χρέος είναι 350 δισ. ευρώ και να βρισκόταν κάποιος να μας δώσει όλα τα χρήματα σήμερα, αν δεν ανασυστήσουμε την παραγωγική βάση και δεν προχωρήσουμε ανακατανομή των πόρων τότε σε 10 χρόνια θα είχαμε πάλι το ίδιο πρόβλημα» δήλωσε χαρακτηριστικά στην εκπομπή "ΣΚΑΪ Τώρα" (26/4). 

Τι μας λέει ο επιστημονικός συνεργάτης του κορυφαίου συνδικαλιστικού οργάνου της χώρας, της ΓΣΕΕ; Μας λέει ότι το χρέος δεν πρέπει να μας απασχολεί και τόσο, γιατί ακόμη κι αν το ξεφορτωνόμασταν τότε με τις παρούσες συνθήκες πάλι στα ίδια θα καταλήγαμε. Προσέξτε λογική. Σε μια εποχή όπου το μνημόνιο έχει αποδειχτεί ότι αναγεννά το πρόβλημα της υπερχρέωσης με εκρηκτικό τρόπο, ο επιστημονικός συνεργάτης της ΓΣΕΕ μας λέει ότι δεν πρέπει να μας απασχολεί και τόσο. Πώς αλλιώς θα αφήσουμε ήσυχους τους δανειστές και το πολιτικό τους προσωπικό να ξεζουμίσουν την χώρα και τους εργαζόμενους; Πώς αλλιώς θα τους επιτρέψουμε να συνεχίσουν την κατεδάφιση δικαιωμάτων, συνθηκών και όρων εργασίας. Πώς αλλιώς θα τους δώσουμε την δυνατότητα να ολοκληρώσουν την δουλοπαροικία του χρέους που οικοδομούν στη χώρα.

Αλήθεια, είναι τόσο απλή υπόθεση το να ξεφορτωθούμε το χρέος ώστε οι επιστημονικοί συνεργάτες της ΓΣΕΕ ασχολούνται με την «επόμενη ημέρα»; Εκτός κι αν σκέφτονται στα σοβαρά ότι μπορεί να υπάρξει «ανασύσταση της παραγωγικής βάσης» με δεδομένη την κατάσταση του χρέους. Αν λοιπόν είναι τόσο απλή υπόθεση, γιατί δεν μας λένε τις προτάσεις τους; Γιατί η ΓΣΕΕ δεν έχει βγάλει κουβέντα για το τι πρέπει να γίνει με το χρέος και το καθεστώς που οικοδομείται πάνω του; Την ενδιαφέρει, ή τα έχει βρει με τους δανειστές και τοκογλύφους και γι’ αυτό περιορίζεται σε προτάσεις διαχείρισης της κρίσης;

Προπαγάνδα υποταγής

Η στάση αυτή της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και ορισμένων από τους επιστημονικούς συνεργάτες της είναι η άλλη πλευρά της κυρίαρχης πολιτικής. Σε μια περίοδο που η κυρίαρχη προπαγάνδα και πολιτική αγωνίζεται να πείσει εργαζόμενους και κοινωνία ότι δεν υπάρχει καμμιά άλλη διέξοδος εκτός από την πτώχευση άπαξ, ή την πτώχευση με δόσεις, οι δυνάμεις που ελέγχουν την ΓΣΕΕ προσπαθούν να πείσουν ότι δεν αξίζει και πολύ τον κόπο να ασχοληθούν οι εργαζόμενοι με το χρέος. Δεν είναι, ρε αδερφέ, το κύριο ζήτημα. Υπάρχουν άλλα πολύ πιο σοβαρά ζητήματα. Το μεροκάματο, η ανεργία, τα εργασιακά, τα ασφαλιστικά. 

Δεν έχει σημασία αν κανένα από όλα αυτά τα ζητήματα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί όσο υπάρχει και ενισχύεται η λεηλασία της χώρας και του λαού της από την χρηματιστική ολιγαρχία. Δεν έχει σημασία αν όλα αυτά έχουν δοθεί ως υποθήκη στους δανειστές και στο «ισχυρό ευρώ». Αυτό που έχει σημασία είναι να μείνουν οι εργαζόμενοι να ασχολούνται με τα χάλια τους, με τις συνέπειες της κυρίαρχης πολιτικής, να κλαίνε την μοίρα τους και να ονειρεύονται την «ανασύσταση της παραγωγικής βάσης» σε καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους και συμφώνου ευρώ, για να μην αντιληφθούν ότι οφείλουν να ανατρέψουν όχι μόνο τις πολιτικές που εφαρμόζονται, αλλά και το καθεστώς που επιβάλλεται στη βάση του χρέους και του ευρώ.

Καθώς εντείνεται ο βομβαρδισμός της κοινής γνώμης με απανωτά σενάρια αναδιάρθρωσης που μόνο σκοπό έχουν τον εθισμό του εργαζόμενου κόσμου στο δήθεν αναπόφευκτο της δικής του κοινωνικής και εργασιακής υποβάθμισης, τόσο αναπτύσσεται μια «ανίερη συμμαχία» δυνάμεων που επιμένουν ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ασχολούνται με το χρέος και το ευρώ. Συμπολίτευση και αντιπολίτευση, δεξιά και αριστερά, πιασμένοι χεράκι-χεράκι τραγουδούν όλοι μαζί το ίδιο μοτίβο. Μονόδρομος αποφαίνεται με μπάσα φωνή η κυρίαρχη προπαγάνδα. Μπορεί να τα χάσουν όλα οι εργαζόμενοι, μπορεί να χρειαστεί να ζήσουν χειρότερα και από τους παππούδες τους, αλλά τι να κάνουμε δεν μπορούμε να μην πληρώσουμε το χρέος και προς θεού ούτε σκέψη δεν πρέπει να περνά από το μυαλό κανενός ότι μπορούμε να αμφισβητήσουμε το ευρώ και την ΟΝΕ. 

Από κοντά και οι αντιπολιτευόμενοι. Είναι πρόβλημα μίγματος πολιτικής και όχι επιβαλλόμενου καθεστώτος, μας λέει η ΝΔ. Μόνο στην επουράνια βασιλεία του Υψίστου, που στην ορολογία της ηγεσίας του ΚΚΕ αποκαλείται «λαϊκή εξουσία», έχει νόημα να διεκδικεί ο λαός το να μην πληρώσει το χρέος και να φύγει από την σφιγκοφωλιά του ευρώ και της ΕΕ. Και μέχρι τότε τι πρέπει να κάνει; Μα φυσικά να πληρώνει, να εξαθλιώνεται και να συντρίβεται μέχρις ότου ως άλλος Λάζαρος θα κληθεί να αναστηθεί εκ του τάφου. Μην τυχόν και τολμήσει να πιστέψει στις δυνάμεις του ότι μπορεί να τα βάλει με το σύστημα για να σωθεί από την καταστροφή που τον στοιχειώνει, γιατί θα υποστεί μύρια όσα κακά και πανωλεθρίες. Προσευχή, νηστεία και τυφλή πίστη στην επουράνια βασιλεία διδάσκουν οι ιεράρχες της συνθηκολόγησης.

Όσο για τον ΣΥΝ αυτός έχει λύσει το πρόβλημα προ πολλού. Πολύ απλά έχει αναθέσει σε άλλους να λύσουν το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα και ο λαός της. Θα της το λύσουν οι Ευρωπαίοι, καθότι το πρόβλημα είναι διεθνές και ευρωπαϊκό, όχι εθνικό και ελληνικό. Η παλιά θεωρία της ψωροκώσταινας σε όλο της το μεγαλείο. Βεβαίως δεν μας εξηγούν τι θα έχει απογίνει ο ελληνικός λαός και η χώρα του μέχρις ότου οι τρόφιμοι των ευρωπαϊκών κονδυλίων της ηγεσίας του ΣΥΝ ανακαλύψουν εκείνους του Ευρωπαίους που θα λύσουν το πρόβλημα της χώρας. Ούτε βέβαια μας εξηγούν πώς θα γίνει να υπάρξει «ευρωπαϊκή λύση» από την στιγμή που οι θεσμοί της «Ευρώπης» δεν δίνουν κανένα περιθώριο για την δράση των λαών. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι μην τυχόν και χάσουν κεχρί, τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Η ιδεολογία της επαιτείας και του λεβαντινοραγιαδισμού με τα χρώματα της ροζ αριστεράς.

Από την εποχή που η επαναστατική δημοκρατία τα έβαλε με τον ευρωπαϊκό οικουμενισμό της Ιερής Συμμαχίας, το πρώτιστο μέλημα κάθε λαού που σηκώνει κεφάλι ενάντια στο ζυγό και την τυραννία, είναι να διεκδικήσει τη χώρα του. Έτσι ξεκινά κάθε κοινωνικό κίνημα, ιδίως όταν παίρνει διαστάσεις εξέγερσης. Αυτό απέδειξαν πρόσφατα και οι αραβικές εξεγέρσεις. Χωρίς να διεκδικήσει το δικαίωμά του να γίνει αφέντης στον τόπο του, κανένας λαός, κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί να διεκδικήσει οτιδήποτε άλλο στο επίπεδο της εργασίας και της δημοκρατίας. 

Δεν είναι τυχαίο που κανέναν από τους Ηρακλείδες της αντιπολίτευσης του μνημονίου δεν ενδιαφέρει η επιβολή του συμφώνου Euro Plus και της «οικονομικής διακυβέρνησης». Τα εμφανίζουν απλά σαν μια πιο συντηρητική, πιο αντεργατική πολιτική. Συγκαλύπτουν το γεγονός ότι στερούν από τα κράτη-μέλη το δικαίωμα στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής, ακόμα και το δικαίωμα στην σύνταξη ανεξάρτητου προϋπολογισμού. Κι επομένως στερούν από τους λαούς και τους εργαζόμενους κάθε μέσο επηρεασμού και διαμόρφωσης των πολιτικών στις χώρες τους. Αλλά τι πειράζει. Οι κοινοτικές ενισχύσεις να τρέχουν κι όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Έτσι είναι ο «διεθνισμός» στις μέρες μας. Τιμάται τοις μετρητοίς.

Σχέδιο διεξόδου

Όπως είπαμε οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ασχολούνται με τετριμμένα πράγματα όπως είναι το χρέος και το ευρώ. Μόνο η «ανασύσταση της παραγωγικής βάσης» της οικονομίας πρέπει να τους απασχολεί, η οποία καθώς φαίνεται μπορεί με κάποιον μαγικό τρόπο να γίνει εντός του ευρώ και υπό καθεστώς χρέους. Θαυμάσια. Ας δούμε όμως τι σημαίνει στ’ αλήθεια μια παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με βάση τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Μια τέτοια κατεύθυνση απαιτεί την εφαρμογή πρώτα απ’ όλα ενός άμεσου και μακροπρόθεσμου σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας που θα ενεργοποιήσει το παραγωγικό δυναμικό της, θα ανανεώσει τεχνολογικά την βιομηχανία, την αγροτική οικονομία και τις υπηρεσίες, θα δημιουργήσει νέους βιομηχανικούς κλάδους και θα εκσυγχρονίσει τους παραδοσιακούς, θα προωθήσει την αναδιάρθρωση των αγροτικών καλλιεργειών σε καθεστώς επιλεκτικής ανταγωνιστικής προστασίας και προς όφελος των ίδιων των αγροτών και της εθνικής οικονομίας.

Συστατικό στοιχεία αυτής της ανασυγκρότησης είναι η προώθηση νέων επενδύσεων σε κρίσιμους και αποδοτικούς για τη χώρα τομείς, όπως σε αυτούς που διαθέτει συγκριτικά μεγαλύτερες δυνατότητες (ορυκτός πλούτος, αλιεία, βιομηχανική επεξεργασία των προϊόντων της αγροτικής οικονομίας, κλπ.) στους τομείς των νέων τεχνολογιών, σε σημαντικά έργα υποδομής, έργα ανάπτυξης της εγχώριας ενεργειακής βάσης, σε τομείς υποκατάστασης των εισαγωγών, επιστημονικής και τεχνολογικής έρευνας, δημιουργίας σύγχρονης ορθολογικής και πιο αποδοτικής τουριστικής υποδομής, και άλλους.

Μπορούν να γίνουν όλα αυτά αν η χώρα δεν κατακτήσει μια νέα θέση στα πλαίσια του διεθνούς καταμερισμού εργασίας, αν δεν σπάσει τα δεσμά της υποτέλειας, της εξάρτησης και της μονοπωλιακής εκμετάλλευσης που της έχουν επιβληθεί; Μπορούν να γίνουν όλα αυτά αν το κράτος δεν ανακτήσει το σύνολο της δημοσιονομικής, νομισματικής, φορολογικής και πιστωτικής πολιτικής που έχει εκχωρήσει στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

 Ο ποιοτικά διάφορος χαρακτήρας αυτής της ανάπτυξης, δεν συνίσταται μόνο στη νέα συγκρότηση, τον εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Αναντικατάστατο συστατικό του είναι η ποιοτική αλλαγή στους όρους λειτουργίας της οικονομίας και στο περιεχόμενο των διεθνών σχέσεων.

Με κέντρο το Δημόσιο

Μια τέτοια δραστική αλλαγή είναι η ανάδειξη του εργαζόμενου και των αναγκών του σε βασικό φορέα ανάπτυξης και επέκτασης της οικονομίας. Μέτρο της επιτυχίας της παραγωγικής ανασυγκρότησης είναι η διαρκής βελτίωση των όρων και των απολαβών της εργασίας. Καλύτερες δουλειές, καλύτερες αμοιβές, σταθερή απασχόληση, λιγότερες ώρες δουλειάς, αυξημένη παραγωγικότητα σε συνθήκες οικονομιών κλίμακας, κοινωνικού και οικολογικού ορθολογισμού.

Ο δημόσιος τομέας με το δραστική μετασχηματισμό του περιεχομένου, της λειτουργίας του, με τον έλεγχο και τη συμμετοχή των εργαζομένων, με νέα οικονομικά και κοινωνικά κριτήρια, ώστε να πάψει να αποτελεί κανάλι διοχέτευσης κερδών στο μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο, μηχανισμό συγχώνευσης με το μονοπωλιακό κεφάλαιο και όργανο ρουσφετολογίας, μπορεί και πρέπει να γίνει ο κύριος μοχλός της νέας, προγραμματισμένης ανάπτυξης. Ένας τέτοιος ρόλος του δημόσιου τομέα είναι ασυμβίβαστος με τη γραφειοκρατική δυσκαμψία, την κακοδιοίκηση, τη ρεμούλα και τη χαμηλή παραγωγικότητα. Η διεύρυνσή του θα γίνεται με νέες δημόσιες επενδύσεις και με την προώθηση των αναγκαίων εθνικοποιήσεων για την παραγωγική ανασυγκρότηση, την προγραμματισμένη ανάπτυξη και το αδυνάτισμα των θέσεων της μονοπωλιακής ολιγαρχίας.

Πέντε κριτήρια για τις εθνικοποιήσεις

Κατάρτιση άμεσου προγράμματος εθνικοποιήσεων στη βάση πέντε βασικών κριτηρίων: 

·         Το άμεσο δημοσιονομικό όφελος. Αυτό σημαίνει δημιουργία καθαρής ροής εσόδων για το δημόσιο και απαλλαγή από τις κοστοβόρες εκχωρήσεις προς ιδιώτες βασικών δραστηριοτήτων που το ίδιο το κράτος θα μπορούσε να εκτελέσει φθηνότερα, καλύτερα και πιο αποδοτικά.

·         Τη θωράκιση της χώρας και της οικονομίας της. Αυτό σημαίνει τον έλεγχο των βασικών μοχλών της εθνικής οικονομίας (επικοινωνίες, ενέργεια, μεταφορές, υποδομές, φυσικός πλούτος) ώστε να πάψει η χώρα να είναι ανοχύρωτη απέναντι στις καταστροφικές δυνάμεις και τις θύελλες της παγκόσμιας αγοράς, αλλά και να μπορεί να αντιμετωπίσει τυχόν πιέσεις, εκβιασμούς και απειλές για τη συνοχή της.

·         Το σπάσιμο των καρτέλ, των μονοπωλιακών καταστάσεων που λυμαίνονται την αγορά και της εξάρτησης από τις πολυεθνικές. Αυτό σημαίνει πρώτα και κύρια τη δημιουργία κρατικών δικτύων μεταφοράς, διακίνησης και εμπορίας προϊόντων με κύριο στόχο να ενισχυθεί ο ατομικός παραγωγός, ο βιοτέχνης και η μικρομεσαία παραγωγική επιχείρηση, που όλο και περισσότερα σήμερα βρίσκεται εκτός αγοράς. Κι επίσης δεν θα επιτρέψει να σβήσει η μικρή επιχείρηση της λιανικής, που σήμερα συνθλίβεται από το μεγαλεμπόριο των αλυσίδων και το παραεμπόριο των διαφόρων κυκλωμάτων.

·         Την άμεση ενίσχυση της παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας. Αυτό πρώτα-πρώτα σημαίνει την εθνικοποίηση εκείνων των πιστωτικών ιδρυμάτων που θα επιτρέψουν την άμεση χρηματοδότηση ενός ολοκληρωμένου προγράμματος ανάπτυξης της πρωτογενούς και της δευτερογενούς παραγωγής με προτεραιότητα τις εσωτερικές ανάγκες της χώρας.

·         Την άμεση κάλυψη και προστασία βασικών κοινωνικών αναγκών και των «δημόσιων αγαθών» που δεν μπορούν να βρίσκονται στο έλεος των ιδιωτικών συμφερόντων και της αγοράς. Οι πολιτικές ιδιωτικοποίησης ειδικά σε κρίσιμους τομείς «δημόσιων αγαθών», όπως π.χ. η υγεία και η παιδεία, δεν οδήγησαν μόνο στην εκτόξευση του κόστους των υπηρεσιών αυτών για το μέσο νοικοκυριό, αλλά και σε αντίστοιχη αύξηση των δαπανών του κράτους μέσα από την προσαρμογή της δημόσιας υγείας και παιδείας στις ανάγκες και τα πρότυπα των ιδιωτικών συμφερόντων που λυμαίνονται τους χώρους. Η εθνικοποίηση των τομέων αυτών αποτελεί εκτός όλων των άλλων και τη μόνη αποτελεσματική μέθοδο συγκράτησης και συμπίεσης του κόστους και των δαπανών με ταυτόχρονη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς όλους.

Αυτοχρηματοδότηση με νέους πόρους

Η χρηματοδότηση της νέας αυτής αναπτυξιακής προσπάθειας θα προέλθει πρωταρχικά από την αυτοχρηματοδότησή της με τους νέους πόρους που θα δημιουργεί η ίδια στην πορεία της, με την ενεργοποίηση άμεσα του παραγωγικού δυναμικού της χώρας. Αυτό απαιτεί την ουσιαστική παρέμβαση στα κέρδη, στις πηγές διαμόρφωσής τους και στον τρόπο αξιοποίησής τους. Σημαντικά περιθώρια εξασφάλισης πόρων περικλείνουν το χτύπημα της φοροδιαφυγής και της φοροπροστασίας του μεγάλου κεφαλαίου και ιδιαίτερα των πιο παρασιτικών μορφών του ιδιωτικού πλουτισμού. Μόνο μια οικονομία που ξέρει πώς να αξιοποιεί τους δικούς της εσωτερικούς πόρους, μπορεί να διεκδικήσει ένα νέο άνοιγμα στην διεθνή οικονομική ζωή μέσα από ανοιχτές σχέσεις με όλες τις χώρες και τους λαούς, χωρίς δεσμά και καταναγκασμούς. Μόνο μια οικονομία που ξέρει πώς να αυξάνει την πραγματική απασχόληση και όχι τους «απασχολήσιμους», που ανατροφοδοτεί την ανάπτυξή της μέσα από την ανακατανομή του εθνικού εισοδήματος προς όφελος των εργαζομένων και της παραγωγής, που ανεβάζει το βιοτικό επίπεδο του λαού της, που ενισχύει το σύστημα της κοινωνικής προστασίας και της κατοχύρωσης των βασικών δικαιωμάτων στην υγεία, την παιδεία, την προστασία του περιβάλλοντος, μπορεί να κερδίζει νέα διεθνή ερείσματα και συμμαχίες, να γκρεμίζει τείχη και να ανοίγει δρόμους συνεργασίας με όλους.

