ΑΠΟΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ: Η χαμένη μάχη, το πρόβλημα της υπερχρέωσης, η επίθεση μέσω ομολόγων, η αδυναμία χρεοκοπίας των Η.Π.Α., η Ευρωπαϊκή ιδιαιτερότητα και η ευρηματική «επέλαση» του ΔΝΤ

Διαβάστε την πολύ καλή ανάλυση του κ. Βιλιάρδου στο http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2108.aspx

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

Σε προηγούμενο κείμενο μας, είχαμε αναφερθεί εκτενώς στις τρείς μεγάλες ζώνες ελευθέρου εμπορίου (NAFTA, EE, CAFTA), αναλύοντας τα πλεονεκτήματα, καθώς επίσης τα μειονεκτήματα τους. Έκτοτε, αν και δεν έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα (άρθρο μας: ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ: Η επιστροφή των υπερβολών στις αγορές, η αδυναμία απόσυρσης των μέτρων στήριξης, η μάχη των νομισμάτων, οι ζώνες ελευθέρου εμπορίου, οι ιδιαιτερότητες τους, η άμεση αναγκαιότητα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και απόψεις για το νέο ελληνικό δανεισμό 12/4/2010), θεωρούμε ότι οι δύο πλέον χρεωμένες ζώνες (NAFTA, EE) ευρίσκονται σε πορεία «σύγκλισης» μεταξύ τους, μετά την απίστευτα επιτυχημένη «απόβαση» των Η.Π.Α. – αυτή τη φορά όχι στη Νορμανδία, αλλά απ’ ευθείας στο Βερολίνο.



Περαιτέρω, έχουμε την άποψη ότι η χώρα μας διαδραμάτισε ακόμη μία φορά έναν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο, αντίστοιχο ίσως με αυτόν στο 2ο Παγκόσμιο πόλεμο – τον οποίο πρόσφατα, σχεδόν εβδομήντα χρόνια αργότερα, ακολούθησε ο 1ος Οικονομικός (άρθρο μας: Πρώτος παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος: Ενδιάμεσος απολογισμός της θηριώδους μάχης στο χρηματοπιστωτικό κυβερνοχώρο – μέρος Α! 22/3/2009).


Όπως και τότε δηλαδή, έτσι και σήμερα, βρέθηκε απέναντι στη Γερμανία, ενώ τελικά πρόλαβαν οι Η.Π.Α. – με την «εν ριπή οφθαλμού» επέλαση τους στην Ευρωζώνη, μέσα από την Ελληνική «κερκόπορτα» την οποία, ατυχώς για την ίδια, αλλά και για όλη την ΕΕ, άφησε διάπλατα ανοιχτή η Γερμανία (άρθρο μας: ΣΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΝΑ: Η Ελλάδα στο επίκεντρο της αμερικανό-ευρωπαϊκής διαμάχης, τα σφάλματα μας, οι «αλλότριες» ευθύνες και ο υπερπληθωρισμός ομολόγων, ο οποίος φαίνεται να εξελίσσεται σε μία καταστροφική πανδημία 23/1/2010).

Τόσο ο πόλεμος, όσο και το «παιχνίδι» λοιπόν εισήλθε σε ένα επόμενο, εξαιρετικά αποφασιστικό στάδιο (άρθρο μας: ΣΚΑΚΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ: Τα όπλα «αιχμής» της αμερικανικής υπερδύναμης, η «επέλαση» στην Ευρώπη, το «ημερολόγιο» της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, τα «παιχνίδια εξουσίας», το «εξιλαστήριο θύμα», ο ύπατος αρμοστής και τα συμπεράσματα 21/4/2010), αναδεικνύοντας νικητή της σημαντικότατης πρόσφατης «μάχης» τις Η.Π.Α. – μεγαλύτερο χαμένο τη Γερμανία.


Ίσως οφείλουμε βέβαια να σημειώσουμε εδώ ότι, ο οικονομικός πόλεμος έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, σε σύγκριση με το «συμβατικό»: χωρίς να σκοτώνει, εξαθλιώνει, ενώ τα αποτελέσματα του ακολουθούν, δεν συμβαδίζουν μαζί του. Ως εκ τούτου, δεν «εκβάλει» άμεσα στη «δημιουργική καταστροφή» (Schumpeter), η οποία ανανεώνει το σύστημα, προσφέροντας ευκαιρίες στους νεωτεριστές επιχειρηματίες. Επίσης, δεν «περιορίζει» τον αριθμό των ανθρώπων, οι οποίοι πρέπει να «εκτραφούν», για να μην εξεγερθούν, καταστρέφοντας ολοσχερώς τον πλανήτη – απλά τους εξαναγκάζει να διαμείνουν σε σύγχρονα, αλλά όχι λιγότερο «ανατριχιαστικά», στρατόπεδα συγκέντρωσης (για παράδειγμα, οι «φαβέλες» της Βραζιλίας και της Αργεντινής).

Σε σχέση τώρα με την υπόλοιπη ΕΕ, δεν έχουμε σαφή άποψη, αφού θεωρούσαμε ανέκαθεν την υποταγή της στον «πρωσικό ζυγό» σαν το χειρότερο από τα δύο κακά, με τα οποία ήλθε αντιμέτωπη. Προφανώς, η παντελής έλλειψη ηγεσίας ήταν αυτή που την οδήγησε σε μία τόσο εύκολη ήττα – γεγονός που είχαμε τονίσει ιδιαίτερα, στο κείμενο μας για τις ζώνες ελευθέρου εμπορίου.


ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΧΡΕΩΣΗΣ

Η υπερχρέωση των αμερικανικών νοικοκυριών, καθώς επίσης η «εξαγωγή» μεγάλου μέρους της, μέσω των δομημένων προϊόντων ήταν, όπως είναι γνωστό, αυτή που προκάλεσε την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση - η οποία ήλθε στην επιφάνεια αμέσως μετά τη χρεοκοπία της Lehman Brothers (άρθρο μας: Παγκόσμια οικονομική κρίση: Χρηματοοικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής και αδικαιολόγητες αμοιβές υψηλόβαθμων στελεχών 23/11/2008).


Στη συνέχεια τα κράτη, στην προσπάθεια τους να αποφύγουν την απόλυτη καταστροφή, διοχέτευσαν στις αγορές τεράστιες ποσότητες χρήματος, αφενός μεν για να διασώσουν τις τράπεζες τους, αφετέρου για να «επιδοτήσουν» την ανάπτυξη των Οικονομιών τους, εγγυώμενα ταυτόχρονα τις καταθέσεις των Πολιτών τους – οι οποίοι φυσικά ανέλαβαν το βάρος όλων αυτών των «πρωτοβουλιών», υποχρεούμενοι σε δυσανάλογη φορολόγηση.

Για να διαβάσετε το πλήρες άρθρο πατήστε ΕΔΩ