Οι μαριονέτες των τζογαδόρων

Άρθρο στο ΠΟΝΤΙΚΙ σήμερα:

Τζογαδόροι των αγορών και ντόπιοι ραντιέρηδες, που έχουν στοιχηματίσει τα λεφτά τους στη χρεοκοπία της χώρας, κάνουν κάθε τι δυνατό για να επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις τους. Στόχοι τους είναι οι άμεσες τεράστιες αποδόσεις των στοιχημάτων τους, ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πόρων και του νέου πολιτικού σκηνικού της χώρας, καθώς εκτιμούν και προσδοκούν ότι η χρεοκοπία δεν θα περιοριστεί στο οικονομικό επίπεδο, αλλά θα δοκιμάσει τις αντοχές και του πολιτικού συστήματος.

Συγκροτήματα του Τύπου, επιφανείς αρθρογράφοι, αδέσποτοι «πολιτικοί» παράγοντες συντονίζονται με τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες απόψεις και καλλιεργούν το έδαφος που θα επιτρέψει την εμφάνιση στην ελληνική πολιτική σκηνή των μαριονετών, οι οποίες θα διαχειριστούν πολιτικά την επιδιωκόμενη χρεοκοπία. Κατ’ ευφημισμόν «μεγάλα αφεντικά» της ελληνικής οικονομίας, εκ του ασφαλούς, αφού τα χρήματά τους αποδίδουν στο εξωτερικό, χρησιμοποιούν την επιρροή τους για να προβάλουν... πολυπράγμονες αλλά αποτυχημένους... γαλατάδες ως νέους φωστήρες της πολιτικής και της οικονομίας, που έχουν υποτίθεται χρέος και αποστολή να «σώσουν» τη χώρα.

Υποτίμηση των αξιών

Στην πραγματικότητα η αποστολή που προορίζεται να ανατεθεί στις πολιτικές μαριονέτες είναι η διαχείριση του ξεπουλήματος της χώρας και μάλιστα σε εξευτελιστική τιμή. Καθώς η ελληνική οικονομία παραμένει στη ζωή χάρη στις τεχνητές αναπνοές των (υπεσχημένων) πακέτων «διάσωσης», οι πιστωτές επιβάλλουν σκληρά περιοριστικά μέτρα, που τελικά συμπιέζουν όχι μόνο το κόστος εργασίας, αλλά συνολικά τις αξίες στη χώρα.

Με τον τρόπο αυτόν ξένοι και ντόπιοι κεφαλαιούχοι, που επενδύουν στη χρεοκοπία, φιλοδοξούν πολύ σύντομα να... επινοικιάσουν την πολιτική εξουσία και να αγοράσουν τις τεχνητά υποτιμημένες σε αξία πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες του τόπου.

Είναι προφανές ότι μια τέτοια διαδικασία μπορεί ευκολότερα να εξελιχθεί αν στη θέση της νομιμοποιημένης από την ψήφο του ελληνικού λαού κυβέρνησης εμφανιστεί μια «κυβέρνηση εθνικής ανάγκης», αποτελούμενη από «τεχνοκράτες», «ειδικούς» ή ακόμη και αποτυχημένους επιχειρηματίες που προβάλλονται από τα ερτζιανά του Φαλήρου ως σωτήρες...

Προφανές ωστόσο από την αρθρογραφία στο σύνολο των ΜΜΕ είναι επίσης ότι διατυπώνονται σαφείς αντιρρήσεις στην προσπάθεια αναζήτησης και προβολής εξωθεσμικών σωτήρων. Στην προκειμένη περίπτωση η σχετική αρθρογραφία, εκτός από τα δημοκρατικά ανακλαστικά των αρθρογράφων, περιγράφει τα συμφέροντα αλλά και την αγωνία παραδοσιακών εγχώριων οικονομικών δυνάμεων, που μόνο να χάσουν έχουν από τη συνολική οικονομική και πολιτική υποτίμηση της χώρας.

Το πολιτικό... επιτόκιο

Είναι προφανές ότι ήδη ζούμε στο χάος της οικονομικής χρεοκοπίας, καθώς ως μόνη (και περιορισμένης χρονικής διάρκειας) ελπίδα για τη χώρα προβάλλεται το περιβόητο πακέτο διάσωσης από δύο μηχανισμούς – ΔΝΤ (ΗΠΑ) και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Γερμανία) –, των οποίων τα συμφέροντα και οι επιδιώξεις δεν συμπίπτουν.

Οι αριθμοί (έσοδα, τοκοχρεολύσια, επιτόκια δανεισμού κ.λπ.) δείχνουν ότι η Ελλάδα προσθέτει στα ελλείμματά της περίπου 2 δισ. τον μήνα. Οι αριθμοί επίσης δείχνουν ότι, παρά την περιοριστική πολιτική, το ελληνικό χρέος θα αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο. Με πιο απλά λόγια οι αριθμοί έχουν τη δυνατότητα να περιγράψουν αυτό που η πολιτική «διάλεκτος» προσπαθεί να διαχειριστεί ή και να καλύψει: η χώρα στην πραγματικότητα έχει επί της ουσίας χρεοκοπήσει.

Μαζί με την οικονομία όμως εντονότατοι τριγμοί ήδη δοκιμάζουν και τις αντοχές του πολιτικού σκηνικού. Έφτασε, απ’ ό,τι φαίνεται, η ώρα να επιβεβαιωθεί στην πλάτη μας η θεωρία του χάους, η οποία επιχειρούσε να εξηγήσει με ποιον τρόπο το τίναγμα των φτερών μιας πεταλούδας στην Κίνα μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στην... Αφρική.

