 |
| D.C.Atty |
Υπάρχει αισιόδοξο σενάριο για το 2011;
του Δημήτρη Κουμπή
Το ερώτημα αυτό απασχολεί τον καθένα μας. Από τη μια υπάρχει το απαισιόδοξο σενάριο για το 2011 που δεν χρειάζεται συστάσεις. Το ζούμε. Μπορεί όμως να υπάρξει αντιστροφή της κατάστασης; Μπορεί, ενδεχόμενα να υπάρξει ένα αισιόδοξο σενάριο; Η αρχή της αντιστροφής της κατάστασης;
Η απόγνωση είναι κακός σύμβουλος. Και ο ελληνικός λαός βρίσκεται σήμερα σε απόγνωση. Η ολομέτωπη επίθεση στα πιο στοιχειώδη δικαιώματά του, η αφαίρεση από εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια ανθρώπους των πιο στοιχειωδών μέσων αξιοπρεπούς ζωής έχει προκαλέσει ένα μούδιασμα, μια κατάσταση σοκ, αντίστοιχη με αυτές που περιγράφει η Ναόμι Κλάιν στο περίφημο βιβλίο της «Το δόγμα του σοκ». Ωστόσο, οι αντιδράσεις που μέχρι σήμερα υπήρξαν απέναντι στον ορυμαγδό των μέτρων δεν βρίσκονται στο ύψος των περιστάσεων. Αυτό με τη σειρά του προκαλεί μια μεγαλύτερη απόγνωση.
Κάθε μέρα γίνεται και περισσότερο φανερό ότι όπως είπε ο Τούρκος συγγραφέας Ασίζ Νεσίν «έτσι ήρθαν τα πράγματα μα έτσι δεν θα πάνε». Η κοινωνία δεν μπορεί να βυθιστεί στην ανέχεια και στην αναξιοπρέπεια. Ο ελληνικός λαός διαθέτει ιστορία και θα βρει τη δύναμη να υψώσει το ανάστημά του. Οι απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις του θα ενδυναμωθούν το επόμενο διάστημα, ευθύς μόλις συνέλθει κάπως από την κατάσταση σοκ.
Τι χρειάζεται όμως για να επιταχυνθεί η διαδικασία αυτή; Χρειάζεται να πιστέψουμε όλοι στη δύναμή μας. Να πάψουμε να εναποθέτουμε τις τύχες μας στους όποιους επίδοξους σωτήρες. Ιδιαίτερα οι χρυσοπληρωμένες συνδικαλιστικές γραφειοκρατικές ηγεσίες πρέπει να παραμεριστούν. Απαιτείται όλοι μας να συμμετέχουμε ενεργά και με φρόνηση στα κοινά και πρώτιστα στους συνδικαλιστικούς και άλλους μαζικούς φορείς.
Εναλλακτική πολιτική πρόταση
Κυρίως όμως απαιτείται η διαμόρφωση μιας εναλλακτικής πολιτικής πρότασης. Μιας πρότασης που θα στρέψει το τιμόνι της οικονομικής διακυβέρνησης στον αντίποδα των μέχρι τώρα πολιτικών. Αν πρόκειται πράγματι να βγει ο λαός από την κρίση, αυτό μπορεί να γίνει με ένα μόνο τρόπο: με την αναδιανομή του πλούτου. Είναι καιρός να πληρώσουν οι πραγματικά έχοντες, οι χρυσοκάνθαροι, αυτοί δηλαδή που θησαύριζαν όλα τα προηγούμενα χρόνια και που με το Μνημόνιο και τα λοιπά μέτρα συνεχίζουν να συσσωρεύουν αμύθητα πλούτη σε βάρος ενός ολόκληρου λαού.
Μέσα από τη δημόσια συζήτηση έχουν αρχίσει ήδη να διαμορφώνονται μερικοί βασικοί άξονες γύρω από τους οποίους μπορεί να συγκροτηθεί μια αυθεντικά εναλλακτική πρόταση. Τα σημεία αυτά μπορούν να αποτελέσουν ένα ελάχιστο όριο συμφωνίας ανάμεσα σε κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θα θελήσουν στα σοβαρά να οδηγήσουν τη χώρα μακριά από τον κυκεώνα στον οποίο βρίσκεται.
