Ατιμωρησία και Αυτοδικία

Η μόνιμη, η διαρκής, η βασανιστικά ατέλειωτη κοινωνική ατιμωρησία μέσα στον χρόνο, οδηγεί στην αυτοδικία. Και την ευθύνη γιαυτό την έχει αποκλειστικά η δικαιοσύνη. Από την άλλη, από την ολέθρια παθητική πλευρά της, η ατιμωρησία σπρώχνει ακόμα πιο βαθιά στην διαπλοκή τους πολίτες, εξαναγκάζοντάς τους στο αδιέξοδο της συναλλαγής και πάλι. Γιγαντώνει την διαφθορά στο παρά πέρα σάπισμα της κοινωνίας, εμφανίζοντάς την ως την μόνη πρόταση, ως την μόνη άλλη λύση αυτού του αδιεξόδου, αφού το δίκαιο είναι κλειδαμπαρωμένο στα συρτάρια της δικαιοσύνης και φυλάσσεται από μυθικούς δράκοντες, μπας και ξεφύγει κάποια αφύλαχτη στιγμή κι αρχίσει να φυλακίζει επιχειρηματίες, κλέφτες, πολιτικούς, κάθε είδους καταχραστές και φυσικά δικαστές. Αλλά εμείς εδώ, θα ασχοληθούμε με την αυτοδικία και όχι με την διαφθορά και την διαπλοκή, με την υγιή δηλαδή αντίδραση του ανθρώπου απέναντι στην ατιμωρησία.
•
Η ατιμωρησία λοιπόν οδηγεί στην αυτοδικία. Αυτό ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους όλοι οι δικαστές και εισαγγελείς της χώρας, μαζί με τα αυθάδη ιερατεία τους που λαλούν παράφωνα επιχειρήματα στα αυτιά μας, για να δικαιολογήσουν την πλήρη απουσία δικαίου στον καταρημαγμένο τόπο μας. Και ας σταματήσουν να κρύβονται πίσω από τους πολιτικούς και οι πολιτικοί πίσω από αυτούς. Αυτό το παιχνιδάκι μετάθεσης ευθυνών αρκετά τράβηξε, πρέπει να σταματήσει εδώ. Και προ πάντων να μην ζητάνε και τα ρέστα από πάνω από τους τρελαμένους πολίτες όταν αυτοδικούν για τα στοιχειώδη στις διεκδικήσεις τους.
•
Έχουμε αναφερθεί και παλαιότερα σε θέματα απονομής δικαιοσύνης, όμως τώρα πιά ζούμε την παραλυσία της, την πλήρη διάλυσή της. Η δικαιοσύνη κοιτάζει απαθής, απούσα από όλα αυτά τα τρομερά και πρωτάκουστα που συμβαίνουν στον τόπο μας, από όλα αυτά που καταγράφει άφωνη η σύγχρονη ελληνική ιστορία. Από όλα αυτά τα μυθικά χρέη που παρακολουθεί άφωνη η παγκόσμια κοινωνία. Από όλη αυτή την ασυλία των μεγαλολαμόγιων. Λες και αφορούν εγκλήματα άλλης χώρας. Ο παράδεισος των κλεφτών. Πάμε στην ελλάδα να μας αθωώσουν όλους οι έλληνες δικαστές!!
•

Τα πράγματα μας δείχνουν πως η κατάργηση των νόμων στην πράξη, σπρώχνει κατευθείαν τους απελπισμένους πολίτες στην αυτοδικία, εφόσον αρνούνται να ακολουθήσουν τον άλλο δρόμο της διαφθοράς. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι από μόνοι τους και χωρίς ομάδες καταφεύγουν σε αυτήν. Μα κυρίως οι λειτουργοί, όπως επαίρονται να τους αποκαλούν, δεν τους αρέσει να τους λέμε δημόσιους υπαλλήλους, κάνουν και αυτοί τους θεούς, δεν ακούν τα μοιρολόγια του λαού, την βοήθεια που τους ζητάει. Αυτό είναι το πιο θανάσιμο αμάρτημά τους. Κι αν δεν το ακούνε αυτό που ιαχεί στους δρόμους και τις πλατείες των πόλεων, κακό του κεφαλιού τους.
