Αλλο φτηνό, άλλο φτύνω
Η εβδομάδα που άρχισε είναι ίσως η πιο καθοριστική για το εργασιακό μέλλον των Ελλήνων. Είτε αφορά στις εργασιακές τους σχέσεις είτε αφορά στις συντάξεις τους.
Οι αναγκαστικοί νόμοι, που φέρνει η κυβέρνηση, είτε με τη μορφή προεδρικών διαταγμάτων είτε μέσω της πλειοψηφίας της στη Βουλή, καταργούν κοινωνικές κατακτήσεις τουλάχιστον 60 ετών, και δεν μιλάμε για τα ρουσφετολογικά και απολύτως εξαγοραστικά συνειδήσεων επιδόματα επί επιδομάτων στις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων.
Μιλάμε για τα 40ωρα, τις συλλογικές συμβάσεις, τη διαιτησία, τις αποζημιώσεις, το ύψος των συντάξεων, τα μεροκάματα, τα εγγυημένα κατώτερα μίσθια, το 5ήμερο, τις υπερωρίες, τις απολύσεις. Την ασφάλεια των εργαζομένων, μ' ένα λόγο.
Ολες αυτές οι σταθερές -αν μπορεί να πει κανείς ότι στη ζωή υπάρχουν σταθερές- κλονίζονται επί τα χείρω χωρίς να έχει ξοδευτεί γι' αυτό τον κλονισμό ούτε ένα χιλιοστό από τον ιδρώτα και μερικές φορές το αίμα, που χύθηκε για να χτιστούν. Ενα ισορροπημένο σύστημα μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, θωρακισμένο νομικά και για τις δύο πλευρές, αποδομείται από την κυβέρνηση, ενώ οι Ελληνες εργοδότες διά του ΣΕΒ και οι ξένοι επικυρίαρχοι σκίζουν τα ρούχα τους, ότι δεν έχουν ζητήσει αυτοί την κατεδάφιση αυτού του συστήματος.
Εναι εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι το κατ' εξοχήν κόμμα της παροχής δικαιωμάτων στους εργαζομένους -με εξαίρεση τη δεύτερη περίοδο Σημίτη, που μπορεί αντικειμενικά να χαρακτηριστεί εργατοκτόνος- θα ήθελε να διαλύσει τον νομικό αυτό χάρτη των δικαιωμάτων και να χτίσει ένα καθεστώς 1910-1935, στα όρια της πλήρους εργοδοτικής κυριαρχίας. Αυτό, όμως, κάνει.
Ποιανού, λοιπόν, τις επιθυμίες πραγματοποιεί το ενίοτε Πανελλήνιο, άλλοτε Σοσιαλιστικό, πρώην Κίνημα; Οταν, μάλιστα, κι ένα παιδάκι μπορεί να δει ότι η συρρίκνωση των αμοιβών φέρνει μοιραία και μείωση των εισπραττόμενων φόρων! Διότι από τους εργοδότες δεν πρόκειται να τα πάρει. Δεν προβλέπεται από κανέναν ελληνικό νόμο και δεν εφαρμόζεται από καμιά ελληνική εφορία. Η οποία προτιμά ενίοτε να τα παίρνει δι' ίδιον όφελος.
Αν, λοιπόν, δεν είναι οι Ελληνες εργοδότες, ούτε η τρόικα πίσω από τον εργασιακό μεσαίωνα, που φέρνει ο θεατρίνος των δικαστηρίων σε πόστο υπουργού κύριος Λοβέρδος, ποιος είναι; Νομίζω ότι θα δούμε την απάντηση τη μέρα που μεγάλες ξένες αλυσίδες -όνομα και πράγμα- θα αρχίσουν να έρχονται για ν' αγοράσουν κοψοχρονιά μια θέση στο οικόπεδο Ελλάς. Το οποίο η κυβέρνηση πουλάει όσο όσο, νομίζοντας ότι αυτοί οι «επενδυτές» θα αναστήσουν την ψυχορραγούσα ελληνική οικονομία!
Να πει κανείς ότι οι άνθρωποι που μας κυβερνούν είναι αφελείς; Στα σοβαρά, σίγουρα είναι. Αδαείς, για την ακρίβεια. Γιατί στα ήσσονος σημασίας είναι τετραπέρατοι. Ακριβώς όπως όλοι οι κουτοπόνηροι επαρχιώτες.
Ελλάδα, λοιπόν· το μοντέλο πείραμα για την κατάργηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, ώστε να μπορέσει ανενόχλητη «η αγορά» -αυτό το αληταριό των ανθρωποφάγων εμπόρων, κατασκευαστών, μεσαζόντων της διαρκούς κατανάλωσης- να συσσωρεύσει κέρδη, χωρίς τους περιορισμούς του κράτους δικαίου και των εργατικών του νόμων.
Δεν μιλάμε για την Ελλάδα των χαριστικών νόμων και της επιβράβευσης της τεμπελιάς, της λούφας και των απαιτήσεων χωρίς υποχρεώσεις.
Μιλάμε για τα 7.000.000 Ελλήνων και ξένων που κάτι προσφέρουν σ' αυτό τον τόπο. Και που, αν έπαιρναν με τις πέτρες κάτι τέτοιες κυβερνήσεις, θα πρόσφεραν τη μεγαλύτερη υπηρεσία. Στον εαυτό τους και στον τόπο.
Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ
Οι αναγκαστικοί νόμοι, που φέρνει η κυβέρνηση, είτε με τη μορφή προεδρικών διαταγμάτων είτε μέσω της πλειοψηφίας της στη Βουλή, καταργούν κοινωνικές κατακτήσεις τουλάχιστον 60 ετών, και δεν μιλάμε για τα ρουσφετολογικά και απολύτως εξαγοραστικά συνειδήσεων επιδόματα επί επιδομάτων στις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων.
Μιλάμε για τα 40ωρα, τις συλλογικές συμβάσεις, τη διαιτησία, τις αποζημιώσεις, το ύψος των συντάξεων, τα μεροκάματα, τα εγγυημένα κατώτερα μίσθια, το 5ήμερο, τις υπερωρίες, τις απολύσεις. Την ασφάλεια των εργαζομένων, μ' ένα λόγο.
Ολες αυτές οι σταθερές -αν μπορεί να πει κανείς ότι στη ζωή υπάρχουν σταθερές- κλονίζονται επί τα χείρω χωρίς να έχει ξοδευτεί γι' αυτό τον κλονισμό ούτε ένα χιλιοστό από τον ιδρώτα και μερικές φορές το αίμα, που χύθηκε για να χτιστούν. Ενα ισορροπημένο σύστημα μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, θωρακισμένο νομικά και για τις δύο πλευρές, αποδομείται από την κυβέρνηση, ενώ οι Ελληνες εργοδότες διά του ΣΕΒ και οι ξένοι επικυρίαρχοι σκίζουν τα ρούχα τους, ότι δεν έχουν ζητήσει αυτοί την κατεδάφιση αυτού του συστήματος.
Εναι εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι το κατ' εξοχήν κόμμα της παροχής δικαιωμάτων στους εργαζομένους -με εξαίρεση τη δεύτερη περίοδο Σημίτη, που μπορεί αντικειμενικά να χαρακτηριστεί εργατοκτόνος- θα ήθελε να διαλύσει τον νομικό αυτό χάρτη των δικαιωμάτων και να χτίσει ένα καθεστώς 1910-1935, στα όρια της πλήρους εργοδοτικής κυριαρχίας. Αυτό, όμως, κάνει.
Ποιανού, λοιπόν, τις επιθυμίες πραγματοποιεί το ενίοτε Πανελλήνιο, άλλοτε Σοσιαλιστικό, πρώην Κίνημα; Οταν, μάλιστα, κι ένα παιδάκι μπορεί να δει ότι η συρρίκνωση των αμοιβών φέρνει μοιραία και μείωση των εισπραττόμενων φόρων! Διότι από τους εργοδότες δεν πρόκειται να τα πάρει. Δεν προβλέπεται από κανέναν ελληνικό νόμο και δεν εφαρμόζεται από καμιά ελληνική εφορία. Η οποία προτιμά ενίοτε να τα παίρνει δι' ίδιον όφελος.
Αν, λοιπόν, δεν είναι οι Ελληνες εργοδότες, ούτε η τρόικα πίσω από τον εργασιακό μεσαίωνα, που φέρνει ο θεατρίνος των δικαστηρίων σε πόστο υπουργού κύριος Λοβέρδος, ποιος είναι; Νομίζω ότι θα δούμε την απάντηση τη μέρα που μεγάλες ξένες αλυσίδες -όνομα και πράγμα- θα αρχίσουν να έρχονται για ν' αγοράσουν κοψοχρονιά μια θέση στο οικόπεδο Ελλάς. Το οποίο η κυβέρνηση πουλάει όσο όσο, νομίζοντας ότι αυτοί οι «επενδυτές» θα αναστήσουν την ψυχορραγούσα ελληνική οικονομία!
Να πει κανείς ότι οι άνθρωποι που μας κυβερνούν είναι αφελείς; Στα σοβαρά, σίγουρα είναι. Αδαείς, για την ακρίβεια. Γιατί στα ήσσονος σημασίας είναι τετραπέρατοι. Ακριβώς όπως όλοι οι κουτοπόνηροι επαρχιώτες.
Ελλάδα, λοιπόν· το μοντέλο πείραμα για την κατάργηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, ώστε να μπορέσει ανενόχλητη «η αγορά» -αυτό το αληταριό των ανθρωποφάγων εμπόρων, κατασκευαστών, μεσαζόντων της διαρκούς κατανάλωσης- να συσσωρεύσει κέρδη, χωρίς τους περιορισμούς του κράτους δικαίου και των εργατικών του νόμων.
Δεν μιλάμε για την Ελλάδα των χαριστικών νόμων και της επιβράβευσης της τεμπελιάς, της λούφας και των απαιτήσεων χωρίς υποχρεώσεις.
Μιλάμε για τα 7.000.000 Ελλήνων και ξένων που κάτι προσφέρουν σ' αυτό τον τόπο. Και που, αν έπαιρναν με τις πέτρες κάτι τέτοιες κυβερνήσεις, θα πρόσφεραν τη μεγαλύτερη υπηρεσία. Στον εαυτό τους και στον τόπο.
Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ
Το βρήκαμε στο blog Stavrovelonia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου