Διαβάστε στο πρώτο απο τα παρακάτω άρθρα, πως τα διεθνή ΜΜΕ, κατ΄εντολή των ισχυρών, διοργάνωσαν και εκτέλεσαν την καμπάνια συκοφάντησης του λαού της Σερβίας ταυτίζοντάς τον με τους ηγέτες του...
Το άρθρο ισχυρίζεται οτι αυτή η ακριβώς η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΝΟΧΗ που καλλιεργήθηκε και πέρασε ακόμα και στον ίδιο τον Σέρβικο λαό, ήταν ο καταλύτης για την απόσχιση του Κοσόβου από τη Σερβική επικράτεια, χωρίς καμία σοβαρή αντίσταση.
Τα επόμενα δύο άρθρα περιγράφουν μια αντίστοιχη καμπάνια κατασυκοφάντησης των Ελλήνων, ως λαό, απο τα διεθνή ΜΜΕ που έχει εξαπολυθεί τους τελευταίους μήνες.
Μας βάζουν όλους μαζί σε ένα τσουβάλι. Αυτούς που τα φάγανε και, αυτούς που τους τα φάγανε.... Τα ίδια δηλαδή που λέει κι ο Πάγκαλος....
Λοιπόν. ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΝΟΧΟΙ. Μη ψαρώνετε, μην κολώνετε και μη μιζεριάζετε. Το μυαλό μας πρέπει να είναι καθαρό.
1ο άρθρο: Nice Guys Finish Last (απο το NSPM διαμέσου του GLOBALRESEARCH)
On October 5, 2000, the regular presidential election process in Yugoslavia was boisterously interrupted by what Western media described as a “democratic revolution” against the “dictator”, president Slobodan Milosevic. In reality, the “dictator” was about to enter the run-off round of the Yugoslav presidential election which he appeared likely to lose to the main opposition candidate, Vojislav Kostunica. Rather than support the democratic electoral process, the United States trained and incited activists to take to the streets and replace it by a televised spectacle of popular uprising. Probably, the scenarists modeled this show on the equally stage-managed overthrow of the Ceaucescu couple in Rumania at Christmas 1989, which ended in their murder following one of the shortest kangaroo court trials in history. For the generally ignorant world at large, being overthrown in an uprising was meant to prove that Milosevic was really a “dictator” like Ceaucescu. Being defeated in an election would have tended to prove the opposite.
In contrast to Ceaucescu, the murder of Milosevic was accomplished slowly, indirectly, over many years. But October 5 marked the day on which effective political power in Yugoslavia was seized by foreign Great Powers, mainly by the United States. Proclaimed president in confused circumstances, Kostunica was weakened from the start. The Western favorite, Zoran Djindjic, was installed as Serbian prime minister and a few months later violated the Serbian constitution by turning Milosevic over to the International Criminal Tribunal for Former Yugoslavia (ICTY) in The Hague – for one of the longest kangaroo court trials in history.
The self-styled “Democratic” politicians in Belgrade labored under the illusion that throwing Milosevic to the ICTY wolves would be enough to ensure the good graces of the “International Community”. But that was not enough, and the demands for more have continued to this day. Sending Milosevic, Generals Nebojsa Pavkovic, Sreten Lukic, Vladimir Lazarevic and Dragoljub Ojdanic, Admiral Miodrag Jokic, Radovan Karadzic and Vojislav Seselj, among others, has done nothing to remove the stigma from Serbia. On the contrary, cooperation with The Hague tribunal has above all served to confirm Serbia’s collective guilt. After all, if even Serbs consider their own leader responsible for all the wars in Yugoslavia, who else will object? The trumped up theory of a “joint criminal enterprise” to create “Greater Serbia” was used to blame every aspect of the breakup of Yugoslavia on an imaginary Serbian conspiracy. The scapegoat turned out to be not just Milosevic, but Serbia itself. Serbia’s guilt for everything that went wrong in the Balkans was the essential propaganda line used to justify the 1999 NATO aggression, and by implicitly endorsing this guilt, the “democratic” leaders effectively undermined Serbia’s moral claim to Kosovo.
In June 1999, as bombs were destroying bridges and factories, Milosevic gave in and allowed NATO to occupy Kosovo under threat of carpet bombing that would destroy Serbia entirely. But he set conditions – which the United States proceeded to ignore.
His successors surrendered unconditionally, and fled from a less perilous battle – the battle to inform world public opinion of the complex truth of the Balkans.
Not only the “Democratic” leaders, but many Serbs who could not understand why NATO bombed their country preferred to echo the NATO line, in order to escape from isolation. They would say, what happened in Yugoslavia was all the fault of one man, Slobodan Milosevic. But we are not like him, we are nice. Get rid of him, and all will be well.
That did not work because the diagnosis of the problem was wrong.
By a complex convergence of events, Yugoslavia served as an experimental field for the American project to remake the world. Yugoslavia was an experimental field for hard power, in the bombing of Yugoslavia, but also and even more so for soft power: propaganda and manipulation. Techniques tried out in Yugoslavia were later used in one country after another – notably the “color revolutions” which began in Belgrade on that October 5.
Serbia has been and continued to be the victim of an historic injustice and the object of ongoing slander. It is understandable, probably inevitable that Serbs try to escape from this intolerable present by projecting themselves into a mythical heroic past or a mythical idyllic future within the European Union. To some extent this may reflect a generational split, with an older generation recalling the mythical past and the younger generation anticipating the mythical future.
Meanwhile, I have the impression that Serbia’s pro-Western leaders are very confused about the present. It strikes me that these leaders, who identify so closely with the West, totally fail to understand it. Sometimes I have the impression that the Serbian bourgeoisie identifies with a kinder, gentler America that may have existed in the past, but does not exist today. They appear to believe, quite sincerely, that being nice to the West, the West will be nice to them. They don’t know with whom they are dealing. They don’t seem to have heard of a familiar American saying, “Nice guys finish last”. In this ruthless world, being nice simply means that you are a loser, and that it costs nothing to keep cheating and beating you.
The United States and its NATO satellites are engaged in a world conquest of a new kind. It is active everywhere and yet almost invisible. The grotesquely enormous U.S. military machine continues to seek “full-spectrum” military superiority to control everything that goes on from underground to outer space, with close to one thousand overseas military bases around the globe, and vigorous programs to transform the erstwhile defense forces of other countries into specialized “tool boxes” for use in whatever war the U.S. may see fit to start anywhere in the world. Every day the United States engages in joint military exercises with client States at some point or another on the globe. Being an ally of the United States entails being unable to defend oneself, but being able to help the United States attack some other country.
And nice guys finish last.
Serbia’s stigmatization continues. Western newspapers ignore Serbia unless there is something negative to say. In France, the weather maps that show temperatures in world capitals skip over Serbia – a non-country. The only ones who manage to break through this barrier are tennis stars – apparently the sports world has its own autonomy. But not everyone in Serbia can be a tennis star. Outside the tennis courts, Serbia continues to bear the stigma of “extreme nationalism”, “ethnic cleansing”, “the worst massacre in Europe since World War II”, even “genocide”.
The persistence of this stigmatization calls for explanation. It was only a few years after the end of World War II that the Federal Republic of Germany was accepted into NATO and recognized as an ally of the West. The rapidity of Germany’s rehabilitation had two reasons which do not apply to Serbia. First of all, Germany was an industrial power-house, an economic power whose recovery was essential to the economy of the victorious United States itself. Second, there was the common enemy: the Soviet Union.
Some Serbs have obviously hoped that the “common enemy” factor could help rehabilitate Serbia. The common enemy being, in this case, Islam. Some admirable friends of Serbia entertain this hope, quite sincerely, but with all due respect I wish to voice objections to this approach.
One must keep in mind the role assigned to Serbs in the war game: that of racist enemies of Muslims. This stereotype is only reinforced when Serbs say anything against Muslims. The U.S. game has been to use support for Muslims in Bosnia and Kosovo to please leaders in the Muslim world. In 2007, the late congressman Tom Lantos, who at the time was chairman of the House foreign affairs committee, referred to independence for Kosovo as "just a reminder to the predominantly Muslim-led governments in this world that … the United States leads the way for creation of a predominantly Muslim country in the very heart of Europe."
The myth of Serb “genocide” against Muslims serves to make US and Israeli wars against Muslims look almost humanitarian in comparison. To see things in terms of a conflict between the Christian West and the Muslim world plays into the hands of those who used Yugoslavia as their experimental laboratory for conquest. It fails to grasp the big picture. It points to the wrong enemy. It was not the Muslim world which destroyed Yugoslavia, it was NATO. It was not the Muslim world that detached Kosovo from Serbia, or could have done so – it was NATO.
As a personal note, I must tell you that when I have visited Algeria and Libya, I have encountered intellectuals whose sympathy is with the old Yugoslavia and with Serbia. This is true also of Turkey, which may be more surprising.
In the context of the NATO project of world conquest, the choices made by Serbia have broader significance than may be perceived. When Serbia turns its back on the rest of the world in its single-minded desire to win approval from the NATO powers that stole Kosovo, it is proving that aggression pays.
Serbia will not be treated as an equal until it fights back on the propaganda front. So long as the nation is stigmatized as “genocidal”, it cannot make any claim to Kosovo, or to anything else. A pariah nation can only beg on its knees.
Shakespeare wrote these lines,
“Who steals my purse steals trash… but he that filches from me my good name robs me of that which not enriches him, and makes me poor indeed.” Let me say that the loss of Kosovo, however brutal and unjust, is minor compared to the loss of Serbia’s good name. Serbian leaders have set the wrong priorities, putting futile gestures to recover Kosovo ahead of serious efforts to restore Serbia’s reputation.
Serbia does not have the military force to recapture Kosovo from NATO. It cannot fight successfully on the hard power battlefield. But it could at least try to fight on the battleground of words, images, ideas.
The totally biased trials in The Hague were designed to justify NATO aggression by establishing Serbia’s guilt. And yet, the long trial of Milosevic, and the current endless trial of Vojislav Seselj, have failed to do so. However, this is hidden from world public opinion. The real faults of those defeated politicians are insignificant compared to the implications of their demonization. Serb patriots should make use of the testimony in those trials to establish the truth and restore Serbia’s honor. They should do research, write book, make films, talk to the world. Not only the world, but even more the younger generations of Serbs, should be made to understand the tragedy – not to weep, nor to seek revenge, but to know the truth and live in freedom, independence and dignity. Only the truth can make you free.
2ο άρθρο: «Ιρλανδικό θαύμα»: έλλειμμα... 32%!
του Δελαστίκ
Δεν πίστευαν στ’ αυτιά τους όσοι το άκουγαν. Δεν πίστευαν στα μάτια τους όσοι το διάβαζαν. Ο υπουργός Οικονομικών της Ιρλανδίας, Μπράιαν Λένιχαν, ανακοίνωσε κάτι αδιανόητο: το έλλειμμα του προϋπολογισμού της χώρας για το 2010 θα ανέλθει στο... 32% του ΑΕΠ!!! Προσοχή, μιλάμε για το έλλειμμα, όχι για το δημόσιο χρέος! Αυτό δηλαδή που στο Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ έχει καθοριστεί ότι επιτρέπεται να φτάνει μέχρι 3% του ΑΕΠ.
Η δεξιά ιρλανδική κυβέρνηση του Μπράιαν Κάουεν, βλέποντας ότι οι Ιρλανδοί έχουν σκύψει το κεφάλι και δεν αντιδρούν στα μέτρα εφιαλτικής λιτότητας που τους επιβάλλει, προκειμένου να «ξελασπώσει» τις τράπεζες που έπαιξαν εξωφρενικά κερδοσκοπικά παιχνίδια, αποφάσισε να διαθέσει μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ ακόμη για χάρη του τραπεζικού τομέα. Ετσι το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ιρλανδίας, το οποίο ήταν ήδη με 14,3% του ΑΕΠ το χειρότερο της ΕΕ κατά το 2009, αντί για 11% που υπολογιζόταν για το 2010 θα εκτιναχθεί στο απίστευτο, πρωτοφανές ύψος του 32%! Πάνω από δέκα φορές το όριο του Μάαστριχτ! Μιλάμε δε για την Ιρλανδία, μια χώρα που μόλις το 2007 είχε... πλεόνασμα, όχι έλλειμμα στον προϋπολογισμό της! Μια χώρα της οποίας το δημόσιο χρέος κατά το 2007 ανερχόταν μόλις στο 25% του ΑΕΠ.
Η απόφαση, όμως, της κυβέρνησης να βάλει τους φορολογούμενους να πληρώσουν αυτοί τις ζημιές των ιδιωτικών τραπεζών έχει οδηγήσει την Ιρλανδία σε πλήρη οικονομική κατάρρευση.
In June 1999, as bombs were destroying bridges and factories, Milosevic gave in and allowed NATO to occupy Kosovo under threat of carpet bombing that would destroy Serbia entirely. But he set conditions – which the United States proceeded to ignore.
His successors surrendered unconditionally, and fled from a less perilous battle – the battle to inform world public opinion of the complex truth of the Balkans.
Not only the “Democratic” leaders, but many Serbs who could not understand why NATO bombed their country preferred to echo the NATO line, in order to escape from isolation. They would say, what happened in Yugoslavia was all the fault of one man, Slobodan Milosevic. But we are not like him, we are nice. Get rid of him, and all will be well.
That did not work because the diagnosis of the problem was wrong.
By a complex convergence of events, Yugoslavia served as an experimental field for the American project to remake the world. Yugoslavia was an experimental field for hard power, in the bombing of Yugoslavia, but also and even more so for soft power: propaganda and manipulation. Techniques tried out in Yugoslavia were later used in one country after another – notably the “color revolutions” which began in Belgrade on that October 5.
Serbia has been and continued to be the victim of an historic injustice and the object of ongoing slander. It is understandable, probably inevitable that Serbs try to escape from this intolerable present by projecting themselves into a mythical heroic past or a mythical idyllic future within the European Union. To some extent this may reflect a generational split, with an older generation recalling the mythical past and the younger generation anticipating the mythical future.
Meanwhile, I have the impression that Serbia’s pro-Western leaders are very confused about the present. It strikes me that these leaders, who identify so closely with the West, totally fail to understand it. Sometimes I have the impression that the Serbian bourgeoisie identifies with a kinder, gentler America that may have existed in the past, but does not exist today. They appear to believe, quite sincerely, that being nice to the West, the West will be nice to them. They don’t know with whom they are dealing. They don’t seem to have heard of a familiar American saying, “Nice guys finish last”. In this ruthless world, being nice simply means that you are a loser, and that it costs nothing to keep cheating and beating you.
The United States and its NATO satellites are engaged in a world conquest of a new kind. It is active everywhere and yet almost invisible. The grotesquely enormous U.S. military machine continues to seek “full-spectrum” military superiority to control everything that goes on from underground to outer space, with close to one thousand overseas military bases around the globe, and vigorous programs to transform the erstwhile defense forces of other countries into specialized “tool boxes” for use in whatever war the U.S. may see fit to start anywhere in the world. Every day the United States engages in joint military exercises with client States at some point or another on the globe. Being an ally of the United States entails being unable to defend oneself, but being able to help the United States attack some other country.
And nice guys finish last.
Serbia’s stigmatization continues. Western newspapers ignore Serbia unless there is something negative to say. In France, the weather maps that show temperatures in world capitals skip over Serbia – a non-country. The only ones who manage to break through this barrier are tennis stars – apparently the sports world has its own autonomy. But not everyone in Serbia can be a tennis star. Outside the tennis courts, Serbia continues to bear the stigma of “extreme nationalism”, “ethnic cleansing”, “the worst massacre in Europe since World War II”, even “genocide”.
The persistence of this stigmatization calls for explanation. It was only a few years after the end of World War II that the Federal Republic of Germany was accepted into NATO and recognized as an ally of the West. The rapidity of Germany’s rehabilitation had two reasons which do not apply to Serbia. First of all, Germany was an industrial power-house, an economic power whose recovery was essential to the economy of the victorious United States itself. Second, there was the common enemy: the Soviet Union.
Some Serbs have obviously hoped that the “common enemy” factor could help rehabilitate Serbia. The common enemy being, in this case, Islam. Some admirable friends of Serbia entertain this hope, quite sincerely, but with all due respect I wish to voice objections to this approach.
One must keep in mind the role assigned to Serbs in the war game: that of racist enemies of Muslims. This stereotype is only reinforced when Serbs say anything against Muslims. The U.S. game has been to use support for Muslims in Bosnia and Kosovo to please leaders in the Muslim world. In 2007, the late congressman Tom Lantos, who at the time was chairman of the House foreign affairs committee, referred to independence for Kosovo as "just a reminder to the predominantly Muslim-led governments in this world that … the United States leads the way for creation of a predominantly Muslim country in the very heart of Europe."
The myth of Serb “genocide” against Muslims serves to make US and Israeli wars against Muslims look almost humanitarian in comparison. To see things in terms of a conflict between the Christian West and the Muslim world plays into the hands of those who used Yugoslavia as their experimental laboratory for conquest. It fails to grasp the big picture. It points to the wrong enemy. It was not the Muslim world which destroyed Yugoslavia, it was NATO. It was not the Muslim world that detached Kosovo from Serbia, or could have done so – it was NATO.
As a personal note, I must tell you that when I have visited Algeria and Libya, I have encountered intellectuals whose sympathy is with the old Yugoslavia and with Serbia. This is true also of Turkey, which may be more surprising.
In the context of the NATO project of world conquest, the choices made by Serbia have broader significance than may be perceived. When Serbia turns its back on the rest of the world in its single-minded desire to win approval from the NATO powers that stole Kosovo, it is proving that aggression pays.
Serbia will not be treated as an equal until it fights back on the propaganda front. So long as the nation is stigmatized as “genocidal”, it cannot make any claim to Kosovo, or to anything else. A pariah nation can only beg on its knees.
Shakespeare wrote these lines,
“Who steals my purse steals trash… but he that filches from me my good name robs me of that which not enriches him, and makes me poor indeed.” Let me say that the loss of Kosovo, however brutal and unjust, is minor compared to the loss of Serbia’s good name. Serbian leaders have set the wrong priorities, putting futile gestures to recover Kosovo ahead of serious efforts to restore Serbia’s reputation.
Serbia does not have the military force to recapture Kosovo from NATO. It cannot fight successfully on the hard power battlefield. But it could at least try to fight on the battleground of words, images, ideas.
The totally biased trials in The Hague were designed to justify NATO aggression by establishing Serbia’s guilt. And yet, the long trial of Milosevic, and the current endless trial of Vojislav Seselj, have failed to do so. However, this is hidden from world public opinion. The real faults of those defeated politicians are insignificant compared to the implications of their demonization. Serb patriots should make use of the testimony in those trials to establish the truth and restore Serbia’s honor. They should do research, write book, make films, talk to the world. Not only the world, but even more the younger generations of Serbs, should be made to understand the tragedy – not to weep, nor to seek revenge, but to know the truth and live in freedom, independence and dignity. Only the truth can make you free.
2ο άρθρο: «Ιρλανδικό θαύμα»: έλλειμμα... 32%!
του Δελαστίκ
Η δεξιά ιρλανδική κυβέρνηση του Μπράιαν Κάουεν, βλέποντας ότι οι Ιρλανδοί έχουν σκύψει το κεφάλι και δεν αντιδρούν στα μέτρα εφιαλτικής λιτότητας που τους επιβάλλει, προκειμένου να «ξελασπώσει» τις τράπεζες που έπαιξαν εξωφρενικά κερδοσκοπικά παιχνίδια, αποφάσισε να διαθέσει μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ ακόμη για χάρη του τραπεζικού τομέα. Ετσι το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ιρλανδίας, το οποίο ήταν ήδη με 14,3% του ΑΕΠ το χειρότερο της ΕΕ κατά το 2009, αντί για 11% που υπολογιζόταν για το 2010 θα εκτιναχθεί στο απίστευτο, πρωτοφανές ύψος του 32%! Πάνω από δέκα φορές το όριο του Μάαστριχτ! Μιλάμε δε για την Ιρλανδία, μια χώρα που μόλις το 2007 είχε... πλεόνασμα, όχι έλλειμμα στον προϋπολογισμό της! Μια χώρα της οποίας το δημόσιο χρέος κατά το 2007 ανερχόταν μόλις στο 25% του ΑΕΠ.
Η απόφαση, όμως, της κυβέρνησης να βάλει τους φορολογούμενους να πληρώσουν αυτοί τις ζημιές των ιδιωτικών τραπεζών έχει οδηγήσει την Ιρλανδία σε πλήρη οικονομική κατάρρευση.