Αυτά μπορεί να είναι:
- Η άρνηση του χρέους το οποίο συσσώρευσαν οι σπατάλες και τα υπερκέρδη της εγχώριας ολιγαρχίας και το οποίο τροφοδότησε (ήδη από τα πρώτα δάνεια του 1823) και τροφοδοτεί ακόμη και σήμερα τα ταμεία του τραπεζικού κεφαλαίου των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Βρετανίας κλπ.
- Η άμεση έξοδος από την ευρωζώνη (που τόση δυστυχία έφερε στο μέσο εργαζόμενο) και η γενικότερη αντίθεση στις πολιτικές που εκπορεύονται από την ΕΕ και οι οποίες, εκτός από το γεγονός ότι απομυζούν το λαό και το δημόσιο πλούτο, αναπαράγουν το πρόβλημα.
- Η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος (και όχι μόνο των ζημιογόνων τραπεζών) με παράλληλη εγκαθίδρυση λαϊκού ελέγχου. Μόνο έτσι μπορεί το τραπεζικό σύστημα να αποτελέσει (αν συντρέξουν και άλλοι παράγοντες) όχι μηχανισμό υπερεκμετάλλευσης του λαού αλλά μοχλό ανάπτυξης.
- Για να υπάρξει βιομηχανική και αγροτική ανάπτυξη είναι αναγκαίο επίσης να περάσουν στο δημόσιο οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας (και πρώτιστα οι ΔΕΚΟ) και να εγκαθιδρυθούν μορφές ουσιαστικού λαϊκού και κοινωνικού ελέγχου παράλληλα με τη γενναία φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και τον εργατικό έλεγχο στις επιχειρήσεις. Αναγκαία είναι επίσης η προστασία της εγχώριας αγοράς από την ανεξέλεγκτη εισροή κεφαλαίων και εμπορευμάτων από την ΕΕ και άλλες χώρες.
- Ζητούμενο (ήταν πάντοτε αλλά σήμερα αποκτά μεγαλύτερη επικαιρότητα) είναι η υπεράσπιση και διεύρυνση της παραγωγικής βάσης της χώρας και των αναπτυξιακών της δυνατοτήτων με βάση ένα συγκεκριμένο σχέδιο που θα έχει συζητηθεί διεξοδικά και εγκριθεί από το λαό και θα έχει ως ατμομηχανή του τον εκδημοκρατισμένο και εξυγιασμένο δημόσιο τομέα.
- Χρειάζεται ακόμη η αναστήλωση και γενναία κρατική χρηματοδότηση της δημόσιας παιδείας η οποία θα μπορεί έτσι προοπτικά να αποδώσει καρπούς και να συμβάλλει αποφασιστικά στην οικονομική ανάπτυξη σε όφελος του λαού.
- Απαιτείται να παραδειγματιστούμε από εκείνους τους λαούς και τις κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής που πρόσφατα αποτίναξαν την επικυριαρχία των ΗΠΑ και απομάκρυναν τις βάσεις από το έδαφός τους κατακτώντας έτσι την εθνική τους ανεξαρτησία. Για μας αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία ενόψει και των κυοφορούμενων αρνητικών εξελίξεων στο Αιγαίο.
- Επείγει ο ριζικός (μέχρι το κόκκαλο) εκδημοκρατισμός του δημόσιου τομέα, γενικότερα των συνταγματικών θεσμών, του πολιτικού συστήματος, του εκλογικού συστήματος, της Δικαιοσύνης, των ενόπλων δυνάμεων, των σωμάτων ασφαλείας, όλων των δημόσιων υπηρεσιών και κρατικών μηχανισμών.
- Χρειάζεται δραστικός περιορισμός, (ίσως και κατάργηση) της δυνατότητας δράσης του μεγάλου κεφαλαίου στον τομέα ιδίως των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης έτσι ώστε να παρεμποδιστεί η χειραγώγηση του λαού.
- Επείγει η λήψη μέτρων ανύψωσης του βιοτικού επιπέδου και των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων του λαού με βάση τις διεκδικήσεις των συνδικάτων που προαναφέρθηκαν.
ΠΗΓΗ: INPRECOR
Οι τονισμοί δικοί μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου