Απ' το Λονδίνο στο Λονδίνο
«Ισχυρή Ελλάδα»; Μα φυσικά, πανίσχυρη. Δεν ήταν λίγες οι ώς τώρα αποδείξεις, αλλά και τούτη την πρόσφατη δεν αρμόζει να την παραπετάξουμε: Αν πιστέψουμε τον «Γκάρντιαν» και όσα αναδημοσιεύτηκαν εδώ (με φειδώ πάντως, για να μη διαρραγεί το «οικονομικοπατριωτικό μέτωπο»), από κει που στο Λονδίνο εμφανιζόταν ένας Ελληνας το τρίμηνο για να αγοράσει πανάκριβο κτίριο στην καρδιά της πάλαι ποτέ αυτοκρατορικής πρωτεύουσας, εσχάτως, όσο εμείς βασανιζόμαστε από την κρίση και την κρισεολογία, οι Ελληνες αγοραστές αυξήθηκαν και πληθύνθηκαν: Δεκαπέντε συμπατριώτες μας, ευπατρίδες βέβαια, τι άλλο, εμφανίζονται ανά εβδομάδα για να αγοράσουν ταπεινά οικοδομήματα που η τιμή τους ξεκινάει από ενάμισι εκατομμύριο στερλίνες. Και όχι σε τίποτα φτωχοσυνοικίες αλλά γύρω από το Ρίτζεντς Παρκ, που ο Θεός δεν με έχει αξιώσει να το δω, αλλά μαθαίνω πως την έχει την αξία του. Ε, τι, χρόνια τώρα δεν καμαρώνουμε πως ο Ελληνας, όπου κι αν βρεθεί, προκόβει, θριαμβεύει, δίνει το στίγμα της δικής μας (πάλαι ποτέ επίσης) αυτοκρατορίας;
Δεν ξέρω αν στη βαριά ξενιτιά οι συνέλληνές μας τραγουδάνε Καζαντζίδη για να πνίξουν τον καημό τους, αν και οι φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου οι στοές δεν πρέπει να 'χουν στενές σχέσεις με τα ακίνητα στο Mayfair. Δεν ξέρω επίσης αν η ζωή κάνει κύκλους ή αν η ιστορία επαναλαμβάνει τις τραγωδίες σαν τραγωδίες και τις φάρσες σαν φάρσες. Ο, τι συμβαίνει πάντως τώρα στο Λονδίνο, με το χρήμα ελληνικού ενδιαφέροντος να ξοδεύεται για όχι και τόσο κοινωφελείς σκοπούς, και ενώ η χώρα πνίγεται, συνέβη πάνω-κάτω και δύο αιώνες πριν.
Είχε ανάγκη μεγάλη για δάνεια τότε η επαναστατημένη Ελλάδα και συνήψε δάνεια με τους Αγγλους, με φιλελληνικότατα χαμηλό επιτόκιο, μόλις 59%.