•
Αυτή η πολιτική πραγματικότητα παρέα με αυτή την οικονομική πραγματικότητα, αυτή η τέλεια συμμορία δηλαδή, νομιμοποιούν τα πάντα. Σμικρύνουν κάθε παρεκτροπή σε ατομικές λύσεις, σε αλόγιστες δυναμικές ενέργειες, κάθε οργή και παραφροσύνη των πιτσιρικάδων ή άλλων απόκληρων ομάδων χωρίς παρόν και μέλλον. Το διαβάζει κανείς στα πρόσωπα και τα ακούσματα των πολιτών όταν συζητάνε μεταξύ τους. Και μην ακούτε τι λένε τα καθεστηκυεία κόμματα και τις καταδίκες που διαρκώς ξεστομίζουν για την αγανακτισμένη αυτοδικία των πολιτών. Μπροστά σε αυτό που συμβαίνει όλα τα άλλα αν δεν έχουν νομιμοποιηθεί και στους τελευταίους πολίτες, έχουν ελαχιστοποιηθεί μέσα τους και δεν φαίνονται δίπλα στην κραυγαλέα πραγματικότητα των ομαδικών κοινωνικών εγκλημάτων, των εθνικών εγκλημάτων αυτής της οικονομικοπολιτικής συμμορίας της ελλάδας.
•
Αλλά για να σκεφτούμε καλλίτερα το τεράστιο μέγεθος αυτού που μας συμβαίνει, σμικρύνει ακόμα και κάθε είδους επιβουλεύσεις από τον διεθνή και ξένο παράγοντα, από πράκτορες και μυστικές υπηρεσίες όπως λέμε, αφού οι δολιοφθορές οι εχθρικές πράξεις τα σαμποτάζ και οι καταστροφές της κεφαλαιοκρατικής τάξης στην ελλάδα, είναι και παραμένουν πάντα ανυπέρβλητες μπροστά στις πράξεις των υπηρεσιών αυτών. Προπαγανδισμένος γερά μέσα σου, δεν κατορθώνεις να διακρίνεις ποιος είναι πιο επιβλαβής για την χώρα, οι ξένοι επιβουλείς ή οι ντόπιοι πλουτοκράτες. Και όποιος σπάσει το κέλυφος και δει το αληθινό μακελειό διαχρονικά μέσα στην ιστορία, θα αντιληφθεί αμέσως πως την μόνιμη και μεγαλύτερη δολιοφθορά την κάνουν οι ντόπιοι εφιάλτες των τζακιών και οι ορντινάντσες τους. Πιστεύω κανείς δεν το έχει καταλάβει αυτό καλά με αυτή την σύγκριση, όπως είναι στην πραγματικότητά του, και μην με συγχωρήσετε για αυτό που γράφω, για το υπερβολικό του όπως ίσως σπεύδετε να σκεφτείτε, γιατί έτσι θα νιώθω κι εγώ πιο απόμακρος, και έτσι πιο ήσυχος στους στοχασμούς μου.
•
Το κείμενο αυτό γράφεται γιατί διαπιστώνω ότι οι νεοέλληνες πολίτες, έχουν παραιτηθεί τελείως από το φυσικό τους δικαίωμα του δικαστή και της δικαιοσύνης. Τα επιζήσαντα μεσαιωνικά τσιφλίκια, τους έχουν ισοπεδώσει ολοκληρωτικά. Ούτε καν με τη ψήφο τους δεν διαμαρτύρονται. Πλήρης ευνουχισμός. Χαφιεδίζουν δε στην πρώτη ευκαιρία ακόμα και εναντίον του εαυτού τους. Τέτοια κατάντια. Η δικαιοσύνη από την εμφάνησή της επίσημα ή ανεπίσημα, είναι φυσικό δικαίωμα του ανθρώπου και των κοινωνιών του εσωτερικευμένη βαθιά στην ύπαρξή του, αλλά μέσα από την διαμεσολάβηση, μέσα από τους αντιπροσώπους, εκχωρήθηκε εξ ολοκλήρου ως επάγγελμα, ως ιδιωτική υπόθεση κάποιων, εξ ολοκλήρου ως καριέρα, σε μια μη εκλεγμένη μάλιστα φατρία, αυτή η σπουδαιότερη και σοβαρότερη ζωοδότρα λειτουργία του ανθρώπου, της κοινωνίας, της χώρας, της κάθε πολιτείας. Την οποία συντεχνία οι κεφαλαιοκράτες έσπευσαν αμέσως από την πρώτη κιόλας στιγμή να την χρυσώσουν κυριολεκτικά, ελέγχοντάς τους έτσι πλήρως για ότι δικάζουν στα οικονομικά και πολιτικά θέματα του τόπου. Άφησαν δε ως σατανικοί σοφιστάδες, τις διαπροσωπικές διαφορές των πολιτών, τις τριτεύουσες και τεταρτεύουσες δηλαδή σημασίας δικαιακές πράξεις απ έξω, σαν επιτυχημένη συνταγή του φαίνεσθαι και της εξαπάτησης του δικαίου. Εκεί στα ψιλικατζίδικα, στα κόκαλα και στα ψίχουλα, όπου δεν μετέχουν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.