Το δημόσιο χρέος, το οποίο σε αντίθεση με το έλλειμμα είναι ένα μέγεθος που αυξομειώνεται δύσκολα και ιδίως η μείωσή του απαιτεί συνήθως δεκαετίες ολόκληρες, καλπάζει με τρελούς ρυθμούς στην Ιρλανδία: από 25% το 2007 έγινε 43,9% το 2008 και το 2009 -πάντα εξαιτίας των τραπεζών- εκτινάχθηκε στο 64%. Το 2010 η απόφαση της ιρλανδικής κυβέρνησης την περασμένη εβδομάδα να δώσει δεκάδες ακόμη δισεκατομμύρια ευρώ στους τραπεζίτες απογειώνει το δημόσιο χρέος στο ύψος του 99% του ΑΕΠ, όπως είπε ο υπουργός Οικονομικών Λένιχαν!
Δεν χρειάζεται φιλοσοφία για να αντιληφθεί κανείς ότι το 99% είναι ένα προπαγανδιστικό κόλπο - ότι δηλαδή το ιρλανδικό χρέος σαφώς και θα υπερβεί στην πραγματικότητα το 100% του ΑΕΠ το 2010 και απλώς ανακοινώνεται αρχικά αριθμός που δεν είναι τριψήφιος, για λόγους ψυχολογικούς και επικοινωνιακούς. Το ίδιο άλλωστε κάνει και το Βέλγιο.
Η κατάρρευση όμως της Ιρλανδίας έχει εξαιρετική σημασία από πολιτική, οικονομική και ιδεολογική σκοπιά. Πάνω από μία δεκαετία μάς είχαν ζαλίσει σε όλη την Ευρώπη με τον «Κελτικό Τίγρη», προβάλλοντας σε ολόκληρη την ΕΕ την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική του Δουβλίνου ως παράδειγμα προς μίμηση.
Η κατάρρευση όμως της Ιρλανδίας έχει εξαιρετική σημασία από πολιτική, οικονομική και ιδεολογική σκοπιά. Πάνω από μία δεκαετία μάς είχαν ζαλίσει σε όλη την Ευρώπη με τον «Κελτικό Τίγρη», προβάλλοντας σε ολόκληρη την ΕΕ την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική του Δουβλίνου ως παράδειγμα προς μίμηση.
Ο καθολικός καταποντισμός της ιρλανδικής οικονομίας εν ριπή οφθαλμού μόλις έσκασε η νεοφιλελεύθερη φούσκα αποδεικνύει την επικίνδυνη γελοιότητα αυτού του μοντέλου, που οδηγεί σε τραγωδία έναν ολόκληρο λαό.
Σαρκάζουν μέχρι και οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Ο Κελτικός Τίγρης εδώ και πολύ καιρό πήρε το καπέλο του και το πανωφόρι του και εξαφανίστηκε στο σκοτάδι της νύχτας. Και τι λογαριασμό άφησε πίσω του! Η ανακοίνωση ότι ο λογαριασμός για τη διάσωση των ιρλανδικών τραπεζών μπορεί να αγγίξει τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ δείχνει την παράλογη κλίμακα της τραπεζικής κρίσης».
Σαρκάζουν μέχρι και οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Ο Κελτικός Τίγρης εδώ και πολύ καιρό πήρε το καπέλο του και το πανωφόρι του και εξαφανίστηκε στο σκοτάδι της νύχτας. Και τι λογαριασμό άφησε πίσω του! Η ανακοίνωση ότι ο λογαριασμός για τη διάσωση των ιρλανδικών τραπεζών μπορεί να αγγίξει τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ δείχνει την παράλογη κλίμακα της τραπεζικής κρίσης».
Εντυπωσιάζει μέσα σε αυτό το κλίμα πλήρους απαξίωσης της Ιρλανδίας η περιφρόνηση που δείχνουν μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες προς την... Ελλάδα! Η στάση της ιρλανδικής κυβέρνησης «δείχνει ότι η Ιρλανδία δεν είναι Ελλάδα» έγραφαν στην πρώτη σελίδα τους την Παρασκευή οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», προβάλλοντας δηλώσεις Βρετανού χρηματιστή.
«Δεν υπάρχει θέμα να συναντηθεί τώρα η Ιρλανδία με το ελληνικό καρκίνωμα (!) στο εδώλιο των σχεδόν χρεοκοπημένων κρατών», έγραφε δηλητηριωδώς και η γαλλική «Μοντ» το Σάββατο.
«Δεν υπάρχει θέμα να συναντηθεί τώρα η Ιρλανδία με το ελληνικό καρκίνωμα (!) στο εδώλιο των σχεδόν χρεοκοπημένων κρατών», έγραφε δηλητηριωδώς και η γαλλική «Μοντ» το Σάββατο.
«Καρκίνωμα» η Ελλάδα, ενώ η ιρλανδική κυβέρνηση απλώς «επέλεξε τη διαφάνεια, παρουσιάζοντας τον «τρομερό» λογαριασμό της βοήθειας προς τις τράπεζες»! Τι να πει κανείς...
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Αρπάζει τα λεφτά για τις συντάξεις!
ΑΔΙΣΤΑΚΤΗ είναι η δεξιά κυβέρνηση της Ιρλανδίας στην προσπάθεια εξυπηρέτησης των τραπεζών. Με το έλλειμμα να εκτινάσσεται στο 32% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος να φτάνει στο 100% του ΑΕΠ αποσύρθηκε πανικόβλητη από την έκδοση ομολόγων μέχρι του χρόνου τον Ιούνιο.
Αντί να δανειστεί με σίγουρα εξοντωτικό επιτόκιο, αποφάσισε να βάλει χέρι στα 24 δισεκατομμύρια ευρώ που έχει το ταμείο συντάξεων της χώρας και να δώσει τα λεφτά αυτά για τις τράπεζες! Θα φάει δηλαδή τα λεφτά των συνταξιούχων και το 2011 πρέπει να δανειστεί τουλάχιστον 10 δισεκατομμύρια για να μπορέσει να πληρώσει τις συντάξεις αλλά και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων!
..Το πιο ανήθικο Ράιχ όλων των εποχών.
Μέσα στα πλαίσια αυτών, που "πρέπει" ν' ακούει ο γερμανικός λαός, ασκείται ο σημερινός ιμπεριαλισμός της Γερμανίας. Ο ιμπεριαλισμός, ο οποίος ασκήθηκε και εις βάρος της Ελλάδας. Ο ιμπεριαλισμός, ο οποίος είναι διαφορετικός από τον ιμπεριαλισμό του παρελθόντος. Ένας ιμπεριαλισμός, ο οποίος στην εφαρμογή του απαιτεί διαφορετικά μέσα και συμπεριφορές από αυτά, τα οποία απαιτούσε κατά το παρελθόν. Όταν, για παράδειγμα, το 1940 οι Γερμανοί επιτέθηκαν στην Ελλάδα, υπήρχε μια διάθεση ιπποτισμού στη συμπεριφορά τους. Ήταν άπληστοι, όπως είναι πάντα οι ιμπεριαλιστές, αλλά απέναντι στον ελληνικό λαό είχαν μια τιμητική συμπεριφορά. Δεν τον αδίκησαν σ' αυτό, στο οποίο πάντα ενδιέφερε τον ελληνικό λαό να μην τον αδικούν και ήταν η "έξωθεν" καλή του εικόνα.