Το στοίχημα μιας τέτοιας παραγωγικής ανασυγκρότησης καλείται σήμερα να κερδίσει ο εργαζόμενος και η χώρα. Αρκεί να γλυτώσει μια και καλή από το τοκογλυφικό χρέος και τον μηχανισμό χρεοκοπιών του ευρώ.

ΠΗΓΗ: ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ

Από τον λαό η δημοκρατική νομιμοποίηση

ΠΗΓΗ: Διαδίχτυ

Απο το Ανεμογκάστρι:


Του Ρούσσου Βρανά

Ένας μόνο κερδοσκόπος δεν μπορεί να αναγκάσει μια χώρα να χρεοκοπήσει. Εκτός ίσως αν ονομάζεται Τζορτζ Σόρος (αυτός που κέρδισε δισεκατομμύρια από τη βρετανική λίρα το 1992 αναγκάζοντάς τη να αποσυρθεί από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό ισοτιμιών). Όταν όμως οι κερδοσκόποι είναι πολλοί, μπορούν και αποφασίζουν πότε μια χώρα είναι αφερέγγυα, επιβάλλοντας στο χρέος της εξοντωτικά επιτόκια. Αν η επίθεσή τους συνεχιστεί, μπορούν να αναγκάσουν αυτήν τη χώρα να χρεοκοπήσει. Εκτός αν...


Εκτός αν... αυτή η χώρα βρει τρόπο να χρηματοδοτήσει φθηνά το χρέος της. Η κλασική συνταγή γι’ αυτό λέει «Μηδενίστε τα ελλείμματα». Πράγμα που με δυο λόγια σημαίνει, πετάξτε στον δρόμο έναν μεγάλο αριθμό εργαζομένων τόσο στο Δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.


Μπροστά στα ελλείμματα, ακόμη και η διατήρηση αυτών των ανθρώπων στη ζωή θεωρείται ένα ανυπόφορο βάρος. Το οικονομικό και το ανθρώπινο κόστος αυτής της πολιτικής σε μια εξασθενημένη οικονομία είναι τρομακτικά. Όμως, ακόμη κι έτσι, πάλι δεν πετυχαίνονται οι στόχοι, αφού όσο περισσότεροι άνθρωποι μένουν άνεργοι, με άδειες τσέπες, τόσο ξεμένει το κράτος από φορολογικά έσοδα.

«Ποιος είναι λοιπόν ο ρόλος των πολιτικών ηγεσιών μπροστά στις κερδοσκοπικές επιθέσεις;», αναρωτιέται ο Ρόμπερτ Σκιντέλσκι, καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Γουόργουικ. «Πρέπει άραγε απλώς να υποκύπτουν στις απαιτήσεις των αγορών και να επιβάλλουν τις αναπόφευκτες συνέπειες στον λαό τους; Θα ήταν ίσως λογικό, αν αυτές οι αγορές ήταν πάντα σωστές στις εκτιμήσεις τους».

Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Η οικονομική κατάρρευση που άρχισε το 2007 ήταν αποτέλεσμα μιας μαζικής χειραγώγησης των χρεών από τους κερδοσκόπους. Γιατί λοιπόν να πρέπει να πιστέψουμε πως οι αγορές τους εκτιμούν σήμερα σωστά το αφερέγγυο ή το αξιόχρεο των περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης;

Η αλήθεια είναι πως οι αγορές συμπεριφέρονται με ένα ένστικτο αγελαίο, σαν κι αυτό που απαντάται σε πολλά αρπακτικά του ζωικού κόσμου. Όταν αισιοδοξεί ένας κερδοσκόπος, αισιοδοξούν όλοι. Κι όταν πανικοβάλλεται ένας, πανικοβάλλονται όλοι. Όχι πως αυτό απαλλάσσει από κάθε ευθύνη τις πολιτικές ηγεσίες που φόρτωσαν τις χώρες τους με επισφαλή δάνεια.

Όμως, επισημαίνει εδώ ο καθηγητής Σκιντέλσκι, αυτοί που νομιμοποιούνται να ζητήσουν ευθύνες από αυτές τις ηγεσίες δεν είναι οι αγορές, αλλά οι λαοί τους. Όταν δεν συμβαίνει αυτό, αλλά το αντίθετο, τότε ανακύπτει ένα πρόβλημα δημοκρατίας. Σε αυτό ακριβώς το πρόβλημα οφείλεται η αυξημένη λαϊκή δυσαρέσκεια που παρατηρείται σήμερα στην Ευρώπη. Και που οδηγεί στην πτώση κυβερνήσεων και στην ενίσχυση εθνικιστικών κομμάτων.

Η δουλειά των πολιτικών ηγεσιών δεν είναι μόνο να παίρνουν δύσκολες αποφάσεις, αλλά και να φροντίζουν ώστε αυτές οι αποφάσεις να ανταποκρίνονται στις ανάγκες και στις προσδοκίες των λαών τους. Όταν μια κυβέρνηση έχει αλωθεί από τις αγορές, μπορεί βέβαια να γίνεται αποδεκτή από αυτές, αλλά δεν μπορεί ποτέ να ελπίζει στη δημοκρατική νομιμοποίησή της από τον λαό της. 

Πηγή:Τα Νέα   

ΝΕΑ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ: ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ!

Εντυπωσιακά είναι τα ευρήματα της δημοσκόπησης της VPRC, (που διενεργήθηκε για λογαριασμό του περιοδικού «Επίκαιρα», διάστημα 19-21 Απριλίου), μερικά εκ των οποίων μάλιστα συνιστούν έκπληξη!


Συγκεκριμένα, υπέρ της επαναδιαπραγμάτευσης και διαγραφής του χρέους τάσσεται το 54% των ερωτηθέντων, ενώ μόνο το 20% τοποθετείται αρνητικά («μάλλον διαφωνώ»)!

Επιπλέον, το 45 % είναι υπέρ της κρατικοποίησης των τραπεζών, σε αντίθεση με το 26% που δηλώνει ότι διαφωνεί.


Εξίσου εντυπωσιακό είναι ότι το 34% των ερωτώμενων πολιτών τάσσεται υπέρ της στάσης πληρωμών της χώρας προς τους διεθνείς πιστωτές! Αρνητικά τοποθετείται το 36%.

....

Σε ότι αφορά τα ευρήματα σχετικά με την πρόθεση ψήφου, επιβεβαίωνεται για ακόμα μια φορά η καταπόντιση του δικομματισμού ενώ πρώτο κόμμα αναδεικνύεται το «λευκό-άκυρο-αποχή» με 45,2%!

Αναλυτικά τα στοιχεία της δημοσκόπησης της VPRC , όπως δημοσιεύτηκαν σήμερα στο περιοδικό «Επίκαρα», έχουν ως εξής:


ΠΡΟΘΕΣΗ ΨΗΦΟΥ (με αναγωγή)

ΠΑΣΟΚ 31,5%

ΝΔ 30,5%

ΚΚΕ 12,0%

ΛΑΟΣ 7,5%

ΣΥΡΙΖΑ 5,0%

ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ 3,5%

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 2,0%

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ 1,5%

ΑΝΤΑΡΣΥΑ 1%

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ 1,5%

ΛΟΙΠΑ 4,0%

[ΛΕΥΚΟ/ΑΚΥΡΟ/ΑΠΟΧΗ 45,2 %]


* ΣΤΑΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΛΛΕΣ ΛΥΣΕΙΣ: 63%

ΗΤΑΝ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΥΣΗ: 14%

ΔΓ/ΔΑ: 23%


* ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ:

- ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕΓΑΛΗΣ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗΣ

ΜΑΛΛΟΝ ΣΥΜΦΩΝΩ 81%

ΟΥΤΕ ΣΥΜΦΩΝΩ ΟΥΤΕ ΔΙΑΦΩΝΩ 2%

ΜΑΛΛΟΝ ΔΙΑΦΩΝΩ 7%

ΔΓ/ΔΑ 10%



- ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

ΜΑΛΛΟΝ ΣΥΜΦΩΝΩ 54%

ΟΥΤΕ ΣΥΜΦΩΝΩ ΟΥΤΕ ΔΙΑΦΩΝΩ 7%

ΜΑΛΛΟΝ ΔΙΑΦΩΝΩ 20%

ΔΓ/ΔΑ 19%


- ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕΓΑΛΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

ΜΑΛΛΟΝ ΣΥΜΦΩΝΩ 45%

ΟΥΤΕ ΣΥΜΦΩΝΩ ΟΥΤΕ ΔΙΑΦΩΝΩ 7%

ΜΑΛΛΟΝ ΔΙΑΦΩΝΩ 26%

ΔΓ/ΔΑ 22%



- ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΤΩΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ

ΜΑΛΛΟΝ ΣΥΜΦΩΝΩ 34%

ΟΥΤΕ ΣΥΜΦΩΝΩ ΟΥΤΕ ΔΙΑΦΩΝΩ 10%

ΜΑΛΛΟΝ ΔΙΑΦΩΝΩ 36%

ΔΓ/ΔΑ 20%

Πηγή: iskra.gr

Ποιοί κρύβονται πίσω απο τη Σπίθα?

Να τελειώνουμε με την διατεταγμένη χυδαιολογία των παρατρεχάμενων του παρακράτους


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ ΣΕ ΟΛΑ
"τα επώνυμα και ανώνυμα καρακόλια που κρύβονται πίσω από εικόνισμα του Μίκη".

Αγαπητοί φίλοι,

Η επιστολή παραίτησης – για την οποία έγινε τόσος θόρυβος – ήταν αυστηρώς προσωπική υπόθεση και απευθυνόταν προσωπικά στον Μίκη, ο οποίος είναι γνώστης όλων των στοιχείων στα οποία αναφέρομαι έμμεσα. Δεν ήταν δική μου επιλογή να δημοσιοποιηθεί. Σκοπός μου ήταν να αποχωρήσω ήσυχα και χωρίς θόρυβο για να μην δοθεί η εντύπωση της διάσπασης, ούτε να τεθεί δίλημμα στα μέλη της Σπίθας. Αρχή μου πάντα ήταν ότι η απόφαση του τι θα κάνει κάποιος, ανήκει αποκλειστικά στον ίδιο. Και πρέπει να την παίρνει όχι με βάση τις όποιες διαρρέουσες πληροφορίες, αληθινές ή ψεύτικες, όπως συμβαίνει πάντα με όλους τους υποταχτικούς ηλίθιους και τους πνευματικά ανάπηρους ειδωλολάτρες, αλλά με βάση το τι αντιλαμβάνεται ο ίδιος, τι τον διδάσκει η ίδια η εμπειρία του.