Στην περίπτωσή μας αρκούν κάποιες δηλώσεις δευτεροκλασάτων κομματικών στελεχών στη Γερμανία ή κάποια άρθρα και αναλύσεις στον διεθνή Τύπο για να τιναχτεί στον αέρα το ελληνικό χρηματιστήριο και να εκτοξευθούν στο διάστημα τα επιτόκια δανεισμού της χώρας.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό της κρίσης η χώρα εμφανίζεται εξασθενημένη. Η απορρύθμιση της οικονομίας της στο πλαίσιο του νεοφιλελεύθερου δόγματος των ιδιωτικοποιήσεων έχει συντελεστεί εδώ και χρόνια. Στρατηγικής σημασίας δημόσιες επιχειρήσεις τεμαχίστηκαν και (ξε)πουλήθηκαν. Η ιδιωτική βιομηχανική παραγωγή αναζήτησε φτηνότερο κόστος παραγωγής (μεροκάματα) και μετεγκαταστάθηκε όπου το εξασφάλισε, στον βαλκανικό περίγυρο, ακόμη και στη μακρινή Κίνα.

Η γεωργία της χώρας εξαρθρώθηκε, καθώς οι κυβερνήσεις δεν φρόντισαν να την αναδιοργανώσουν, χρησιμοποιώντας τους αγρότες ως «δωροδοκούμενη πολιτική πελατεία» που βολεύεται με τις κοινοτικές επιδοτήσεις. Επιπροσθέτως, με δανεικά, οι κυβερνήσεις της χώρας οργάνωσαν και τη ρωμαϊκή φιέστα των Ολυμπιακών Αγώνων. Δισεκατομμύρια ευρώ πετάχτηκαν στον αέρα για έργα βιτρίνας και σε μίζες κάτω από το τραπέζι χωρίς να προσθέσουν απολύτως τίποτε στον παραγωγικό μηχανισμό της χώρας.

Το αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών επιλογών είναι πια φανερό. Η Ελλάδα, όσο κι αν κανείς δεν το ξεστομίζει ευθέως, έχει πτωχεύσει. Καλό είναι λοιπόν να έχουμε κατά νου τρία πράγματα:

* Πρώτον, κανείς δεν βοηθάει τζάμπα, τα δανεικά κοστίζουν και εκτός από οικονομικό έχουν και πολιτικό... επιτόκιο.

* Δεύτερον, οι εν δυνάμει σωτήρες της χώρας, δηλαδή η Ε.Ε. και το ΔΝΤ, δεν είναι ένα συμπληρωματικό οικονομικό υποκείμενο. Είναι δύο οικονομικά συστήματα με συμφέροντα που στην παρούσα συγκυρία συγκρούονται άγρια.

* Τρίτον, στην αναμπουμπούλα ο... λύκος χαίρεται.

Και ο νοών νοείτω...

Υπερπροβολή του Ανδρέα Βγενόπουλου

Στην αρχή η «Καθημερινή» τον «φωτογράφισε» ως... χρήσιμο με έναν μάλλον ανορθόδοξο τρόπο, που έδινε σήμα μόνο στους πολύ υποψιασμένους. Στην ίδια εφημερίδα, την περασμένη Κυριακή, το άρθρο του Σταύρου Λυγερού μας προειδοποίησε ότι είναι πιθανή μια «πρωτοβουλία εκτός πολιτικού συστήματος» και ονομάτιζε τον επιχειρηματία Ανδρέα Βγενόπουλο αναφέροντας ότι: «Αν και ο ίδιος το αρνείται, είναι πολλοί εκείνοι που προεξοφλούν ότι προετοιμάζει το έδαφος για κάθοδο στον πολιτικό στίβο».

Τις προηγούμενες μέρες μια συνέντευξή του - ποταμός στον Αλέξη Παπαχελά προβλήθηκε δις από τον τηλεοπτικό ΣΚΑΪ, ενώ οι αναφορές στο όνομα και τη δραστηριότητά του έχουν λάβει χαρακτήρα ανοιχτής και συνεχούς διαφήμισης.

Είναι προφανές ότι για το συγκρότημα του Φαλήρου ο εν λόγω επιχειρηματίας είναι ο εκλεκτός ή, έστω, ένας εκ των εκλεκτών ώστε να διαδραματίσουν σημαντικό πολιτικό ρόλο σε περίπτωση αδυναμίας της εκλεγμένης κυβέρνησης να διαχειριστεί την ασφυκτική οικονομική και κοινωνική κατάσταση που ήδη διαμορφώνεται.

Αν στα παραπάνω συμπληρώσουμε και τη δημοσκόπηση που εμφανίστηκε σε τηλεοπτικό κανάλι με οικονομικές δυσχέρειες, στην οποία ο Βγενόπουλος έπαιρνε ένα τεράστιο ποσοστό προτίμησης για τον ρόλο του υπουργού Οικονομικών, η εικόνα διευρύνεται.

Δεν ομονοούν ωστόσο όλα τα συγκροτήματα ΜΜΕ σ’ αυτή την «επιλογή». Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο του Γ. Λακόπουλου στα χθεσινά «Νέα», με τίτλο «Δεν χρειάζονται σωτήρες», στο οποίο αναφέρεται σαφέστατα ότι: «Η εθνική ενότητα βασίζεται στη δημοκρατική τάξη. Που με τη σειρά της είναι μέγεθος μεγαλύτερο από την οικονομία». Σοφόν το σαφές...