Οι Γερμανοί αναγνώρισαν τον ηρωισμό των Ελλήνων. Αναγνώρισαν τον τίμιο και άδολο πατριωτισμό τους. Αναγνώρισαν την τιμιότητά τους. Αναγνώρισαν στον αγώνα τους "ίχνη" των σχέσεών τους με τους προγόνους τους. Αναγνώρισαν δηλαδή αυτό, για το οποίο πάντα πασχίζουν οι Έλληνες και είναι να φανούν αντάξιοι των προγόνων τους. Το "αιώνιο" εθνικό συμφέρον, που τους κάνει πολλές φορές να μην υπερασπίζονται με ιδιαίτερο πάθος τα οικονομικά τους συμφέροντα, προκειμένου να διατηρήσουν ζωντανό τον "μύθο" τους. Τον εθνικό τους "μύθο".
Σήμερα, τίποτε από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Οι Γερμανοί έχουν ξεκινήσει μια παγκόσμια καμπάνια δυσφήμισης του ελληνικού λαού. Προσπαθούν να τους εμφανίσουν σαν τα πλέον διάσημα και απεχθή παράσιτα της παγκόσμιας κοινωνίας. Τους πιο άχρηστους τεμπέληδες του Πλανήτη. Από το "δάκτυλο" της Αφροδίτης, που έδειξαν στους "απατεώνες" απογόνους της, μέχρι τους μπυροπότες της γνωστής διαφήμισης, το πνεύμα είναι ένα και μόνον. Οι "άτιμοι" Έλληνες τα "έφαγαν" από τους "τίμιους" Ευρωπαίους —και ειδικά από τους Γερμανούς— και τους "χρωστάνε". Αυτό είναι το "μήνυμα", που σκορπίζεται από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και φτάνει στις πιο απίθανες γωνιές του Πλανήτη. Οι "άτιμοι" Έλληνες θα "συγχωρούνται" από τους "τίμιους" Γερμανούς, μόνον όταν θα τους "κερνάνε" από τα "κλοπιμαία". Αν αρνούνται να το κάνουν αυτό, θα τους δείχνουν το δάκτυλο οι "τίμιοι".
Αυτή η επιλεκτική στόχευση, η οποία οδήγησε σε μια άνευ προηγουμένου "δολοφονία" της Ελλάδας από τους "εκτελεστές" του ΔΝΤ, είναι κάτι το οποίο εύκολα αποδεικνύεται. Γιατί; Γιατί αυτό, που συνέβη με την Ελλάδα, ήταν κάτι όχι απλά τρομακτικό, αλλά και μοναδικό ταυτόχρονα. Η Ελλάδα βρέθηκε στο στόχαστρο μιας πρωτοφανούς αρνητικής προπαγάνδας. Κάποιοι προσπάθησαν να την κάνουν μισητή στο σύνολο του Πλανήτη. Αυτό ήταν το πρωτοφανές. Κι άλλοι λαοί χρεοκόπησαν, αλλά δεν τους φέρθηκαν με αυτόν τον τρόπο τα παγκόσμια ΜΜΕ.
Όταν, για παράδειγμα, χρεοκοπούσε η Αργεντινή, ο λαός της έχαιρε της συμπάθειας και της συμπόνιας της παγκόσμιας κοινωνίας. Η διεφθαρμένη ηγεσία της ήταν αυτή που κατηγορούνταν και όχι ο λαός της. Τα σκουπίδια τύπου Μένεμ μισούσαν και κατηγορούσαν οι λαοί και όχι τους απλούς Αργεντινούς. Ο λαός της Αργεντινής εμφανιζόταν όπως το επέβαλε η λογική να παρουσιάζεται και άρα ως θύμα. Κανένας δεν τόλμησε να του δείξει το "δάκτυλο" της αλητείας. Κανένας δεν τόλμησε να τον χρησιμοποιήσει σε διαφήμιση, για να δείξει σε όλο τον κόσμο ότι "χρωστάει" και ότι είναι ένας ακαμάτης της ταβέρνας και της μέθης.
Στην περίπτωση της Ελλάδας έγιναν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά, που συνέβησαν με την Αργεντινή. Η ηγεσία της προστατεύτηκε στο "απυρόβλητο" και ο λαός της ήταν αυτός, ο οποίος κατηγορούνταν. Οι ηγεσία της προστατεύτηκε σαν μια "καλή" και "τίμια" ηγεσία, η οποία απλά ηγούνταν "ζώων", που δεν καταλάβαιναν τίποτε. Οι πάντες έβριζαν τον ελληνικό λαό και όχι τους "Μένεμ" της διαφθοράς. "Τίμιοι" οι Σημίτηδες, οι Κωστάκηδες και οι Γιωργάκηδες, οι οποίοι ψήφιζαν από κοινού τους νόμους της διαφθοράς και της ατιμωρησίας των πολιτικών και "άτιμοι" οι μεροκαματιάρηδες οι Έλληνες. Μιλάμε για πραγματικό βρίσιμο, που όμοιό του δεν έχει υποστεί κανένας άλλος λαός στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία.
Ένας ολόκληρος λαός εμφανίστηκε σαν μια οργανωμένη αγέλη τεμπέληδων, παρασίτων, κλεφτών και απατεώνων. Ένας μικρός λαός, ο οποίος αν μη τι άλλο είναι διάσημος για τις θετικές υπηρεσίες που πρόσφερε κάποτε στην ανθρωπότητα. Αυτός ο λαός εντελώς ξαφνικά κι αδικαιολόγητα έγινε το αίτιο όλων των κακών. Μια ασήμαντη οικονομία εμφανίστηκε ξαφνικά σαν το αίτιο απειλής παγκόσμιας πείνας. Οι οικονομίες των ισχυρών έχουν χρέη δεκάδων τρισεκατομ μυρίων και όλοι ασχολούνται με τα "ψίχουλα" της Ελλάδας.
Αυτά όλα δεν είναι απλώς περίεργα, αλλά αποτελούν απόδειξη ότι υπήρχε προμελετημένο έγκλημα. Υπήρχε προετοιμασία του εγκλήματος. Κάποιοι, για να μας "πυροβολήσουν", έπρεπε πρώτα να μας διαβάλουν και να μας διασύρουν, ώστε να μην υπάρχουν αντιδράσεις. Να μην υπάρχουν αντιδράσεις από τους λαούς, οι οποίοι δεν θα ανέχονταν ακόμα μία εν ψυχρώ "δολοφονία" λαού. Έναν ακόμα λαό ανάμεσα στους πολλούς, οι οποίοι "δολοφονήθηκαν" από την Νέα Τάξη. Τον σερβικό, τον ιρακινό ή τον αφγανικό. Γι' αυτόν τον λόγο τούς διαβάλουν παγκοσμίως. Για να μην μπορούν οι Έλληνες ν' αντιδράσουν αποτελεσματικά και να μην βρίσκουν "ακροατήριο", για ν' ακούει τον "θρήνο" τους.