Η δημοσιοποίηση της επιστολής δεν έγινε από εμένα. Έγινε από το περιβάλλον του Μίκη και αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της κεντρικής Σπίθας, ώστε να ξεκινήσει ένας οχετός λάσπης εναντίον μου. Προσωπικά αιφνιδιάστηκα από το γεγονός ότι οποιοδήποτε υποκείμενο και ανώνυμος τρωγλοδύτης του πολιτικού υποκόσμου μπορούσε να αναρτήσει στην κεντρική ιστοσελίδα της Σπίθας υβρεολόγιο εναντίον μου. Ιδίως όταν η ίδια η κεντρική ιστοσελίδα δεν ήταν διαθέσιμη εξυπαρχής για αποφάσεις ή κείμενα Σπιθών που δεν ήταν αρεστά στους διαχειριστές της. Ειλικρινά κάτι τέτοιο δεν το έχω δει να συμβαίνει πουθενά αλλού, σε καμμιά άλλη οργάνωση. Τέτοια αναξιοπρέπεια και χυδαιότητα πολύ δύσκολα θα βρει ιστορικό ανάλογο. Ποτέ μου δεν περίμενα μια τέτοια επιβεβαίωση της δράσης του παρακράτους εντός της κεντρικής Σπίθας. Τώρα αν κάποιοι προτιμούν να παραβλέπουν αυτήν την επιβεβαίωση και εξακολουθούν να ζητούν από εμένα να «τεκμηριώσω» τις καταγγελίες μου, τότε είναι άξιοι της μοίρας τους.

Στην κεντρική Σπίθα και στο περιβάλλον του Μίκη δεν υπήρξε από την πρώτη κιόλας στιγμή ίχνος διάθεσης για την οικοδόμηση μιας οργάνωσης στη βάση της άμεσης δημοκρατίας και των ανοιχτών διαδικασιών. Από την αρχή η συμβουλευτική διχάστηκε ανάμεσα σε εκείνους που πήγαν να αδράξουν μια θαυμάσια ευκαιρία για να επιβληθούν ελέω Υψίστου και σ’ εκείνους που πάσχιζαν να δουν την Σπίθα να μένει πιστή στις αρχές της αυτοοργάνωσης και της άμεσης δημοκρατίας. Το γεγονός ότι κανένας από τη δεύτερη ομάδα δεν έχει μείνει στη συμβουλευτική, λέει πολλά.

Όταν με κάλεσαν να μπω στη συμβουλευτική δεν μου είπαν ότι μπαίνω σε μαγαζί και μάλιστα σε μαγαζί με φανερό, αλλά και αφανή, ιδιοκτήτη. Αν μου το είχαν πει εξαρχής δεν θα είχα δεχτεί να μπω. Αυτό που με τράβηξε δεν ήταν οι «θεόπνευστες» ομιλίες του Μίκη, αλλά η ελπίδα του κόσμου ότι κάτι μπορούσε να βγει από την Σπίθα. Πίστευα ότι αν κατορθώναμε να κρατήσουμε ένα επίπεδο πολιτικού διαλόγου, αλλά και ανοιχτές διαδικασίες με ελεύθερη ζύμωση, όπου η βάση αποφασίζει και όχι κάποιοι ελέω Θεού ηγήτορες, τότε είχε νόημα να βρίσκεται κανείς εκεί για να απευθυνθείς στους δεκάδες χιλιάδες που αρχικά ανταποκρίθηκαν στο πατριωτικό κάλεσμα του Μίκη.

Τώρα καταλαβαίνω ότι η ένταξή μου στη Σπίθα χάλασε τα σχέδια σε πολλούς. Γι’ αυτό και με κατηγορούν για το γιατί πήγα. Ήθελαν εξαρχής να χαρίσουν μερικές χιλιάδες κόσμου που πλησίασε στην αρχή την Σπίθα στις δυνάμεις που κινούσαν τα νήματα από το παρασκήνιο. Κάποιοι από μέσα και κάποιοι άλλοι απ’ έξω είχαν στήσει πολύ καλά το κόλπο. Όποιος προσέγγιζε ή εντασσόταν στην Σπίθα, ήθελε, δεν ήθελε, αποκτούσε την ρετσινιά του «εθνικοσοσιαλιστή» και έτσι εξασφαλιζόταν ότι για πρώτη φορά στην Ελλάδα ο «εθνικοσοσιαλισμός» αποκτούσε λαϊκή απήχηση. Όμως, άνθρωποι σαν κι εμένα, τον Ληναίο κι άλλους πολλούς τους χάλασαν την μανέστρα. Και τώρα σαν μυξοπαρθένες μας κατηγορούν ότι κάναμε λάθος που ενταχθήκαμε από την αρχή και δεν τους αφήσαμε ήσυχους να ολοκληρώσουν το έργο τους. Άξιος ο μισθός τους, όπου κι αν ανήκουν.

Γνώριζα πολύ καλά ότι στο βαθμό που υπήρχε μια απόλυτη ελευθερία δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα, γιατί ήξερα ότι η ανοιχτή αναμέτρηση στο πεδίο των επιχειρημάτων και των ιδεών δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει περιθώρια σε αντιδραστικές λογικές και επιρροές. Κάτι που έτρεμαν από την πρώτη στιγμή ορισμένοι άλλοι στη συμβουλευτική και γύρω από τον Μίκη, οι οποίοι δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να ριζοσπαστικοποιήσει η Σπίθα τον πολιτικό της λόγο. Ήθελαν μόνο να καταγγέλλει το πολιτικό σύστημα, αλλά να μην θίγει τα συμφέροντα που συνδέονται με το χρέος της χώρας, ούτε να θέτει θέμα Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήθελαν να μιλά για εθνική ανεξαρτησία, αλλά μόνο απέναντι στους νεοθωμανούς της Τουρκίας και όχι θέτοντας θέμα αποδέσμευσης από ΕΕ και ΝΑΤΟ. Ήθελαν να καταγγέλλει την κομματοκρατία, αλλά επουδενί δεν ήθελαν να θέτει θέμα δημοκρατίας με όρους λαοκρατίας, δηλαδή λαϊκής κυριαρχίας. Ήθελαν να προτάσσει το εθνικό, του «ανάδελφου έθνους», αλλά με κανένα τρόπο να μην το συνδέει με το κοινωνικό και το ταξικό.

Έτσι ευθύς εξαρχής ξεκίνησαν μια ολόκληρη εκστρατεία λάσπης πριν καν υπάρξει θέμα καταγγελιών. Καταγγέλθηκε η Σεισάχθεια σαν μια σκοτεινή οργάνωση που υποτίθεται ότι ήθελε να καταπιεί την Σπίθα. Μάλιστα αυτοί που την κατήγγειλαν περισσότερο ήταν εκείνοι με το πιο βεβαρημένο πολιτικά μητρώο και με τις πιο ύποπτες διασυνδέσεις. Προσωπικά ποτέ δεν με απασχόλησε αυτή η λασπολογία, γιατί η δουλειά μου και η προβολή της δεν εξαρτήθηκε ούτε μια στιγμή από την Σπίθα. Ούτε βέβαια η Σεισάχθεια και οι αγωνιστές που την απαρτίζουν είχαν καμμιά ανάγκη να αποδείξουν σε άκαπνους ρεμπεσκέδες του πολιτικού περιθωρίου το τι είναι και το τι επιδιώκουν. Άλλωστε όποιος ήθελε να μάθει για την Σεισάχθεια, μπορούσε να το κάνει ερχόμενος στις συναντήσεις της κάθε Δευτέρα στην Έταιρεία Ελληνων Σκηνοθετών, ή να συνδεθεί με τις επιτροπές δράσης της που λειτουργούν δημόσια και ανοιχτά πολύ πριν υπάρξει Σπίθα.

Οι απόψεις μου και η όποια αναγνώρισή τους δεν προήλθε, ούτε είχε την παραμικρή σχέση με την ένταξή μου στη Σπίθα. Από την ένταξή μου στη συμβουλευτική δεν κέρδισα απολύτως τίποτε. Αντίθετα μου στοίχισε σε ευρύτερη απήχηση, ενώ εμμέσως χρεώθηκα με απόψεις και πρακτικές τελείως ξένες με την ιδεολογία και τα πιστεύω μου. Ενώ πολιτικά λερώθηκα από την «συγκατοίκησή» μου με πρόσωπα που από καιρό έχουν ξοφλήσει για την κοινωνία και έχουν στιγματιστεί ανεξίτηλα.

Δημοκρατία, έστω και τυπική, με λογικές αυτοδίκαιων Αρχηγών δεν μπορεί να υπάρξει. Από την πρώτη στιγμή η όλη προσπάθεια ήταν να επιβληθεί μια δικτατορία της Ανώτατης Αρχής του "Οδηγητή του Κινήματος" και μερικών δικών του εγκάθετων πάνω στον κόσμο που προσέγγισε την Σπίθα. Αρκετοί από την συμβουλευτική έφεραν μαζί τους την ιδεολογία του φύλαρχου, που άλλωστε τους διέκρινε σε όλη τους την πολιτική διαδρομή. Προσωπικά διαφώνησα από την πρώτη στιγμή. Αυτό φαίνεται και από την επιστολή που έστειλα στην συμβουλευτική στις 25/2, την οποία μπορεί να διαβάσει κανείς στο blog μου και η οποία ποτέ δεν συζητήθηκε στην συμβουλευτική, ούτε πάρθηκε υπόψη στα απανωτά οργανωτικά σχέδια όπου το ένα ήταν χειρότερο από το άλλο.