•
Χρειάζεται να καταλάβουμε με σαφήνεια, ότι οι δικαστές είναι διαπλεκόμενοι μέχρι το λαιμό, περισσότερο από κάθε άλλη συντεχνία. Ακόμα και από τους γιατρούς, τους άλλους πάλι θλιβερούς θεούς της ζωής μας. Οι δικαστικοί είναι η ηγετική ομάδα της πολιτικής και οικονομικής διαπλοκής. Η μέγιστη η θεμελιακή συντεχνία ενός κράτους αδίκου. Άριστοι μάγειροι να φτιάχνουν το άσπρο μαύρο. Το μόνο που κάνουν κατά καιρούς και μπερδεύει τους πολίτες, είναι κάποιες αποφάσεις πρωτοδικείων που δικαιώνουν κάποιους δύστυχους χαμηλόμισθους συνταξιούχους για κάποια αναδρομικά που τους χρωστούν ή δικαιούνται, έχοντας όμως στο πίσω μέρος του πονηρού μυαλού τους τα δικά τους υπέρογκα και αβάσταχτα αναδρομικά που περιμένουν να πάρουν, που φτάνουν το ένα με ενάμισι εκατομμύριο ευρώ το άτομο. Λωποδυσίες δηλαδή νομιμοφανείς. Φτιαγμένες με τον δόλο μιας στημένης επιστήμης για τις ανάγκες αποκλειστικά και μόνο της διοίκησης της εξουσίας, της νομικής επιστήμης δηλαδή, και όχι των σεβαστών νόμων της πολιτείας, αφού τα λαμόγια του καπιταλισμού τις ψηφίζουν μεταξύ τους, όπως υπερακριβώς μια μαφιόζικη παρέα, μακριά και απόμακρα όσο μπορούν και γίνεται από τις συλλογικές δημοψηφισματικές αποφάσεις του λαού και των πολιτών, κρυφά και μουλωχτά καθόλα. Τις οποίες στη συνέχεια τις παρουσιάζουν ως αποφάσεις του λαού και των πολιτών και εννοούν των ήδη προ πολλού εξαγορασμένων εκπροσώπων του. Χα, χα, χα.
•
Δεν πρέπει λοιπόν να επιτρέψουμε άλλο στις συνειδήσεις μας εμείς οι πολίτες, να ανεχόμαστε ή να δικαιολογούμε με μισόλογα δουλείας μέσα μας, με επιχειρήματα υποτέλειας και ντροπής, αυτούς τους επικίνδυνους και άχρηστους δικαστές της συντριπτικής πλειοψηφίας. Αυτή την παμφάγα οικονομικά δικαιοσύνη που μόνο εισπράττει χωρίς να κάνει το χρέος της, χωρίς να κάνει την δουλειά της, χωρίς να βγάζει καν το μεροκάματό της. Που έχει παρατήσει τελείως τον ρόλο της, που έχει εκτροχιασθεί μέχρι το αντίθετό της. Που κρύβει ενοχοποιητικά και καταδικαστικά στοιχεία ακόμη και από τα αφεντικά της, όταν αυτά θέλουν να τιμωρήσουν κάποιον για τα μάτια, να γλυτώσουν οι υπόλοιποι, τα γνωστά σκάνδαλα. Όλα τα έχουν καλύψει και κουκουλώσει πριν καν τους πούνε τα αφεντικά τους.
•
Η δικαιοσύνη πρέπει να γυρίσει σε όλους εμάς που ανήκει. Δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Ζούμε ακρωτηριασμένοι χωρίς αυτήν. Σαν να μας έχουν κόψει κάποιο μέλος από το σώμα μας, το πιο σημαντικό, τη σκέψη και το συναίσθημά μας. Η ζωή μας ζει χωρίς νόημα, γιατί η δικαιοσύνη είναι το νόημα της κοινωνίας, το κυρίαρχο νόημα. Η συλλογική αυτοδικία ενός λαού, όπου θα αποδίδει ο ίδιος το δίκαιο στον εαυτό του, που δεν θα εκχωρεί το δικαίωμα της δικαιοσύνης αποκλειστικά μάλιστα σε μια ομάδα πολιτών, που αποκλείει αντιδημοκρατικά όλους εμάς τους υπόλοιπους πολίτες. Οργανωμένη συστηματικά, δημοκρατικά αλλά και αυστηρά απέναντι στις ρεμούλες και στις κομπίνες. Όμως κυρίως δίκαια προς όλους, γνωστούς και άγνωστους χωρίς παμπόνηρες διακρίσεις. Με τους πολίτες ενόρκους που περιοδικά θα εναλλάσσονται και όχι μόνιμα και επαγγελματικά ώστε να διαφθείρονται αμέσως, από τα τζάκια και τις παρεμβολές τους. Η αυτονομία της δικαιοσύνης είναι η επιλογή. Η επιλογή του μέλλοντος, η επιλογή της ελπίδας για ένα λαό. Ενώ εμείς ζούμε την ετερονομία μόνο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, με όλη την αυθαιρεσία, την βαρβαρότητα και την καταπίεσή της.
•
Οι πολίτες θα δικάζουν τους πολίτες που παρανομούν και όχι επαγγελματίες δραχμοσυλλέκτες μπιστικοί των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών ζογκλέρ τους. Και μην επιτρέπετε στους σόουμαν και στους άκορμαν τα βράδια στην τηλεόραση να συκοφαντούν τα λαϊκά δικαστήρια και να οργιάζουν από την παραπληροφόρηση για αυτά. Γιατί εμείς εδώ βέβαια μιλάμε για τα λαϊκά δικαστήρια μιας υψηλής δικαιακής ποιότητας, αδιανόητης στα κακομοιριασμένα και μίζερα μυαλά των δικαστών, των πολιτικών, των ελίτ και των άγριων πλουτοκρατικών συμφερόντων, μιας άμεσα συμμετοχικής δημοκρατίας πολιτών και όχι για τα κατευθυνόμενα λαϊκά δικαστήρια του σοβιετικού κομουνισμού και τα στημένα του ελευθεραγορίτικου φονικού καπιταλισμού που γνωρίσαμε καλώς. Δεν καταλαβαίνουμε επί τέλους πως εάν δικάζαμε εμείς το βατοπαίδι τα ομόλογα και όλα τα άλλα σκάνδαλα και απάτες, θα είχαν λήξει όλα προ πολλού. Ότι η δικαιοσύνη είναι για να συσκοτίζει και όχι να φωτίζει. Για να μεροληπτεί άγρια ταξικά υπέρ των ισχυρών και να συντρίβει τους γαβριάδες και τους συνταξιούχους.
•
Το δίκαιο φοβούνται οι δικαστές και τα αφεντικά τους. Φοβούνται μήπως και ξεπέσει κανένας δικαστής που δεν τον ελέγχουν. Κάποιος πολίτης δικαστής δηλαδή. Ο οποιοσδήποτε από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο θα μπορούσε να είχε αποδώσει σωστή, ορθή και δίκαιη δικαιοσύνη σε όλα αυτά τα σκάνδαλα που αφανίζουν και διαλύουν την ζωή μας και τον τόπο μας. Είναι ηλίου φαεινότερο!! Ή το λιγότερο να πω, για τους προβοκάτορες και τους δολιοφθορείς του λόγου και της ανθρώπινης σκέψης, τους επαγγελματίες παραθυροδιαφωνούντες της τηλεόρασης απέναντι στο δίκιο, θα δικάζατε πολύ-πολύ καλλίτερα από όλους αυτούς. Χαράς το δύσκολο πια. Γιαυτό με δύο απανωτά νομοσχέδια για την τρομοκρατία δήθεν, εκπαραθύρωσαν στο μεγαλύτερο ποσοστό τους πολίτες δικαστές, τους γνωστούς μας ενόρκους, από τα μικτά ορκωτά δικαστήρια.
•
Δηλαδή το δίκιο σπουδάζεται; για κάντε τους αυτή την ερώτηση. Χωρίς νομικές σπουδές, δεν μπορείς να αποδώσεις δίκιο; Δεν μπορείς να καταλάβεις αμέσως ότι οι πολιτικοί των δυο μονομάχων λαδώθηκαν από την Ζίμενς με την πλήρη υποστήριξη των συναδέλφων τους; Δεν το νιώθεις, δεν το σπουδάζεις μέσα στην ανάσα της κοινωνίας; Στην οικογένειά σου, στην παρέα, στην ιστορία, στις συζητήσεις, στα όνειρά μας ακόμα. Πρέπει να πας στο πανεπιστήμιο για να το μάθεις; Σαν δεν ντρεπόμαστε που φτάσαμε να εκχωρούμε το δίκαιο σε κάποιους υπαλλήλους της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, κλέβοντάς το από την εκκλησία του δήμου.

Για την μελλοντική ανάγνωση,
βρισκόμαστε στην μεγάλη κρίση της χώρας του 2010
και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι εδώ.


ΠΗΓΗ: NEFESTORAS