Ταυτόχρονα όλοι αυτοί οι "δολοφόνοι" διατήρησαν στο απυρόβλητο την ηγεσία της Ελλάδας. Την ηγεσία, που την οδήγησε στην αθλιότητα και είναι βέβαιον ότι είναι διεφθαρμένη. Την ηγεσία, η οποία είναι προφανές ότι είναι δικοί τους άνθρωποι. Την ηγεσία, η οποία είναι προφανές ότι πρόκειται περί δωσίλογων και προδοτών και ως εκ τούτου έπρεπε να προστατευτεί. Να προστατευτεί η ηγεσία και να διατηρήσει τα πόστα της, ώστε οι δολοφόνοι να διατηρήσουν τον έλεγχο της χώρας. Κλέφτες και απατεώνες, δηλαδή, εμφανίζονταν οι κοινοί Έλληνες και τίμιοι όλοι όσοι διαφθάρηκαν, για να φτάσουμε στην αθλιότητα.
Όλα αυτά είναι προπαγάνδα του χειρίστου βαθμού. Οι δολοφόνοι είναι ταυτόχρονα και ψεύτες. Αυτό είναι εύκολο ν' αποδειχθεί. Είναι εύκολο να καταρρίψουμε όλες τις κατηγορίες με τον πιο απόλυτο και αδιαμφισβήτητο τρόπο …Με τους αριθμούς. Θα αποδείξουμε ότι οι Έλληνες όχι μόνον δεν είναι ο πιο άτιμος λαός στην Ευρώπη, αλλά ίσως και ένας από τους πιο τίμιους. Όχι μόνον δεν έζησε εις βάρος των Ευρωπαίων, αλλά οι περισσότεροι Ευρωπαίοι έζησαν εις βάρος του. Θα αποδείξουμε ότι η Ελλάδα με "δανεικά" δεν ζούσε πλουσιότερα απ' όσο δικαιούνταν εις βάρος των Ευρωπαίων, αλλά αναγκαζόταν να χρηματοδοτεί την επιβίωσή της, εξαιτίας των κερδοσκόπων Ευρωπαίων.
Οι Έλληνες ήταν, είναι και θα παραμείνουν ένας από τους πιο τίμιους και εργατικούς λαούς στον κόσμο. Οι "άτιμοι" Έλληνες είναι στην πραγματικότητα θύματα των "τιμίων" Ευρωπαίων και πολύ περισσότερο θύματα των "ηθικολόγων" Γερμανών. Των Γερμανών, οι οποίοι "ξαναχτύπησαν" την Ελλάδα μισό αιώνα μετά τους καταδικασμένους για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας πατέρες τους. Εδώ εύλογα θα πει ο αναγνώστης ότι όλα αυτά είναι μάλλον ευσεβείς πόθοι, εφόσον οι αριθμοί δείχνουν άλλα πράγματα. Οι αριθμοί πάντα "δείχνουν" αλήθειες, αλλά πρέπει να έχεις γνώσεις, για να καταλάβεις τι ακριβώς δείχνουν. Τι δείχνουν λοιπόν οι αριθμοί;
Οι αριθμοί δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει ένα δυσβάσταχτο δημόσιο χρέος, το οποίο για το 2010 εκτιμάται ότι θα υπερβεί το 120% του ΑΕΠ (έναντι 84% του ευρωπαϊκού μέσου όρου). Στο επίπεδο του δημοσίου χρέους η Ελλάδα κατέχει την πρωτιά, μια και σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, στο τέλος του 2010 το ελληνικό κράτος θα χρωστάει 304 δισ. ευρώ, ενώ η συνολική παραγωγή της χώρας θα είναι στα 234 δισ. ευρώ (χρέος 129,3% του ΑΕΠ). Συγκριτικά, το δημόσιο χρέος για την Ιταλία υπολογίζεται ότι θα φτάσει φέτος στο 120%, για το Βέλγιο στο 105% του ΑΕΠ, για την Πορτογαλία το 86%, για τη Γαλλία το 84% του ΑΕΠ, ενώ για τη Γερμανία το 78,86%.
Μιλάμε για τρομερά χρέη, τα οποία αποκαλύπτουν τρομερές αλήθειες. Το θέμα είναι ποια είναι η αλήθεια, που αποκαλύπτεται από τα νούμερα αυτά. Αποκαλύπτεται ότι ο ελληνικός λαός είναι ένας υπερχρεωμένος λαός; Λάθος. Αυτό, που δείχνουν αυτοί οι αριθμοί. είναι ότι η Ελλάδα έχει ένα υπερχρεωμένο κράτος. Αυτό είναι το χρέος του Ελληνικού κράτους. Δεν είναι το χρέος του ελληνικού λαού. Είναι το χρέος, του ελληνικού κράτους, που την ηγεσία του τη μονοπωλούσαν οι εκλεκτοί των "τίμιων" Γερμανών και των Χριστοφοράκων. Είναι το χρέος του κράτους των δωσίλογων, οι οποίοι έπαιρναν αναγκαστικά δάνεια από τους Γερμανούς, για ν' αγοράσουν επίσης αναγκαστικά γερμανικά προϊόντα. Είναι το κράτος, που οι "τίμιοι" το ανάγκαζαν σε υπερδανεισμό, για να έχουν πλούσιο "πελάτη". Υπερδανεισμό, ο οποίος όμως δεν βελτίωνε τη ζωή του Έλληνα πολίτη.
Ήταν υπερδανεισμός, ο οποίος κατέληγε μέσω των υπερκοστολογημένων προμηθειών στις τσέπες της Siemens. Ήταν υπερδανεισμός, ο οποίος κατέληγε μέσω των υπερκοστολογημένων στρατιωτικών εξοπλισμών στις τσέπες της κατασκευάστριας των Leopard. Ήταν υπερδανεισμός, ο οποίος κατέληγε μέσω των υπερκοστολογημένων δημοσίων έργων στις τσέπες της Krupp. Ήταν ο υπερδανεισμός, ο οποίος κατέληγε μέσω των υπερκοστολογημένων φαρμάκων στις τσέπες της Bayer.