Από τότε βρέθηκα πολλές φορές στα πρόθυρα παραίτησης από τη συμβουλευτική και την κεντρική Σπίθα. Κάθε φορά με σταματούσε η παράκληση συναγωνιστών και απλών ανθρώπων που έβλεπαν στην Σπίθα μια ελπίδα. Άλλωστε γι’ αυτούς είχα δεχτεί να συμμετάσχω στη συμβουλευτική και για κανέναν άλλον. Όμως, το ποτήρι ξεχύλησε όταν στις 20/3 αναρτήθηκε ανώνυμη ανακοίνωση προς όλες τις Σπίθες, όπου αναφερόταν η αποχώρηση της Σπίθας από την εκδήλωση πολιτικής διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, την οποία προετοίμαζαν κινήματα, φορείς και σύλλογοι πολιτών και εργαζομένων. Ανάμεσα στα άλλα η ανακοίνωση εκείνη έλεγε: «Η στρατηγική που ακολουθούμε είναι να επιτύχουμε τούς σκοπούς μας με τις δικές μας δυνάμεις, χωρίς συνεργασίες που προκαλούν συγχύσεις, χωρίς να δίνουμε το δικαίωμα εκμετάλλευσης τού κύρους μας για σκοπούς άλλων, και ιδιαίτερα να μάς εκλαμβάνουν ως ουρά άλλων κινημάτων. Θα προχωρήσουμε με αυτοδυναμία και διαφάνεια, σε ένα παλλαϊκό μέτωπο σωτηρίας τής Πατρίδας, στο οποίο καλούμε όλους όσους αγαπούν την Ελλάδα να συμμετάσχουν.»

Η απόφαση να μην συμμετάσχει η Σπίθα είχε παρθεί από το ανακτορικό συμβούλιο, μιας και έτσι λειτουργούσε εξαρχής η συμβουλευτική, ερήμην μου και χωρίς κανείς να κάνει τον κόπο να με ενημερώσει επίσημα, ή να ζητήσει τη γνώμη μου. Πολύ περισσότερο όταν μια βδομάδα νωρίτερα ο ίδιος ο Μίκης μου είχε αναθέσει να μιλώ σ’ αυτά τα κινήματα εκ μέρους του. Το πρόβλημα βέβαια με την ανακοίνωση αυτή δεν ήταν η αποχώρηση αυτή καθαυτή, αλλά το τι επικαλείται: Κάποιοι, δηλαδή εγώ, η Σεισάχθεια, το Δεν Πληρώνω, η Άμεση Δημοκρατία, οι Φορτηγατζίδες, οι Γιατροί, σωματεία και σύλλογοι εργαζομένων και άλλα κινήματα βάσης, είχαμε την πρόθεση να «καπελώσουμε» την Σπίθα και να «εκμεταλλευθούμε το κύρος» της! Κι αυτό γιατί; Γιατί είχαμε ζητήσει την συνδρομή της Ορχήστρας Μίκη Θεοδωράκη στην εκδήλωση. Και σαν κατακλείδα ανακοίνωνε ένα «παλλαϊκό μέτωπο σωτηρίας της Πατρίδας» αποκλειστικής ιδιοκτησίας της Σπίθας, όπου συμμετέχουν μόνο όσοι «αγαπούν την Ελλάδα». Επομένως όποιοι δεν τυχαίνουν της έγκρισης των εγκάθετων της Σπίθας αποτελούν μιάσματα και ανθέλληνες, οι οποίοι φυσικά δεν έχουν καμιά θέση στο «παλλαϊκό μέτωπο σωτηρίας της Πατρίδας». Αν αυτό δεν ήταν αναβίωση της φασιστικής ιδεολογίας της εθνικοφροσύνης της δεκαετίας του ’60, τότε τι ήταν;

Όπως ήταν φυσικό, μετά από μια τέτοια δημόσια εκδήλωση ιδεολογικού εκφασισμού, ήμουν έτοιμος να αποχωρήσω και μάλιστα με δημόσια καταγγελία. Με σταμάτησε πάλι η παράκληση συναγωνιστών, τους οποίους γνώρισα εντός της Σπίθας και κέρδισαν την προσωπική μου εκτίμηση για την ακεραιότητα και το ήθος τους. Ας δώσουμε τη μάχη για να μην τους χαρίσουμε τον Μίκη. Αυτό με κράτησε, αν και πίστευα ότι η μάχη ήταν χαμένη.

Αυτό που διαπίστωσα από την πρώτη στιγμή ήταν ότι όποιος έγλειφε περισσότερο τον Μίκη, όποιος τον κολάκευε μέχρι αηδίας, αυτός πέρναγε και τις θέσεις του. Προσωπικά δεν ήμουν ποτέ αυλοκόλακας, ούτε σφουγγοκολάριος και δεν πρόκειται να γίνω για χάρη οποιουδήποτε. Επιπλέον διαπίστωσα ότι υπήρχε μια πολύ «περίεργη» ανοχή των φασιστικών πρακτικών και αντιλήψεων, όπως π.χ. του ΠΟΛΙΤΙΖΩ, όπως και μια πολύ στενή σχέση με το κύκλωμα Μητσοτάκη-Βαρδινογιάννη-Εμφιετζόγλου. Ενώ οι λογικές περί "εθνοσωτηρίου" διακυβερνήσεως της χώρας από "προσωπικότητες" έβρισκαν απήχηση ακόμη και στον ίδιο τον Μίκη. Αρκεί να συμπεριλαμβάνεται κι αυτός σ’ αυτά τα σχέδια. Τα δε κείμενα οργανωτικού (Δημητροκαλικής εμπνεύσεως) εύκολα μπορεί να βρει κανείς τις πηγές τους στο National Endowment of Democracy (βιτρίνα της CIA) και στο American Heritage Foundation (της ευαγγελικής ακροδεξιάς που στηρίζει την οικογένεια Μπους). Όποιος θέλει να τα βρει είναι πολύ εύκολο. Το γεγονός ότι ορισμένοι της συμβουλευτικής βρήκαν πολλά να πουν εναντίον μου και εναντίον της Σεισάχθειας, πάντα εν απουσία μου, αλλά ως δια μαγείας δεν βρήκαν τίποτε να πουν για όλα τα παραπάνω, σημαίνει πολλά για τα σχέδια που υπηρετούν.

Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς σε μια τέτοια οργάνωση δεν μένει κανένας που έχει έστω και στοιχειωδώς δημοκρατικές αρχές. Μαζί με άλλους έδωσα τη μάχη να απαλλαγεί η κεντρική Σπίθα και ο ίδιος ο Μίκης από τις επιρροές αυτές. Για μια στιγμή πιστέψαμε ότι τα καταφέραμε με την ανακοίνωση του Μίκη περί οργανωτικού της 1/4. Είχε προηγηθεί μια συνάντηση το προηγούμενο απόγευμα στο σπίτι του Μίκη, όπου μου είχε ζητήσει παρουσία τρίτων να «αφοσιωθώ» στην Σπίθα. Του απάντησα ότι εγώ έχω αφοσιωθεί στη δημιουργία ενός νέου ΕΑΜ. Ο Μίκης μου απάντησε ότι αυτό ήταν το όνειρό του, λίγο πριν κλείσει τα μάτια του να δει την αναγέννηση του ΕΑΜ. Τότε του εξήγησα τόσο εγώ, όσο και οι υπόλοιποι που παραβρίσκονταν εκεί ότι πρέπει να ξεφορτωθεί όλο τον συρφετό του παρακράτους που είχε διεισδύσει στη Σπίθα και να ξεκινήσουν όλα από το μηδέν με μόνο κεκτημένο την διακήρυξη της 1ης Δεκέμβρη. Ο Μίκης τα δέχτηκε όλα και ξεκινήσαμε να καθαρίζουμε την κόπρο του Αυγεία, η οποία δυστυχώς όπως ανακαλύψαμε είχε διεισδύσει παντού.

Στις 2/4 αναρτήθηκε, μετά από απαίτηση του ίδιου του Μίκη, δικό μου κείμενο με τίτλο το "κίνημα δεν χρειάζεται υποταχτικούς και υπάκουους", όπου μιλούσα για χιτλερικές πρακτικές μέσα στη Σπίθα, για προπηλακισμούς και άλλα. Ήταν το μοναδικό κείμενο που έγραψα και ανάρτησα στην κεντρική Σπίθα από την αρχή της ένταξής μου στη συμβουλευτική. Όσοι αναρωτιούνται τι είναι αυτά που καταγγέλλω στην επιστολή παραίτησής μου θα τους παρότρυνα να ξαναδιαβάσουν εκείνο το κείμενο. Θα διαπιστώσουν ότι μιλώ πολύ συγκεκριμένα και φωτογραφίζω καταστάσεις που οδήγησαν τις 200 αρχικές Σπίθες των μερικών χιλιάδων μελών να καταντήσουν 50 «εγκεκριμένες» Σπίθες με περίπου 600 μέλη.

Κανείς δεν αντέδρασε τότε. Κανείς δεν φάνηκε να αναρωτιέται. Κανείς από όλους αυτούς που ξαφνικά ξύπνησαν με τις υποτιθέμενες καταγγελίες της επιστολής παραίτησής μου, δεν αναρωτήθηκε τότε τι σήμαιναν όλα εκείνα που έγραφα. Ούτε φυσικά εγώ αποπέμφθηκα ως "συκοφάντης". Γιατί άραγε; Γιατί τότε κανείς δεν τόλμησε να βγει ανοιχτά και να με πει «συκοφάντη»; Γιατί τότε όλοι οι επώνυμοι και ανώνυμοι υβρεολόγοι είχαν λουφάξει; Μόνο ο Δημητροκάλης έστειλε μια «απάντηση» που χρέωνε τις χιτλερικές πρακτικές στον Μίκη. Έτσι, μετά από απειλές και εκβιασμούς του Μητσοτακικού παρακράτους, το οποίο ελέγχει το πολύ στενό προσωπικό περιβάλλον του Μίκη, το κείμενο κατέβηκε μέσα σε 2-3 μέρες χωρίς θόρυβο.

Μετά από μια εβδομάδα ο Μίκης απέδειξε ότι η στροφή επί του οργανωτικού ήταν όντως πρωταπριλιάτικο αστείο και αποκατέστησε το σκοτεινό κύκλωμα και τους ανθρώπους του που τον περιβάλουν ασφυκτικά. Κι έτσι δεν έμενε τίποτε άλλο για εμάς, τον Ληναίο και εμένα, μαζί με αρκετούς άλλους "ανώνυμους" πρωτεργάτες της κίνησης από το να παραιτηθούμε. Τη δική μας παραίτηση έχουν ακολουθήσει κι άλλες, με επιστολές πολύ πιο καυστικές από τις δικές μας, αλλά το προσωπικό περιβάλλον του Μίκη δεν τολμά να τις δημοσιοποιήσει.

Αυτό που ακολούθησε ειλικρινά δεν το περίμενα. Όχι μόνο δεν περίμενα την δημοσιοποίηση της επιστολής παραίτησής μου, μιας και έκανα την χάρη σ’ όλους εκείνους που σχεδόν από την αρχή πίεζαν για την αποπομπή μου, αλλά ούτε περίμενα τα παραληρήματα με την υπογραφή του Μίκη που ακολούθησαν, που μόνο ειδικοί ψυχίατροι μπορούν να ερμηνεύσουν. Αυτό που περίμενα ήταν να βγει στην επιφάνεια όλος ο βόθρος εναντίον μου από τα υποκείμενα που έλεγχαν εξαρχής και δεν έπαψαν ποτέ να ελέγχουν την κεντρική ιστοσελίδα της κίνησης. Όπως επίσης περίμενα και τις φασιστικού τύπου παρεμβάσεις ενάντια σε εκείνες τις Σπίθες, οι οποίες παραμένουν πεισματικά ανεξάρτητες και πιστές στην διακήρυξη της 1ης Δεκέμβρη. Γι’ αυτό άλλωστε είχα αρνηθεί, μετά από την δημοσιοποίηση της παραίτησής μου, να εμφανιστώ ως ομιλητής σε Σπίθες, ακόμη κι αν αυτές επέμεναν στην πρόσκλησή τους. Με κανένα τρόπο δεν ήθελα, ούτε θέλω να δώσω πάτημα σε παρακρατικές πρακτικές ενάντια σε Σπίθες και Σπιθιστές, όπως συνέβη π.χ. με την Σπίθα Ηρακλείου, την οποία και είχα προειδοποιήσει για το τι θα συνέβαινε αν επέμενε στην πρόσκλησή της.

Βλέπετε η αποστολή των εν λόγω υποκειμένων είναι να στηρίξουν τον επίσημο εκφασισμό της πολιτικής ζωής της χώρας μέσα από κάποιο σχήμα «εθνοσωτήριας» διακυβέρνησης, εξασφαλίζοντας τις ευλογίες του Μίκη, το οποίο θα έρθει να καταλύσει ακόμη κι αυτές τις λιγοστές λαϊκές ελευθερίες που έχουν απομείνει σ’ αυτόν τον τόπο. Τον ίδιο εκφασισμό που υπηρετεί ο νέος Παπαδόπουλος, ονόματι Αλέκος, όπως και η πρόσφατη πρωτοβουλία των Ακαδημαϊκών, η έλευση του Σερ Μαρκεζίνη, οι παρασκηνιακές κινήσεις του «προσβληθέντος» Προέδρου της Δημοκρατίας και οι διαρκείς πιέσεις των μεγάλων καναλαρχών.

Μετά από όλα αυτά ο καθένας δεν έχει παρά να αναλάβει τις ευθύνες του. Όποιος θέλει να υπηρετήσει σκοτεινές υποθέσεις δεν έχει παρά να προσποιηθεί ότι δεν ξέρει τίποτε για την ταμπακέρα και ότι για όλα φταίει ο Καζάκης. Κανένα πρόβλημα. Το τι είναι ο καθένας, τι εκφράζει και σε τι είναι αφοσιωμένος το αποδεικνύει πάντα η πράξη.

Σε όλα αυτά αναφέρομαι για πρώτη και τελευταία φορά. Δεν με ενδιαφέρει ποιος θα με πιστέψει, γιατί δεν κάνω αγώνα δημοτικότητας, ούτε ψάχνω για οπαδούς. Άλλωστε για μένα το κεφάλαιο Σπίθα έχει κλείσει οριστικά. Αυτό σήμαινε το «χέστηκα» που είπα στις Σπίθες Κύπρου και αναφερόταν ειδικά σε όλους εκείνους που τόσο καιρό ασκούνται στη χυδαία φημολογία εναντίον μου στο παρασκήνιο, μιας και ήταν πάντα αρκετά άνανδροι και αρκούντως θρασύδειλοι για να με αντιμετωπίσουν κατά πρόσωπο. Κι επειδή δεν πρόκειται να χαραμίσω ούτε λέξη παραπάνω για το όλο ζήτημα, όποιος επιμένει να χυδαιολογεί με βάση την παραίτησή μου τότε το μόνο που του αξίζει είναι η τόσο πρέπουσα αν και αθυρόστομη απάντηση του Καραϊσκάκη. Αυτό έχω να πω κι εγώ σ’ όλα τα επώνυμα και ανώνυμα καρακόλια που κρύβονται πίσω από εικόνισμα του Μίκη.

Αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι παραιτηθήκαμε από την κεντρική Σπίθα, αποχωρούμε και από το κίνημα. Ούτε έχουμε ξεγράψει πολλούς άξιους αγωνιστές που βρίσκονται ακόμη στη Σπίθα. Αντίθετα. Τόσο εγώ, όσο και όλοι οι άλλοι εξακολουθούμε να δίνουμε το παρών και να παλεύουμε για τον συντονισμό και τη συλλογική δράση ενός αυθεντικά δημοκρατικού και λαϊκού κινήματος για την ανατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στους δρόμους του αγώνα.

27/4/2011

Δημήτρης Καζάκης http://dimitriskazakis.blogspot.com/
 
Αναρτήθηκε στη ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ

Ο Καζάκης στην Κρήτη TV (Νέα συνέντευξη)

Μόνο τα 11 πρώτα λεπτά να δείς, θα καταλάβεις...

Η εξάπλωση της ραδιενέργειας απο την Ιαπωνία έχει ήδη καλύψει το Βόρειο Ημισφαίριο και συνεχίζει.

Τα κυρίαρχα ΜΜΕ σιωπούν, καθώς η ραδιενέργεια απο την Ιαπωνία συνεχίζει να εξαπλώνεται μέσω του Jet Stream σε όλο το Βόρειο Ημισφαίριο.

Παρ' όλα αυτά, πολλά Πανεπιστήμια, Ινστιτούτα και Οργανισμοί ήδη έχουν στήσει συστήματα για την παρακολούθηση της, όπως το RIU στην Κολωνία όπου τρέχει το πρόγραμμα EURAD.

Επίσης, ο χρήστης dutchsinse στο youtube έχει αφιερώσει πολύ χρόνο στην παρακολούθηση της επέκτασης της ραδιενένέργειας, και ανεβάζει σχετικά συχνά βίντεο όπως το παρακάτω:


 
Στην περιγραφή του βίντεο μας δίνει και τις πολύ χρήσιμες Πηγές απ' όπου παίρνει τα στοιχεία:
 
here are the "public" forecasts... which show "low" levels of Cesium-137 ...


http://transport.nilu.no/products/fukushima?searchterm=fuk

however...

This site was sent to me, and it clearly shows the hidden (not shown to public) forecasts! In these shots, we see VERY high levels of Cesium-137 making its way across the pacific to the USA and Canada.

http://squid.nilu.no/~burkhart/sharing/MOVIES/?C=M;O=D

http://squid.nilu.no/~burkhart/sharing/

----------------
http://eurdeppub.jrc.it/eurdeppub/home.aspx#
http://www.csn.es/index.php?option=com_maps&view=mapp...
http://www.jaif.or.jp/english/
http://www.rivm.nl/milieuportaal/dossier/meetnetten/radio...
http://www.radiationnetwork.com/
http://www.blackcatsystems.com/RadMap/map.html
http://www.epa.gov/ (click on radiation update)
http://www.irsn.fr/EN/Pages/home.aspx
 http://www.nucleartourist.com/
http://www.stuk.fi/index_en.html
http://www.mext.go.jp/english/radioactivity_level/detail/...
http://www.nisa.meti.go.jp/english/index.html
http://www.rivm.nl/milieuportaal/dossier/meetnetten/radio...
http://www.yle.fi/tekstitv/html/P867_02.html
http://www.mapion.co.jp/topics/genpatu/
http://strahlenbelastung.wo-wann-wer.de/

dutch radiation monitoring:
http://www.rivm.nl/milieuportaal/dossier/meetnetten/radio...


swiss radiation monitoring:
https://www.naz.ch/en/aktuell/zeitverlaeufe.html


Finland radiation monitoring:
http://www.yle.fi/tekstitv/html/P160_01.html
www.yle.fi/tekstitv/html/P867_02.html



French radiation monitoring: (thanks to youtube user: RehKurts ! )
http://sws.irsn.fr/sws/mesure/index
http://www.irsn.fr/FR/Documents/france.htm


jet stream forecasting:
http://squall.sfsu.edu/crws/jetstream.html
http://arctic.atmos.uiuc.edu/CT/animate.arctic.color.0.html
http://nowcoast.noaa.gov/
http://www.srh.noaa.gov/srh/tropicalwx/satpix/nwpac_ir4_l...
http://www.stormsurfing.com/cgi/display_alt.cgi?a=glob_250

Το «όχι» της επιβίωσης

Η χώρα έχει οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο. Ο λαός με κομμένη την ανάσα βιώνει καθημερινά την ολοκληρωτική ανατροπή του οικογενειακού και προσωπικού του βίου. Αντιμετωπίζει τηνισοπέδωση των δικαιωμάτων του και των κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών. Οι πολιτικές που επιβάλλονται τον οδηγούν με βίαιο τρόπο στηναπόλυτη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση. Ο εργαζόμενος χάνει μέρα με τη μέρα όλα τα εχέγγυα για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή, ενώ ο μικρός και μεσαίος επιχειρηματίας καταστρέφεται κυριολεκτικά. Όσο συνεχίζεται η ίδια πορεία, η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δύσκολα αναστρέψιμη, ακόμη και στα πλαίσια μιας άλλης ριζικά διαφορετικής πολιτικής.

Σήμερα έχει γίνει καθαρό ότι η επιβολή του καθεστώτος κατοχής με τη μορφή της κηδεμονίας από τηνΕ.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ ήρθε για να εξασφαλίσει ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να πληρώνει τους Ευρωπαίους και εγχώριους τραπεζίτες, θα εξακολουθήσει να βρίσκεται στο έλεος των αγορών, των πιο αδίστακτων αρπακτικών, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων. Το κύριο ενδιαφέρον της τρόικας δεν ήταν ποτέ η αποκατάσταση της οικονομίας της χώρας, αλλά η προστασία των μεγάλων τραπεζών και του ευρώ. Η χώρα και ο λαός της κρίθηκαν αναλώσιμοι προκειμένου να εξευμενίσουν τις αγορές και να επιβιώσει το ευρώ.

Οι Έλληνες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επαγγελματίες, παραγωγοί, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν κλήθηκαν απλώς να πληρώσουν το μάρμαρο, αλλά να αποδεχθούν την επίσημη υποθήκευση και τοξεπούλημα της χώρας τους από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.

Κηδεμόνες – κατακτητές

Η κυβέρνηση και το καθεστώς κατοχής δεν μπορούν πλέον να συγκαλύψουν ότι το κυρίως ζητούμενο με την επιβολή του ΔΝΤ στη χώρα υπό την εποπτεία της Ε.Ε. δεν είναι απλώς οι επιπλέον «θυσίες» από τα λαϊκά στρώματα. Το επίδικο ζήτημα ήταν και είναι η εθνική κυριαρχία της χώρας. Με την κηδεμονία του ΔΝΤ και της Ε.Ε. ο Έλληνας εργαζόμενος δεν χάνει μόνο τη δουλειά του, τη σύνταξή του, τα δικαιώματά του, αλλά και την ίδια τη χώρα του. Κομμάτι - κομμάτι αρχίζει να πουλιέται σε κυκλώματα της διεθνούς αγοράς που ξέρουν πώς να κερδίζουν από μια κατεστραμμένη χώρα.

Η ίδια η δυνατότητα επιβίωσης της χώρας αμφισβητείται πλέον ανοιχτά από τους ιθύνοντες της ευρωζώνης και τις αγορές. Αν χρειαστεί, θα πρέπει τουλάχιστον οικονομικά να χωριστεί η χώρα σε περιοχές και περιφέρειες, να εκχωρήσει την εκμετάλλευση των νησιών και τα δικαιώματα στο Αιγαίο. Η χώρα έχει πλέον μετατραπεί ανοιχτά σε κράτος υπό αίρεση, διαρθρωμένο σε περιφέρειες εύκολα ιδιωτικοποιήσιμες και προσαρτήσιμες ανάλογα με τα συμφέροντα των μεγάλων της ευρωζώνης και των ΗΠΑ.

Η μάχη που καλείται να δώσει σήμερα ο εργαζόμενος, ο αγρότης, ο μικρομεσαίος, ο επαγγελματίας, ο νέος, δεν είναι απλώς και μόνο για τη δική του προσωπική επιβίωση. Κανείς δεν μπορεί να τη βγάλει καθαρή από μόνος του και ιδιαιτέρως στις σημερινές συνθήκες. Σήμερα κανένας δεν μπορεί να σωθεί δίχως να παλέψει για τη σωτηρία συνολικά της χώρας. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια για το «άσε πρώτα να δούμε τι θα γίνει και ύστερα βλέπουμε». Ή οι εργαζόμενοι και ολόκληρος ο λαός παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους και αναλαμβάνουν δράση για τη διάσωση της χώρας ή θα ζήσουμε καταστάσεις τις οποίες έχουμε γνωρίσει μόνο στις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας μας.

Άρνηση του χρέους

Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να αλλάξει οτιδήποτε, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική, αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα απ’ όλα ο βρόχος του δημόσιου δανεισμού, αν δεν ξεφύγει η χώρα από τη θανάσιμη λαβή των δανειστών της. Όποιος το αγνοεί αυτό, απλώς ονειροβατεί.

Μια ριζικά διαφορετική πολιτική που ξεκινά στη βάση των αληθινών συμφερόντων του λαού και της χώρας οφείλει να ξεκαθαρίζει ευθύς εξαρχής τα στοιχειώδη:

Το χρέος δεν το δημιούργησε ο λαός.

Τα δανεικά δεν χρησιμοποιήθηκαν προς όφελος του λαού και της χώρας.

Ο δανεισμός χρηματοδότησε τη λεηλασία του τόπου και μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που σήμερα ρίχνει τη χώρα και τον λαό της στον Καιάδα του ΔΝΤ.

Ο λαός δεν χρωστά, του χρωστάνε. Δεν μπορεί λοιπόν να του ζητιέται να πληρώσει τον «λογαριασμό του χρέους» που άλλοι δημιούργησαν και επωφελήθηκαν από αυτό.

Ποια είναι η απάντηση; Μόνο μία:

Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα, άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές, ώστε να σταματήσει ο φόρος αίματος τον οποίο καταβάλλουν η χώρα και ο λαός στους διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους.

Αυτή είναι η μόνη λύση για να σωθεί η χώρα από την καταστροφή και να διασώσουν οι εργαζόμενοι τα εισοδήματά τους, τη δουλειά τους, τις συντάξεις και τα δικαιώματά τους. Είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει προοπτική για τους νέους, τους αγρότες, τους επαγγελματίες, τους μικρομεσαίους. Είναι ο μόνος τρόπος για να γλυτώσει η χώρα από την πτώχευση και την καταστροφή που οργανώνουν ήδη η κυβέρνηση, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ.

Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα σημαίνει άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές. Σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε κανενός είδους απαίτηση που θα επιτρέψει στους δανειστές της χώρας να τηδημεύσουν, να την κατασχέσουν, να τη λεηλατήσουν. Σημαίνει ότι σταματάμε να πληρώνουμε δάνεια που έχουμε πληρώσει διπλά και τρίδιπλα. Σημαίνει ότι διαγράφουμε μονομερώς όλες τις οφειλές που υπήρξαν προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας εις βάρος της χώρας και του λαού της. Σημαίνει ότι αρνούμαστε επιτέλους να ματώνουμε για δάνεια που έρχονται από το 1880, αλλά οι αγορές και οι μεγάλοι «εταίροι» μας έχουν επιβάλει να τα πληρώνουμε έως σήμερα. Σημαίνει πολύ απλά ότι σταματάμε να πληρώνουμε τα κερατιάτικα στους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους.

Ο ελληνικός λαός οφείλει να προχωρήσει σε άρνηση της πληρωμής του χρέους όχι γιατί θέλει να βλάψει κανέναν ή να «φάει» τα λεφτά των δανειστών του. Οφείλει να το κάνει γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να σταθεί στα πόδια του, για να διεκδικήσει τη χώρα του από τις αγορές και τα αρπακτικά τους, για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, για να λυτρωθεί επιτέλους από το διεφθαρμένο σύστημα που τον κυβερνά. Γι’ αυτό και αιτήματα που αφορούν δάνεια τα οποία συνάφθηκαν καλή τη πίστει και συνέβαλαν αποδεδειγμένα στην ανάπτυξη της χώρας, ο λαός δεν θα αρνηθεί να συζητήσει την ικανοποίησή τους. Στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Ιδίως αν συνδέονται με χρήματα μικροκαταθετών και ασφαλιστικών ταμείων, που έτσι κι αλλιώς δεν υπερβαίνουν το 15% του σημερινού δημόσιου χρέους. Πάντα με βασική προϋπόθεση ότι καμιά τέτοια απαίτηση δεν θα υπονομεύσει την πορεία της χώρας, δεν θα υποθηκεύσει το μέλλον της και ούτε θα θέσει τη χώρα υπό καθεστώς ομηρίας.  Αν είναι να χάσει κάποιος, αυτός σίγουρα δεν θα είναι ο λαός και η χώρα.

Ποιο κράτος δικαίου;

Μα είναι δίκαιο κάτι τέτοιο; Είναι δίκαιο να μην πληρώσουμε αυτά που χρωστάμε;

Ο Αριστοτέλης έλεγε στα Πολιτικά (Βιβλίο Γ, 9,10-13) ότι «ίσον το δίκαιον είναι, και έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ίσοις· και το άνισον δοκεί δίκαιον είναι, και γαρ έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ανίσοις». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ισοτιμία, ούτε ισότιμη σύμβαση, ανάμεσα σε άνισα μέρη. Ισότιμη σύμβαση υπάρχει μόνο απέναντι σε πραγματικά ίσους. Όπως εύστοχα σχολίαζε ο φημισμένος Γερμανός νομοδιδάσκαλος και οικονομολόγος του 19ου αιώνα Άντον Μένγκερ, «δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανισότητα από την ίση μεταχείριση ανίσων».Γι’ αυτό και ο R. T. Ely, που από πολλούς θεωρείται ο πρύτανης της οικονομικής επιστήμης στις ΗΠΑ, έλεγε ότι «μόνο οι δυνατοί και οι ισχυροί είναι υπέρμαχοι της ελεύθερης σύμβασης δίχως κανέναν έλεγχο και περιορισμό. Η ελεύθερη σύμβαση προϋποθέτει ίσους πίσω από το συμβόλαιο για να μπορέσει να υπάρξει ισότητα». Κράτος δικαίου είναι εκείνο το κράτος που προασπίζεται με όλα τα έννομα μέσα τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών του και όχι εκείνο που τα ξεπουλά προκειμένου να προασπίσει τα συμφέροντα των δανειστών.  Κράτος δικαίου υπάρχει και λειτουργεί μόνο ως κυρίαρχο κράτος και όχι ως προτεκτοράτο τραπεζιτών και κερδοσκόπων που έχουνεξαγοράσει το εγχώριο πολιτικό σύστημα για να λεηλατήσουν τη χώρα.

Υπήρξε πραγματικά ίση μεταχείριση μεταξύ ίσων στη διαδικασία δημόσιου δανεισμού; Ούτε κατά διάνοια. Ο δανεισμός της χώρας ήταν προϊόν εκβιασμού, εκμαυλισμού και προώθησης της εξάρτησης της χώρας από συγκεκριμένα συμφέροντα της διεθνούς αγοράς. Μετά τον πόλεμο οι αγαπητοί φίλοι και σύμμαχοιεξανάγκασαν την Ελλάδα να αναγνωρίσει όλα τα προπολεμικά της χρέη στο υπερδιπλάσιο της τρέχουσας αξίας τους, έστω κι αν η χώρα είχε χρεοκοπήσει επίσημα δυο φορές γι’ αυτά (1893/1932). Αναγνωρίστηκαν χρέη που συνάφθηκαν από το 1881 και κατόπιν. Κι όχι μόνο αυτό, την εξανάγκασαν να αναγνωρίσει δάνεια στο άρτιο της αξίας τους, ενώ η χώρα τα είχε δανειστεί «υπό το άρτιο». Υπό το άρτιο είναι όταν κάποιος δανείζεται 1.000 δολ., ας πούμε, η τράπεζα που τον δανείζει τον χρεώνει 1.000 δολ. μαζί με τα επιτόκια πάνω σ’ αυτή την αξία, αλλά το ποσό που εκταμιεύεται είναι πολύ χαμηλότερο γιατί ο δανειστής προεισπράττει από το κεφάλαιο εκτός από τις αμοιβές του και διάφορα άλλα που αφορούν τον «πιστωτικό κίνδυνο» που αναλαμβάνει. Με τον τρόπο αυτό δάνειζαν οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι την Ελλάδα έως και τον μεσοπόλεμο. Της χρέωναν 1.000 και της εκταμίευαν 800, 600, πολλές φορές και λιγότερα από 500 δολάρια.

Την ίδια εποχή με τη Συμφωνία του Λονδίνου (1953) εξανάγκαζαν την Ελλάδα μαζί με μια σειρά άλλες χώρες να χαρίσουν τα χρέη που είχε δημιουργήσει η χιτλερική Γερμανία προς αυτές. Μέσα σ’ αυτά τα χρέη ήταν και το αναγκαστικό δάνειο της κατοχής, το δάνειο του αίματος, όπως το είχε χαρακτηρίσει οΞ. Ζολώτας, που πήραν οι ναζί κατακτητές από την κατεχόμενη Ελλάδα.

Η Ελλάδα αναγνώριζε την ανάγκη ανάπτυξης της Γερμανίας χωρίς το βάρος των χρεών της, προκειμένου να επωφεληθούν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Αλλά οι μεγάλοι μας σύμμαχοι αρνήθηκαν να κάνουν το ίδιο για τη μικρή Ελλάδα, που στο κάτω - κάτω της γραφής έδωσε τόσα στον πόλεμο ενάντια στον χιτλερισμό και βγήκε από αυτόν τελείως κατεστραμμένη. Αντίθετα την έσπρωξαν στον εμφύλιο και της χρέωσαν τα προπολεμικά χρέη για να μην μπορέσει να ξανασηκώσει κεφάλι.

Από τότε αρχίζει η κακοδαιμονία του δημόσιου χρέους για τη νεότερη Ελλάδα. Ο αείμνηστος ακαδημαϊκόςΆγγελος Αγγελόπουλος χαρακτήριζε ως «σκάνδαλο» τη συμπεριφορά των μεγάλων συμμάχων και εταίρων μας.

Εξαγορά και εκμαυλισμός

Και πώς τα κατάφεραν και εξανάγκασαν τη χώρα να αναγνωρίσει τα προπολεμικά χρέη; Εξαγοράζονταςμε το 30% και πλέον των ελληνικών ομολόγων τις ισχυρές πολιτικές οικογένειες του τόπου, το παλάτι και φυσικά τις μεγάλες οικονομικές δυναστείες της χώρας, που μυρίστηκαν εύκολο και γρήγορο χρήμα. Από τότε το προπολεμικό χρέος είτε μεταφέρθηκε σε εξωλογιστικούς λογαριασμούς του κρατικού προϋπολογισμού, ώστε το δημόσιο χρέος της χούντας και της πρώτης μεταπολίτευσης του Καραμανλή να εμφανιστεί χαμηλό, είτε φορτώθηκε στις μεγάλες ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΟΤΕ κ.λπ.), είτε ανταλλάχθηκε με προκλητικά χαριστικές συμβάσεις με επιχειρηματικά συμφέροντα του εξωτερικού.

Στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 ούτε μία δανειακή σύμβαση δεν υπήρξε, είτε με κράτος, είτε με χρηματοπιστωτικούς ομίλους του εξωτερικού, που να μην περιέχει αφενός τοκογλυφικούς όρους και αφετέρου πρωτοφανείς δεσμεύσεις για το ελληνικό κράτος. Έτσι οι δανειακές συμβάσεις με τις γαλλικές τράπεζες την εποχή του φλερτ Ζισκάρ Ντ’ Εστέν - Καραμανλή τη δεκαετία του ’70 προέβλεπαν την παράλληλη αγορά όπλων, τροφίμων, κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων κ.ο.κ. από τη Γαλλία. Με άλλα λόγια, η Γαλλία δάνειζε το ελληνικό κράτος μόνο αν το δεύτερο άνοιγε την εσωτερική αγορά του στην πρώτη. Αυτό έγινε με όλους τους δανειστές. Κι έτσι ο δημόσιος δανεισμός όχι μόνο γινόταν με τοκογλυφικούς όρους, αλλά και με παρελκόμενες συμφωνίες που οδηγούσαν στην καταστροφή την αναιμική βιομηχανία και γενικά την παραγωγή που υπήρχε στην Ελλάδα.

Από τη δεκαετία του ’90 έως σήμερα ο δημόσιος δανεισμός γίνεται κυρίως με ομόλογα, που επιτρέπει αφενός τη χειραγώγηση και την εξαγορά του ελληνικού πολιτικού συστήματος χωρίς να αφήνει εμφανή ίχνη. Σε ολόκληρο αυτό το διάστημα η Ελλάδα πληρώνει τοκογλυφικά επιτόκια, πληρώνει τραπεζικέςμεσιτείες στο υπερδιπλάσιο της διεθνούς τραπεζικής πρακτικής και κάθε μεγάλη αγορά ομολόγων συνοδεύεται από παραχωρήσεις για «μεγάλα έργα» και κρατικές προμήθειες.

Δανειζόμαστε με το πιστόλι στον κρόταφο

Για να δείξουμε τη σχέση δανειστών και ξένων επιχειρηματικών συμφερόντων αρκεί να αναφέρουμε ότι ο κύριος δανειστής της χώρας με βάση την πρόσφατη δανειακή σύμβαση όπου η κυβέρνηση απεμπόλησε «άνευ όρων και αμετάκλητα», όπως αναφέρει αυτολεξεί η ίδια η δανειακή σύμβαση, την ασυλία της χώρας λόγω εθνικής κυριαρχίας, είναι η Γερμανία. Όμως δεν μας δανείζει το γερμανικό κράτος, αλλά μια τράπεζα κρατικού ενδιαφέροντος και όχι μόνο, η kfw. Η τράπεζα αυτή είναι κι ένας από τους βασικούς μετόχους της Deutsche Telekom, που είναι κύριος μέτοχος στον ΟΤΕ. Το πώς μπήκε η Deutsche Telekom στον ΟΤΕ αποτελεί σκάνδαλο πρώτου μεγέθους και συνδέεται με ανταποδοτικά οφέλη υπέρ των Γερμανών, προκειμένου, ανάμεσα στα άλλα, να αγοράσουν οι γερμανικές τράπεζες ελληνικά ομόλογα. Είναι τυχαίο το γεγονός ότι την τελευταία δεκαετία που οι γερμανικές τράπεζες έγιναν ένας από τους δυο μεγαλύτερους δανειστές του ελληνικού κράτους, η Γερμανία εδραιώθηκε στην Ελλάδα ως η πρώτη οικονομική δύναμη κατέχοντας το μεγαλύτερο μερίδιο στο εξωτερικό εμπόριο της χώρας και έχοντας διεισδύσει όσο κανένας άλλος σε όλους τους ζωτικούς τομείς της οικονομίας μας; Όχι βέβαια.

Φυσικά για να γίνουν όλα αυτά απαιτούνται δυο βασικές προϋποθέσεις: Εξαγορασμένοι πολιτικοί και μιαοικονομική ολιγαρχία που ζει όχι από τις επενδύσεις και την ανάπτυξη της παραγωγής, αλλά από τονπαρασιτισμό της χρηματιστικής κυβείας και τον μεταπρατισμό ξένων συμφερόντων. Από πού κι ως πού λοιπόν θα πρέπει ο ελληνικός λαός να δεχθεί τη «συμβατική ισοτιμία» και το «δίκαιο» των απαιτήσεων δυνάμεων που εκβίασαν, εξαγόρασαν, λεηλάτησαν και συνεχίζουν να λεηλατούν αυτόν τον τόπο; Τι σόι «κράτος δικαίου» απηχεί η δανειακή σύμβαση που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μέσα από τον εκβιασμό των αγορών; Μια δανειακή σύμβαση που δεν υπάρχει όμοιά της από την εποχή των διομολογήσεων που επέβαλαν οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις στον «μεγάλο ασθενή» της Ανατολής, τον Οθωμανό Σουλτάνο. Είναι δίκαιη η υποθήκευση μιας ολόκληρης χώρας και του λαού της στους δανειστές; Πότε έγινε στην ιστορία κάτι τέτοιο;

Οικονομική βία

Από τη στιγμή που οι δανειστές της χώρας επέβαλαν αυτό το καθεστώς, έχασαν κάθε δυνατότητα να επικαλούνται το δίκαιο για τα αιτήματά τους, έχασαν κάθε έννομο και συμβατικό στοιχείο από τις απαιτήσεις προς τη χώρα και τον λαό της. Δεν μπορείς να υποδουλώνεις μια χώρα και έναν λαό, να τον αναγκάζεις να ζήσει μια κόλαση, μόνο και μόνο γιατί έχεις «έννομες απαιτήσεις». 

Ο κατακτητής είναι πάντα κατακτητής, είτε γίνεται με τα όπλα, είτε με οικονομικά μέσα. Και απέναντι στον κατακτητή υπάρχει μόνο μια απάντηση: ο πατριωτισμός των Ελλήνων, οι οποίοι, σύμφωνα και με το σύνταγμα (120.4), «δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Όπως γνωρίζουν όλοι, η βία δεν είναι μόνο στρατιωτική, είναι επίσης πολιτική και οικονομική. Σήμερα ο πατριωτισμός των Ελλήνων δοκιμάζεται και επιβεβαιώνεται πρώτα και κύρια απέναντι στους νέους κατακτητές της χώρας, τους ντόπιους δωσίλογους κυβερνώντες και κάθε άλλον που επικαλείται το δίκαιο για να ρίξει την ευθύνη στο θύμα ώστε να αθωωθεί ο θύτης.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