Βλέπει ο αναγνώστης μέχρι εδώ κάποιο κέρδος για τον Έλληνα πολίτη; Έζησε κάποιος Έλληνας πάνω από τις δυνατότητές του, εξαιτίας αυτών των χρημάτων; Κέρδισε ο μέσος Έλληνας από αυτόν τον "πακτωλό" των χρημάτων, που πέρασε από μπροστά του και στο όνομά του; Όχι βέβαια. Οι ιμπεριαλιστές "κερνούσαν" και οι ίδιοι "έπιναν". Μας γέμιζαν διαρκώς το "ποτήρι" το οποίο το έπιναν οι ίδιοι. Οι ίδιοι μας δάνειζαν, για να τ' αρπάξουν οι ίδιοι. Μας έβαζαν αναγκαστικά στο ένα χέρι χρήματα, για να μας τα πάρουν από το άλλο. Στις περισσότερες των περιπτώσεων ούτε καν μεταφορά χρημάτων δεν γινόταν. Χαρτιά και σφραγίδες ανταλλάσσονταν.
…"Πες ότι τα πήρες, γιατί εγώ λέω ότι σου τα έδωσα". Αυτό ήταν το πνεύμα των συναλλαγών. Μέσα από αυτές τις συναλλαγές των άχρηστων και προδοτικών μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων —οι οποίες, προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία, γέμιζαν τις τσέπες των γερμανικών εταιρειών— δημιουργήθηκε το σημερινό τεράστιο δημόσιο χρέος. Κάθε φορά που κάποιος Κωστάκης ή Γιωργάκης ήθελε να μας κυβερνήσει, υποσχόταν στους Γερμανούς νέες και ακόμα πιο ακριβές παραγγελίες. Γι' αυτόν τον λόγο οι Χριστοφοράκοι πλήρωναν όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Το σημερινό πρόβλημα της Ελλάδας, εξαιτίας αυτού του χρέους, έγκειται στο γεγονός ότι το Δημόσιο, πέραν όλων των άλλων αναγκών του, θα πρέπει κάθε χρόνο να δαπανά το 6-7% του ΑΕΠ, για να το εξυπηρετεί.
Όλα αυτά, τα οποία περιγράψαμε, είναι η αλήθεια, που αφορά την ελληνική οικονομία στο επίπεδο του κράτους. Στο επίπεδο των κρατικών υποχρεώσεων, εξαιτίας των κρατικών δανείων. Των δανείων, τα οποία μας "λένε" ότι πράγματι το ελληνικό κράτος "έζησε" πέρα και πάνω από το μέτρο των δυνατοτήτων του. Ξόδεψε παραπάνω απ' όσα πραγματικά μπορούσε. Έφτιαξε ακριβότερα δημόσια έργα απ' ό,τι μπορούσε. Αγόρασε ακριβότερα όπλα απ' ό,τι μπορούσε. Έδωσε με λίγα λόγια περισσότερα χρήματα στους Γερμανούς κυρίως προμηθευτές του απ' ό,τι μπορούσε. Δανείστηκε περισσότερα απ' όσα θα έπρεπε.
Τον λαό όμως αυτή η κατάσταση δεν τον αφορά και αυτό είναι το δικό μας πρόβλημα σ' αυτήν την περίπτωση. Αυτό αναζητούμε εμείς. Αναζητούμε την ευθύνη του λαού. Ο ελληνικός λαός είναι αυτός, ο οποίος κατηγορείται ότι είναι άχρηστος και παρασιτικός. Ο λαός κατηγορείται ότι ζούσε εις "βάρος" των Ευρωπαίων. Ο λαός κατηγορείται ότι ζούσε με "δανεικά" τη "μεγάλη" ζωή. Αυτά τα νούμερα αναζητούμε. Αναζητούμε την άλλη μισή αλήθεια από αυτήν που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ των αθλίων και των ψευτών. Την αλήθεια, που και πάλι θα την αποκαλύψουν με τον πιο απόλυτο τρόπο οι αριθμοί. Αναζητούμε δηλαδή το εξωτερικό χρέος της χώρας. Αναζητούμε το συνολικό ελληνικό χρέος, μέσα στο οποίο περιλαμβάνονται τα "λούσα" του λαού. Αναζητούμε το εθνικό χρέος, το οποίο περιγράφει τη συνολική "δραστηριότητα" του λαού. Αναζητούμε την αλήθεια των καταγγελιών των "ηθικολόγων" του Ρήνου.
Τι μας λέει λοιπόν αυτή η αλήθεια; Ότι μας λένε ψέματα οι "ηθικολόγοι". Οι αριθμοί αποκαλύπτουν ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα νοικοκυραίων. Είναι μια χώρα τίμιων και μετρημένων ανθρώπων, οι οποίοι δεν παρασύρθηκαν όσο κάποιοι άλλοι λαοί στη "μέθη" της εποχής του υπερδανεισμού. Αυτό είναι που μας αποκαλύπτουν οι αριθμοί. Η Ελλάδα, σε αντίθεση με πολλές χώρες της Δύσης, είναι μια χώρα με αναλογικά υψηλές καταθέσεις (ξεπερνούν τα 230 δισ. ευρώ, ήτοι όσο το ετήσιο ΑΕΠ), με συγκριτικά ελάχιστα χρεωμένους πολίτες (τα νοικοκυριά χρωστούν 119 δισ. ευρώ), χαμηλό δανεισμό στις επιχειρήσεις (133,795 δισ. ευρώ συνολικά) και με ένα μάλλον "πλούσιο" τραπεζικό σύστημα, όπου οι τέσσερις μεγάλες τράπεζες διαθέτουν καταθέσεις 165 δισ. ευρώ.
Με βάση τα τελευταία στοιχεία, που δημοσιεύει η Παγκόσμια Τράπεζα (τρίτο τρίμηνο 2009) για το εξωτερικό χρέος, καθώς και στοιχεία της Eurostat, της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΟΟΣΑ, προκύπτει ότι η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις των χωρών με το μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ τους. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το ακαθάριστο εξωτερικό χρέος της χώρας μας στο τέλος του 2009 υπολογιζόταν σε 594 δισ. Δολάρια. Μέγεθος θηριώδες σε απόλυτα νούμερα, αλλά λιγότερο "τρομακτικό" απ' όσο άλλων χωρών, καθώς αντιστοιχεί στο 182% του ΑΕΠ.
Πράγματι αυτό το χρέος είναι τεράστιο, αλλά είναι σχετικά ασήμαντο αν δει κάποιος τα χρέη και των άλλων λαών. Η Ιρλανδία, για παράδειγμα, που διαφεύγει της "προσοχής" των κερδοσκόπων, βρίσκεται σε πραγματικά τραγική κατάσταση. Ένας Ιρλανδός να φταρνιστεί απρόοπτα στον δρόμο και μπορεί να "εκραγεί" η οικονομία της. Η Ιρλανδία με ΑΕΠ της τάξης των 200 δισ. δολαρίων και εξωτερικό χρέος 1,235 τρις. δολαρίων, εμφανίζεται να χρωστά πάνω από το 1.200% του ΑΕΠ της. Για την Ολλανδία, με ΑΕΠ 675 δισ. δολάρια και εξωτερικό χρέος 2,580 τρισ. δολάρια, η σχέση διαμορφώνεται στο 380%, ενώ για την Αγγλία το συνολικό εξωτερικό χρέος ξεπερνά το 370% του ΑΕΠ, μολονότι το δημόσιο χρέος τής χώρας υπολογίζεται στο 80% του ΑΕΠ. Σε κάθε κάτοικο της Αγγλίας αντιστοιχεί εξωτερικό χρέος 150 χιλιάδων ευρώ. Πολύ υψηλό εξωτερικό χρέος, σε σχέση με το ΑΕΠ, εμφανίζουν επίσης το Βέλγιο (350%), η Δανία (310%), η Αυστρία (275%), η Γαλλία (246%), αλλά και η Πορτογαλία (217%), η Νορβηγία (207%) και η Φινλανδία (197%). Πάνω από την Ελλάδα κατατάσσεται και η Γερμανία, με εξωτερικό χρέος στο 189% του ΑΕΠ.
Τι προκύπτει από όλα αυτά; Ότι οι Ιρλανδοί ή οι Ολλανδοί ή ακόμα και οι Γερμανοί μπορεί να έζησαν εις βάρος των Ευρωπαίων, ενώ οι Έλληνες όχι. Μπορεί να έζησαν πάνω από τις δυνατότητές τους, ενώ οι Έλληνες όχι. Γιατί; Γιατί ακόμα και ο δανεισμός των Ελλήνων πολιτών έγινε για λόγους επιβίωσης και όχι για λόγους πολυτέλειας. Οι ίδιοι ιμπεριαλιστές, που φρόντισαν να βυθίσουν το ελληνικό κράτος στην υπερχρέωση, ήταν αυτοί, που καρτελοποίησαν εντελώς παράνομα και με την άδεια του δικού τους διεφθαρμένου κράτους την ελληνική αγορά.
Όταν λοιπόν οι Ιρλανδοί ή οι Γερμανοί δανείζονταν για να κάνουν τα ταξίδια τους, τις αγορές τους ή τα "λούσα" τους, οι Έλληνες δανείζονταν για να επιβιώσουν στην πιο ακριβή αγορά της Ευρώπης. Στην αγορά, όπου τα πάντα έφταναν με το "καπέλο" των γνωστών "ηθικολόγων" του Ρήνου. Οι φτωχοί Έλληνες μόνιμα πλήρωναν πιο ακριβά τα ίδια προϊόντα, τα οποία αγόραζαν πιο φτηνά οι πλουσιότεροι Γερμανοί και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. "Καπέλα" της τάξης του 60% και 70%, που δεν υπήρχαν ούτε στην Μποτσουάνα. Τα πάντα με "καπέλο". Καλλυντικά, ανταλλακτικά, είδη διατροφής, ηλεκτρονικές και ηλεκτρικές συσκευές και υπηρεσίες. Τα πάντα. Ακόμα και τα πιο ασήμαντα. Μόλις λίγες ημέρες πριν στην Eurovision οι Γερμανοί "ψήφιζαν" με κόστος 20 λεπτά και οι Έλληνες με κόστος 1 ευρώ και 21 λεπτά.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Οι "ηθικολόγοι", διαφθείροντας τους πάντες και τα πάντα, επέβαλαν την απόλυτη ασυδοσία στην ελληνική αγορά. Την ασυδοσία που κατηγορούν, αλλά εκμεταλλεύονται, για να λεηλατούν μια ολόκληρη χώρα. Στην κυριολεξία ανάγκαζαν τους Έλληνες νοικοκυραίους να δανείζονται για να επιβιώνουν, να σπουδάζουν τα παιδιά τους ή να φροντίζουν τους άρρωστους γονείς τους. Αυτοί, δηλαδή, που κατηγορούν τους Έλληνες ότι ζούσαν πάνω από τις δυνάμεις τους, είναι οι ίδιοι που δανείζονταν, για να ζήσουν πάνω από τις δυνάμεις τους. Αυτοί, οι οποίοι κατηγορούσαν τους Έλληνες σαν κλέφτες, είναι οι ίδιοι που τους κλέβουν μέσα στην ίδια τους την πατρίδα. Αυτοί, οι οποίοι κατηγορούν τους Έλληνες σαν τεμπέληδες, είναι αυτοί που κατέστρεψαν την παραγωγή στην Ελλάδα.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Μιλάμε για την απόλυτη ειρωνεία. Μιλάμε για αθλιότητα πρωτοφανή στην ιστορία. Γιατί; Γιατί τους Έλληνες τους κυβερνούν δωσίλογοι και δεν τους προστατεύουν. Γιατί κανένας δεν κινείται οργανωμένα εναντίον των κλεφτών και των ψευτών, που λεηλατούν και διαβάλουν έναν ολόκληρο λαό. Κανένας δεν λέει την αλήθεια στο παγκόσμιο ακροατήριο. Δεν λέει ότι οι Έλληνες, ακόμα κι όταν δανείζονταν, το έκαναν, γιατί δεν τους έφταναν να επιβιώσουν σε μια αγορά, όπου δέσποζαν οι κλέφτες Γερμανοί. Δεν λέει ότι οι Έλληνες, ακόμα κι όταν δανείζονταν, το έκαναν, γιατί δεν είχαν μισθούς, εφόσον φρόντισε η Γερμανία να καταστρέψει το σύνολο της ελληνικής παραγωγής. Οι "τεμπέληδες", οι "κλέφτες" και οι "χαραμοφάηδες" ήταν αυτοί, οι οποίοι στήριζαν την ακμή της γερμανικής οικονομίας. Οι Έλληνες, δηλαδή, ήταν διπλά θύματα των ίδιων ανθρώπων.
Να τελειώνει λοιπόν το παραμύθι των "άτιμων" και "παρασιτικών" Ελλήνων, οι οποίοι από "τύψεις" νιώθουν την ανάγκη να "κεράσουν" τους "τίμιους" και εργατικούς Γερμανούς μια μπύρα. Καμία ανάγκη δεν έχουν οι Έλληνες να κεράσουν ανθρώπους, οι οποίοι εργάζονται λιγότερο από τους ίδιους και ζούνε καλύτερα, εξαιτίας της λεηλασίας των άλλων και όταν δεν τους φτάνουν συμπληρώνουν τις ελλείψεις τους με δανεικά. Αν κάποιοι πρέπει να "κεράσουν" κάποιους, αυτοί είναι οι Γερμανοί, επειδή χρωστάνε στους Έλληνες. Οι Γερμανοί πρέπει ν' αρχίσουν να σκέφτονται τις αποζημιώσεις που χρωστάνε και ν' αφήσουν τα ψέματα....
ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΡΘΡΟ, ΔΕ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟ ΡΟΛΟ ΠΟΥ ΕΠΑΙΞΕ ΚΑΙ Ο ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ (ΒΛ. FINANCIAL TIMES) ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΡΙΝ ΦΕΡΟΥΜΕ ΤΟ ΔΝΤ...
ΜΗΠΩΣ ΜΑΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ ΜΙΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΗΤΤΑ ΣΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ???
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου